Στο τελευταίο τεύχος του παλαιότερου και πιο έγκυρου Οδηγού Αγορών της πόλης μας, στην «Athens Voice», έδωσε συνέντευξη-ποταμό ο γνωστός ηθοποιός Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης (ΚΜ), νεόκοπο στέλεχος του νεόκοπου κόμματος «Δράση» του Στέφανου Μάνου και υποψήφιος Ευρωβουλευτής. Ό Μαρκουλάκης μιλάει για όλα και είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός για τον τρόπο που σκέπτεται ο ίδιος, αλλά κι ένα μεγάλο τμήμα από τους ανθρώπους της γενιάς μας.
Ποια είναι το βασικά στοιχεία σ’ αυτή τη σκέψη; Κατ’ αρχήν ένας αφόρητος εκλεκτικισμός. Η τάση δηλαδή να συγκεντρώνει κανείς ό,τι θεωρεί σωστό από διαφορετικά και πολλές φορές άκρως αντίθετα ρεύματα σκέψης και να προσπαθεί να τα συνθέτει για να δημιουργήσει ένα δικό του, συνεκτικό υποτίθεται, ιδεολογικό ρεύμα. Φυσικά, ο ΚΜ δεν έχει το απαιτούμενο υπόβαθρο πολιτικής σκέψης για να αποπειραθεί καν να κάνει κάτι τέτοιο. Ο δικός του «πρωτόγονος» και απλουστευτικός εκλεκτικισμός, προϊόν άγνοιας και σύγχυσης, εκφράζεται μέσα από τις απόψεις που διατυπώνει για διάφορα πρόσωπα και χώρους της Ελληνικής πολιτικής σκηνής. Έτσι δηλώνει, ότι μικρός, όταν η μητέρα του τον έπαιρνε μαζί της σε συγκεντρώσεις της νεολαίας του ΚΚΕεσ. Ρήγας Φεραίος, του είχε κάνει εντύπωση «η αίσθηση ότι ήσουν ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν μια γνήσια αγωνία για το πώς αλλάζουν τα πράγματα σε αυτό τον τόπο» και εκφράζει τη λύπη του επειδή δεν υπάρχει πια στη σημερινή πολιτική ο συμβολισμός της φυσαρμόνικας που έπαιζε ο Λεωνίδας Κύρκος στο τέλος των ομιλιών του, γιατί αυτός δεν είναι σαν «κάποιους κυνικούς» στους οποίους «μπορεί να μοιάζει γελοίο». Μετά μας αποκαλύπτει, ότι γοητεύθηκε από τον Σημίτη τον οποίο θαύμαζε σε αντίθεση με «τους πασόκους» και ο οποίος για εκείνον αντιπροσώπευε «το υγιές τμήμα του ΠΑΣΟΚ». Εν συνεχεία, εξομολογείται για τον Γιώργο Παπανδρέου ότι «όταν βγήκε σκέφτηκα, κοίτα να δεις που μπορεί να είναι και δικός μας», αλλά τώρα «αισθάνεται ότι έχασε μία πολύ μεγάλη ευκαιρία». Για τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος «του είναι συμπαθής», είναι απορριπτικός, αλλά στη βάση μόνο της μη χρηστής διακυβέρνησης αφού «αποδείχτηκε όμως τι σημαίνει σεμνά και ταπεινά, απλά δεν πιστεύαμε ότι θα γίνει τόσο απροκάλυπτα». Στους Οικολόγους Πράσινους χρεώνει μικρή αποτελεσματικότητα σε ζητήματα Περιβάλλοντος («Ο Μάνος και ο Μπουτάρης έχουν προσφέρει στον τομέα του περιβάλλοντος πολύ περισσότερα από ό,τι έχουν προσφέρει όλοι οι Οικολόγοι Πράσινοι μαζί!»), αλλά από την άλλη: «έχουν το θετικό ότι και αυτοί είναι μία συσπείρωση πολιτών, έχουν στο ψηφοδέλτιό τους κάποιους σημαντικούς ανθρώπους και σίγουρα το περιβαλλοντικό ζήτημα είναι πολύ σημαντικό». Τέλος, ξεφουρνίζει το μνημειώδες: «Σίγουρα είναι πολύ καλό το brand name τους»(!) για να καταλήξει πως «έχει στενά πλαίσια αυτή η ιδέα».
Το δεύτερο στοιχείο είναι η σαφής αντί-Αριστερή στάση. Ο ΚΜ, γεννημένος το 1970, έβγαινε από την εφηβεία όταν κατέρρεε ο πραγματοποιημένος σοσιαλισμός του 20ου Αιώνα και ανδρώθηκε σε συνθήκες απαξίωσης των Αριστερών προταγμάτων. Έτσι, η συμπάθεια του Μαρκουλάκη προς την Αριστερά περιορίζεται στη φυσαρμόνικα του Κύρκου και στην αγωνία των ανθρώπων που ακολουθούσαν παλιά το ΚΚΕεσ. Την Αριστερά όπως αυτή παρουσιάζεται σήμερα την απορρίπτει συνολικά, αν και μνημονεύει μόνο το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού «αυτό που ονομάζεται αριστερά ως πολιτική θέση το βρίσκω πάρα πολύ συντηρητικό, πολύ πιο συντηρητικό από τη ΝΔ»(!). Μάλιστα, μας πληροφορεί, ότι «Το ΚΚΕ αυτή τη στιγμή μοιάζει σε πάρα πολλά πράγματα με τον ΛΑΟΣ. Οι ευρωφοβικοί!»(!). Ενώ για τον Συνασπισμό «ή αυτό που είναι τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ» αναρωτιέται: «μπαίνει το ερώτημα τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ;». Εκμυστηρεύεται δε ότι «έχει λυπηθεί για την ιστορία του Τσίπρα», γιατί «επέλεξε το διάλογο με το χαμηλότερο κομμάτι της λαϊκής του βάσης». Βέβαια, η «λύπη» του είναι τελείως υποκριτική: Λίγο παρακάτω τον οικτίρει γιατί «μπήκε στην ΚΝΕ το 1989!... Όταν οι άλλοι βγαίνανε… όταν όλοι κοίταξαν με μια άλλη ματιά τα πράγματα αυτός μπήκε στην ΚΝΕ το 1989!». Τότε προς τι η λύπη; Αφού εξ αρχής του ήταν γνωστό ότι ο Τσίπρας είναι μεν νέος, «παλαιοκομμουνιστής» δε…
Το τρίτο στοιχείο είναι το ιδεολογικό. Πώς αυτοπροσδιορίζεται ο Μαρκουλάκης; «Πιστεύω στην ελεύθερη οικονομία αλλά και στο ότι η αγορά μπορεί να ρυθμίζεται από το κράτος, το οποίο όμως πρέπει να είναι ευέλικτο χωρίς κομματικές αγκυλώσεις». Όπως μπορούν να καταλάβουν ακόμα και τα μωρά παιδιά, ο συγκεκριμένος προσδιορισμός είναι τόσο ευρύς που μπορεί να τον αποδεχθούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου! Όλες, εκτός φυσικά από την Αριστερά. Επιπλέον δε, από αφέλεια πιστεύουμε και έλλειψη πολιτικών γνώσεων και όχι εσκεμμένα, μας λέει ότι είναι υπέρ της ρύθμισης της αγοράς. Λες και υπάρχει αγορά μη ρυθμισμένη! Θα μπερδευόταν ασφαλώς αν το διάβαζε αυτό. Γιατί προφανώς αγνοεί, ότι η απελευθέρωση μέχρι ασυδοσίας της αγοράς, η ελαστική απασχόληση, τα stage, τα «μπλοκάκια» δεν είναι τίποτα άλλο από προϊόν κρατικών ρυθμίσεων! Δηλαδή -για να μη ξεχνιόμαστε- κυβερνητικών αποφάσεων των δύο κυβερνητικών κομμάτων, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (ή αντιστρόφως).
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ΚΜ, εκτός από τον αυτοπροσδιορισμό του ιδεολογικά, αποτολμά και μία οριοθέτηση του κόμματός του. Έτσι, τοποθετεί τη «Δράση» στο χώρο του «ριζοσπαστικού κέντρου»! Εδώ θα μπορούσε και να καγχάσει κανείς. Γιατί δεν πάει πολύς καιρός από τότε που ο Στέφανος Μάνος ζητούσε την κάθοδο των Ειδικών Δυνάμεων του στρατού για να αποκαταστήσουν την τάξη στο κέντρο της Αθήνας τις ημέρες του περασμένου Δεκέμβρη…
Τέλος, δεν θα μπορούσε να λείπει από τα λεγόμενα του ΚΜ και το σταθερό χαρακτηριστικό όλων των θιασωτών μιας απονευρωμένης πολιτικοποίησης. Οι γενικόλογες και αφηρημένες διαπιστώσεις ότι «το καλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι ακομμάτιστο» καθώς και οι μεγαλόστομες και κενού περιεχομένου διακηρύξεις, σύμφωνα με τις οποίες πρέπει «να επαναφέρουμε την πολιτική συνείδηση, να αφυπνίσουμε την πολιτική σκέψη να ξανακάνουμε την πολιτική ευγενική διαδικασία». Κατά τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, η πολιτική είναι ένα ευγενικό παιχνίδι και όχι σύγκρουση με αλληλοσυγκρουόμενες κοινωνικές διεκδικήσεις. Ένα παιχνίδι, στο οποίο, εννοείται, δεν υπάρχουν Τάξεις, δεν υπάρχουν κυρίαρχοι και κυριαρχούμενοι, δεν υπάρχουν θύτες και θύματα! Απλώς «παίκτες»!
Τι συμπέρασμα θα μπορούσε κανείς να βγάλει απ’ όλα αυτά; Πολλά, αλλά ας περιοριστούμε στο κύριο κατά την άποψή μας: Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, με τις απαραίτητες πραγματολογικές διαφοροποιήσεις, θα μπορούσε να πει τα ίδια ακριβώς πράγματα και ταυτόχρονα να είναι υποψήφιος σχεδόν με όλα τα κόμματα, εκτός φυσικά από τα κόμματα του Αριστερού φάσματος! Με τη ΝΔ αν ήταν λίγο πιο σεμνή και ταπεινή. Με το ΠΑΣΟΚ αν ο Γιώργος άλλαζε λίγα περισσότερα από όσα άλλαξε. Με τη Φιλελεύθερη Συμμαχία αν ήταν λίγο πιο ριζοσπάστες. Με τους Οικολόγους Πράσινους αν ήσαν λίγο πιο αποτελεσματικοί. Και τώρα που το σκεφτόμαστε, μπορεί να τον αδικήσαμε κάπως: Ακόμα και την Αριστερά ίσως να σκεπτόταν, αν εξακολουθούσε να παίζει φυσαρμόνικα…
Δεν ξέρουμε πόσοι από τη Γενιά των 700 ευρώ θα ψηφίσουν «Δράση». Όσο κι αν η γενιά μας είναι σε μεγάλο βαθμό αποπολιτικοποιημένη επί της ουσίας, πιστεύουμε λίγοι. Εκείνο που θέλουμε να πούμε όμως σε όσους δεν θα την ψηφίσουν, αλλά θα προτιμήσουν κάποιο άλλο κόμμα και όχι της Αριστεράς, είναι το εξής: Να σκεφτούν, ότι από κάποιες μικρές λεπτομέρειες της συγκυρίας και μόνο, ο ΚΜ δεν βρίσκεται στη λίστα του Ευρωψηφοδελτίου του κόμματος που σκέφτονται να πριμοδοτήσουν με την ψήφο τους. Δεν νιώθουν «κάπως» και μόνο στη σκέψη;…
Ποια είναι το βασικά στοιχεία σ’ αυτή τη σκέψη; Κατ’ αρχήν ένας αφόρητος εκλεκτικισμός. Η τάση δηλαδή να συγκεντρώνει κανείς ό,τι θεωρεί σωστό από διαφορετικά και πολλές φορές άκρως αντίθετα ρεύματα σκέψης και να προσπαθεί να τα συνθέτει για να δημιουργήσει ένα δικό του, συνεκτικό υποτίθεται, ιδεολογικό ρεύμα. Φυσικά, ο ΚΜ δεν έχει το απαιτούμενο υπόβαθρο πολιτικής σκέψης για να αποπειραθεί καν να κάνει κάτι τέτοιο. Ο δικός του «πρωτόγονος» και απλουστευτικός εκλεκτικισμός, προϊόν άγνοιας και σύγχυσης, εκφράζεται μέσα από τις απόψεις που διατυπώνει για διάφορα πρόσωπα και χώρους της Ελληνικής πολιτικής σκηνής. Έτσι δηλώνει, ότι μικρός, όταν η μητέρα του τον έπαιρνε μαζί της σε συγκεντρώσεις της νεολαίας του ΚΚΕεσ. Ρήγας Φεραίος, του είχε κάνει εντύπωση «η αίσθηση ότι ήσουν ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν μια γνήσια αγωνία για το πώς αλλάζουν τα πράγματα σε αυτό τον τόπο» και εκφράζει τη λύπη του επειδή δεν υπάρχει πια στη σημερινή πολιτική ο συμβολισμός της φυσαρμόνικας που έπαιζε ο Λεωνίδας Κύρκος στο τέλος των ομιλιών του, γιατί αυτός δεν είναι σαν «κάποιους κυνικούς» στους οποίους «μπορεί να μοιάζει γελοίο». Μετά μας αποκαλύπτει, ότι γοητεύθηκε από τον Σημίτη τον οποίο θαύμαζε σε αντίθεση με «τους πασόκους» και ο οποίος για εκείνον αντιπροσώπευε «το υγιές τμήμα του ΠΑΣΟΚ». Εν συνεχεία, εξομολογείται για τον Γιώργο Παπανδρέου ότι «όταν βγήκε σκέφτηκα, κοίτα να δεις που μπορεί να είναι και δικός μας», αλλά τώρα «αισθάνεται ότι έχασε μία πολύ μεγάλη ευκαιρία». Για τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος «του είναι συμπαθής», είναι απορριπτικός, αλλά στη βάση μόνο της μη χρηστής διακυβέρνησης αφού «αποδείχτηκε όμως τι σημαίνει σεμνά και ταπεινά, απλά δεν πιστεύαμε ότι θα γίνει τόσο απροκάλυπτα». Στους Οικολόγους Πράσινους χρεώνει μικρή αποτελεσματικότητα σε ζητήματα Περιβάλλοντος («Ο Μάνος και ο Μπουτάρης έχουν προσφέρει στον τομέα του περιβάλλοντος πολύ περισσότερα από ό,τι έχουν προσφέρει όλοι οι Οικολόγοι Πράσινοι μαζί!»), αλλά από την άλλη: «έχουν το θετικό ότι και αυτοί είναι μία συσπείρωση πολιτών, έχουν στο ψηφοδέλτιό τους κάποιους σημαντικούς ανθρώπους και σίγουρα το περιβαλλοντικό ζήτημα είναι πολύ σημαντικό». Τέλος, ξεφουρνίζει το μνημειώδες: «Σίγουρα είναι πολύ καλό το brand name τους»(!) για να καταλήξει πως «έχει στενά πλαίσια αυτή η ιδέα».
Το δεύτερο στοιχείο είναι η σαφής αντί-Αριστερή στάση. Ο ΚΜ, γεννημένος το 1970, έβγαινε από την εφηβεία όταν κατέρρεε ο πραγματοποιημένος σοσιαλισμός του 20ου Αιώνα και ανδρώθηκε σε συνθήκες απαξίωσης των Αριστερών προταγμάτων. Έτσι, η συμπάθεια του Μαρκουλάκη προς την Αριστερά περιορίζεται στη φυσαρμόνικα του Κύρκου και στην αγωνία των ανθρώπων που ακολουθούσαν παλιά το ΚΚΕεσ. Την Αριστερά όπως αυτή παρουσιάζεται σήμερα την απορρίπτει συνολικά, αν και μνημονεύει μόνο το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού «αυτό που ονομάζεται αριστερά ως πολιτική θέση το βρίσκω πάρα πολύ συντηρητικό, πολύ πιο συντηρητικό από τη ΝΔ»(!). Μάλιστα, μας πληροφορεί, ότι «Το ΚΚΕ αυτή τη στιγμή μοιάζει σε πάρα πολλά πράγματα με τον ΛΑΟΣ. Οι ευρωφοβικοί!»(!). Ενώ για τον Συνασπισμό «ή αυτό που είναι τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ» αναρωτιέται: «μπαίνει το ερώτημα τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ;». Εκμυστηρεύεται δε ότι «έχει λυπηθεί για την ιστορία του Τσίπρα», γιατί «επέλεξε το διάλογο με το χαμηλότερο κομμάτι της λαϊκής του βάσης». Βέβαια, η «λύπη» του είναι τελείως υποκριτική: Λίγο παρακάτω τον οικτίρει γιατί «μπήκε στην ΚΝΕ το 1989!... Όταν οι άλλοι βγαίνανε… όταν όλοι κοίταξαν με μια άλλη ματιά τα πράγματα αυτός μπήκε στην ΚΝΕ το 1989!». Τότε προς τι η λύπη; Αφού εξ αρχής του ήταν γνωστό ότι ο Τσίπρας είναι μεν νέος, «παλαιοκομμουνιστής» δε…
Το τρίτο στοιχείο είναι το ιδεολογικό. Πώς αυτοπροσδιορίζεται ο Μαρκουλάκης; «Πιστεύω στην ελεύθερη οικονομία αλλά και στο ότι η αγορά μπορεί να ρυθμίζεται από το κράτος, το οποίο όμως πρέπει να είναι ευέλικτο χωρίς κομματικές αγκυλώσεις». Όπως μπορούν να καταλάβουν ακόμα και τα μωρά παιδιά, ο συγκεκριμένος προσδιορισμός είναι τόσο ευρύς που μπορεί να τον αποδεχθούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου! Όλες, εκτός φυσικά από την Αριστερά. Επιπλέον δε, από αφέλεια πιστεύουμε και έλλειψη πολιτικών γνώσεων και όχι εσκεμμένα, μας λέει ότι είναι υπέρ της ρύθμισης της αγοράς. Λες και υπάρχει αγορά μη ρυθμισμένη! Θα μπερδευόταν ασφαλώς αν το διάβαζε αυτό. Γιατί προφανώς αγνοεί, ότι η απελευθέρωση μέχρι ασυδοσίας της αγοράς, η ελαστική απασχόληση, τα stage, τα «μπλοκάκια» δεν είναι τίποτα άλλο από προϊόν κρατικών ρυθμίσεων! Δηλαδή -για να μη ξεχνιόμαστε- κυβερνητικών αποφάσεων των δύο κυβερνητικών κομμάτων, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (ή αντιστρόφως).
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ΚΜ, εκτός από τον αυτοπροσδιορισμό του ιδεολογικά, αποτολμά και μία οριοθέτηση του κόμματός του. Έτσι, τοποθετεί τη «Δράση» στο χώρο του «ριζοσπαστικού κέντρου»! Εδώ θα μπορούσε και να καγχάσει κανείς. Γιατί δεν πάει πολύς καιρός από τότε που ο Στέφανος Μάνος ζητούσε την κάθοδο των Ειδικών Δυνάμεων του στρατού για να αποκαταστήσουν την τάξη στο κέντρο της Αθήνας τις ημέρες του περασμένου Δεκέμβρη…
Τέλος, δεν θα μπορούσε να λείπει από τα λεγόμενα του ΚΜ και το σταθερό χαρακτηριστικό όλων των θιασωτών μιας απονευρωμένης πολιτικοποίησης. Οι γενικόλογες και αφηρημένες διαπιστώσεις ότι «το καλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι ακομμάτιστο» καθώς και οι μεγαλόστομες και κενού περιεχομένου διακηρύξεις, σύμφωνα με τις οποίες πρέπει «να επαναφέρουμε την πολιτική συνείδηση, να αφυπνίσουμε την πολιτική σκέψη να ξανακάνουμε την πολιτική ευγενική διαδικασία». Κατά τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, η πολιτική είναι ένα ευγενικό παιχνίδι και όχι σύγκρουση με αλληλοσυγκρουόμενες κοινωνικές διεκδικήσεις. Ένα παιχνίδι, στο οποίο, εννοείται, δεν υπάρχουν Τάξεις, δεν υπάρχουν κυρίαρχοι και κυριαρχούμενοι, δεν υπάρχουν θύτες και θύματα! Απλώς «παίκτες»!
Τι συμπέρασμα θα μπορούσε κανείς να βγάλει απ’ όλα αυτά; Πολλά, αλλά ας περιοριστούμε στο κύριο κατά την άποψή μας: Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, με τις απαραίτητες πραγματολογικές διαφοροποιήσεις, θα μπορούσε να πει τα ίδια ακριβώς πράγματα και ταυτόχρονα να είναι υποψήφιος σχεδόν με όλα τα κόμματα, εκτός φυσικά από τα κόμματα του Αριστερού φάσματος! Με τη ΝΔ αν ήταν λίγο πιο σεμνή και ταπεινή. Με το ΠΑΣΟΚ αν ο Γιώργος άλλαζε λίγα περισσότερα από όσα άλλαξε. Με τη Φιλελεύθερη Συμμαχία αν ήταν λίγο πιο ριζοσπάστες. Με τους Οικολόγους Πράσινους αν ήσαν λίγο πιο αποτελεσματικοί. Και τώρα που το σκεφτόμαστε, μπορεί να τον αδικήσαμε κάπως: Ακόμα και την Αριστερά ίσως να σκεπτόταν, αν εξακολουθούσε να παίζει φυσαρμόνικα…
Δεν ξέρουμε πόσοι από τη Γενιά των 700 ευρώ θα ψηφίσουν «Δράση». Όσο κι αν η γενιά μας είναι σε μεγάλο βαθμό αποπολιτικοποιημένη επί της ουσίας, πιστεύουμε λίγοι. Εκείνο που θέλουμε να πούμε όμως σε όσους δεν θα την ψηφίσουν, αλλά θα προτιμήσουν κάποιο άλλο κόμμα και όχι της Αριστεράς, είναι το εξής: Να σκεφτούν, ότι από κάποιες μικρές λεπτομέρειες της συγκυρίας και μόνο, ο ΚΜ δεν βρίσκεται στη λίστα του Ευρωψηφοδελτίου του κόμματος που σκέφτονται να πριμοδοτήσουν με την ψήφο τους. Δεν νιώθουν «κάπως» και μόνο στη σκέψη;…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου