Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Η μονταζιέρα τού Χρήστου Λάσκου – Μέρος Β´(απάντηση σε ένα πρώην μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής τού ΣΥΡΙΖΑ)




Άλλο θα ήταν το σημερινό σημείωμα, αν τα πράγματα εξελισσόντουσαν «σύμφωνα με το πρόγραμμα». Θα ήταν ο δικός μας κατάλογος με τις ‘‘συνδικαλιές’’ που ο Χρήστος Λάσκος στρίμωξε στο άρθρο για το οποίο κάναμε λόγο στο προηγούμενο post. Και την αντίστοιχη υποστηρικτική επιχειρηματολογία, φυσικά. Έκαναν λάθος οι φίλοι που στα σχόλια τους εκεί μάς καταλόγισαν το λάθος να εκδώσουμε ετυμηγορία χωρίς το σχετικό συνοδευτικό σκεπτικό και να στήσουμε έτσι αυθαίρετα δίκη προθέσεων. Οι παλαιοί αναγνώστες τουλάχιστον ξέρουν πως δεν συνηθίζουμε κάτι τέτοιο. Και ξέρουν και το άλλο: ότι από καιρό σε καιρό συνηθίζουμε από παιγνιώδη διάθεση να ανεβάζουμε αναρτήσεις οιονεί κουίζ. Τέτοια ήταν και η προηγούμενη όπως ‘‘προδίδει’’ και η φράση «βρείτε και κερδίστε». Και θα το έγραφα αριθμητικώς και ολογράφως πως πρόκειται για ‘‘κουίζ’’, αν δεν είχαν διατυπωθεί εδώ κάποια έμμεσα παράπονα ότι τάχα στήνουμε παγίδες στους αναγνώστες ή ότι κάνουμε τους έξυπνους. Ας είναι. Τα όσα θα «έπαιρναν φως» σήμερα παίρνουν μια μικρή αναβολή. Δεν χάλασε ο κόσμος.

Για σήμερα, ένα κείμενο που άρχισε να γράφεται σαν απαντητικό σχόλιο σε έναν αναγνώστη και στην πορεία σκέφτηκα πως θα έπρεπε να γίνει πρωτοσέλιδο. Ο αναγνώστης στον οποίο απαντώ είναι ο Μιχάλης Καστρινάκης (έτσι υπογράφει πάντα, με το αληθινό όνομά του), μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το Ιδρυτικό Συνέδριο, στο οποίο δεν έβαλε υποψηφιότητα. Είναι ένας άνθρωπος που εκτιμούμε πολύ —και θα συνεχίσουμε να εκτιμούμε, ανεξάρτητα από την έκβαση αυτής τής διαφωνίας— γιατί είναι ένας από τα ελάχιστα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω και της Αριστεράς, που όταν παρεμβαίνει στους διαλόγους ανά τη μπλογκόσφαιρα, εδώ ή αλλού, το κάνει επωνύμως, με το θάρρος τής γνώμης του και, κυρίως, με ειλικρίνεια. Τέτοιο θάρρος και τέτοια ειλικρίνεια μπορεί να δει κανείς και στο σχόλιο που άφησε στην προηγούμενη ανάρτηση. Γιατί εκεί, παρά τις καλές μας σχέσεις και τη μέχρι τώρα εκτίμηση που υποθέτω ότι μάς είχε, δεν δίστασε να γράψει τα εξής:

Εγώ το μόνο που βρήκα είναι η απεριόριστη εμπάθεια σας απέναντι σε πρόσωπα που έχουν προσφέρει πολλά στην Αριστερά και εκφράζουν τη σχετική με τα νομίσματα άποψη που ηγεμονικά κυριαρχεί εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Εμπάθεια που δεν απευθύνεται στην αντιδραχμολαγνική επιμονή της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε συγκεκριμένα πρόσωπα που την εκφράζουν. Εμπάθεια που μου απαγορεύει κάθε ανταπάντηση και περαιτέρω συμμετοχή εδώ.

Ακολουθεί η απάντησή μας.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ


Φίλε μας Μιχάλη,

Δεν ξέρω πόσο συχνά έρχεσαι και διαβάζεις τι γράφεται εδώ, τουλάχιστον από το Ιδρυτικό Συνέδριο και μετά. Επειδή σε έχω σε εκτίμηση, θέλω να πιστεύω ότι δεν περνάς και πολύ τακτικά, γι’ αυτό και δεν έχεις καταλάβει και πολλά από όσα λέμε και υποστηρίζουμε (σε αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε να πω, επειδή εμείς εδώ τα λέμε όλα, πως είτε δεν καταλαβαίνεις τι διαβάζεις, είτε ότι προσποιείσαι πως δεν καταλαβαίνεις). Το λοιπόν, άκου μερικά πράγματα, διαβάζοντας όμως προσεκτικά. Θα προσπαθήσω, αν και φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω, να είμαι όσο πιο σύντομος γίνεται γιατί δεν θέλω να σε υποχρεώσω να μείνεις εδώ, σε ένα blog δηλαδή που δεν γουστάρεις πια, για πολύ ώρα:

Πιστεύω ακράδαντα πως είμαστε από τους λίγους (πόσο λίγοι είναι δεν το ξέρω, αλλά πάντως λίγοι είναι) που και έχουν κατανοήσει σε βάθος τις αρετές τής γραμμής την οποία ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ από τον Νοέμβριο του 2011 (συνεδρίαση Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής – ‘‘επίσημη’’ υιοθέτηση του κάπως αριστερίστικου «καμιά θυσία για το ευρώ») και η οποία επικυρώθηκε τόσο από την περσινή Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Δεκεμβρίου όσο και από το Ιδρυτικό Συνέδριο, αλλά και από τους επίσης λίγους εκείνους που την υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια. Από αυτή την άποψη, δικαιούμαι να ισχυριστώ και το ισχυρίζομαι: δεν υπάρχουν καλύτεροι, συνεπέστεροι και οξυδερκέστεροι Συριζαίοι από εμάς!

Τι έλεγε αυτή η γραμμή; Έλεγε κοντολογίς το εξής: «Το ευρώ είναι δρόμος απόλυτης προτεραιότητας για εμάς, αλλά όχι μονόδρομος που σκοπεύουμε να ακολουθήσουμε πάση θυσία». Δεν το έλεγε έτσι ακριβώς βέβαια, αυτό και μόνο αυτό το νόημα όμως έβγαινε από όλα τα συμφραζόμενα. Σωστά; Σωστά.

Τι την έκανε αυτή τη γραμμή η πλειοψηφία, η συσπειρωμένη, παρά τις επί μέρους διαφορές της, γύρω από τον Τσίπρα και τους υπασπιστές του; Άρχισε να τη βιάζει κατά φύση και παρά φύση, κατ’ επανάληψη και κατά συρροή, από την πρώτη ημέρα της θέσπισής της! Το σύνθημα το έδωσε ο ίδιος ο Πρόεδρος, ελάχιστες ημέρες μετά την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Δεκεμβρίου 2012, όταν είπε εκείνο το αμίμητο «το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα» στην Αμερική. (Ήταν ο ίδιος Πρόεδρος που έλεγε στη Στάη πριν από τις περσινές εκλογές «Βεβαίως, κυρία Στάη! Το ευρώ δεν είναι ταμπού!»... Είπε ξείπε το λόγο του… —βάλε εσύ μια λέξη ευπρεπή, γιατί αν βάλουμε εμείς αυτή που μου έρχεται στο μυαλό…)

Πέρασε λίγος καιρός και ήρθε ο Μάρτιος, όταν τα Διευθυντήρια της ΕΕ έλιωσαν την Κύπρο. Τότε, καθώς στριμώχθηκαν οι αριστεροευρωπαϊστές και όλος ο ΣΥΡΙΖΑ που σύρεται ξωπίσω τους, ‘‘θυμήθηκε’’ στα δύσκολα ο Σκουρλέτης τη γραμμή («το ευρώ δεν είναι ταμπού») και βγήκε να την πει για να κρατήσει τα μπόσικα. Και να σιωπήσει φυσικά λίγες ημέρες αργότερα όταν πέρασε η μπόρα. 

Και πέρασε κι άλλος καιρός με διαρκείς βιασμούς τών συλλογικών αποφάσεων και ήρθε το Ιδρυτικό Συνέδριο που επικύρωσε κι αυτό τη γραμμή. Να την ξαναθυμίσω; Επιβάλλεται. «Το ευρώ είναι δρόμος απόλυτης προτεραιότητας για εμάς, αλλά όχι μονόδρομος που σκοπεύουμε να ακολουθήσουμε πάση θυσία».

Τι ήταν να γίνει το Συνέδριο; Δεν πρόλαβαν καλά καλά να επιστρέψουν οι σύνεδροι της επαρχίας στα σπίτια τους και βγήκαν τα πρωτοπαλίκαρα των «αριστερών ευρωπαϊστών» για να κάνουν πάρτι, σκίζοντας τις συλλογικές αποφάσεις τού Ανώτατου κομματικού οργάνου σε κομματάκια και μετατρέποντάς τις σε κομφετί! —κατά την ωραία έκφραση της Αλέκας, άσχετα αν την είπε με άλλη αφορμή και για διαφορετικό λόγο. (Βέβαια, τα σημάδια είχαν φανεί από την ‘‘καθαρογραφή’’ τής Πολιτικής Απόφασης —τα εξηγήσαμε εδώ.) 

Θέλεις κάποια παραδείγματα για να πειστείς; Σταχυολογώ (απλώς σταχυολογώ, γιατί, αν καταπιαστώ με τα άπαντα, θα με βρει η καινούργια χρονιά να γράφω!):

Δεν πρόλαβε λοιπόν να τελειώσει το Συνέδριο και βγήκε στις 30 Ιουλίου ο και λενινιστής Μηλιός (έρμε Βλαδίμηρε!) για να δώσει συνέντευξη στην Εφημερίδα τών Συντακτών. Κι εκεί ερωτήθηκε:

Στο συνέδριο διασαφηνίστηκαν αρκετές ‘‘γκρίζες ζώνες’’, όμως παραμένει το ‘‘μπλέξιμο’’ με το ευρώ. Τελικά, εντός ή εκτός ευρώ;

Ξέρεις πώς ξεκίνησε την απάντησή του ο σύντροφος Μηλιός; Θέλεις να δεις με τι πιστότητα μετέφερε το πνεύμα τών συλλογικών συνεδριακών αποφάσεων; Δες πώς:

Έχω τη γνώμη ότι επαναφέρετε ένα ερώτημα που έχουμε ξεπεράσει.

Χρειάζεται να πω τίποτε; Δεν χρειάζεται. Εξ άλλου τα έχουμε γράψει πιο αναλυτικά.

Μετά, στις 4 Αυγούστου, βγήκε ο Δημαρίτης με πολιτικά Σταθάκης (τώρα προβάρει ήδη και τη στολή για να δει αν χρειάζεται μεταποίηση, αφού προβλέπει ότι θα τη φορέσει σε λίγο…) κι έδωσε συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία (αναφερθήκαμε en passant εδώ). Ρωτήθηκε:

Υπάρχουν διαφορετικές φωνές στο εσωτερικό σας, και μάλιστα ισχυρές, για ρήξη με την Ε.Ε. και έξοδο από το ευρώ. Πόσο επηρεάζουν την πολιτική δυναμική του κόμματος;

Για να δώσει την απάντησή του, αρχίζοντας με το εξής:

Τώρα πια, καθόλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ενιαίο κόμμα και με μεγάλη πλειοψηφία έχει επιλέξει μία σαφή στρατηγική για την Ευρώπη, για την έξοδο από την κρίση, για τις πολιτικές μεταρρυθμίσεις και για τις πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες.

Χρειάζεται να πω κι εδώ τίποτε περισσότερο;

Μετά πήρε σειρά ο  Δραγασάκης, ο άνθρωπος που παίζει ξύλο με τον ίδιο του τον εαυτό κι ακόμα δεν έχει αποφασίσει με ποιανού το μέρος είναι. Βγήκε λοιπόν στην Αυγή, στις 15 Σεπτεμβρίου, και έδωσε βαρύτιμη συνέντευξη αφ’ όλης τής ύλης. Ανάμεσα στις άλλες υπήρχε και η εξής ερώτηση:

Από μια μερίδα της κοινής γνώμης, και βεβαίως από μια τάση στο εσωτερικό της Αριστεράς, τίθεται θέμα αποχώρησης από το ευρώ, αν και υπό προϋποθέσεις που είναι δύσκολο να υλοποιηθούν (σ.σ.: ταυτόχρονη και συμφωνημένη αποχώρηση πολλών χωρών, συμφωνημένες ισοτιμίες νομισμάτων και ελέγχους στην κυκλοφορία κεφαλαίων). Υπάρχουν πραγματικές δυνατότητες αλλαγής της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής;

Πήρες είδηση πώς απάντησε αυτή η διχασμένη προσωπικότητα (θα καταλάβεις παρακάτω γιατί τον χαρακτηρίζω έτσι); Απάντησε με τα παρακάτω λόγια:

Και στα θέματα αυτά το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ συζήτησε και πήρε συγκεκριμένες αποφάσεις. Οι αποφάσεις αυτές αποτελούν πλέον τη βάση για τον σχεδιασμό της πολιτικής και της δράσης όλου του κόμματος. Η ουσία των αποφάσεών μας είναι ότι, ανεξάρτητα από τις απόψεις του καθενός για το ευρώ, η διέξοδος από την κρίση δεν θα προέλθει μέσα από εθνικούς ανταγωνισμούς και αλλεπάλληλες υποτιμήσεις των νομισμάτων, αλλά με αλλαγές και μετασχηματισμούς στο κράτος και την κοινωνία, καθώς και με τον συντονισμένο αγώνα των εργαζομένων και των λαών, για να μπει τέλος στη λιτότητα και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, στην κάθε χώρα ξεχωριστά και σε όλη την Ευρώπη.

Ούτε σ’ αυτή την περίπτωση χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω (αν θέλεις περισσότερες λεπτομέρειες, κλικ εδώ).

Μετά, ξαναχτύπησε ο Σταθάκης, ο ‘‘εραστής’’ τού σοσιαλισμού «με δημοκρατία και ελευθερία». Και βγήκε στον Real FM, στις 10 Οκτωβρίου, έμπλεος ‘‘δημοκρατικών’’ αισθημάτων για να πει επί λέξει (δίχως, φαντάζομαι, να κοκκινίζει, αλλά χαμογελώντας μ’ εκείνο το απαράμιλλο ειρωνικό γελάκι του), απαντώντας σε σχετική ερώτηση της Κάτιας Μακρή:

Η θέση τού ΣΥΡΙΖΑ είναι παραμονή τής χώρας στο ευρώ κι αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο.

Μήπως χρειάζεται να πω εδώ τίποτε; Δεν ακούς τις οιμωγές τής κακομοίρας τής εσωκομματικής δημοκρατίας καθώς τη βιάζει ασύστολα και χυδαία ο κύριος καθηγητής; Η δεν πιστεύεις ότι τα είπε; Να μπεις εδώ, να τ’ ακούσεις με τα αυτιά σου (από το 6.30 και ύστερα).

Για μετά, σού έχω κι άλλο Δραγασάκη. Για καλό όμως αυτή τη φορά (για άλλους είναι το κακό και πολύ κακό μάλιστα). Έδωσε μία ραδιοφωνική συνέντευξη. Όπου ερωτήθηκε τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση που πάρει από τον λαό την εντολή να κυβερνήσει και τα ευρωπαϊκά Διευθυντήρια δεν δεχθούν τις θέσεις και προτάσεις του. Και απάντησε ως εξής, μεταφέροντας για πρώτη φορά, απ’ όσο έχουμε ακούσει εμείς τουλάχιστον, αυτό που πάντα και παντού υποχρεούται καταστατικά να μεταφέρει προς τα έξω: τις συλλογικές αποφάσεις. Αντιγράφω από το προσωπικό του site:

Υπάρχουν τρεις εκδοχές. Η μια είναι η διαπραγμάτευση με συναίνεση. Αυτό που κάνουν ως τώρα οι κυβερνήσεις. Επειδή υπάρχει τέτοια ασυμμετρία δύναμης, αυτό καταλήγει σε υποταγή. Το δεύτερο είναι "ή όλα ή τίποτα". Πάμε σε ρήξη, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που έχει αυτή η ρήξη και αδιαφορώντας για το αν μπορούμε να τις διαχειριστούμε. Αυτό το απορρίψαμε. Πάμε λοιπόν σε μια διαπραγματευτική λογική, διεκδικητική θα έλεγα, που λέει ότι εμείς λέμε ότι «με αυτή την πολιτική οδηγούμαστε σε καταστροφή, ενώ με μια άλλη πολιτική μπορούμε να διασώσουμε ό,τι μπορούμε και να χαράξουμε μια διαφορετική πορεία». Διεκδικούμε καταρχάς να γίνει δεκτή αυτή η θέση. Εφόσον δεν γίνει δεκτή, πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για ρήξη, κατ’ αρχήν εντός της ευρωζώνης...

Ξέρεις, φίλε Μιχάλη, πώς μετέδωσαν τη συνέντευξή του η ναυαρχίδα τού ‘‘αντισταλινισμού’’, η Αυγή, και το ηλεκτρονικό, επίσης ‘‘αντισταλινικό’’, Left.gr; Έπιασαν και μετέτρεψαν την ακροτελεύτια φράση τού Δραγασάκη, αυτό το «κατ’ αρχήν εντός τής ευρωζώνης», στο ακριβώς αντίθετό του! Δηλαδή: «εντός τής ευρωζώνης πάντα»!!! Δεν το πιστεύεις; Μπες εδώ να ακούσεις με τα αυτιά σου τον Δραγασάκη (από το 35.56 και μετά) στη συνέντευξή του στον πολύ (φτηνό) και σπουδαίο (μοντέρ) Βασίλη Πάικο, στον Αθήνα 98,4. Και μετά μπες να δεις τα χάλια τής Αυγής και του Left.gr. Κι αφού τα κάνεις όλα αυτά, πες μας, φίλε Μιχάλη, τι ποινή αξίζουν αυτοί οι αχρείοι που αλλοιώνουν σε τέτοιο αισχρό βαθμό δηλώσεις συντρόφου τους; Εμείς λέμε ότι η ποινή τους πρέπει να είναι ξήλωμα των όποιων αριστερών γαλονιών τους στην πλατεία Συντάγματος σε πάνδημη αριστερή συνάθροιση, όπου οι παριστάμενοι θα περνούν ένας-ένας από μπροστά τους και θα τους φτύνουν κατάμουτρα! Θα μας πεις και γι’ αυτό εμπαθείς;

Μετά είχαμε το ταξίδι τού Προέδρου στις ΗΠΑ και την αλήστου μνήμης ομιλία του στο Πανεπιστήμιο του Τέξας με την οποία έβαλε ταφόπλακα στην αποφάσεις τού Συνεδρίου και έδωσε τη χαριστική βολή στην εσωκομματική δημοκρατία. Έχεις μήπως εδώ καμιά απορία; Χρειάζεσαι μήπως κάποιο επιχείρημα για να πειστείς ότι ο Πρόεδρος επιδόθηκε μετά μανίας στο ξέσκισμα των αποφάσεων του Ιδρυτικού Συνεδρίου; Θα ’χει γούστο!...

Να κλείσω τη σταχυολόγηση με τον παρακοιμώμενο του Προέδρου τον Νίκο Παππά, ο οποίος δήλωσε ξετσίπωτα ότι το δίλημμα μέσα ή έξω από την Ευρώπη «έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις»!!! —περισσότερες λεπτομέρειες τρεις αναρτήσεις πίσω. Και το κερασάκι στην τούρτα… μάντεψε! Και πάλι Σταθάκης! Καμάρωσέ τον (εδώ, στη δεύτερη σελίδα, τμήμα με τίτλο «Συνεχίζουν τις πιέσεις οι δανειστές για πλειστηριασμούς και απολύσεις», από το 12.10 και μετά) καθώς δηλώνει με κατηγορηματική βεβαιότητα 10 μεγατόνων στις 11 Δεκεμβρίου το πρωί, στο MEGA:

 «Ναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ναι στο ευρώ. Τελεία.»

«Δεν περιγράφω άλλο», φίλε Μιχάλη. Δεν περιγράφω, αλλά ερωτώ:

Υπόδειξέ μου ποιοι βγήκαν και διαμαρτυρήθηκαν για όλους αυτούς τους βιασμούς (και άλλους που δεν χωράνε εδώ). Εμείς, εκτός από κάτι φωνούλες που ακούστηκαν από τους ‘‘μενσεβίκους’’ τής Αριστερής Πλατφόρμας —φωνούλες απολύτως ανεπαρκείς: τα νεογέννητα γατάκια ακούγονται πιο δυνατά—, δεν ακούσαμε ούτε κιχ. Τσιμουδιά! —ακόμα και τα πραγματικά πρόβατα διαμαρτύρονται κάπως όταν τα στριμώχνουν στο μαντρί! Εσύ έχεις να μας επισυνάψεις εδώ κάποια δυνατή Συριζαίικη φωνή που υπερασπίστηκε τη βιαζόμενη εσωκομματική δημοκρατία;

Και ερωτώ και το άλλο, γιατί εμείς έχουμε την ‘‘κακή’’ συνήθεια να τα λέμε όλα, φίλε Μιχάλη, και δεν χαριζόμαστε ούτε στον ίδιο μας τον πατέρα:

Τι έκανε ο Μιχάλης Καστρινάκης γι’ αυτή την εσωκομματική δημοκρατία; Πώς την υπερασπίστηκες εσύ, φίλε μας; Εσύ, ο προερχόμενος από τον ελευθεριακό χώρο και, επομένως, θεωρητικά, φύλακας άγγελος της δημοκρατίας μέσα στο κόμμα (σε αντίθεση μ’ εμάς τις ‘‘σταλίνες’’ τού κερατά —τέτοιους μας θεωρούν πολλοί σύντροφοί σου, χωρίς βέβαια να βάζουν τα εισαγωγικά που πάντα βάζουμε εμείς στους σταλινογενείς χαρακτηρισμούς— που τάχα την περιφρονούν); Για παράπεμψέ μας σε κάποια δημόσια παρέμβασή σου, μια ομιλία, ένα άρθρο, κάτι τι τέλος πάντων βρε αδελφέ, με το οποίο όρθωσες το ανάστημά σου σε αυτές τις πραξικοπηματικές αθλιότητες. Χωρίς τη δική μας ‘‘εμπάθεια’’ και τα ‘‘κακά’’ μας λόγια, σύμφωνοι,αλλά με σαφήνεια και χωρίς ναι μεν αλλά. Εμείς δεν είδαμε τίποτε (αν υπάρχει, να μας το καταθέσεις εδώ, αναμένουμε).

Μήπως αρχίζεις να καταλαβαίνεις τώρα τι είναι στην πραγματικότητα αυτό που εσύ αποκαλείς «απεριόριστη εμπάθεια»; Μήπως αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι δεν είναι παρά συσσωρευμένη οργή για τους αλλεπάλληλους βιασμούς τής δημοκρατίας μέσα σε ένα κόμμα, το οποίο ευαγγελίζεται το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία (ας καγχάσουμε!), και για τους οποίους ουδείς δίνει δεκαράκι τσακιστό; Μήπως αρχίζει να σου περνάει από το μυαλό ότι δεν είναι τίποτε άλλο από καμπάνες που προσπαθούμε να τις χτυπήσουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε, μπας και ξυπνήσουμε κοιμισμένες συνειδήσεις (και, επί πλέον, πτωχούς τω πολιτικώ πνεύματι, οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται το ‘‘χρυσάφι’’ που κρύβει η πολιτική γραμμή «ναι στο ευρώ, αλλά όχι πάση θυσία»);

Ελπίζω πως ναι. Κι αν παρ’ ελπίδα δεν καταλαβαίνεις ούτε τώρα, παρά τα όσα αδιαμφισβήτητα πειστήρια σου κατέθεσα και τις εξηγήσεις που σου έδωσα, θα κάνω μια τελευταία απόπειρα. Και θα καταφύγω στον μεγάλο Μαγιακόφσκι, αντιγράφοντας μερικούς στίχους του από το Σύννεφο με παντελόνια:

Τη σκέψη σας που νείρεται πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας
σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές σ' ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,
εγώ θα την τσιγκλάω επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου.
Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα ως να χορτάσω χλευασμό.
Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου
κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.
Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο, ωραίος τραβάω,
τραβάω εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.


Τα λέμε


ΥΓ Με λυπεί πολύ που μας κουνάς μαντίλι. Ξέρεις, δεν είσαι ο πρώτος και δεν είσαι ο μόνος από τους φίλους τού ΣΥΡΙΖΑ που έκαναν το ίδιο —άλλοι δηλώνοντάς το κι άλλοι σιωπηρά. Φοβάμαι πως δεν θα είσαι ούτε ο τελευταίος. Ελπίζω και εύχομαι να αναθεωρήσεις. Σε κάθε περίπτωση όμως, σε παρακαλώ να μείνεις για να τελειώσουμε την κουβέντα που ξεκινήσαμε. Μη μουτζουρώσεις την ωραία εικόνα που έχουμε σχηματίσει για σένα με άσχημες πινελιές φυγομαχίας και πολιτικής δειλίας.


Η εικόνα, από το pxleyes.com.








13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Φίλε left g 700
η στάση σου με αναγκάζει να υπαναχωρήσω από την αρχική εν βρασμώ απόφαση μου, οπότε απαντώ και παραμένω αναγνώστης σου και σπανίως παρεμβαίνων.
Έχω διαβάσει όλες τις αναρτήσεις σου και δεν παρενέβην σχεδόν ποτέ επειδή, όπως εξηγώ σε σχόλιο που μόλις έστειλα, το θέμα με κουράζει πολύ.
Επειδή όμως απαιτείς την τοποθέτηση μου και επειδή εν μέρει βάζεις το ζήτημα σε νέες βάσεις, θα προσπαθήσω να απαντήσω στα ερωτήματα που μου θέτεις.
Καταρχήν θέλω να σου επισημάνω πως στην μακροσκελή απάντηση καταγράφεις την οργή σου για αυτό που θεωρείς διαστρέβλωση της ψηφισμένης στο συνέδριο γραμμής, παραθέτεις παραδείγματα σχετικά, αλλά δεν λες τίποτα για την ταμπακέρα που προκάλεσε τον δική μου εκευρισμό. Το κείμενο του ΧΛ δεν παραποιεί την γραμμή καμία θυσία για το ευρώ, απλώς αντιπαρατίθεται στην αντίθετη γραμμή που ζητά εδώ και τώρα επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.
Επίσης, μια βασική σου παρανόηση είναι πως αγνοείς ότι το πραγματικό γεγονός είναι πως από την αρχή που ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησαν αυτό το σύνθημα το συμπλήρωναν με την αυτονόητη επισήμανση που συνοπτικά αποδίδεται με το σύνθημα καμία αυταπάτη για τη δραχμή. Μη με ρωτήσεις σε ποιο κείμενο αυτό αποτυπώθηκε. Δεν θυμάμαι, ούτε έχω χρόνο για να ανατρέξω σε αποφάσεις λ.λ.π. Αυτό που θυμάμαι πολύ καλά είναι πως σε όλες τις συνεδριάσεις της τελευταίας ΚΠΕ του ΣΥΝ και σε όλες τις συνεδριάσεις της πρώτης ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ αυτή ήταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στις τοποθετήσεις όλων των στελεχών που διαφωνούσαν με τους μενσεβίκους σου, και πάμπολλοι από αυτούς ανέφεραν το σύνθημα στις τοποθετήσεις τους. Εξάλλου, είναι αυτονόητο πως κανείς δεν μπορεί να τρέφει αυταπάτες για την δραχμή, και για αυτό οι σοβαροί και οι μη σοβαροί υποστηρικτές της άμεσης εξόδου από το ευρώ είτε προειδοποιούν για την δυσκολία αυτού του δρόμου, είτε μιλούν (ΑΚΕΛ) για συντεταγμένη, δηλαδή συμφωνημένη με την ΕΕ αποχώρηση.
Ας πάμε τώρα στα παραδείγματα δηλώσεων μελών της ηγεσίας του κόμματος που πυροδοτούν την οργή σου.
Να παρατηρήσω ότι αν θυμάμαι καλά ούτε εσύ βρήκες καμιά δήλωση του Τσακαλώτου ή του Λάσκου ή του Παρασκευόπουλου ή του Λαπατσιώρα που να δημιουργεί την υπόνοια για μετακίνηση από την θέση καμία θυσία.
Παραθέτεις δηλώσεις των Τσίπρα, Σταθάκη, Δραγασάκη, Παππά και Μηλιού οι οποίες έχουν την εξής ιδιότητα.
Είναι φανερό ότι υπηρετούν τον επικοινωνιακό σχεδιασμό της έντονης αποσαφήνισης στην κοινή γνώμη πως η κατηγορία που το μνημονιακό μπλοκ απευθύνει στον ΣΥΡΙΖΑ ότι επιθυμεί να μας πάει στη δραχμή δεν ευσταθεί. Ταυτόχρονα, αυτές οι δηλώσεις είναι εντός της γραμμής με την έννοια πως αναφέρονται στη θέση που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υπό ομαλές συνθήκες, όπου δηλαδή η διαπραγμάτευση αποδίδει και η τρόικα αποδέχεται έναν συμβιβασμό. Η αλήθεια είναι πως οι δηλώσεις αυτές δεν λένε τίποτα για την εναλλακτική του κόμματος αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, η οποία εναλλακτική αποτυπώθηκε με υπέροχο τρόπο στις συνεδριακές αποφάσεις (δεσμευόμαστε ότι θα αναμετρηθούμε σε κάθε περίπτωση με την δυσμενέστερη έκβαση κ.λ.π.)
Είναι αυτή η αποσιώπηση επικοινωνιακή επιλογή ή συνιστά προσωπική απόχρωση ? Μα άλλες δηλώσεις του Δραγασάκη υποστηρίζουν το ευρώ μέχρι ενός ορίου, ενώ και ο Σταθάκης και ο Μηλιός μιλούν για σκληρή διαπραγμάτευση με συγκρουσιακούς όρους.
Εξαιρώ από αυτά που γράφω την πολύ πρόσφατη του Ν. Παππά την οποία δεν έχω διαβάσει. Αν πραγματικά ο τίτλος(Τέλος. Ευρώ!) ανταποκρίνεται στο περιεχόμενο των δηλώσεων του, τότε όντως αυτές καταγράφουν μια προσωπική απόχρωση έως απόκλιση.
Προσπερνώ την γενικότερη εντύπωση μου πως είναι αδόκιμο να συγκρίνονται γραπτές θέσεις με προφορικές τοποθετήσεις. Σας αντιλαμβάνομαι ως μανιακούς αναζητητές αποκλίσεων όπου οι δηλώσεις αναλύονται από τμήμα εξειδικευμένων αναλυτών και μετά ελέγχονται από ηλεκτρονικά αποκλισόμετρα.
Στη δική μου αντίληψη όλα τα παραδείγματα εντάσσονται σε προφορικές διαφοροποιήσεις χωρίς σημασία. Για οποιοδήποτε ζήτημα κάπως σύνθετο, αν εφαρμόζατε τις ίδιες μεθόδους, παρόμοιες αποκλίσεις θα εντοπίζατε.
Το παράξενο είναι πως υπάρχουν δηλώσεις αντίθετης απόκλισης στις οποίες δεν αναφέρεστε.



Μ.Κ.

ΣYNEXIZETAI

Ανώνυμος είπε...

O Tσίπρας απειλεί τον Όλι Ρεν επισείοντας το κόστος που θα έχει για την Ε.Ε. η σύγκρουση. Το κόμμα συνεχώς υπενθυμίζει πως απώτατο όριο του δεν είναι η παραμονή στο ευρώ, αλλά η αποτροπή της ανθρωπιστικής κρίσης. Ο Δραγασάκης προτείνει την έκδοση ομόλογου που θα λειτουργεί ως παράλληλο χρήμα (προκαλώντας την άμεση έκδοση ανακοίνωσης του ΠΑΣΟΚ) και πολλά άλλα που ενισχύουν το προπαγανδιστικό οπλοστάσιο του εχθρού για την κατασκευή της εικόνας του ΣΥΡΙΖΑ της δραχμής.
Επομένως, το ερώτημα που μου απευθύνεις περί μη αντίδρασης μου απέναντι σε συμπεριφορές που τσαλαπατούν τις αποφάσεις δεν έχει νόημα για μένα, αφού δεν διαπιστώνω κάτι τέτοιο.
Αντίθετα, είμαι πάντοτε έτοιμος να αναρωτηθώ τι γίνεται με τον ΣΥΡΙΖΑ που ακόμα δεν έχει εφαρμόσει την συνεδριακή απόφαση να αποδίδουν οι βουλευτές τον μισθό τους στο κόμμα και να αποζημιώνονται από αυτό.

Μ.Κ.

Υ.Γ. Ευχαριστώ για την τιμή της αφιέρωσης μιας ανάρτησης.
Ακούγεται μελό, αλλά εμείς οι μεγαλύτεροι συγκινούμαστε ευκολότερα και εσείς με αυτή την κίνηση με συγκινήσατε.
Στα πλαίσια αυτής της συναισθηματικής μου φόρτισης επιτρέψτε μου την αλαζονεία της διατύπωσης μιας συμβουλής, παρά τον φαινομενικά πατερναλιστικό χαρακτήρα αυτής της κίνησης.
Αν το θέμα σας είναι η τήρηση της γραμμής ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ, ηρεμήστε. Καμία ομάδα, κατάσταση, παρέα εντός των μπολσεβίκων δεν αμφισβητεί ουσιαστικά την αυτονόητη αυτή θέση.
Αν το θέμα σας είναι η δραχμή εδώ και τώρα, ξανασκεφτείτε το.
Σε κάθε περίπτωση, αναλογιστείτε το ενδεχόμενο η εμμονή σας με το θέμα κινδυνεύει να σας μετατρέψει σε μονοθεματικό μπλοκ. (Οι φίλτατοι Ρ και Λ για τους παπάδες και εσείς για τα νομίσματα)

LeftG700 είπε...

Φίλε Μιχάλη,


Δεν με παίρνει τώρα βέβαια για απάντηση στα σχόλιά σου. Για την ώρα θέλω να πω δύο πράγματα. Ή μάλλον τρία.

1. Χαίρομαι πάρα πολύ που αναθεώρησες την απόφασή σου να μας ‘‘διαγράψεις’’. Με γενναιότητα μας διέγραψες, με ακόμα μεγαλύτερη γενναιότητα αναθεωρείς. Τέτοιους να έβγαζε η Αριστερά…

2. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς κάποια χρόνια στο κοντέρ του για να είναι συναισθηματικός. Κι εγώ τέτοιος είμαι. Ούτε είναι απαγορευμένη η αυθόρμητη συναισθηματικότητα για έναν αριστερό. Σκέψου μόνο (πιθανόν να το έχεις ακούσει) ότι ο Λένιν, αυτό το ‘‘τέρας’’ αυτοπειθαρχίας, αποφασιστικότητας και προσήλωσης στους σκοπούς τής επανάστασης, λέγεται ότι βγήκε και χόρεψε στην Κόκκινη Πλατεία όταν η επαναστατική εξουσία τών μπολσεβίκων ξεπέρασε το όριο τών ημερών που η Κομμούνα τού Παρισιού είχε μείνει κυρίαρχη στην πόλη…

3. Για τη δραχμή και γενικά το νομισματικό και γενικότερα την κατά την άποψή μας στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσει η Αριστερά, να μπεις εδώ, αύριο με ηρεμία και να διαβάσεις μία πρόσφατη ανάρτησή μας που ξεκαθαρίζει, για μία ακόμα φορά, το τι έχουμε μέσα στο μυαλό μας.


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Ακολουθώντας τις οδηγίες, ξαναδιάβασα το κείμενο σας και είδα για πρώτη φορά την ανάρτηση σας λίγο πριν τις εκλογές του Ιουνίου.
Συμφωνώ με το γενικότερο πνεύμα της πρόσφατης τοποθέτησης σας και ακόμα πιο πολύ με το πνεύμα (και το γράμμα) του κείμενου όπου ζωγραφίζατε μέσω σκακιού.

Μ.Κ.

LeftG700 είπε...

Φίλε Μιχάλη,


Όταν η ηγεσία τής Αριστερής Πλατφόρμας δεν τολμά να θέσει ανοιχτά το ζήτημα της διαστρέβλωσης και καταστρατήγησης των πολιτικών αποφάσεων Συνδιασκέψεων και Συνεδρίων κατά τη μεταφορά τους στα μεγάλα ακροατήρια, δεν έχω την απαίτηση να το παραδεχθείς εσύ εδώ. Υπάρχει και ένας δημοκρατικός συγκεντρωτισμός (διαστρεβλωμένος βέβαια) ακόμα και για τους προερχόμενους από τον ελευθεριακό χώρο, όταν υπογράφουν με το αληθινό τους όνομα! Μόνο που συχνά, η προσπάθεια να προστατευτεί η ηγεσία από ολοφάνερα στραβές καταστάσεις, μοιάζει με τις προσπάθειες κάποιου να πείσει ότι αυτό που κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια είναι ο πολύγλωσσος σκύλος! Κάπως έτσι την πάτησες κι εσύ. Κι έτσι, παρά τις ιδεολογικές σου καταβολές, εμφανίζεσαι ως ένας τυπικός Κουκουές που λέει: «Ναι, ρε! Από τη στιγμή που το έγραψε ο Ρίζος, βεβαίως και ο γάιδαρος πετάει!»…

Μη μου πεις ότι κάνω δίκη προθέσεων. Μου φαίνεται αδιανόητο να μην καταλαβαίνεις πως όταν η ψηφισμένη στρατηγική τού ΣΥΡΙΖΑ είναι «η επιλογή μας είναι ευρώ, αλλά όχι πάση θυσία» και αυτό που ακούμε από το πρωί ως το βράδυ είναι «η επιλογή μας είναι ευρώ· τελεία» (όπως πολύ παραστατικά και ‘‘χαριτωμένα’’ μάς είπε ο Σταθάκης, λόγου χάρη), επί τής ουσίας έχουμε πραξικοπηματική μετατροπή τών πολιτικών αποφάσεων στο ακριβώς αντίθετό τους. Και δεν μπορώ να πιστέψω πως ενώ σού παρέθεσα ένα κάρο πειστήρια (κι εσύ ο ίδιος εντοπίζεις έστω διαφοροποιήσεις σ’ αυτά, άσχετα αν τις αποδίδεις σε «προσωπικές αποχρώσεις») γράφεις το παρακάτω —λες και δεν ξέρεις ότι στην πολιτική οι έμμεσες ‘‘διολισθήσεις’’ από προγενέστερες θέσεις μέσω αποσιωπήσεων είναι καθημερινό φαινόμενο:

«Να παρατηρήσω ότι αν θυμάμαι καλά ούτε εσύ βρήκες καμιά δήλωση του Τσακαλώτου ή του Λάσκου ή του Παρασκευόπουλου ή του Λαπατσιώρα που να δημιουργεί την υπόνοια για μετακίνηση από την θέση καμία θυσία.»!!!

Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία τακτικισμού, φίλε Μιχάλη γι’ αυτές τις αποσιωπήσεις. Από τη στιγμή που είναι καταγραμμένο στις αποφάσεις ότι το ευρώ αποτελεί την προτιμώμενη αλλά όχι και τη μόνη λύση, όποια ώρα θέλει κανείς σε ‘‘στριμώχνει’’. Δεν του χρειάζεται καμία ‘‘κορόνα’’ τής ΑΠ για να το κάνει. Ένα μόνο σού λέω: Έχεις μεγάλο λάθος αν πιστεύεις ότι με τέτοιες ‘‘συνδικαλιές’’ «ο λαός θα σας στηρίξει σε κάθε περίπτωση», όπως γράφεται στην πολιτική απόφαση τού Συνεδρίου. Ο λαός θα σας καταξεσκίσει, αν στραβώσει το πράγμα κι εσείς, παρά την καλλιεργούμενη ιδέα ότι η Νέα Ιερά Συμμαχία θα τα διπλώσει μπροστά στον ΣΥΡΙΖΑ, του ζητήσετε (λέμε τώρα) να υποστεί τις δυσκολίες μιας επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Θα κλάψουμε πικρά γιατί τα σκάγια θα πάρουν όλη την Αριστερά, αλλά για τους υπεύθυνους που θα έχουν οδηγήσει σε κάτι τέτοιο δεν θα χύσουμε ούτε ένα δάκρυ! Ούτε για όσους καταλαβαίνουν τι συμβαίνει και σιωπούν από κακώς εννοούμενο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό…


Τα λέμε


ΥΓ Κακώς γράφεις πως για την ταμπακιέρα που ήταν αφορμή τού εκνευρισμού σου δεν λέω κουβέντα. Δεν εξηγώ στην αρχή ότι θα παρουσιάσουμε όλες τις ‘‘ομορφιές’’ τού Λάσκου σε ποστ;

ΥΓ2 Όπως γράφω, κατανοούμε απολύτως ότι δεν μπορείς εδώ να παραδεχθείς πως αυτό που κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια είναι μία γάτα. Καμία κατανόηση όμως αν εκφράζεις την ίδια άποψη εντός κόμματος και παρακολουθείς απαθής την όλο και επιταχυνόμενη Δημαροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ! Μιλημένα ξηγημένα.

ΥΓ3 Σε καμία πολιτική απόφαση κύριου οργάνου δεν υπάρχει το σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ – καμία αυταπάτη για τη δραχμή». Προφανώς, έχεις διαβάσει κι εσύ το άρθρο τού Ψευτοθόδωρου Παρακευόπουλου κι έφαγες την παραμύθα. Η ‘‘προσθήκη’’ αυτή είναι ένα ακόμα τρικάκι τών «αριστεροευρωπαϊστών» ως αντίβαρο στο σύνθημα περί ευρώ που κατάφερε Νταβανέλος να ενσωματωθεί στις αποφάσεις από τον Νοέμβριο του 2011 (ενσωμάτωση για την οποία τσίνισε και ο αξιότιμος Νίκος Παππάς και ο «κρατάτε με μην κάνω επανάσταση» Παπαδημούλης. Επί τής ουσίας είναι μία αφόρητη κοινοτοπία, ένα άδειο πουκάμισο, μία μαλακία και μισή! Θα το αναπτύξουμε σε ιδιαίτερη ανάρτηση.

Ανώνυμος είπε...

Σύντροφε Μ.Κ., όσο και αν προσπάθησα, δε μπόρεσα να βρω ένα οποιοδήποτε κείμενο των "μενσεβίκων" του ΣΥΡΙΖΑ που να θέτει το ζήτημα με όρους "δραχμή εδώ και τώρα". Αν μπορείς να μας το προσκομίσεις εσύ, θα σου ήμουν ευγνώμων. Αλλά νομίζω θα δυσκολευτείς πάρα πολύ να το βρεις. Έχω μάλιστα την εντύπωση ότι, όσο πλησιάζαμε προς το Ιδρυτικό Συνέδριο, οι θέσεις των "μενσεβίκων" γίνονταν ολοένα και πιο προσεκτικές. Οι τροπολογίες π.χ. που κατέθεσαν για συζήτηση στον προσυνεδριακό διάλογο ήταν πολύ πιο μετριοπαθείς (και πολύ πιο ώριμες, επίτρεψέ μου να συμπληρώσω) από εκείνες που είχαν καταθέσει προς συζήτηση στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, λίγους μήνες νωρίτερα.
Σε κάθε περίπτωση όμως, το ζήτημα δεν είναι τι λένε και τι κάνουν οι "μενσεβίκοι"· δε χαράσσουν αυτοί την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα είναι τι λένε και τι κάνουν οι "μπολσεβίκοι". Πώς απαντούν οι "μπολσεβίκοι" στο ερώτημα αν η Ελλάδα είναι σε θέση να τραβήξει τη σύγκρουση στα άκρα; Γιατί, αν δεν είσαι σε θέση να τραβήξεις τη σύγκρουση στα άκρα, δεν έχει καν νόημα να προσποιείσαι ότι ετοιμάζεσαι για συγκρουσιακή τάχατες διαπραγμάτευση. Αν η παραμονή στο ευρώ είναι κόκκινη γραμμή και δεν είσαι διατεθειμένος να την παραβιάσεις, τότε μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας ότι θα κάνουμε τον αντίπαλο να υποχωρήσει. Αν πάλι το ευρώ δεν είναι ταμπού, όπως ειπώθηκε -άπαξ όμως- από τον ίδιο τον Τσίπρα, γιατί δε βλέπουμε από μεριάς των "μπολσεβίκων" μια διατύπωση που να κινείται στο πλαίσιο των ψηφισμένων αποφάσεων του Ιδρυτικού Συνεδρίου;

Μετά τιμής
Φιλίστωρ

Ανώνυμος είπε...

Φίλε left g 700
σε διαβεβαιώ πως:
το σύνθημα ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΡΑΧΜΗ φυσικά και δεν το πρωτοείδα στο άρθρο του εκλεκτού σύντροφου Θ. Παρασκευόπουλου. Σου επαναλαμβάνω πως από την πρώτη στιγμή που η πλειοψηφία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε ντο σύνθημα ΚΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ παντού αυτό, στον προφορικό λόγο, σε δηλώσεις στελεχών, σε τοποθετήσεις μελών τους στην ΚΠΕ του ΣΥΝ και στην ΠΣΕ του ΣΥΡΙΖΑ το συνόδευε με το καμία αυταπάτη.
Πως είναι δυνατόν να μην παίρνεις υπόψη σου την πραγματικότητα μιας κατάστασης για την οποία μόλις σε πληροφόρησα ?
Σε διαβεβαιώ πως, ιδιαίτερα τώρα, που δεν δεσμεύομαι από τους επιβαλλόμενους αυτοπεριορισμούς ενός μέλους της ΚΕ δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να εκθέσω την διαφωνία μου, αφού συνομιλούμε σε ένα αριστερό μέσο.
ΜΟυ προκαλεί κατάπληξη ότι μου χρεώνεις βλακεία ή σκοπιμότητα επειδή δεν συμμερίζομαι την εμμονή σου με το νομισματικό αποκλισομετρητή.

Μ.Κ.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Ανώνυμος είπε...

Φίλε left
θεωρώ ότι η υπεραπασχόληση με το νομισματικό ζήτημα είναι μια ακόμα τελετουργία του αρχαικού σύνολου πολιτικής σκέψης που καταστρέφει τα μυαλά των ανθρώπων της ριζοσπαστικής Αριστεράς, και τους κάνει να ασχολούνται με τα σανσκριτικά τους, την ώρα που ο κόσμος κυριολεκτικά καίγεται.
Όσο ακατανόητη και αν σου φαίνεται η στάση μου δεν με ανησυχεί ο βαθμός τελειότητας της περί των νομισμάτων άποψης.
Άλλα με ανησυχούν.
Με ανησυχεί το ότι δεν μετασχηματιζόμαστε σε κόμμα του λαού, σε κόμμα ανοιχτό.
Με ανησυχεί η πολιτισμική προκατάληψη του κόσμου του 5% για τον κόσμο του 27%.
Με ανησυχεί η προγραμματική καθυστέρηση σε σχέση με την μετασχηματισμό της κουλτούρας της αποανάπτυξης και της αυτοδιαχείρισης σε κυβερνητικές προτάσεις.
Με ανησυχεί ότι ο κόσμος της οργανωμένης Αριστεράς ζει σε δικά του παράλληλα σύμπαντα. Οι περισσότεροι από τους άλλους χώρους της Αριστεράς ζουν έτσι σε ποσοστό κοντά στο 100%, ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί αυτός ο τρόπος ζωής με λιγότερο ολοκληρωτικά ποσοστά
Ανησυχώ για τον βαθιά τελετουργικό και αποκρουστικό για νέους και εν γένει κανονικούς ανθρώπους, χαρακτήρα των εσωκομματικών διαδικασιών.
Ανησυχώ που αν και η κοινωνία εμπιστεύεται την Αριστερά, η τελευταία δυσκολεύεται πάρα πολύ να εμπιστευθεί την κοινωνία.
Και κυρίως ανησυχώ που ελάχιστοι άλλοι και άλλες ανησυχούν για αυτά.

Μ.Κ.

SYNEXIZETAI

Ανώνυμος είπε...

Προε Φιλίστορα.
Όταν διοργανώνεις μαζί με φορείς αποκλειστικά της άποψης ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΧΕΔΙΟ Β),
συνεχείς εκδηλώσεις ζύμωσης της γραμμής της εξόδου, όταν στήνεις αλλεπάλληλα μαγαζιά παράξενου χαρακτήρα (Αριστερό Βήμα, ΜΑ.ΧΩ.ΜΕ) για να προωθήσεις την ώσμωση με του φορείς της δραχμολάγνας άποψης, περιορίζεται η σημασία της επίσημης τοποθέτησης. Δεν έχω τα κείμενα τους μπροστά, ομολογώ ότι επειδή βαριέμαι υπέρμετρα δεν παρακολουθούσα με θρησκευτική ευλάβεια τις αναλύσεις των στελεχών τους, η εντύπωση μου όμως ήταν πως υποστηρίζουν την έξοδο εδώ και τώρα.
Πράγματι, στο συνέδριο η γραμμή της Αριστερής Πλατφόρμας μετακινήθηκε από εκεί που την έβαζε το Αριστερό Ρεύμα. Βοήθησε σε αυτό η ανάδειξη των θεμάτων εσωκομματικής δημοκρατίας (συνιστώσες, λίστες κ.λ.π.) που διεύρυνε το ακροατήριο των μενσεβίκων, οδηγώντας στην εκλέπτυνση της γραμμής. Πιθανόν, η επαφή με τον πιο πολυσύνθετο πολιτικό πολιτισμό που κουβαλούν διανοούμενοι όπως ο Μπελλαντής και οργανώσεις όπως η ΔΕΑ και το τμήμα του Κόκκινου που εκφράζεται συχνά μέσω του Π. Κοσμά, να οδήγησε τα στελέχη του Ρεύματος στην κατανόηση της ανάγκης εμπλουτισμού της άποψης που έχουν αποφασίσει να υποστηρίζουν.
Στο ερώτημα που απευθύνεις, γιατί δεν εκφράζεται η απόφαση του συνέδριου, έχω ήδη απαντήσει (κάνεις λάθος, εκφράζεται κ.λ.π.)

Μ.Κ.

Ανώνυμος είπε...

Eντάξει, σ. Κορονάκη. Με το σκεπτικό της προς εμένα απάντησής σου (με βάση δηλαδή το γεγονός ότι οι "μενσεβίκοι" στήνουν κοινές εκδηλώσεις με ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ) θα έπρεπε να υποθέσουμε ότι τάσσονται και υπέρ της άμεσης αποχώρησης από την Ε.Ε., μόνο που ντρέπονται να το πουν ευθέως.
Με το ίδιο σκεπτικό, οι σύντροφοι της Πλατφόρμας 2010 είναι ύποπτοι για κρυφοπασοκισμό, μιας και συχνάζουν σε εκδηλώσεις της Λούκας Κατσέλη. Sounds legit...

Tα σέβη μου
Φιλίστωρ

LeftG700 είπε...

Φίλε Φιλίστορα,


Δεν μπορώ να ξέρω αν το λάθος που έκανες στο προηγούμενο σχόλιό σου στο όνομα τού συνομιλητή σου οφείλεται σε παραδρομή ή κάποιο μπέρδεμα. Σε κάθε περίπτωση, να πω ότι συνομιλείς με τον Μιχάλη Καστρινάκη και όχι με τον Τάσο Κορωνάκη.


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Πφφφφ!... Τι βλάκας που είμαι... Zητώ συγνώμη...

Φιλίστωρ

Ανώνυμος είπε...

Προς Φιλίστωρα,
απέχω πολύ από την συγγραφική δεινότητα του σ. Τάσου Κορωνάκη (όπως αποδεικνύει το χτεσινό του κείμενο υπέρ του Ευκλείδη).
Να θεωρήσω ότι τα σέβη μου κ.λ.π με τα οποία έκλεινες τα σχόλια σου που μου απηύθυναν ερωτήματα δεν ισχύουν ?