Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

Θυμάσαι που βαλάντωνες στο διδακτορικό, και με την Άννα τα ’βρισκες στο ‘‘αντιεθνικιστικό’’; Πάρε τ’ αρχίδια μας τώρα!




Είναι γνωστό το κωλοτρίψιμο κατά τις δύο περίπου τελευταίες δεκαετίες σημαντικής μερίδας τής λεγόμενης Ανανεωτικής Αριστεράς με τους ‘‘αντιεθνικιστές’’ τού αστικού εκσυγχρονισμού. Εκείνους δηλαδή τους ‘‘πεφωτισμένους’’ κοσμοπολίτες υποστηρικτές τού «δημοκρατικού [sic] καπιταλισμού» που (σωστά) διέβλεπαν ότι το έθνος-κράτος είναι το μίνιμουμ αναγκαίο έδαφος από το οποίο μπορεί να αρχίσει να ξηλώνεται το δηλητηριώδες πουλόβερ τού καπιταλισμού και βάλθηκαν τις τελευταίες δυο-τρεις δεκαετίες να το υπονομεύσουν έως εξαέρωσης. Οι ‘‘φωστήρες’’ τής ‘‘Ανανέωσης’’, είτε από προσχηματική ή άδολη βλακεία, είτε από ‘‘ανανεωτικό’’ δογματισμό, το είδαν όλο αυτό ως μία διεύρυνση της επιρροής τού αριστερού διεθνισμού και μία μεγάλη ευκαιρία να καταπολεμήσουν τον δεξιό και ακροδεξιό εθνικισμό. Κι άρχισαν τις ιδεολογικές παρτούζες, αδιαφορώντας αν μέσα σε όλο αυτό το μπέρδεμα «αδερφές και παλικάρια γινόντουσαν μαλλιά-κουβάρια».

Ας διαβάσουν το παρατιθέμενο παρακάτω πόνημα μιας από τις αδελφές ψυχές τους στον ‘‘αντιεθνικιστικό’’ αγώνα, στην ποδιά τής οποίας σφάχτηκαν κάμποσοι από δαύτους. Είναι  η αντισυριζική επιχειρηματολογία που αναπτύσσει στο τελευταίο της βιβλίο σε πολύ-πολύ συμπυκνωμένη μορφή. Ας ανοίξουν τα στραβά τους, λοιπόν, αυτά που παραμορφώθηκαν από το διάβασμα του γράμματος εκατομμυρίων γραμμάτων προς απόκτηση διδακτορικών Πολιτικής Επιστήμης και Φιλοσοφίας τής Ιστορίας, για να δουν (και ναταν η μόνη περίπτωση που πρέπει να δουν...) ότι σφάχτηκαν για «μια ποδιά αδειανή για μία Άννα» που την έλεγαν Φραγκουδάκη και που άμα λάχει και ζορίσουν τα πράγματα, καλή ώρα, προτιμάει να γράφει άρθρα για το Protagon κι όχι για την Αυγή. Αν το καταφέρουν αυτό, θα αρχίσουν να κατανοούν και λίγο περισσότερο δημιουργικά τον Λακλάου και την Μουφ, από το πνεύμα τών οποίων μέχρι τώρα δεν έχουν καταλάβει Χριστό, κι ας φροντίζουν να τους αναδημοσιεύουν τακτικά…

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ



Φαινόμενο κοινό σε όλες τις χώρες της ΕΕ είναι η βαθιά πολιτική κρίση. Τα κόμματα εξουσίας δεν έχουν πλέον την εμπιστοσύνη και έχουν χάσει υψηλότατα ποσοστά από τους παραδοσιακούς τους ψηφοφόρους. Και δίπλα, παράπλευρη απώλεια της δημοκρατίας είναι η άνοδος ακροδεξιών μορφωμάτων στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια, με την πολιτική κρίση να παίρνει τη μορφή αμφισβήτησης των θεσμών και του κοινοβουλευτικού συστήματος.

Η βαθιά πολιτική κρίση ευνοεί την κυριαρχία ακραίου λαϊκισμού, που ιδίως στην Ελλάδα μετατρέπει την πολιτική σε αδιέξοδο. Είναι πρωτεύουσα ανάγκη να ανατραπεί αυτή η ισορροπία που επιτρέπει στον λαϊκισμό να κυριαρχεί απ' άκρη σ' άκρη, ενώ τα πολιτικά κόμματα γενικά δείχνουν να μη μαθαίνουν από την εμπειρία. Μια μικρή ελπίδα είναι η προσπάθεια ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς με την πρωτοβουλία των 58. Δεν ξέρω τι θα προκύψει, ούτε αν υπάρχει δυνατότητα να διαμορφωθεί κεντροαριστερά. Υπάρχει όμως κάτι πολύ σημαντικό, το τεράστιο αίτημα της κοινωνίας των πολιτών, όπως έδειξε το απρόσμενα μεγάλο πλήθος στην πρώτη δημόσια εκδήλωση αυτής της πρωτοβουλίας στις 9/12.

Ο λαϊκισμός

Ο λαϊκιστικός λόγος εκπέμπει μηνύματα αξιολογικά και αφοριστικά, σε μια διχοτομική λογική αντιπαράθεσης του καλού με το κακό. Χρησιμοποιεί συστηματικά τις απλουστεύσεις και τη γενίκευση. Δεν απευθύνεται στη λογική και την κρίση των πολιτών αλλά στα συναισθήματα και μεταθέτει όλα τα ζητήματα της πολιτικής στο πεδίο της ηθικής.

Μην απευθυνόμενος στη λογική και την κρίση των πολιτών και μην έχοντας στόχο να πείσει, δεν ασκεί πολιτική. Αντικαθιστά την πολιτική κριτική με την ηθική καταγγελία και καλλιεργεί την πατριδοκαπηλία. Έτσι ο λαϊκιστικός λόγος εγκλωβίζει όλο και περισσότερο την ελληνική κοινωνία σε έναν εθνικισμό ανεπίκαιρο, φανατικό και αντιευρωπαϊκό, που διατρέχει όλο το πολιτικό φάσμα και έχει οπαδούς σε όλα τα κόμματα.

Αυτό το ιδεολογικό υπόβαθρο παραφθείρει την εθνική αυτογνωσία, οδηγεί σε ανεπιτυχή διαχείριση των θεμάτων εθνικής πολιτικής στο πλαίσιο της ΕΕ όσο και γενικότερα. Το πιο επικίνδυνο είναι ότι, με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, έχει μεταμφιέσει την πολιτική σύγκρουση για όλα τα διακυβεύματα της εποχής και της ΕΕ, σε αντιπαράθεση για τη «σωτηρία του έθνους».

Ο λαϊκισμός της Αριστεράς

Οι κυβερνήσεις διαχειρίζονται από το 2010 αποτυχημένα την οικονομική κρίση, εφαρμόζουν αποτυχημένα οδυνηρά μέτρα και αντιμετωπίζουν αποτυχημένα την αλαζονική και ρατσιστική συμπεριφορά των γραφειοκρατών της τρόικας.

Η αντιπολίτευση δεν έχει να προτείνει καμία εναλλακτική πολιτική για τη διαχείριση της κρίσης και των διαπραγματεύσεων, ενώ παράλληλα δεν ασκεί πολιτική. Καλλιεργεί από την αρχή της κρίσης τον αναβρασμό και την ανομία, την κατακραυγή και την αγανάκτηση, και το χειρότερο: συμπλέει η αριστερά με τη δεξιά, στο όνομα του πατριδοκαπηλικού εθνικισμού.

Το κείμενο των 58 αναφέρεται στο ΣύΡιζΑ με τον όρο «νεοκομμουνιστική-εθνολαϊκιστική αριστερά». Δεν ξέρω πόσο «νεο»-κομμουνιστική είναι, καθώς το πρόθημα «νεο» σημαίνει μια καινούρια πρόταση για την οικονομία και την κοινωνία. Και ο ΣύΡιζΑ δεν έχει πρόταση, ούτε παλιά ούτε νέα. Ο δημόσιος λόγος του άλλοτε χρησιμοποιεί κλισέ που παραπέμπουν στην κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, σαν να ξεχνάει ότι οδήγησε σε συντριβή το σοσιαλιστικό καθεστώς, άλλοτε προβάλλει σοσιαλδημοκρατικές λύσεις διανθισμένες με επαναστατική ρητορεία για να τις εμφανίζει σαν διαφορετικές.

Ο ΣύΡιζΑ αντιφάσκει συστηματικά. Μιλάει δημόσια υπέρ της ΕΕ, ενώ παράλληλα επανειλημμένα καλεί σε αγώνα για την εθνική κυριαρχία, εθνική αξιοπρέπεια, εθνική ανεξαρτησία. Πριν από μερικές εβδομάδες π.χ., 24 Νοεμβρίου, σε εκδήλωση για τον Γοργοπόταμο, ο λόγος του Προέδρου του περιείχε την ακραία λαϊκιστική φράση: «Έχουμε χρέος να ανατινάξουμε τις γέφυρες της εξάρτησης, της υποτέλειας και να στήσουμε με δυσκολία και αγώνα τις γέφυρες της προκοπής, της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, της αξιοπρέπειας σε αυτό τον τόπο».

Ολοφάνερα ρητορεία εξ αντικειμένου αντιευρωπαϊκή, με γιγάντιο το ερώτημα: δηλαδή, τι; Τι προτείνει αυτό το κόμμα;

Η Αριστερά υπάρχει

Είναι σίγουρα πολλοί οι πολίτες που αυτοαναγνωρίζονται αριστεροί, με την παραδοσιακή και ευγενή σημασία του όρου. Αν μπορούσε κανείς να ερευνήσει, ποια είναι η θέση της συντριπτικής πλειονότητας των αριστερών σήμερα, βάσιμα μπορεί να υποθέσει ότι θα διαπίστωνε ευρεία συναίνεση σε μια οικονομική πολιτική λίγο πολύ σοσιαλδημοκρατική, με έμφαση στο κράτος πρόνοιας και το κράτος δικαίου.

Αν αυτό είναι σωστό, έχει μεγάλη σημασία. Αλλιώς, πώς θα ανοίξει ο δρόμος ή έστω πώς θα ξεκινήσει η πολιτική μάχη για μια τέτοια σοσιαλδημοκρατική οικονομική πολιτική σε ευρωπαϊκό επίπεδο;

Κι εδώ προβάλλει το ερώτημα, τι θα μπορούσε να γίνει με την τομή που υπάρχει ανάμεσα στην ηγεσία της αριστεράς και ιδίως του ΣύΡιζΑ και στο πλήθος όσων σήμερα τον ακολουθούν, ενώ αναγνωρίζουν το αδιέξοδο της απουσίας αντιπολίτευσης με τη μορφή πολιτικής.

Είναι σίγουρα πάρα πολλοί όσοι αριστεροί αναγνωρίζουν την επείγουσα ανάγκη να απεγκλωβιστεί η πολιτική διαμάχη από τη διαίρεση πατριώτες/προδότες, μνημονιακοί προδότες και αντιμνημονιακοί πατριώτες.

Δεν είναι δυνατό όλοι αυτοί οι αριστεροί που ακολουθούν τον ΣύΡιζΑ να μη θεωρούν (ακριβώς ως αριστεροί) απολύτως αθέμιτο η αριστερά, και μάλιστα η ελληνική αριστερά με την ιστορία του εμφυλίου πίσω της, να κατηγορεί τους πολιτικούς της αντιπάλους όχι με πολιτικούς όρους αλλά με την καταφυγή στην «εθνική προδοσία», επικαλούμενη την εθνική κυριαρχία, αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία, που αυτόματα παραπέμπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Με άλλα λόγια, είναι κατεπείγουσα ανάγκη η αποκατάσταση του πολιτικού λόγου, που απευθύνεται στη λογική και την κρίση των πολιτών, πράγμα που σημαίνει και τον απαιτούμενο σεβασμό απέναντί τους, του πολιτικού λόγου που δεν επιδιώκει να παρασύρει προσωρινά αλλά να πείσει. Η πολιτική μάχη για αυτή την αποκατάσταση χρειάζεται το σίγουρα ψηλό ποσοστό όσων πρόσκεινται στον ΣύΡιζΑ αλλά βλέπουν το βάραθρο που ανοίγει ο λαϊκισμός και η εξ αντικειμένου αντιευρωπαϊκή προπαγάνδα για την εθνική κυριαρχία κτλ., μαζί με την απουσία πολιτικού σχεδίου σε όλα τα πεδία, με πρώτο την οικονομία.



3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μεγάλη κουβέντα είπατε, φίλοι Λέφτηδες: Ότι "το έθνος-κράτος είναι το μίνιμουμ αναγκαίο έδαφος από το οποίο μπορεί να αρχίσει να ξηλώνεται το δηλητηριώδες πουλόβερ τού καπιταλισμού".

Ακριβώς έτσι είναι. Και ήθελα να 'ξερα γιατί (κάνουν πως) δεν το καταλαβαίνουν αυτοί που κάτι δεκαετίες τώρα πιπιλίζουν την έκφραση "ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός". [Ναι, ναι! Καλά καταλάβατε! Στην ομάδα που συσπειρώνεται γύρω από το περιοδικό Θέσεις αναφέρομαι.] Τους ακούσατε ποτέ να μιλούν για "ευρωπαϊκό κοινωνικό σχηματισμό"; Μάλλον όχι. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο φυσικά.
Παρ' ότι κάργα ευρωπαϊστές, δε μπορούν -επί ποινή γελοιοποιήσεως- να ξεφύγουν από τη θεμελιώδη θεωρητική παραδοχή τους ότι ο εκάστοτε κοινωνικός σχηματισμός συγκροτείται μέσα στα όρια του εθνικού κράτους. Και βρισκόμαστε μπροστά στο εξής παράδοξο: Η δογματική προσήλωσή τους στον Αλτουσέρ, η τόσο ενοχλητική κατά τα άλλα, εδώ αποδεικνύεται σωτήρια. Γιατί, πώς να το κάνουμε; Αλτουσεριανισμός χωρίς αναφορά στο κράτος (και τους περιβόητους "ιδεολογικούς μηχανισμούς") του είναι σκορδαλιά χωρίς σκόρδο.
Αλλά βέβαια, όπως όλοι οι καλοί δογματικοί, έτσι και οι αρθρογράφοι των Θέσεων, αρνούνται να βγάλουν τα πρακτικά συμπεράσματα που αναγκαία συνάγονται από τις θεωρητικές τους προκείμενες. Θέλουν και την (αλτουσεριανή) πίτα ολόκληρη και τον (ευρωπαϊστικό) σκύλο χορτάτο. Εμ δε γίνεται, ρε παιδιά! Δε γίνεται! Κι απορώ πώς τόσοι προφεσσόροι, με διπλώματα και παπλώματα, δεν το αντιλαμβάνονται. Τέλος πάντων...

Τα σέβη μου
Φιλίστωρ

LeftG700 είπε...

Φίλε Φιλίστορα,


Ε, εντάξει, δεν τη σκεφτήκαμε κι από μόνοι μας αυτή τη «μεγάλη κουβέντα»! Οποιοσδήποτε δεν διαβάζει κείμενα και πράγματα με κόκκινες μαρμελάδες στα μάτια (= δογματικά, επιφανειακά και μηχανιστικά) μπορεί να το σκεφτεί. Σε παραπέμπω σε μία παλαιότερη ανάρτησή μας, για να δεις πόσο ωραία τα είχε πει ο Άγγελος Ελεφάντης, τον οποίο (τι κωμικοτραγική ειρωνεία!) συχνά επικαλείται όλο αυτό το τσούρμο τών «αριστερών ευρωπαϊστών». Όταν λοιπόν βρεις λίγο καιρό, κλικάρισε εδώ.


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Άγγελος Ελεφάντης at his best! :D

Επί τη ευκαιρία! Βρήκα τούτο εδώ στο RedNoteBook: http://www.rednotebook.gr/details.php?id=11604

Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι αν καταλαβαίνουν τι ανεβάζουν εκεί στο RedNoteBook. Μέχρι και άρθρα που κινούνται στην παλιά καλή γραμμή "Λαός/Κράτος" πάνε και ανεβάζουν οι αθεόφοβοι! Ούτε η Iskra τέτοια πράματα! Άπαπαπαπα!

Αλλά τι κάθομαι και ρωτάω; Εδώ μέχρι και κείμενα δικά μου ανέβασαν κάποτε, λες και δεν καταλάβαιναν τι κουμάσι είμαι και του λόγου μου!
Βρε λες;... Χμμμ... Δεν αποκλείεται... Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μάλλον δε θα το κατάλαβαν... Δεν εξηγείται αλλιώς...

Τα σέβη μου
Φιλίστωρ