Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Ένα ‘‘φεμινιστικό’’ post



Αποχαιρετούμε τον Οκτώβριο με ένα τραγούδι αφιερωμένο εξαιρετικά στα κορίτσια τής Αριστεράς, ανεξαρτήτως ηλικίας (ειδικά σε αυτά που είναι φεμινίστριες, επειδή είναι αριστερές). Είναι το Τραγούδι τής Λέγκας, (δηλαδή τής εργατοσυνδικαλιστικής οργάνωσης) που ακουγόταν στην ταινία τού Μπερνάρντο Μπερτολούτσι Novecento (1900), και το οποίο χρονολογείται από τα πρώτα χρόνια τού 20ου αιώνα Το πρώτο βίντεο παρουσιάζει τη συγκεκριμένη σκηνή τής ταινίας. Δυστυχώς, η ενσωμάτωση έχει απενεργοποιηθεί, οπότε μπορείτε να το δείτε μόνο απ’ ευθείας στο YouYube. Το δεύτερο είναι μία μάλλον ‘‘original’’, προπολεμική εκτέλεση, με οπτικό υλικό επιλεγμένο κατά πάσα πιθανότητα από οπαδό τού Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (Θεός σχωρέστο!). Στο τρίτο βίντεο ακούγονται οι  Encardia.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μ’ ένα post, …τρία τρυγόνια! Κατά τυχαία σειρά: Πρώτον, δεν διαταράσσονται οι όποιες συζητήσεις βρίσκονται σε εξέλιξη. Δεύτερον, κάνουμε τα γλυκά μάτια στο άλλο φύλο, μπας και έρθει κατά ’δω κανένα φουστάνι (είχαμε ένα, αλλά είναι καιρός που δεν έχει φανεί· ελπίζουμε να της πηγαίνουν όλα καλά). Και τρίτον, ξεκολλάμε από το 13 (αυτή είναι η 14η ανάρτηση για το μήνα που τελειώνει σήμερα) με το οποίο ο γράφων δεν θέλει να έχει και πολλές σχέσεις… ;-)


ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΛΕΓΚΑΣ
(ελεύθερη απόδοση)

Κι αν είμαστε γυναίκες,
φόβος δεν μας πιάνει!
Από αγάπη στα παιδιά μας
από αγάπη στα παιδιά μας

Κι αν είμαστε γυναίκες,
φόβος δεν μας πιάνει!
Από αγάπη στα παιδιά μας
γραφτήκαμε στη Λέγκα!

A λι o λι o λα...
κι η Λέγκα θα δυναμώνει
κι όλοι εμείς οι σοσιαλιστές
κι όλοι εμείς οι σοσιαλιστές

Α λι ο λι ο λα...
κι η Λέγκα θα δυναμώνει
κι όλοι εμείς οι σοσιαλιστές
θέλουμε τη λευτεριά!

Μα η λευτεριά δεν έρχεται,
γιατί δεν είμαστε ενωμένοι,
απεργοσπάστες κι αφεντικά
απεργοσπάστες και αφεντικά

Μα η λευτεριά δεν έρχεται,
γιατί δεν είμαστε ενωμένοι,
απεργοσπάστες κι αφεντικά
θέλουν όλοι σκότωμα!

Α λι ο λι ο λα...

Κι αν είμαστε γυναίκες,
φόβος δεν μας πιάνει!
Έχουμε ωραίες μεγάλες γλώσσες,
έχουμε ωραίες μεγάλες γλώσσες!

Κι αν είμαστε γυναίκες,
φόβος δεν μας πιάνει,
έχουμε ωραίες μεγάλες γλώσσες
και θα πουλήσουμε το τομάρι μας ακριβά!

Α λι ο λι ο λα...

Κι εσείς όλοι οι αρχοντάδες,
με την τόση περηφάνια,
ρίξτε τα μούτρα σας,
ρίξτε τα μούτρα σας!

Κι εσείς όλοι οι αρχοντάδες,
με την τόση περηφάνια,
ρίξτε τα μούτρα σας,
κι ανοίξτε το πορτοφόλι!

Α λι ο λι ο λα...
κι η Λέγκα θα δυναμώνει
κι όλοι εμείς οι εργάτες
κι όλοι εμείς οι  εργάτες

Α λι ο λι ο λα...
κι η Λέγκα θα δυναμώνει
κι όλοι εμείς οι εργάτες
θέλουμε τη λευτεριά!

Α λι ο λι ο λα...
κι η ένωση θα δυναμώνει
κι όλοι εμείς οι σοσιαλιστές
θέλουμε τη λευτεριά!

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ





Η photo, από το oldbaileyonline.org.

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Προς ηλιθίους(;) ανάρτησης το ανάγνωσμα



ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΥΟΝΤΑΣ στο έπακρο την προηγούμενη ανάρτησή μας, προφανώς λόγω διανοητικής υστέρησης στον κλάδο τής πολιτικής, ή διαστρεβλώνοντας ανερυθρίαστα το νόημά της,[1] εμφανίστηκαν στη σχετική συζήτηση που έγινε εκεί δύο σχόλια, στα οποία, αν και μηδαμινής πολιτικής αξίας, αξίζει μία πρωτοσέλιδη αναφορά.

Στο πρώτο σχόλιο, κάποιος ‘‘έξυπνος’’ διατύπωσε ‘‘δημιουργικά’’[2] την άποψη ότι οι σκέψεις που εκφράσαμε, εντάσσονται στο ρεύμα ιδεών το οποίο εκφράζει ο Γιώργος Καραμπελιάς και οι κύκλοι τών εντύπων  Άρδην και Ρήξη. Σε τι συνίσταται, κατά την άποψή μας, αυτό το ρεύμα ιδεών; Με δυο λόγια: Απόλυτη σχεδόν προτεραιότητα στην άμυνα της Ελλάδας από εξωτερικούς εχθρούς οι οποίοι, μαζί με ντόπιους πεμπτοφαλαγγίτες, απειλούν ακόμα και την κρατική της υπόσταση και ‘‘φόντο’’  μία μάλλον ουσιοκρατική αντίληψη περί έθνους, αντί τής ιστορικο-υλιστικής. Ανεξάρτητα από το ότι συμπίπτουμε σε ορισμένα σημεία τής κριτικής τού Γ. Καραμπελιά προς την Αριστερά για τις θεωρητικές και ιδεολογικές αναπηρίες της σχετικά με το εθνικό ζήτημα, πουθενά σε όσα έχουμε γράψει κατά καιρούς δεν είναι δυνατόν να ανιχνευθούν σημάδια ταύτισης με τον πυρήνα τής προσέγγισής του.

Το δεύτερο σχόλιο, σχόλια για την ακρίβεια, ανήκε στους γνωστούς και μη εξαιρετέους φίλους τής ΕΟΣ. Οι οποίοι, αυτοί τη φορά υπερέβησαν κάθε μέτρο ανοησίας ή διαστρέβλωσης. Είναι αλήθεια ότι έχουν πολλά ελαφρυντικά. Είναι τόσο μεγάλη η θεωρητική ανεπάρκεια, η σύγχυση και το ιδεολογικoπολιτικό vertigo από τα οποία υποφέρουν, που πολλά θα μπορούσαμε να τους συγχωρήσουμε —το έχουμε κάνει άλλωστε κάμποσες φορές. Όλα όμως έχουν ένα όριο. Το υπερέβησαν, όταν ισχυρίστηκαν, κοιτώντας τη μαγική γυάλινη σφαίρα τους κατά πάσα πιθανότητα, ότι η κατάληξή μας θα είναι ο …ΛΑΟΣ(!!!) —πάλι καλά που τη γλυτώσαμε από τη ρετσινιά τής Χρυσής Αυγής! Και το υπερέβησαν επίσης, όταν ‘‘διέγνωσαν’’ στην ανάρτησή μας «αγάπη προς την πατρίδα»!!! Προσπαθώντας ούτε λίγο ούτε πολύ (μάλλον όμως πολύ) να μας καταστήσουν ένα από τα πιο σύντομα ανέκδοτα: αριστεροί εθνικόφρονες!!!


ΤΙ ΑΠΑΝΤΑΕΙ κανείς όταν στην ανταλλαγή ιδεών και απόψεων, ανταλλαγή που πολύ συχνά είναι διαπάλη και αντιπαλότητα, τι απαντάει κανείς όταν σε αυτό το πάρε-δώσε χρησιμοποιούνται τέτοια και τόσο κίβδηλα νομίσματα που κάνουν μπαμ από χίλια μίλια μακριά; Πολλά. Ένα εκ των οποίων είναι η πληρωμή με το ίδιο νόμισμα. Ε, ήρθε η ώρα τής πληρωμής.


ΟΠΩΣ ΟΛΟΙ όσοι παρακολουθούν την πολιτική επικαιρότητα ξέρουν, και όπως όλοι όσοι δεν ξέρουν μπορούν να δουν στη φωτογραφία τού σημερινού μας σημειώματος, στη Θεσσαλονίκη, την ώρα τής παρέλασης, εκτός από τους συνήθεις ενόχους —δηλαδή «τα εντεταλμένα  όργανα δια την διατήρησιν τής δημοσίας τάξεως και ασφαλείας», δηλαδή τα ΜΑΤ—, ρόλο φύλαξης έναντι του εσωτερικού ‘‘εχθρού’’ ανέλαβαν και οι φαντάροι τής 71ης αερομεταφερόμενης ταξιαρχίας.[3]

Καθώς ήταν φυσικό, όλα τα κόμματα της Αριστεράς στηλίτευσαν το γεγονός (1, 2, 3). Μαντέψτε όμως ποιοι άλλοι βγήκαν στο κλαρί! Το ελληνορθόδοξο και ελληνολατρικό (μαζί με όλα τα συμπαρομαρτούντα) ρεύμα!


ΕΛΑΤΕ λοιπόν αριστερά ‘‘ξεφτέρια’’ μας! Ελάτε εδώ να κατακεραυνώσετε σύμπασα την ελληνική Αριστερά επειδή συμπλέει με θρησκόληπτους, εθνόληπτους και γενικά όλους εκείνους που φιλούν τη Δεξιά τού Κυρίου με ευλάβεια! Αφού ξέρετε τόσο καλά το παιχνίδι τών ‘‘παρά φύση’’ ταυτίσεων, αφού σας αρέσει τόσο πολύ να το παίζετε, αφού έχετε την εξόχως ηλίθια άποψη (ή δεν την έχετε, αλλά νομίζετε ότι θα σας σώσει) ότι μάτια είναι τού λαγού, μάτια και της ηλεκτρικής κουζίνας, κοπιάστε! Κοπιάστε, και να δούμε πώς θα φύγετε!


[1] Είτε πρόκειται περί παρερμηνείας, είτε πρόκειται περί διαστρέβλωσης, σε τελική ανάλυση πρόκειται περί ηλιθιότητας. Στην πρώτη περίπτωση, γιατί πρέπει να αδυνατεί κανείς να διαβάζει ακόμα και την αλφαβήτα, για να παρερμηνεύσει το κείμενό μας. Στη δεύτερη, γιατί πρέπει να υποτιμά σε αφάνταστο βαθμό την κοινή ανθρώπινη νοημοσύνη, για να περιμένει ότι θα γίνει πιστευτός. Το εντός παρενθέσεως ερωτηματικό τού τίτλου μας υποδηλώνει απλώς και μόνο την άγνοιά μας ως προς το με τι ακριβώς είδους ηλιθιότητα από τις προαναφερθείσες έχουμε να κάνουμε.

[2] Η ‘‘δημιουργικότητα’’ εντοπίζεται στο ότι ρετζιστραρίστηκε ως Καραμπελιάς, με λογαριασμό Blogger που οδηγούσε στον ιστότοπο τού περιοδικού Άρδην…

[3] Για να διαψευστεί έτσι οικτρά το ΓΕΕΘΑ, το οποίο, κατόπιν ερωτήματος που έθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ,  διαβεβαίωνε με επίσημη(!!!) ανακοίνωσή του ότι δεν υπάρχει ούτε καν σκέψη για κάτι τέτοιο…


Η photo, από το hellas-orthodoxy.blogspot.gr. Έτσι, για να μας κολλήσετε κι αυτή τη ρετσινιά και να γελάσουν μέχρι και τα τσιμέντα που έχετε στο μυαλό σας! 

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Σημαία από νάιλον; (με αφορμή ένα άρθρο τού Ηλία Ιωακείμογλου)



Στο Red Notebook έχει αναρτηθεί από την Πέμπτη 25 Οκτωβρίου ένα άρθρο τού Ηλία Ιωακείμογλου (ΗΙ) με τίτλο Ένας άγριος την 28η Οκτωβρίου και θέμα του οι εθνικές εορτές. Στο άρθρο, που είναι βέβαια γραμμένο με την ευκαιρία τής σημερινής επετείου, ο ΗΙ εκφράζει την απόλυτη εναντίωσή του στη διενέργεια τέτοιου τύπου εορταστικών εκδηλώσεων. Τέτοιου τύπου: δηλαδή εθνικού.

Το κείμενο του ΗΙ δεν έχει τίποτε το πρωτότυπο εκ πρώτης όψεως. Εντάσσεται στο ρεύμα τού ιδιότυπου αριστερού αντιεθνικισμού που αναπτύχθηκε στη χώρα μας (και όχι μόνο) τις δύο τελευταίες δεκαετίες περίπου. Ο χαρακτηρισμός του ως ιδιότυπου είναι μάλλον ‘‘ευγενής’’. Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με μία διαστρεβλωμένη και ανιστόρητη εκδοχή τού αριστερού αντιεθνικισμού, όπως αποδεικνύει περίτρανα το γεγονός ότι η αφήγησή της δεν οδηγεί στον κατά την Αριστερά αντίθετο πόλο τού εθνικισμού, τον διεθνισμό, αλλά στη διαγραφή των εθνικών συλλογικοτήτων, όπως αυτές διαμορφώθηκαν μετά τη δόμηση της διεθνούς τάξης (ή αταξίας) επί τού θεμέλιου λίθου τού έθνους-κράτους. Όπως από αυτό το βήμα έχουμε υποστηρίξει πολλές φορές, στη ρίζα αυτής τής καρικατούρας τού αριστερού αντιεθνικισμού, κατά παράδοξο αλλά όχι και ανεξήγητο τρόπο, δεν βρίσκεται παρά η αποτυχία τής Αριστεράς στις χώρες τού δυτικού κόσμου, ιδίως μετά την κατάρρευση των πρωτοσοσιαλιστικών καθεστώτων, να αναδειχθεί σε ηγέτιδα παράταξη ενός ορισμένου (ορισμένου από όρια, δηλαδή σύνορα)  και εν-τοπισμένου κοινωνικού σχηματισμού. Έτσι, σε αυτό το ‘‘έμφραγμα’’ που ακύρωνε την κύρια αποστολή της, δηλαδή την ανάδειξη του κόσμου τής εργασίας σε ηγέτιδα τάξη τού κατά τόπους κοινωνικού σχηματισμού, απάντησε με το ‘‘bypass’’ του αντιεθνισμού, βαφτίζοντάς το αριστερό αντιεθνικισμό, aka διεθνισμό[1] και όσους αριστερούς αντιτίθενται σε αυτή την κωμικοτραγική πιρουέτα εθνοκομμουνιστές —κατά τη διατύπωση του Γιάννη Μηλιού— ή αριστεροπατριώτες σύμφωνα με τον πιο διαδεδομένο χαρακτηρισμό.

Πέρα από αυτό το καθόλου πρωτότυπο γενικό πλαίσιο, το περί ου ο λόγος άρθρο δεν πρωτοτυπεί σε πολλά ακόμα σημεία. Γιατί συνεχίζει να βαδίζει τον ίδιο αδιέξοδο δρόμο αυτού τού ρηχού, ατελέσφορου και απλοϊκού ‘‘αντιεθνικισμού’’, ο οποίος είναι χαραγμένος επάνω στην εξαιρετικά αφελή ιδέα ότι μπορείς να πριονίσεις το κλαδί που σου βγάζει το μάτι, αδιαφορώντας αν, εν μέρει, κάθεσαι κι εσύ ο ίδιος σ’ αυτό το κλαδί! Πιο συγκεκριμένα:

Δεν πρωτοτυπεί όταν επιτίθεται στην ιδέα τού έθνους επί τη βάσει τού ότι είναι μία ιδέα αποκλεισμού τού Άλλου. Αυτή η ανοησία έχει γραφτεί πολλές φορές από αριστερούς ‘‘αντιεθνικιστές’’. Κατανοητή και συγχωρητέα κατά κάποιο τρόπο, όταν την εκστομίζουν οι διαφόρων λογιών ‘‘φιλελεύθεροι’’, αλλά και αριστεροί; Λες και οι ιδέες τής Αριστεράς, τουλάχιστον από τα χρόνια τού Μαρξ και μετά, δεν είναι θεμελιωμένες σε αιτήματα αποκλεισμού τού Άλλου, τα οποία προηγούνται του τελικού στόχου τής πανανθρώπινης συναδέλφωσης! Μπορεί να καταπολεμηθεί ο εθνικισμός έτσι, δηλαδή με βάση επιχειρήματα που, εκτός από αυτόν, αν υποθέσουμε ότι είναι αποτελεσματικά  και χρήσιμα για τον αντιεθνικιστικό αγώνα, ακυρώνουν και την ίδια την Αριστερά;;;

Δεν πρωτοτυπεί ούτε όταν επιχειρεί περίπου να ταυτίσει τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό. Άλλη ανοησία αυτή, που όμως, δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που γράφεται ή υπονοείται. Το σκεπτικό (ναι, και οι ανοησίες έχουν σκεπτικό!) πάει ως εξής: Ο πατριωτισμός, νοούμενος κατ’ αρχήν ως εύλογη επιθυμία και δίκαιη απόφαση υπεράσπισης ενός χώρου από την υπεξαίρεση κάποιου ο οποίος δεν έχει δικαιώματα νομής και κατοχής του, μπορεί εύκολα να εκφυλιστεί σε εθνικισμό (με την κακή έννοια). Άρα, πρέπει να απαλλαγούμε και από τον πατριωτισμό! Κατά την ίδια τερατώδη λογική, αφού η δημοκρατία έχει εκφυλιστεί σε μία νομιμοφανή και νομότυπη ολιγαρχία, πρέπει να την καταργήσουμε! Όχι να την αναμορφώσουμε, όχι να της προσδώσουμε το πρόσημο της δικής μας τάξης, όχι να διεκδικήσουμε το πραγματικό της περιεχόμενο σύμφωνα με τα συμφέροντα της πλειοψηφούσας κοινωνικής κατηγορίας, τους εργαζόμενους. Να την καταργήσουμε ως μορφή διακυβέρνησης! Αστειότητες…

Δεν πρωτοτυπεί ακόμα ούτε όταν μας θυμίζει το αυτονόητο και προφανές: η εθνική γιορτή είναι μια καθαρά νοητική επινόηση, μια κοινωνικά κατασκευασμένη εμπειρία, γράφει ο ΗΙ. Το έχουν κάνει πολλοί πριν από αυτόν. Και, όπως κι εκείνοι, θα έχει μάλλον κι ο ίδιος την εντύπωση ότι αυτό είναι τάχα ένα συντριπτικό πλήγμα κατά τού εθνικισμού! Ω Θεοί! Οι εθνικές γιορτές, λέει, είναι μία νοητική επινόηση! Και η Πρωτομαγιά, ας πούμε, τι είναι; Πόθεν προέρχεται η καθιέρωσή της ως ταξικής γιορτής; Εκ …Θεών;;;

Και επίσης δεν πρωτοτυπεί όταν ξεκινάει, ως άλλος Δον Κιχώτης εκστρατεία εναντίον τής συμβολικής τάξης τού κόσμου. Γιατί τι άλλο κάνει, όταν τα βάζει με την ελληνική σημαία, έχοντας την εντύπωση —ω της αφέλειας!— πως αν εξαφανιστεί το σημαίνον θα εξαφανιστεί και το σημαινόμενο. Έτσι,  βγάζει τα μάτια τού Λακάν με έναν ιδιαίτερο τρόπο: αδιαφορώντας για τις ιδέες του την ίδια στιγμή που στηρίζεται σ’ αυτές, αλλά παραναγιγνώσκοντάς τις! Αδιαφορεί, όταν προσπαθεί να εξορίσει το συμβολικό και ο φαντασιακό στοιχείο από το πεδίο τής πολιτικής. Και τις παραναγιγνώσκει, όταν δεν κατανοεί την έννοια με την οποία ο Λακάν αναγνώρισε την πρωτοκαθεδρία τού σημαίνοντος έναντι τού σημαινομένου. Η οποία δεν είναι άλλη από το ότι το σημαίνον έχει μία ‘‘αυτονομία’’ κατά κάποιο τρόπο και δεν οδηγεί αυτομάτως και αδιαμεσολάβητα σε ένα και μόνο σημαινόμενο, αλλά σε πολλά. Το ποιο σημαινόμενο θα επικρατήσει (και εδώ προσγειωνόμαστε και συνδεόμαστε άμεσα με το Πολιτικό) είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Δηλαδή σύγκρουσης. Σύγκρουσης, από την οποία, εν προκειμένω, ο ΗΙ παραιτείται θριαμβευτικά, πιστεύοντας με το μυαλό του ότι έχει καταγάγει περιφανή νίκη! Ενώ στην πραγματικότητα δεν κάνει τίποτε άλλο από το να δραπετεύει, εγκαταλείποντας το πεδίο τής μάχης στη …Χρυσή Αυγή! —προφανώς επί τη βάσει τού σκεπτικού ότι το εθνικό ζήτημα είναι προνομιακό πεδίο τής Δεξιάς και ιδίως τής ακροδεξιάς, άρα εμείς πρέπει να την κάνουμε τρέχοντας από αυτό. Τι καλά που θα ήταν να επεδείκνυαν την ίδια ανοησία και οι Χρυσαυγίτες και να εγκατέλειπαν το πεδίο τής ταξικής πάλης σ’ εμάς, επί τη βάσει τού ίδια ανόητου αλλά αντίστροφου σκεπτικού: το ταξικό ζήτημα είναι προνομιακό πεδίο για την Αριστερά κι εμείς δεν παίζουμε εκεί…

Δεν πρωτοτυπεί εδώ, δεν πρωτοτυπεί εκεί, τότε τι στο διάολο μας ερέθισε στο άρθρο του τόσο ώστε να ‘‘πατήσουμε’’ πάνω του για το σημερινό σημείωμα; Μα αυτό ακριβώς! Ότι δεν πρωτοτυπεί! Και μάλιστα ότι δεν πρωτοτυπεί τώρα, σε αυτή τη συγκυρία, γεγονός που μας φέρνει στη μνήμη τη γνωστή ρήση για τον δις εξαμαρτάνοντα.  Εξηγούμεθα:

Το 2007, η ΗΙ εξέθεσε τις απόψεις που θίγει συνοπτικά στο συζητούμενο άρθρο, με μία μονογραφία του, παράλληλα, στην ίδια έκδοση δηλαδή, με μία μονογραφία τής γνωστής, μη εξαιρετέας και πολύ ‘‘αγαπητής’’ μας Σώτης Τριανταφύλλου. Η έκδοση είχε τον κοινό τίτλο-ομπρέλα «Για τη σημαία και το έθνος».

Με αφορμή μία παλαιότερη ανάρτησή μας, στην οποία κάναμε μία αναφορά en passant σε αυτό το βιβλίο και στον ίδιο τον ΗΙ, έτυχε να συνομιλήσουμε εδώ. Μας είχε πει τότε, δικαίως εν μέρει όπως και το αναγνωρίσαμε, ότι τον είχαμε κάπου αδικήσει επειδή τον συσχετίζαμε κατά κάποιο τρόπο με την ωραία Σώτη, κρίνοντας μόνο και μόνο από τη συνέκδοση των δύο μονογραφιών και ενός παλαιότερου βιβλίου για την τρομοκρατία καθώς και την κοινή παρουσία τους σε κάποιες εκδηλώσεις σχετικές με το εθνικό ζήτημα. Επιπλέον, μας είχε δώσει την εξήγηση γι’ αυτή τη συμπόρευση: όταν πραγματοποιήθηκε η Τριανταφύλλου δεν είχε δώσει ακόμα δείγματα εχθρότητας προς την Αριστερά και δεν είχε γίνει φανερός ο αντικομμουνισμός της.

Να μας συμπαθά ο φίλος και —γιατί όχι;— και σύντροφος ΗΙ. Θα θέλαμε να τον πληροφορήσουμε ότι η συμπόρευσή του με τη Σώτη Τριανταφύλλου συνεχίζεται! Γιατί βέβαια η συμπόρευση δεν κρίνεται μόνο ή κυρίως από μία συνέκδοση ή κάποιες κοινές παρουσίες σε ομιλίες. Η συμπόρευση κρίνεται επί τη βάσει τού περιεχομένου, των ιδεών δηλαδή. Και δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η ηγερία τού ‘‘προοδευτικού’’ ‘‘φιλελευθερισμού’’ θα προσυπέγραφε φαρδιά-πλατιά το άρθρο του. Απλώς θα συμπλήρωνε κάτι που, ναι μεν ο ΗΙ δεν συμπεριέλαβε στο άρθρο του (όπως δεν το συμπεριέλαβε και στη μονογραφία του στο προαναφερθέν βιβλίο), αλλά δεν έκανε και το παραμικρό ώστε να μη μπορεί να του το κολλήσει η Σώτη και η κάθε Σώτη, ως αυτονόητα εξαγόμενο από τα συμφραζόμενά των ισχυρισμών του. Ποιο να του κολλήσει; Μα ποιο άλλο από τη διευκρίνιση πως όταν λέμε «κάτω οι σημαίες», εννοούμε όλες τις σημαίες που ορίζουν συλλογικότητες. Με πρώτη και καλύτερη την Κόκκινη! Και πιθανόν να το συμπλήρωνε με τα ίδια λόγια που είχε γράψει στη δική της μονογραφία στο ‘‘διπλό’’ βιβλίο:

«Οι σημαίες —σφυρί και κρανίο ή σφυρί και δρεπάνι— συγκλίνουν σε παρόμοιες πεποιθήσεις: στην λατρεία τής ιεραρχίας, στις ανθρωποθυσίες, στη μεταφυσική του Επέκεινα, στη μανιχαϊστική ιδεολογία τού Καλού και του Κακού·»

Πέρασαν αρκετά χρόνια από αυτό το ‘‘διπλό’’ βιβλίο. Ακόμα ο φίλος ΗΙ να πάρει χαμπάρι σε τι ακριβώς συνίστατο η προβληματικότητα της κοινής εκδοτικής παρουσίας του με τη Σώτη;

Αντί επιλόγου

Τι είχατε Λέφτηδες, τι είχαμε πάντα! Ασυμφιλίωτη αντιπαλότητα με τον συγχρωτισμό μερίδας τής Αριστεράς με τον αστικό ‘‘φιλελευθερισμό’’, συγχρωτισμό που ισοδυναμεί με αργή αυτοκτονία για τη δική μας μεριά και μας οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Αυτή η αφύσικη συμπόρευση, συχνά, συχνότατα, εντοπίζεται στο εθνικό ζήτημα και στην κοινή ‘‘αντιεθνικιστική’’ αντίληψη. Και ρητά, όπως στην περίπτωση που συζητήσαμε, ή υπόρρητα, η ‘‘σημαία’’ αυτού τού ‘‘φιλελεύθερου’’ ‘‘αντιεθνικισμού’’ είναι η δυσανεξία και εχθρότητα προς τη σημαία τού έθνους-κράτους. Περιέργως (καλά, αστειευόμαστε! ;-) ) δεν έχουμε εντοπίσει καμία εχθρότητα προς μία άλλη σημαία. Αυτή τη μπλε με τα κίτρινα αστέρια, που εδώ και κάτι χρόνια τη βλέπουμε σε πρωθυπουργικά γραφεία ή σε επίσημες αίθουσες τελετών καμαρωτή-καμαρωτή δίπλα στην ελληνική. Συχνά και μόνη της…

Εμείς, θα συνεχίσουμε να υψώνουμε τη σημαία. Κι όχι από νάιλον. Από ύφασμα, κανονική. Δεν τη χαρίζουμε σε κανένα σφετεριστή της και σε κανέναν εθνοκάπηλο. Μέχρι να την κρατήσουμε εμείς και μόνο εμείς. Η τάξη μας δηλαδή.


[1] Αυτό το ‘‘bypass’’ δεν ήταν και το μοναδικό τέχνασμα που η Αριστερά, στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, ιδίως στις χώρες τού ανεπτυγμένου και εδραιωμένου καπιταλισμού, κατεργάστηκε εν τη πενία της. Τον ίδιο ρόλο έπαιξαν ευάριθμα προτάγματα πολιτισμικού περιεχομένου, με πρώτα και καλύτερα τα ζητήματα φύλου (φεμινισμός, ομοφυλοφιλικό κίνημα), κοινωνικών ταυτοτήτων και διαπολιτισμικών σχέσεων (πολυπολιτισμικότητα).