Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Θάλασσα πικροθάλασσα με τα φαρμάκια που ’χεις…


Επειδή εμείς ψαχνόμαστε ακόμα και επιπλέον είμαστε και διχασμένα κορμιά, δεν ρίχνετε καμιά ιδέα εσείς για τις ΑΟΖ και τα σχετικά —δηλαδή τι στο διάολο κάνουμε με Τουρκίες, Ισραήλ, ΗΠΑ, αραβικές χώρες και δε συμμαζεύεται— μπας και γίνει λίγο ‘‘παιχνίδι’’;


Η εικόνα, από το gdailynews.wordpress.com

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

(Counter)Revolutionary marketing


 
ΣΤΟ ΝΕΟ ΤΗΣ τεύχος, η «Athens Voice», έντυπο-ευαγγέλιο για όλες τις πτέρυγες και γενεές τού αστικού εκσυγχρονιστικού ρεύματος και των συνοδοιπορούντων πάσης φύσεως, δημοσίευσε ένα άρθρο πραγματικό καταπέλτη. Καταπέλτη κυρίως για όλους εκείνους οι οποίοι επιμένουν να τη θεωρούν μια από τις εστίες της εκμοντερνισμένης αντιδραστικότητας.

Το άρθρο, που αναφέρεται στους Αγανακτισμένους, και το υπογράφει κάποιος Παναγιώτης Αγγελόπουλος, πρωτοεμφανιζόμενος συντάκτης απ’ ό,τι φαίνεται, αφού στο site δεν εμφανίζονται παλαιότερα άρθρα του, φαίνεται σαν να έχει παρεισφρήσει εκεί, πηδώντας κατ’ ευθείαν από ένα αριστερό έντυπο —συνοδεύεται δε από την ίδια εικόνα που συνοδεύει και το σημερινό σημείωμά μας. Να σημειωθεί δε ότι ο συγγραφέας του κινείται σε μια συνθετική κατεύθυνση (τη σωστή κατ’ εμάς), καθώς ρητά υποστηρίζει την ανάγκη σύζευξης μεταξύ του ‘‘ακατέργαστου’’ λαϊκού παράγοντα και των οργανωμένων αριστερών πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων, χωρίς να αναλίσκεται σε περιφρονητικά και ειρωνικά σχόλια για τον πρώτο πόλο ή απαξιωτικά και απορριπτικά για τον δεύτερο. Δεν είναι περίεργα όλα αυτά; Για διαβάστε:


Η εποχή των τεράτων

Στις 25 Μάη ξέσπασε στην πλατεία Συντάγµατος ένα µαζικό πολιτικό κίνηµα αντίστασης και χειραφέτησης, που αποτέλεσε µια κρίσιµη καµπή στον «παρατεταµένο λαϊκό πόλεµο», ο οποίος ξεκίνησε µε την ψήφιση του επαχθούς Μνηµονίου και κλιµακώθηκε µε έντεκα πανεργατικές γενικές απεργίες. Στην υπό «κινεζοποίηση» Ελλάδα της διαρκούς λιτότητας και της οικονοµικής εξαθλίωσης, του εργασιακού µεσαίωνα και της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, το κίνηµα των πλατειών εξέφρασε τη διάρρηξη των παγιωµένων σχέσεων αντιπροσώπευσης και των αστικών κοινωνικών συµµαχιών, µεταµορφώνοντας την κρίση από οικονοµική σε πολιτική. Kαθοριστικής σηµασίας στοιχείο, συµβάλλον και στην αντιφατικότητα του κινήµατος, υπήρξε η συµµετοχή χιλιάδων ψηφοφόρων του πελατειακού δικοµµατισµού, ορµώµενων από τη δυσαρέσκεια και την απόγνωση απέναντι στην πολιτική αφαίµαξης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Ο µαχητικός Ιούνιος, κατά τον οποίο εξαπλώθηκε σε δεκάδες πλατείες της χώρας ο δηµοκρατικός θεσµός της λαϊκής συνέλευσης, χαρακτηρίστηκε από γοργές εξελίξεις όσον αφορά στην ιδεολογική ταυτότητα του κινήµατος των «Αγανακτισµένων». Οι πρώτες µέρες της κινητοποίησης, όταν αυτή αγκαλιάστηκε από τα αντιδραστικά ΜΜΕ, σηµαδεύτηκαν από έντονη εχθρότητα απέναντι στην παρέµβαση κοινωνικών συλλογικοτήτων και οργανωµένων µορφών ταξικής πάλης (κόµµατα, συνδικάτα). Σύντοµα, όµως, αποδείχτηκε ότι για να αγωνιστούµε µε το σύνθηµα «δεν φεύγουµε αν δεν φύγουν κυβέρνηση, τρόικα, χρέος», έπρεπε το κίνηµα να ριζοσπαστικοποιηθεί, να αποκτήσει πολιτικές θέσεις και να µπολιαστεί στους χώρους εργασίας, δηλαδή να επεκταθεί η δηµοκρατική αυτοοργάνωση στο πεδίο της οικονοµίας, µε απώτερο σκοπό τον κοινωνικό εργατικό έλεγχο.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση υπήρξαν αξιοσηµείωτα βήµατα, καθώς στις κινητοποιήσεις πρωτοστάτησαν οι υπάλληλοι σε κλάδους εντατικής εκµετάλλευσης του ιδιωτικού τοµέα, οι  νέοι της επισφαλούς διανοητικής εργασίας και των µισθών πείνας, οι συνδικαλισµένοι εργάτες και οι άνεργοι. Ο κόσµος χάραξε το δρόµο µε λαϊκές συνελεύσεις, απεργιακές φρουρές και καταλήψεις διαρκείας (∆ήµος Αθήνας, νοσοκοµείο Ιεράπετρας, σούπερ µάρκετ Dia, ∆ΕΚΟ), ενώ η επιγενόµενη απονοµιµοποίηση των γραφειοκρατικών ηγεσιών των ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ αύξησε την επιρροή των πρωτοβάθµιων σωµατείων βάσης και της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Η γενικευµένη οργή για την εκποίηση της δηµόσιας περιουσίας και την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας αποκρυσταλλώθηκε στο σύνθηµα «δεν χρωστάµε, δεν πουλάµε, δεν πληρώνουµε».

Αναµφίβολα, οι ηµεροµηνίες που σφράγισαν την πρωτοφανή δυναµική του αγώνα ήταν 15-28-29 Ιουνίου, όταν οι γενικές απεργίες συναντήθηκαν µε τις λαϊκές συνελεύσεις. Η επιµονή του κόσµου, ο οποίος, παρά την κυβερνητική απόφαση για σκληρή αστυνοµική καταστολή, ανασυντασσόταν και παρέµενε στο Σύνταγµα, κατέδειξε τον πολιτικό µετασχηµατισµό του κινήµατος και την οριστική ρήξη του µε τη µνηµονιακή συναίνεση. Αποµαζικοποιηµένη λόγω της ιδεολογικής τροµοκρατίας κράτους και κεφαλαίου, που συµπυκνώθηκε στις απειλές «Μεσοπρόθεσµο ή χρεοκοπία/τανκς», η Κάτω Βουλή των πλατειών συνέχισε τις εργασίες της. Οι παραπάνω εµπειρίες συνθέτουν την πολύχρωµη τοιχογραφία της λαϊκής εξέγερσης, που µολονότι δεν κατόρθωσε να αποτρέψει την εισαγωγή της χώρας στην προκρούστεια κλίνη του Μεσοπρόθεσµου, εγκαινίασε µια νέα, ποιοτικά διαφορετική, πολιτική πραγµατικότητα, µε θεµέλιό της το αίτηµα για άµεση δηµοκρατία και «ισότητα, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια».

Για τη συνέχιση του αγώνα είναι επιτακτική ανάγκη η δηµιουργία ενός ηγεµονικού πολιτικού µετώπου, µιας κρίσιµης µάζας κοµµάτων, συνελεύσεων, σωµατείων και πολιτών, που θα παλέψει για την πολιτική-κοινωνική χειραφέτηση και θα εκπονήσει ένα µεταβατικό πρόγραµµα εκτάκτου ανάγκης για την υπεράσπιση των λαϊκών συµφερόντων. Βασικοί άξονες πρέπει να είναι η στάση πληρωµών και η διαγραφή του χρέους σε ρήξη µε την Ε.Ε., η αναδιανοµή του εισοδήµατος εις βάρος του κεφαλαίου και υπέρ της µισθωτής εργασίας, η υπεράσπιση του δηµόσιου και δωρεάν χαρακτήρα των κοινωνικών αγαθών (υγεία, παιδεία), η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων και η χάραξη βιοµηχανικής πολιτικής µε στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση και την ανακούφιση των εργαζοµένων, η θέσπιση αποκεντρωµένων αµεσοδηµοκρατικών θεσµών και η κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας.

Η βίαιη έκρηξη οργής της φτωχής και αποκλεισµένης νεολαίας της Αγγλίας και οι επερχόµενες κοινωνικές συγκρούσεις προοιωνίζουν το ευρωπαϊκό φθινόπωρο θερµό, και καθιστούν επίκαιρα τα λόγια του Αντόνιο Γκράµσι: «Ο παλιός κόσµος πεθαίνει και ο καινούργιος πασχίζει να γεννηθεί. Ζούµε στην εποχή των τεράτων».

Βλέπε: Στάθης Κουβελάκης, «Η Ώρα της Κρίσης», ∆ρόµος της Αριστεράς, 11-6-2011
Πέτρος Παπακωνσταντίνου, «Προοίµιο ελληνικού Αργεντινάσο», Αριστερό Βήµα, 31-5-2011

* * * * *

ΤΟ ΕΞΟΦΘΑΛΜΑ ΕΚΤΟΣ ΓΡΑΜΜΗΣ  τής «Athens Voice» άρθρο προκάλεσε, όπως ήταν φυσικό, απορίες και στους αναγνώστες. Είναι χαρακτηριστικά μερικά σχόλια που έχουν κατατεθεί μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές. Γράφει κάποιος αναγνώστης: «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΤΟ? Μετάλλαξη έπαθε η Athens voice στον [σε] ριζοσπάστη? Απόλυτη απογοήτευση από μία τόσο σοβαρή ως τώρα εφημερίδα...». Κάποιος άλλος, αριστερός και αισιόδοξος προφανώς: «επιτέλους ένα άρθρο αριστερής οπτικής εδώ μέσα». Και ένας δύσπιστος: «Τόση ώρα περίμενα την ειρωνεία να σκάσει. Αλλά δεν ήταν ειρωνικό το άρθρο. Πλάκα μας κάνετε, έτσι;».

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ; Έπαθε όντως μετάλλαξη η AV; Αποφάσισε να γίνει πολυπρισματική; Ή μήπως κάνει πλάκα; Τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει, αν εξετάσει κανείς τα πράγματα λίγο πιο προσεκτικά.

Το άρθρο εγκαινιάζει μια καινούργια στήλη με τον τίτλο Ήμουν κι εγώ εκεί. Η ιδέα είναι προφανής. Να κατατίθεται εκεί κάθε βδομάδα η προσωπική μαρτυρία πολλών και διαφόρων από πολλά και διάφορα events στα οποία συμμετείχαν. Ναι, από διάφορα events (= δρώμενα) και όχι βέβαια από τα κατά Μπαντιού évènements (= συμβάντα) —κι αυτό το λέμε άσχετα από το ερώτημα αν το φαινόμενο των Αγανακτισμένων είναι ένα τέτοιο συμβάν ή όχι, ερώτημα που δεν θίγουμε και δεν μας απασχολεί εδώ. Διότι, το πολιτικό επιτελείο τής AV, στο βαθμό που σκοπεύει να ασχολείται κατά περίσταση με τη λαϊκή διαμαρτυρία όχι για να την κατακεραυνώσει, όπως συνηθίζει, θα το κάνει προσπαθώντας να την εντάξει στην κατηγορία των δρώμενων. Αποστερώντας δηλαδή τις κοινωνικές διαμαρτυρίες από το ιδιαίτερο περιεχόμενό τους και αποσυνδέοντάς τις από τις ανταγωνιστικές στοχεύσεις και στρατηγικές τους.

«Τι λέτε ρε παιδιά;», θα μπορούσε να πει κάποιος. «Πώς τα αφαιρεί όλα αυτά το συγκεκριμένο άρθρο, από τη στιγμή που τα εξηγεί με το νι και με το σίγμα; Πάτε καλά;».

Περιμένετε λίγο. Εννοούμε, περιμένετε λίγο, μέχρι να αρχίσει να εκδιπλώνεται η θεματολογία τής καινούργιας στήλης Ήμουν κι εγώ εκεί. Κι όταν αρχίσετε να διαβάζετε στη θέση αυτών πού διαβάσατε, τις εντυπώσεις από κάποια δράση των Atenistas, την εμπειρία από τη συμμετοχή στον τελευταίο διαγωνισμό graffiti ή το ρεπορτάζ από το πάρτι γενεθλίων τής Σώτης Τριανταφύλλου (ή τού Σταμάτη Κραουνάκη, παίζεται αυτό), τότε τα λέμε πάλι. Στο μεταξύ, σκεφτείτε την αποτελεσματικότητα του εναλλακτικού τρόπου εξαφάνισης μιας κόκκινης σημαίας —εναλλακτικού σε σχέση με την άμεση καταστροφή της:

Την τοποθέτησή της μεταξύ μιας ‘‘θάλασσας’’ από πορτοκαλί, ροζ και μωβ σημαίες!

ΑΣ ΜΕΙΝΟΥΝ ΗΣΥΧΟΙ λοιπόν οι φανατικοί αναγνώστες τής ΑV. Η αγαπημένη τους εφημερίδα δεν μεταλλάσσεται. Δεν γίνεται καν πολυπρισματική (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα, αφού κάθε συνολική άποψη που εκφράζεται είναι πάντα μεροληπτική). Εξ άλλου, στην πραγματικότητα είναι ήδη ‘‘πολυπρισματική’’: Έχει εξασφαλίσει, με ισόβιο συμβόλαιο απ’ ό,τι φαίνεται, τα ‘‘εξυπνοπούλια’’, τους Tskerokyristas, οι οποίοι, μετά την «Αυγή» και τον «Κόκκινο 105,5», προπαγανδίζουν τις ιδέες και τις αξίες τής Αριστεράς μέσα από τη στήλη Τζιχάντ. Αρκεί αυτό. Το οποίο, επιπλέον, καλύπτει και μια ανταγωνιστική ανάγκη: Ο δεύτερος τη τάξει Οδηγός Αγοραπωλησιών, η LIFO, έχει μια ‘‘γερή πένα’’ για να καλύπτει τις ανάγκες τού κοινού για σαχλαμάρες: τον Πιτσιρίκο. (Κι εδώ η «Athens Voice» επιβεβαιώνει πάλι την πρωτιά της —μεγάλε Γεωργελέ! Κόντρα στις ‘‘αυτόνομες’’ και ‘‘αδιαμεσολάβητες’’ από κόμματα και οργανώσεις πολιτικόμορφες σαχλαμάρες τού Πιτσιρίκου, οι ‘‘πούρα’’ αριστερές πολιτικές σαχλαμάρες τών Tsekerokyristas... Όχι παίζουμε!).

Όσο για τον δύσπιστο αναγνώστη (ή αναγνώστρια) που, όπως είδαμε παραπάνω, ρωτάει αν η AV κάνει πλάκα, κι αυτός ας μείνει ήσυχος.

Όχι, δεν κάνει πλάκα. Marketing κάνει! Απλώς, —και πάντα στα πλαίσια ενός επιτυχημένου commercial marketing & sales plan, αυτό να λέγεται!— προσπαθεί να τα κάνει όλα πλάκα. Να τα κάνει όλα πλάκα, υπό τη διπλή σημασία τής φράσης:

Να τα κάνει όλα fun και να τα κάνει όλα ίσωμα. Δηλαδή, ίσα κι όμοια!

Όμως, και πάλι φυλάγεται (η ‘‘ιδεολογία’’ πάνω απ’ όλα!). Για προσέξτε καλύτερα τη φωτογραφία του αγάλματος που επέλεξε για την εικονογράφηση του άρθρου η αρχισυνταξία. Είναι σπασμένο χέρι με νάρθηκα αυτό που βλέπετε, ή χέρι που κρατάει ένα (μαρμαροθραυστικό) σφυρί; Το σπασμένο χέρι, βεβαίως, υπήρχε στα συμφραζόμενα του άρθρου. Το σφυρί πού στο διάολο υπήρχε;

Όχι παίζουμε!


ΥΓ Για τον αριστερό και αισιόδοξο αναγνώστη που χάρηκε επειδή ‘‘είδε’’ «επιτέλους ένα άρθρο αριστερής οπτικής» μέσα στην «Athens Voice»: Φοβού τους Γεωργελέδες φίλε μας (ή φίλη μας). Φοβού τους Γεωργελέδες...


Η εικόνα, από το athensvoice.gr

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Ποτέ μη λες ποτέ!;


ΡΩΤΑΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΠΡΟΧΘΕΣΙΝΗ κυριακάτικη «Αυγή» ο Θανάσης Καρτερός, από τον τίτλο τού άρθρου του μάλιστα: «Μήπως πρέπει να υπάρξει και αριστερό plan B;». Το κατά Καρτερό plan B δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό που αφορά στην πορεία τής Ελλάδας εκτός ευρώ, με όλα τα συμπαρομαρτούντα ενός τέτοιου σχεδίου, θετικά και αρνητικά. Αν και ο ΘΚ δεν ασχολείται με την καταγραφή αυτών των συνεπειών, δεν φανταζόμαστε ότι είναι τόσο αφελής, ώστε να πιστεύει ότι ο βίος εκτός ευρώ θα είναι ανθόσπαρτος. Να σημειωθεί ότι στο άρθρο του δεν επιχειρηματολογεί υπέρ αυτής τής άποψης, παρά το ότι δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι προς τα εκεί κλίνει. Αυτό που λέει είναι ότι με την εντός ευρώ συνεχιζόμενη επιδείνωση της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης είναι καιρός για την Αριστερά -και πρωτίστως, βέβαια, απευθύνεται στη δική του Αριστερά, του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή- να εξετάσει, κατ' αρχήν, το ενδεχόμενο της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Και, προφανώς, αυτή την εξέταση την εννοεί δισήμαντα: και με την έννοια της προετοιμασίας της Αριστεράς έναντι του ενδεχόμενου η έξοδος από την Ευρωζώνη να προκύψει ως εξέλιξη που θα υπαγορευτεί από τους επικυρίαρχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και, κυρίως, όπως εμείς τουλάχιστον ‘‘διαβάσαμε’’ το άρθρο του, με την έννοια της κατ' αρχήν παραδοχής εκ μέρους τού τμήματος της Αριστεράς, που, κατά βάση, συνδέει με ακατάλυτους δεσμούς την Ελλάδα με την Ευρωζώνη και συνολικότερα την ΕΕ, ότι καλή μεν η Ευρώπη (η ΕΕ δηλαδή), αλλά, ως Αριστερά, πρέπει να χαράξει κι αυτή κάποτε μια κόκκινη γραμμή, αντί να περιορίζεται να ζητάει κάτι τέτοιο μόνο από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (άμα είναι να τα λέμε, να τα λέμε όλα!). Κοντολογίς ο άνθρωπος λέει: σύντροφοι ας μη κρύβουμε το δίλημμα που ορθώνεται πια σαν βουνό μπροστά μας κι ας αρχίσουμε να εξετάζουμε και τις δυο οψιόν του.

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ καίριο όσο είναι και ρητορικό. Γιατί το χαρακτηρίζουμε ρητορικό; Γιατί ο ΘΚ είναι σε θέση να ξέρει, πολύ καλύτερα ίσως από τον καθένα, ότι ο Ευρω-Ενωσιακός προσανατολισμός (Ευρω-Ενωσιακός και ουχί ευρωπαϊκός, όπως θα βόλευε πολλούς και διαφόρους να γράφεται), ο Ευρω-Ενωσιακός προσανατολισμός λοιπόν είναι θεμέλιος λίθος τού ΣΥΝ από το 1991 και, με τους υπάρχοντες συσχετισμούς, και του (εναπομείναντος) ΣΥΡΙΖΑ. Μ' άλλα λόγια: Όσο υπάρχει ΣΥΝ, θα γέρνει μονόπαντα προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν αυτό αλλάξει, δεν θα είναι ο ΣΥΝ όπως εμείς τουλάχιστον τον γνωρίσαμε, ακόμα κι αν διατηρήσει την επωνυμία του. Και πόσο είναι εύκολο να αλλάξει, όταν ο πρώτος τη τάξει αυτή την εποχή ιδεολογικοπολιτικός καθοδηγητής τού ΣΥΝ, ο Γιάννης Μηλιός, διακήρυξε πρόσφατα ότι η Αριστερά αυτό που κυρίως έχει ανάγκη δεν είναι τόσο τα διάφορα plans, είτε τύπου Α, είτε τύπου Β, όσο τα οράματα;! Φυσικά, μ' όλα αυτά δεν θέλουμε να πούμε ότι ο Καρτερός κάνει άσχημα που θέτει το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων. Καλά και άγια κάνει. Να ξέρουμε όμως και τα όρια, τα οποία, για να διαρρηχθούν, απαιτούν πολύ περισσότερα πράγματα από αρθρογραφίες στον κομματικό τύπο.

ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΑΝ ο Αλέξης Τσίπρας διάβασε και επηρεάστηκε από το άρθρο τού Θανάση Καρτερού (έχει διαβάσει και ακούσει πολλά παρόμοια, εντός και εκτός ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς, κατά τα φαινόμενα, αποτέλεσμα, αλλά για όλα τα πράγματα υπάρχει πάντα μια αρχή...). Πάντως, όπως και να ’χει, στη συνέντευξη τύπου που έδωσε χθες στη Θεσσαλονίκη έκανε ένα μικρό βηματάκι προς την κατεύθυνση που πρότεινε ο αρθρογράφος τής «Αυγής».  

Ρωτήθηκε κάποια στιγμή ο Πρόεδρος του ΣΥΝ από τον Θ. Σιχλετίδη της εφημερίδας «Θεσσαλονίκη» (η έμφαση δική μας):

«Τις τελευταίες μέρες ο Πρωθυπουργός κάνει συχνά αναφορές με θετικά σχόλια στην περίπτωση της Χιλής. Και απ’ ότι φαίνεται από το μεσοπρόθεσμο, αλλά και από το ίδιο το μνημόνιο οι εταίροι μας στην Ευρωζώνη για να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη βάζουν σαν όρο το να γίνουμε περίπου σαν την Χιλή. Δηλαδή οι κατώτεροι μισθοί να είναι κάτω από τα 400,00 €, ο μέσος μισθός κάτω από τα 800,00 €, να υπάρχει ιδιωτικό σύστημα ασφαλίσεων, να υπάρχουν δίδακτρα στα πανεπιστήμια, να ιδιωτικοποιηθεί το νερό, η ενέργεια και οι φυσικοί πόροι.

Αυτό που θέλω να σας ρωτήσω είναι ότι μιλάτε έναν νέο συνασπισμό εξουσίας. Είπατε προηγουμένως ότι το δίλημμα ευρώ ή δραχμή είναι ψευδές. Αυτός ο νέος συνασπισμός εξουσίας ίσως και όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση να κληθεί να απαντήσει μ’ αυτούς τους όρους, με όρους Χιλής θα αποδεχτεί το να μείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη;».

Στο επίμαχο ερώτημα, απάντησε ως εξής (η έμφαση ομοίως δική μας):

«[...] Επανέρχομαι τώρα στο θέμα που με ρωτήσατε, τοποθετήθηκα στην αρχή για τα εκβιαστικά διλήμματα, για το ευρώ. Κύριε Σιχλετίδη εμείς λέμε ένα πολύ απλό πράγμα, ότι η χώρα μας ως μέλος της Ευρωζώνης που δεν είναι φιλοξενούμενη στην Ευρωζώνη, δεν μας καλέσανε κάποιοι οι οποίοι τώρα μπορούν να μας δείξουν το δρόμο της εξόδου, έχει ισότιμα δικαιώματα από τη συμμετοχή της εκεί, τα οποία δεν ασκεί.

Πριν, λοιπόν, συζητήσουμε για το ποιες εναλλακτικές επιλογές έχουμε ή μπορεί να έχουμε, πρέπει η χώρα μας να διεκδικήσει τις δυνατότητες που μπορεί να έχει εντός της Ευρωζώνης. Έχει πράγματι απολέσει ένα εργαλείο που ήταν το εθνικό νόμισμα για να καθορίζει την δημοσιονομική και οικονομική πολιτική, έναντι αυτού όμως οφείλει να έχεις ως απολαβή τη δυνατότητα να μπορεί να δανείζεται με χαμηλό επιτόκιο όταν υπάρχει κρίση στην αγορά, τη  δυνατότητα να έχει ενισχύσεις, τη δυνατότητα να μπορεί να προχωρά σε πολιτικές ανάπτυξης. Αν δεν έχει ούτε αυτό, τι νόημα έχει η παρουσία της; [...]».

ΣΩΣΤΑ: ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΥΤΕ ΑΥΤΟ ΤΙ ΝΟΗΜΑ ΕΧΕΙ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ; Είναι η πρώτη φορά, αν δεν κάνουμε λάθος, που ο Αλέξης Τσίπρας αναρωτιέται και σκέπτεται φωναχτά για ένα τόσο εύλογο, κατά την άποψη πολλών αριστερών, ζήτημα, υπονοώντας εμμέσως πλην σαφώς ότι, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, κατά το οποίο «δεν έχει ούτε αυτό», δεν έχει νόημα η συμμετοχή τής Ελλάδας στη ζώνη τού ευρώ. Δεν είναι βέβαια το plan Β που ζήτησε ο Θανάσης Καρτερός. Όμως, όπως είπαμε παραπάνω, για όλα τα πράγματα υπάρχει μια αρχή. Και τα περισσότερα πλάνα, αν όχι όλα, ξεκινούν από μια διερώτηση: what if... ?

ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΑΤΑΜΕ αυτή τη διερώτηση του Αλέξη Τσίπρα. Ακούστηκε, καταγράφτηκε, πήρε χώμα, που λέμε και στην πόκα. Να την πάρει πίσω δεν γίνεται, τουλάχιστον ρητά. Θα παρακολουθούμε λοιπόν τη συνέχειά της. Γιατί, βέβαια, η διερώτηση πρέπει κάποια στιγμή να οδηγήσει και στην εκπόνηση αυτού του περίφημου plan B (όπως είπε και η Άνγκελα για την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, «στην πολιτική δεν υπάρχουν ταμπού»). Εκτός κι αν διατυπώθηκε για τα μάτια τού κόσμου. Αλλά, δίκη προθέσεων, δεν θέλουμε να κάνουμε. Εδώ είμαστε και θα τα δούμε.


Η εικόνα, από το coverbands.com

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Bottom is the (limitless) limit!


Καθώς συνεχίζεται ακάθεκτη η σπειροειδής καθοδική κίνηση, που συνοπτικά περιγράφεται στο επιλεγέν σχήμα ‘‘αντιμετώπισης’’ της κρίσης χρέους: υποτίμηση της αμοιβής τής εργασίας περαιτέρω καθίζηση της οικονομικής δραστηριότητας περαιτέρω αύξηση της ανεργίας  περαιτέρω μείωση των κρατικών εσόδων  περαιτέρω αύξηση των ελλειμμάτων περαιτέρω υποτίμηση της αμοιβής της εργασίας (εδώ ήρθαμε), καθώς λοιπόν συνεχίζεται αυτό το τροπάριο[1], και ήρθε πια και η ώρα των δημοσίων υπαλλήλων να οδηγηθούν στην ανεργία μέσω ‘‘εφεδρείας’’, σύσσωμη η πολιτικά συγκροτημένη Αριστερά —μαζί και το πολύχρωμο ουράνιο τόξο των διαφόρων ρευμάτων της με πρώτο και καλύτερο το ‘‘αυτόνομο’’ και νεοαναρχίζον— συνεχίζει να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της.

Άλλοι με τα συνήθη προσχήματα κι άλλοι με τις ονειροφαντασίες που μπορεί να παράγει εν αφθονία η αυθυποβολή. Τα ίδια που ακούμε χρόνια τώρα, τα ίδια που ακούγαμε και πριν τη χρονιά τής κρίσης, της μεγαλύτερης και δομικής πλέον κρίσης του καπιταλισμού, όπως παραδέχονται όλοι. Νέα κατάσταση νέα καθήκοντα είπατε; Αυτό το έλεγε ο Λένιν. Τώρα έχουμε να κάνουμε με ‘‘λενινιστές’’. Έχετε μπλέξει ποτέ με ‘‘λενινιστές’’ να δείτε τη ‘‘γλύκα’’;

Όσοι πάλι δεν είναι ούτε λενινιστές ούτε ‘‘λενινιστές’’ δεν μπορούν να κατηγορηθούν για τέτοια ασυνέπεια. Οι άνθρωποι το δηλώνουν: Δεν περιμένουν τίποτε πια από τις ‘‘πρωτοπορίες’’ —έτσι τις γράφουν, έτσι τις γράφουμε κι εμείς. Όλες τους τις ελπίδες τις έχουν εναποθέσει στο «νέο πολιτικό υποκείμενο» που θα αναδυθεί μέσα από τις κινηματικές διαδικασίες τού «πλήθους». Κάτι σαν την Αναδυόμενη Αφροδίτη ένα πράγμα…

Στο μεταξύ, αντίστροφα απ’ ό,τι συνέβαινε με τους Τρώες τού Καβάφη, όλο και κάτι βγαίνει και τους ενθαρρύνει. Όπως, αυτές τις μέρες, η νέα δημοσκόπηση της VPRC, σύμφωνα με την οποία τα δυο κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς αθροιστικά φτάνουν στο 20% (13% το ΚΚΕ και 7% ο ΣΥΡΙΖΑ). Μωρέ να τα χιλιάσουν, ουδεμία αντίρρηση! Αλλά είναι σίγουρο ότι το θέλουν; Κι εκτός από αυτή τη δημοσκοπική ανάταση, είναι και η ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη. Μια ακόμα ‘‘Μητέρα όλων των Μαχών’’ (παιδί δεν έχουμε δει ακόμα από όλες αυτές τις ‘‘Μητέρες’’, αλλά, επειδή «Μάνα είναι μόνο μια», το βουλώνουμε). Εκεί θα τα δώσουν όλα, όλοι! Διότι «είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι» κ.λπ., κ.λπ. Βεβαίως και είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι. Αλλά για να πετύχεις κάτι. Όχι για να απαντήσεις σε αυτούς που θα σε επικρίνουν επειδή εξεγείρεσαι ότι «είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι»! Κι όσο αυτό το κάτι με τη μορφή μιας διεξόδου από την Αριστερά και προς τα αριστερά δεν υπάρχει, «ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων»…

Εν πάση περιπτώσει, να τη δώσουμε κι αυτή τη μάχη κι ας είναι «υπό σκιάν».

Αλλά, γαμώτο, είναι πολλή η σκιά…


[1] Η πλάκα είναι ότι κάποιοι δικοί μας από το χώρο τής ‘‘ευρωπαΐζουσας’’ Αριστεράς απορούν ακόμα και εξίστανται με τους ιθύνοντες της ΕΕ: «Μα καλά, δεν το βλέπουν; Δεν βλέπουν ότι έτσι και αυτοί δεν θα πάρουν ποτέ τα λεφτά τους, και ο λαός εξαθλιώνεται;»! Φυσικά και το βλέπουν. Όπως και οι ίδιοι οι ‘‘απορούντες’’ βλέπουν ότι στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι η σκύλευση του πτώματος μιας ολόκληρης χώρας. Το οποίο πτώμα, το πιθανότερο είναι να πεταχτεί στην πυρά (χρεοκοπία) όταν δεν θα του έχει απομείνει πια ούτε ένα χρυσό δόντι. Κι αυτό το βλέπουν οι ‘‘απορούντες’’. Και το λένε. Αλλά απ’ έξω απ’ έξω. Και ψιθυριστά. Γιατί, αν το φωνάξουν, θα πρέπει μετά και να μας διευκρινίσουν τι θα κάνει αυτός ο «αριστερός συνασπισμός εξουσίας» και πώς θα πορευτεί…


Η εικόνα από το wines-travel.com



ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για να τα λέμε όλα, οι εκτυπωτικές κακοτεχνίες που παρατηρείτε είναι του Blogger κι όχι δικές μας.

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Μια δευτερολογία για τον Λεωνίδα Κύρκο (και όχι μόνο)


 
Δεν σκοπεύαμε να δευτερολογήσουμε. Αν το κάνουμε, είναι για να διευκρινίσουμε το ‘‘τυπωθήτω’’ τού προηγούμενου post και για να σχολιάσουμε από την ‘‘Πρώτη σελίδα’’ μερικές γνώμες που κατατέθηκαν εκεί.

Να διευκρινίσουμε; Δηλαδή η προηγούμενη ανάρτηση έγινε αντικείμενο πολιτικής παρανόησης, παρεξήγησης ή παρερμηνείας ; Όχι, δεν έγινε αυτό, που θα ήταν και ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί, δεν έγινε τουλάχιστον από τους φίλους που σχολίασαν[1] και δεν έχουμε παράπονο. Οι διευκρινίσεις αφορούν στον χαρακτήρα τού post και στα μηνύματα που θελήσαμε να στείλουμε.

Τα όσα γράψαμε ανήμερα του θανάτου τού Λεωνίδα Κύρκου ήταν ένας αποχαιρετισμός. Δεν ήταν σε καμία περίπτωση μια αναλυτική εκτίμηση για την πορεία του στην Αριστερά και τα όσα συνεισέφερε —θετικά και αρνητικά—στο αριστερό και εργατικό κίνημα. Έτσι, μοιραία, παραβιάσαμε στο έπακρο το μότο μας («να τα λέμε όλα»).

Όπως αποδείχθηκε λίγες ώρες μετά το θάνατό του, ο αποχαιρετισμός μας ήταν τελικά μια απάντηση στο δικό του χαιρετισμό, χαιρετισμό που είχε φροντίσει να γράψει ιδίοις χερσί από το 2006. Είναι γνωστός σε όλους, αλλά τον παραθέτουμε, τιμής ένεκεν:


«Φεύγω. Ζήσαμε —η γενιά μου— μια συναρπαστική περιπέτεια, γνώρισα από κοντά τη φτώχεια, τους κατατρεγμούς, τη φρίκη. Αλλά σε διαλείμματα και τη χαρά. Και έβαλα το λιθαράκι μου στον αγώνα για το φως, το δίκαιο και την ανθρωπιά. Ένιωσα συντετριμμένος όταν έσβησε το κόκκινο αστέρι στην κορυφή του Κρεμλίνου βουτηγμένο στη βία, στο ψέμα και στη ντροπή. Άλλα πίστεψαν οι άνθρωποι, άλλα λάλησαν οι προφήτες. Όπως άλλος ήταν ο σοσιαλισμός για τον οποίο αγωνιστήκαμε και γι’ αυτόν τον σοσιαλισμό, με δημοκρατία, ελευθερία και σεβασμό στον κάθε άνθρωπο να συνεχίσετε τον αγώνα, γιατί δεν έχει άλλη λύση ο κόσμος. Φεύγω, σας χαιρετώ όλους, και εσάς που πορευτήκαμε μαζί και εσάς τους άλλους της κάθε φορά αντίπερα όχθης, και έχω μόνο ένα να σας πω: σύγκρουση ιδεών, όχι βία και μισαλλοδοξία, δεν οδηγούν πουθενά, γεια σας».


Για να τα λέμε όλα, αυτό που γράψαμε παραπάνω, ότι παραθέτουμε το χαιρετισμό του τιμής ένεκεν, είναι η μισή αλήθεια. Η όλη αλήθεια είναι ότι το κάνουμε και από ανιδιοτελές συμφέρον —κατά τη διατύπωση του Μπαντιού.

Από ανιδιοτελές συμφέρον θέλουμε να καταλάβουν όσοι, πιθανόν, διαβάζοντας το προηγούμενο post, έκαναν ‘‘δεύτερες’’ σκέψεις για τις πολιτικές μας απόψεις, ότι, πριν αποχαιρετήσουμε εμείς έναν αριστερό της «αντίπερα όχθης», είχε προλάβει εκείνος να χαιρετήσει τους αριστερούς τής «αντίπερα όχθης», άρα κι εμάς. Ευγνωμονούμε ό,τι μας φώτισε και τον αποχαιρετήσαμε κι εμείς, και μάλιστα εν τιμή, χωρίς να ξέρουμε ότι το είχε κάνει πρώτος. Διαφορετικά, θα μπορούσε να φανεί σε ένα επιπόλαιο ή κακόπιστο μάτι ότι, στο δικό του αντίο, αρνηθήκαμε το δικό μας. Και είναι τώρα μια από τις στιγμές που ευχόμαστε να υπάρχει άλλη ζωή: έτσι, θα χαρεί να μάθει ότι, σε αυτό τουλάχιστον, δεν υπήρξαμε κατώτεροί του…

Ανιδιοτελές συμφέρον εξ άλλου —ας το πάρει το ποτάμι κι αυτό— υπήρχε και πίσω από την προηγούμενη ανάρτηση. Γιατί θέλαμε να δείξουμε ότι, μπορεί να είμαστε ‘‘κακά παιδιά’’, μπορεί να έχουμε χαρακτηριστεί από συντρόφους αμετροεπείς[2], μπορεί ακόμα να έχουμε προξενήσει λύπη ή και ντροπή σε μερικούς αναγνώστες μας για κάποια γραπτά μας, αλλά η καρδιά μας εξακολουθεί να είναι καθαρή και χωρίς μισαλλοδοξία ή κακία έναντι της διαφορετικής άποψης.[3] Ιδίως έναντι της διαφορετικής αριστερής άποψης, ακόμα κι αν αυτή είναι καταστρεπτική για την Αριστερά, σύμφωνα με τη δική μας τουλάχιστον αντίληψη για το περιεχόμενο αυτής τής απέθαντης λέξης. Και να πούμε εδώ ότι αισθανθήκαμε μεγάλη χαρά από τα σχόλια ορισμένων φίλων που, ενώ είναι στην ίδια όχθη μ’ εμάς και, επομένως, στην αντίπερα από αυτήν που βρέθηκε την τελευταία περίπου εικοσιπενταετία ο Λεωνίδας Κύρκος, έδειξαν ότι κι εκείνοι δεν έχουν μισαλλοδοξία στην καρδιά τους. Όπως μεγάλη χαρά αισθανθήκαμε που κάποιοι φίλοι, συμπαθούντες των απόψεων τις οποίες εξέφραζε εκείνος, μάς αναγνώρισαν ρητά τις καλές προθέσεις και το θάρρος να εκφράσουμε την άποψή μας (και τα συναισθήματά μας), παρά τον κίνδυνο πολιτικής παρανόησης που μια τέτοια έκφραση εμπεριείχε.

Αφήσαμε τελευταίο κάτι σημαντικό, σημαντικό τουλάχιστον για μας.

Η προηγούμενη αποχαιρετιστήρια ανάρτηση ήταν αφορμή να πικράνουμε άθελά μας έναν φίλο τον οποίο αγαπούμε και εκτιμούμε πολύ (ήταν και η αφορμή να επικριθεί με σφοδρότητα γι’ αυτή του την πικρία). Έναν φίλο, του οποίου ο πατέρας υπήρξε συγκρατούμενος του Λεωνίδα Κύρκου. Και, κοιτάξτε να δείτε ομοιότητες και διαφορές —πουτάνα ζωή:

Και οι δυο κάποτε συγκρατούμενοι δάκρυσαν όταν είδαν να σβήνει το Κόκκινο Αστέρι στο Κρεμλίνο την Πρωτοχρονιά τού 1992. Αλλά μόνο του ενός ο θάνατος έγινε πρώτη είδηση στα δελτία των 8 και πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες. Και, βέβαια, μόνο για τον ένα θάνατο ποστάραμε εμείς…

Του γράψαμε κουτσά-στραβά λόγω αντικειμενικών δυσκολιών λίγα λόγια σε απάντηση του δικού του πικρού σχολίου που το προκάλεσαν αυτές οι ανισότητες. Δεν ξέρουμε τι καταφέραμε —είναι συνήθως λιγόλογος και συχνά σιβυλλικός. Θέλουμε τώρα να τα συμπληρώσουμε με μια απάντηση που, εμμέσως, μας τη ζήτησε (έτσι μας φάνηκε τουλάχιστον)  και δεν τη δώσαμε.

Όχι, το σχόλιό του δεν μας φάνηκε «ως μικροπρέπεια», ούτε νιώσαμε ότι μ’ αυτό επεδείκνυε «κατώτερο ήθος», το δηλώνουμε ρητά. Και με την ευκαιρία να του πούμε και κάτι ακόμα (αυτό θα ήταν χρήσιμο να το διάβαζαν και όσοι φίλοι παρερμηνεύουν την επιμονή μας στην πολιτική οργάνωση —άρα και στην ιεραρχία, όχι όμως στην ανεξέλεγκτη και άνευ όρων τέτοια).

Είναι μοιραίο, μέχρι «να μπορεί και η τελευταία πλύστρα να διευθύνει το κράτος» οι άνθρωποι, ακόμα και οι σύντροφοι, να μην είναι ίσοι, ούτε στη ζωή, ούτε και στο θάνατο.

Εμείς όμως, το πιο λαμπρό μας στεφάνι, το πιο περίτεχνο, αυτό με τα πιο σπάνια και ευωδιαστά άνθη και τα πιο γερά δεσίματα, το φυλάμε πάντα για τα μνημεία των Αγνώστων Συντρόφων!...


[1] Ίσως με μια ‘‘εξαιρεσούλα’’ από έναν φίλο που μας καταλόγισε (πολιτική) αντίφαση. Έχουμε όμως την εντύπωση ότι το ζήτημα διαλευκάνθηκε.

[2] Ευτυχώς, όχι τόσο, ελπίζουμε, όσο αν γράφαμε για έναν θανατοποινίτη «δεν τιμώ και δεν σέβομαι τον Λεωνίδα Κύρκο», όπως έκανε η Ελένη Πορτάλιου στις αρχές τού περασμένου χρόνου…

[3] Να πεθαίναμε, λέει, ξαφνικά —ο Θάνατος δεν ξέρει από κλάσεις! Α, πόσο θα θέλαμε και σ’ αυτή την περίπτωση να υπήρχε άλλη ζωή! Να βλέπαμε και να μετράγαμε κι εμείς πόση μισαλλοδοξία εμπνεύσαμε! Και τι ωραία που θα ήταν το μέτρημα να έδειχνε μηδέν...


Η εικόνα, από το pdwallpaper.blogspot.com