Πέμπτη 24 Μαρτίου 2016

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ-ΣΟΚ!!! Άγνωστο μέχρι χθες ντοκιμαντέρ από την εποχή τής γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα αποδεικνύει ότι ο Λασκαράτος ζούσε στην Κρήτη, ότι ήταν φίλος τών Γερμανών κι ότι πλακωνόταν από τότε με τους παπάδες!


 
Πρώτα το ντοκουμέντο:




Πριν βιαστεί κάποιος από το αναγνωστικό κοινό που είναι ταυτόχρονα και φίλος τών Ροϊδολασκαράτων και μας πει, όπως μας είπε για την κριτική μας στην Ελένη Πορτάλιου ο σχολιαστής Ρωμανός (παρεμπιπτόντως ακόμα τον περιμένουμε και κάτι μού λέει ότι θα τον περιμένουμε έως καταλύσεως κόσμου...) «Παλιόπαιδα, δεν ντρέπεστε να μιλάτε έτσι για τον Λασκαράτο; Ξέρετε τι αντιπροσωπεύει;» –ή, ακόμα, και πριν πει κάποιος δικός μας «ε, όχι κι έτσι, ρε παιδιά, αυτό είναι χοντροκομμένη προπαγάνδα»– παρακαλούμε να αναγνωστεί με προσοχή (θα βοηθήσουμε με υπογραμμίσεις) το παρατιθέμενο μικρό απόσπασμα από τη σημερινή ανάρτησή του.

Το θέμα Ο στόχος τής ανάρτησης είναι ο Παπαφλέσσας, τον οποίο, εν όψει τής αυριανής εθνικής επετείου που του έχει ανεβάσει το ζάχαρο και του έχει ρίξει την πίεση (κάτι ανάλογο έχουν πάθει και ο Ηλίας Ιωακείμογλου κι ο Χρήστος Λάσκος σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες τού ιστολογίου), ο Λασκαράτος τον περνάει κανονική πριονοκορδέλα (γιατί, έχει αφήσει και κανέναν από τους πρωταγωνιστές τής Επανάστασης; μέχρι και τα τσαρούχια του Κολοκοτρώνη έχει καταγγείλει επί δυσοσμία! –είναι πολιτισμένος αυτός και τα βρώμικα πόδια ενοχλούν την ευαίσθητη μυτούλα του· όχι όμως και η βρωμιά· σ' αυτήν κολυμπάει όπως τα ψαράκια μέσα στο νερό...). Κι εκεί προς το τέλος, τού ξεφεύγει –φύσις πρώτη έξις– και λέει τα εξής ορέα:

Χαρακτηριστική του ανδρός είναι η διαταγή που έδωσε να πυρποληθούν τα περίφημα σεράγια της χλιδής του διοικητή της Κορίνθου Κιαμήλ μπέη, πραγματικά αριστουργήματα ανατολίτικης αρχιτεκτονικής και τέχνης, του καλύτερου άλλωστε μέσα στους Τούρκους του Μωριά και στην καταγωγή και στους τρόπους και στην εμφάνιση και στο μυαλό και μαζί με αυτά και όλα τα τουρκικά σπίτια της Κορίνθου. Αυτός ο κοντόθωρος βανδαλισμός είχε βέβαια το ελαφρυντικό των αντίποινων για το κάψιμο ολόκληρων ελληνικών χωριών από τον Κεχαγιάμπεη του Χουρσίτ, τον Μουσταφά που έσφαζε, έκαιγε λεηλατούσε και εξανδραπόδιζε τα χωριά απ’ όπου περνούσε. Πιθανότατα όμως το έκανε σκόπιμα για να δουν οι Έλληνες πως δεν υπήρχε επιστροφή αλλά και για συμβολικούς λόγους. Έπρεπε να καούν, από τον «φανατικό ιδεολόγο» και «ορμητικό επαναστάτη», ώστε οι «χωριάτες»  να καταλάβουν «πως δε θα πάρουν συγχώρεση από τον αφέντη», διαπιστώνει ο Βακαλόπουλος, (‘Ιστορία του Ν. Ελληνισμού’, & «Τα ελληνικά στρατεύματα του 1821»). Ανάλογες διαπιστώσεις κάνουν και άλλοι ιστορικοί, ενώ ο Κορδάτος («Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδος») το πηγαίνει λίγο πιο πέρα, βλέποντας και εξαναγκασμό των κοτζαμπάσηδων να μπλεχτούν θέλοντας και μη πια στην επαναστατική διαδικασία, χωρίς δυνατότητα επιστροφής.

***

Μήπως αρχίζετε να μπαίνετε στο νόημα; Μήπως συνειδητοποιείτε ότι θεωρεί τον Παπαφλέσσα περίπου μίασμα («χαρακτηριστικ[ό] τού ανδρός») επειδή έκανε ό,τι επέβαλαν οι περιστάσεις, καταφεύγοντας και στην πονηριά (πού είσαι Βλαδίμηρε, να δεις ότι κι εμείς οι Έλληνες, κάποτε, δεν πηγαίναμε πίσω στο θηλυκό μυαλό –οι σύγχρονοι είναι που μας έχουν βγει λίγο μαλάκες!) για να στερεώσει την Επανάσταση; Και μήπως υποπίπτει στην προσοχή σας ότι για όλα αυτά –τα απολύτως αναγκαία σε μία Επανάσταση, εθνική ή ταξική αδιάφορο–, και τα οποία τα αντιλαμβάνεται ακόμα και ο ίδιος, παρ’ όλο που δεν φημίζεται και τόσο για την εξυπνάδα του (μόνο για την απύθμενη υποκρισία του και ανεντιμότητά του διακρίνεται ο φίλος μας, εκεί μάλιστα, του το βγάζω το καπέλο!), για όλα αυτά, λοιπόν, δεν είναι διατεθειμένος να αναγνωρίσει στον Παπαφλέσσα παρά μόνο ένα (1) ελαφρυντικό. Πράγμα που σημαίνει ότι, αν τον δίκαζε για τον «κοντόθωρο βανδαλισμό» του, με θύματα «τα περίφημα σεράγια της χλιδής» και «πραγματικά αριστουργήματα ανατολίτικης αρχιτεκτονικής και τέχνης», θα τον καταδίκαζε τρις εις θάνατον αντί για πεντάκις...

Αν τα είδατε όλα αυτά, ή, έστω, αν δεν τα είδατε αλλά συμφωνείτε με τις επισημάνσεις μας (δεν θα τα χαλάσουμε γι’ αυτό), τότε δεν θα σας είναι δύσκολο να βγάλετε και το σωστό συμπέρασμα: ο φίλος μας είναι ορκισμένος εχθρός όχι μόνο τής ιδέας τής Επανάστασης, αλλά ακόμα και της πιο μικρής αντίστασης στο υπάρχον, στο καθεστώς και στο ισχύον (να είναι υπέρ, αλλά με την προϋπόθεση «να μη σπάσει ούτε ένα τζάμι»; μπα... αυτό είναι η θέση τής Παπαρήγα...). Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, στα χρόνια τού 1821, θα ήταν και φίλος τών Τούρκων.

Ε, τι είναι η απόσταση από το 1821 μέχρι το 1941, μπροστά στην αιωνιότητα του Χρόνου; Ένα τσιγάρο δρόμος είναι!

 

Δεν υπάρχουν σχόλια: