Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Απορίες με τη Douzina (Β´ μέρος)



ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ την κριτική ανάλυση του άρθρου τού Κώστα Δουζίνα (ΚΔ) που δημοσιεύτηκε στην Αυγή τής προηγούμενης Κυριακής. Όπως και στο Α´ μέρος της, παραθέτουμε τα προς συζήτηση αποσπάσματα με διαφορετική γραμματοσειρά και χρώμα και σχολιάζουμε κατόπιν.

3.
Η καπιταλιστική αντεπανάσταση της λιτότητας —ο ιστορικός καταλύτης της αλλαγής— ανοίγει τη δυνατότητα μιας διάρρηξης του φαύλου κύκλου της διαμαρτυρίας, στιγμιαίας έκρηξης και επιστροφής στην κανονικότητα.

«Καπιταλιστική αντεπανάσταση»;;; Τι συμβαίνει εδώ; Έχουμε να κάνουμε άραγε με ένα lapsus calami, ένα ‘‘γλίστρημα’’ της πένας, σύμφωνα με το φαινόμενο που ο Φρόιντ ονόμασε παραπραξία, όπου άλλο θέλουμε να πούμε (ή να κάνουμε, ή να διαβάσουμε κ.λπ., κ.λπ.) κι άλλο λέμε; Σε μία τέτοια περίπτωση πρέπει να αποφασίσουμε αν αυτό το εκ παραδρομής λάθος είναι αθώο και άνευ σημασίας ή, αντίθετα και σύμφωνα με τη φροϊδική προσέγγιση, αποκαλύπτει μέσω τής γλώσσας σκέψεις που ανήκουν στην περιοχή τού ασυνείδητου. Πάμε ανάποδα, μια και δεν μπορούμε να ψυχαναλύσουμε τον ΚΔ: δεν είναι λίγο απίθανο να έχουμε να κάνουμε με ένα τυπικό εκφραστικό λάθος, αν σκεφτούμε πως ο ΚΔ είναι πολυδιαβασμένος και πολυγραφότατος; Από την άλλη, αν δεν πρόκειται περί λάθους, αθώου ή μη, τότε ασφαλώς έχουμε να κάνουμε με ξεκάθαρα εκφρασμένη πεποίθηση: για τον ΚΔ η επίθεση του κεφαλαίου, επίθεση αμυντικογενή, για να περισώσει το έχει του, ισοδυναμεί με αντεπανάσταση. Σε κάθε περίπτωση, είτε lapsus calami, είτε πεποίθηση το ερώτημα προκύπτει αυτομάτως: αν ό,τι συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, προεικόνισμα του τι θα συμβεί αύριο μεθαύριο στον ευρωπαϊκό Νότο αλλά και σε όλη την ευρωζώνη, αντιπροσωπεύει την αντεπανάσταση, ποια είναι η επανάσταση που ανατρέπεται;

Θέλει και ρώτημα; Είναι ο μεταπολεμικός συμβιβασμός μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας τον οποίο ασφαλώς και έχει κατά νου ο ΚΔ όταν γράφει αυτές τις γραμμές. Μόνο που αυτός ο συμβιβασμός δεν αντιστοιχεί σε καμία δήθεν επανάσταση που τάχα ανατράπηκε! Η ‘‘επανάσταση’’ που ανατράπηκε είναι μία ...φαντασίωση! Γιατί, χοντρικά μιλώντας, η ‘‘επανάσταση’’ δεν ήταν παρά μία συμφωνία κυρίων: «Τέλος τα κανόνια. Σας δίνουμε όσο βούτυρο θέλετε. Μόνο μην αμφισβητήσετε την εξουσία μας και τη δυνατότητα που απορρέει από αυτήν να κηρύσσουμε όποτε το επιβάλλουν τα συμφέροντά μας κατάσταση εξαίρεσης». Αυτή η συμφωνία κυρίων —μια συμφωνία που έχει πλέον αθετηθεί από τη μεριά τών κυρίαρχων— είναι ό,τι ο ΚΔ βαφτίζει επανάσταση! Γεγονός που επιβεβαιώνει για μία ακόμα φορά κάτι που πολλάκις έχουμε πει από εδώ: Ανεξάρτητα από διακηρύξεις, πύρινους λόγους, ή παθιασμένες διαλέξεις σε φοιτητικά αμφιθέατρα, μεγάλο τμήμα τής Αριστεράς στις χώρες τού εδραιωμένου καπιταλισμού, με πρώτο και καλύτερο το στρώμα τών διανοουμένων της, εσωτερίκευσε μέχρι το τελευταίο κομματάκι τής ψυχής της την Ήττα τού 20ου αιώνα και το Τέλος τής Ιστορίας!

Βέβαια, το συλλογικό Υπερεγώ τής Αριστεράς ανθίσταται και δεν αφήνει σε πλείστες όσες περιπτώσεις αυτή την εσωτερίκευση ανενόχλητη. (Φαίνεται ότι το  ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση του ΚΔ. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το ότι, λίγες λέξεις παρακάτω, σαν να υπαναχωρεί, αποκαλώντας αυτή την ‘‘επανάσταση’’ κανονικότητα;). Τι θα νικήσει; Η αποδοχή τής Ήττας μέσω τών απαραίτητων εκλογικεύσεων, ή η Φωνή τού απωθημένου οράματος Gens Una Sumus και άρα Omnia Sunt Communia; Ποιος μπορεί να το πει; Και ποια καλύτερη ιδέα από το να προσπαθεί κανείς να ενώσει τη φωνή του με αυτή τη Φωνή, για να την κάνει πιο δυνατή; Να γιατί δεν τα παρατάμε!

4.
Αλλά η σοφία του πλήθους που υιοθέτησε τον ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε μεγαλύτερη από κόμματα, ηγεσίες η διανοούμενους. [...] Στις πλατείες οι δικτυώσεις, δεξιότητες και συνεργασίες που μαθαίνουμε για τη δουλειά μας έγιναν πολιτικά εργαλεία ενάντια στις αρχές της πειθαρχίας, της κάθετης οργάνωσης και αυταρχικής διοίκησης του μεταφορδικού καπιταλισμού.

Κι εδώ, θυμώνουμε πάλι! Για διάφορες αιτίες. Αρχίζουμε από τη μη επιδεχόμενη την παραμικρή αμφισβήτηση, καθώς σ’ αυτήν ο ΚΔ συλλαμβάνεται να διαπράττει μία ακόμα καραμπινάτη λαθροχειρία, εκτός τού ανασκολοπισμού τού μακαρίτη Μπένγιαμιν που εξηγήσαμε στο Α´ μέρος! —οι λαθροχειρίες και το στραμπούληγμα εννοιών και καταστάσεων δεν είναι κι αυτά ίδιο τού ‘‘σταλινισμού’’ ή κάνουμε λάθος; ;-)

Όπως βάφτισε ‘‘επανάσταση’’ το μεταπολεμικό consensus, έτσι και τώρα επιχειρεί να παρουσιάσει τον μεταφορντικό καπιταλισμό ως το ακριβώς αντίθετό του! Γιατί είναι ακριβώς ο μεταφορντικός δυτικός καπιταλισμός που ‘‘κήρυξε’’ τον πόλεμο στις «αρχές τής πειθαρχίας», στην «κάθετη οργάνωση» και στην «αυταρχική διοίκηση» του βιομηχανικού καπιταλισμού! Είναι ο μεταφορντικός καπιταλισμός τών υπηρεσιών και της ‘‘έξυπνης’’, ευέλικτης βιομηχανίας για ‘‘έξυπνους’’ καταναλωτές που, ενσωματώνοντας αιτήματα της εργατικής τάξης και των κινημάτων αμφισβήτησης του κατεστημένου (του κατεστημένου γενικά και αόριστα), τα οποία ξέσπασαν κατά τη δεκαετία τού ’60, προσπάθησε και πέτυχε σε μεγάλο βαθμό να αξιοποιήσει την πρωτοβουλία και αυτενέργεια των εργαζομένων και, την ίδια στιγμή, να παρουσιαστεί ως ο ‘‘χαρούμενος’’ και ‘‘αντιαυταρχικός’’ καπιταλισμός που απελευθερώνει τους ανθρώπους! Είναι χάρη σ’ αυτή την ‘‘απελευθέρωση’’ που ο εργαζόμενος μπορεί να πηγαίνει στη δουλειά του χωρίς το άγχος να προλάβει να χτυπήσει εγκαίρως την κάρτα παρουσίας, να αποκαλεί τον Gates Bill ή να εμφανίζεται στις casual Fridays με T-shirt και jean. Πώς γίνεται να τα αγνοεί όλα αυτά ο ΚΔ, από τη στιγμή που τα ξέρουν και τα μικρά παιδιά, πώς γίνεται να του έχει διαφύγει αυτό ελπιδοφόρο Νέο Πνεύμα τού καπιταλισμού; Πιο εύκολα μπορούμε να πιστέψουμε ότι στις 21 Δεκεμβρίου έρχεται το τέλος τού κόσμου παρά κάτι τέτοιο! Και να γιατί μιλήσαμε για καραμπινάτη λαθροχειρία.

Ωραία. Βρήκαμε το ‘‘έγκλημα’’. Ποιο είναι το κίνητρο; Δεν μπορούμε να μπούμε στο μυαλό ενός διαπρεπούς καθηγητή Πανεπιστημίου και δη Λονδρέζικου τοιούτου. Πάντως, μία βάσιμη ανάγνωση είναι η εξής: Στα πλαίσια ίσως μιας κάποιας φοβίας που διακατέχει πολλούς αριστερούς μήπως και υποπέσουν στο ‘‘αμάρτημα’’ του οικονομισμού σε συνδυασμό και με την προτεραιότητα που δίνει σε αιτήματα αυτονομίας και αυτοκαθορισμού, ο ΚΔ  εστιάζει στα μη πρωταρχικά δεινά τού καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής (αυταρχικότητα, επιβολή, διευθυντικό δικαίωμα και τα σχετικά), χωρίς να προσέχει ότι στη φόρα του επάνω στραμπουλάει βάναυσα την πραγματικότητα. Φυσικά, για έναν άνθρωπο που δουλεύει σαν τον σκύλο και αμείβεται, προφανώς στα πλαίσια τής ‘‘δίκαιης’’ ανταλλαγής εργασίας με μεταβλητό κεφάλαιο,  ακριβώς και επίσης σαν έναν σκύλο (400 ευρώ μηνιαίως), η αξία μιας τέτοιας προσέγγισης είναι μηδαμινή. Αυτό όμως είναι δικό του πρόβλημα, έτσι δεν είναι; Στο κάτω-κάτω, η εργατική τάξη ανέκαθεν υστερούσε στο να συλλαμβάνει εγκαίρως το πνεύμα τών καιρών...

Προχωρώντας παρακάτω σε πιο ανοιχτά και εκκρεμή ζητήματα, στεκόμαστε σε μια μεγάλη και βαριά κουβέντα τού ΚΔ: «σοφία τού πλήθους»! Και μάλιστα σοφία «που αποδείχτηκε μεγαλύτερη από κόμματα, ηγεσίες η διανοούμενους». Γουάου! Αναρωτιόμαστε ποια ήταν αυτά τα στοιχεία του πλήθους τών πλατειών που τον έκαναν να μιλάει για «σοφία». Ήταν άραγε σοφία η γραμμή «όχι κόμματα – όχι ιδεολογίες»; Ήταν μήπως σοφία το σύνθημα (και το αίσθημα) «οι τρακόσοι στο Γουδί»; Είχε τίποτε από σοφία το κυνηγητό σαν το σκυλί ενός κακόμοιρου (κακόμοιρου, αλλά καθόλου κακομοίρη, αφού έσωσε συμβολικά την τιμή τής Αριστεράς!) που είχε το ‘‘θράσος’’ να κατέβει στην πλατεία Συντάγματος με μια Κόκκινη Σημαία; Κι αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά είναι δείγματα σοφίας, από πού άραγε προήλθε αυτή η σοφία; Ποιο πνεύμα επιφοίτησης κατέβηκε κι από πού ξεπρόβαλε και φώτισε το πλήθος, το ίδιο πάνω-κάτω πλήθος που, ούτε καν δύο συμπληρωμένα χρόνια πριν, έδινε στον δικομματισμό 77,39% και στη σύμπασα Αριστερά 12,82%; Και πού στο διάβολο εξαφανίστηκε αυτό το πνεύμα ένα μόλις χρόνο μετά τις πλατείες και οδήγησε ένα διόλου ευκαταφρόνητο τμήμα τού πλήθους στη ‘‘στοργική’’ αγκαλιά τού Μιχαλολιάκου και τής Χρυσής Αυγής του; Περίεργα όλα αυτά, μα την πίστη μας! Περίεργα και ό,τι ακριβώς φοβάται ο ΚΔ σαν το λιβάνι: λίγο ...οικονομίστικα! Γιατί, αν μας απαντούσε ο ΚΔ, την ανάγκη θα μας υποδείκνυε ασφαλώς ως πηγή τής σοφίας τού πλήθους —τι άλλο; Ξεχνώντας (σαν καλός οικονομιστής) ότι βεβαίως και «ανάγκα και Θεοί πείθονται», με τη μόνη διαφορά όμως ότι το τι και ποιος θα τους πείσει εξαρτάται κι από μερικά άλλα ‘‘πραγματάκια’’. Την ιδεολογία, ας πούμε. Αυτό δηλαδή που απεχθανόταν το ‘‘σοφό’’ κατά τα άλλα πλήθος, σύμφωνα με τη ‘‘σοφή’’ ετυμηγορία τού κυρίου καθηγητή...

Κι άλλες απορίες (και αιτίες θυμού): Γιατί άραγε, αφού «η σοφία του πλήθους που υιοθέτησε τον ΣΥΡΙΖΑ [Σημ. συντ.: και λίγο τη Χρυσή Αυγή!] αποδείχτηκε μεγαλύτερη από κόμματα, ηγεσίες η διανοούμενους», γιατί να μη γράψουμε στα παλιά μας τα παπούτσια τον μεγάλο Antonio και να  αναγορεύσουμε το πλήθος ως τον Νέο Ηγεμόνα; Τι χρείαν έχωμεν και του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οποιουδήποτε άλλου δικού μας κόμματος, υπάρχοντος ή μελλοντικού; Γιατί να μην αναφωνήσουμε όλοι: «Κάτω τα κόμματα – Κάτω οι ιδεολογίες τους και οι σημαίες τους – Ζήτω το πλήθος!»; Αυτό δεν προκύπτει από τα συμφραζόμενα του ΚΔ; Στην καλύτερη περίπτωση: Τι εμποδίζει κάποιους από το πλήθος να βγάλουν αυτό το συμπέρασμα; Η ‘‘σοφία’’ τους; Ας γελάσουμε! Κι έπειτα, αφού το πλήθος ξεπέρασε σε σοφία τούς πάντες όλους —«κόμματα, ηγεσίες ή διανοούμενους»—, γιατί αλήθεια να συμμετάσχει σε «κλαδικές και τοπικές συνελεύσεις» τις οποίες ο ΚΔ μάς καλεί να οργανώσουμε; —από την εφημερίδα στην οποία γράφει είναι φανερό ποιους καλεί να τις οργανώσουν. Τι να έρθει να κάνει το πλήθος σε συνελεύσεις που οργανώνονται από ανθρώπους που είναι λιγότερο σοφοί απ’ όσο εκείνο; Γιατί να θυσιάσει την αυτονομία του συναθροιζόμενο σε τόπο και χρόνο που έχουν ορίσει άλλοι; Μόνο και μόνο για να τους ακούσει να του λένε «είμαστε οι πλατείες και είμαστε παντού», όπως μας προτείνει στον επίλογο του άρθρου του να βροντοφωνάξουμε ο ΚΔ; Ή για να τους ακούσει να του λένε «εμπρός, να ανακαταλάβουμε τις πλατείες!»; Μα τι να τα κάνει αυτά το πλήθος; Εκείνο δεν είναι ο Νέος Ηγεμόνας, και μάλιστα με τη τζίφρα τού ίδιου του ΚΔ; Θα φάει την ώρα του για να ακούει παρακατιανούς;

Αντί επιλόγου

Όπως ξαναγράφαμε πρόσφατα, αναφερόμενοι σε ένα γραφτό τού Νικόλα Σεβαστάκη, από τους διανοούμενους της Αριστεράς περιμένουμε πολλά. Λυπούμαστε πολύ, αλλά στο συγκεκριμένο άρθρο του ο Κώστας Δουζίνας μάς απογοήτευσε οικτρά. Όχι βέβαια επειδή διατύπωσε απόψεις και πήρε θέσεις με τις οποίες εμείς διαφωνούμε ριζικά. Αλλά γιατί στην προσπάθειά του να πείσει συνελήφθη κλέπτων οπώρας.

Για εμάς αυτό είναι ένα από τα θανάσιμα αμαρτήματα της Αριστεράς. Κι επειδή δεν πιστεύουμε σε καμία αυτοφυή σοφία του πλήθους, αλλά μόνο στην καλλιεργημένη με κόπο και φροντίδα, πρώτα και κύρια από όσους, στα χαρτιά τουλάχιστον, είναι κατάλληλα εξοπλισμένοι για να το διαφωτίσουν (ναι! δεν φοβόμαστε τη λέξη!), έχουμε επιπλέον την εντύπωση πως είναι και το τελευταίο που χρειάζεται για να γίνει κάποια μέρα όντως σοφό...


ΥΓ Η πικρή μας εμπειρία μάς υποχρεώνει να παραπέμψουμε για το ζήτημα του φαινομένου τών πλατειών σε μία παλαιότερη και επίκαιρη τότε ανάρτησή μας προς αποφυγή παρανοήσεων.  


Στη photo, ο Κώστας Δουζίνας σε κάποια διάλεξή του. Την επιλέξαμε γιατί το στιγμιότυπο εικονογραφεί με αρκετά μεγάλη ακρίβεια την ένταση και το μέγεθος των αποριών μας για το συζητούμενο άρθρο...

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έχει καθοριστική σημασία το πώς αναδεικνύονται, και πως ανανεώνονται οι διάφοροι ρόλοι και φυσικά οι ρόλοι των διανοούμενων της αριστεράς. Συχνά έχει ειπωθεί ότι σήμερα όλα τα πράγματα «συμβαίνουν» όταν, και μόνον όταν, δημοσιοποιούνται στα Μέσα. Σε μεγάλο βαθμό, αυτό φαίνεται να ισχύει. Επειδή ωστόσο, οι οργανώσεις της αριστεράς υποτίθεται ότι δεν εργάζονται με, και για, τις νόρμες του συστήματος, λογικό να υποθέσουμε ότι τα Μέσα της οργανωμένης αριστεράς εργάζονται για την παραγωγή «δικών τους» διανοούμενων, πέραν και επιπλέον των αριστερών διανοούμενων που καταφέρνουν να αναδειχθούν μέσα στους θεσμούς του συστήματος, ή από τα συστημικά μέσα.
Ωστόσο όλες οι οργανώσεις της αριστεράς είναι ταυτοχρόνως καταναγκασμένες να «αποτρέψουν» την είσοδο του «ταξικού αντιπάλου» τόσο στις οργανώσεις, όσο και στα Μέσα. Και επιπλέον, να προστατεύσουν την ιδιαιτερότητά τους και τον «αριστερό» χαρακτήρα τους, έναντι και των λοιπών δοξασιών του «αριστερού τόξου». Αυτός όμως ο καταναγκασμός είναι και η παγίδα με την οποία οι ήδη υπάρχοντες αριστεροί διανοούμενοι εγκλωβίζονται τελικά στα δικά τους συστήματα σκέψης, και στον παράλληλο μονόλογο του καθενός με τον εαυτό του. Ο λόγος είναι ότι στο θέμα της παραγωγής σκέψης, πολιτικής, ιδεολογίας, κ.λ.π. οι διανοούμενοι δεν επικοινωνούν αποτελεσματικά και έγκαιρα με τον «συλλογικό διανοούμενο», δηλαδή με το κοινό τους. Ενώ σήμερα έχουμε πρωτοφανή ποσοστά μορφωμένων και σκεπτόμενων ανθρώπων, ικανών να αντιτείνουν πιο ενδιαφέροντα πράγματα από αυτά που εκφέρουν οι διανοούμενοι της μαρκίζας, το κοινό παραμένει κοινό. Τελικά έχουμε μια άγονη ανακύκλωση της υφιστάμενης διανόησης. Ανακύκλωση και των προσώπων, και των ιδεών, που στο βαθμό – και στο ρυθμό- που ενσωματώνουν της απορίες, προσθήκες, αντιρρήσεις, αντιπροτάσεις του «κοινού», αυτό γίνεται με απελπιστικά αργές ταχύτητες, ενώ ο κόσμος τρέχει με τα χίλια.
Είναι χαρακτηριστική η εικόνα πως τελικά οι κάθε είδους επαναλαμβανόμενοι αρθρογράφοι ή και ομιλητές, σε όλα τα μέσα, δεν επανεμφανίζονται σχεδόν ποτέ για να συνομιλήσουν με τους σχολιαστές των κειμένων. Για μεν τις ομιλίες, είναι εξαιρετικά δύσκολο, και δεν έχει βρεθεί ακόμη τρόπος, ώστε η συζήτηση του κοινού να γίνει παραγωγική και να μην περιοριστεί στην διατύπωση κάποιων ερωτημάτων και στην όπως-όπως απάντησή τους από το πάνελ – και αν πάλι η συζήτηση ανοιχτεί πολύ, ξεχειλώνει και κουράζει, και χαρακτηριστικός κριτής και βαθμολογητής είναι η σταδιακή αποχώρηση του κόσμου, που συμβαίνει σε όλες τις εκδηλώσεις.
Για τις εφημερίδες, είναι πολύ δύσκολο να γίνει ένας τέτοιος διάλογος, μέσω της δημοσίευσης επιστολών στο επόμενο τεύχος, κλπ. Και πάντως καμία εφημερίδα δεν έχει επιβάλλει θεσμικά την διανομή του λόγου, έστω στις Τοπικές της Οργανώσεις, ενώ θα μπορούσε άνετα να αντικαταστήσει τα διάφορα ειδικά ένθετα, με ένα ΕΝΘΕΤΟ όπου η κάθε τοπική θα μπορούσε να στείλει πρωτότυπα δικά της κείμενα.
(συνεχίζεται)

Ανώνυμος είπε...

(Συνέχεια)
Το πιο χαρακτηριστικό όμως είναι η χρήση των μέσων του διαδικτύου. Εδώ λοιπόν, και ενώ θεωρητικά προσφέρονται πρωτόγνωρες δυνατότητες, έχουμε το εξής ανεξήγητο φαινόμενο: Οι διάφοροι αρθρογράφοι, σχεδόν ποτέ δεν επανέρχονται στα κείμενά τους να συνομιλήσουν σαν ίσος προς ίσο με τους σχολιαστές. Κατ αρχήν το ίσος προς ίσο δεν υπάρχει αφού οι σχολιαστές ουδέποτε απέκτησαν ίσα δικαιώματα έκτασης λόγου με τους αρθρογράφους στα site που έχουν όρους μαζικής κλίμακας. Αυτό έχει παιχτεί αρκετά χρόνια στο διαδίκτυο, και οι εν δυνάμει σχολιαστές έχουν αποθαρρυνθεί και αποσυρθεί. Παρ όλα αυτά εξακολουθούν και υπάρχουν σχολιαστές, πεπερασμένων δικαιωμάτων λόγου, που σχολιάζουν τέλος πάντων, κάποιοι βέβαια άτεχνα ή κακότροπα ή φορτισμένα, κάποιοι ακαταλαβίστικα, κάποιοι πιο κατανοητά, αλλά με πολλά λόγια κ.ο.κ. Καθοριστικό όμως για όλα αυτά είναι η παρουσία του Πατέρα του αρχικού κειμένου, που κανονικά έχει την ευθύνη να παρίσταται επανερχόμενος στα σχόλια του κοινού, και εδώ που τα λέμε, έχει την ευθύνη να συνεχίσει να βοηθά σαν καλός πατέρας, ενθαρρύνοντας, συμβουλεύοντας, και διορθώνοντας, μέχρι να αντρωθούν τα γεννήματα του λόγου του, δηλαδή οι ιδέες των σχολιαστών, που αναγκαστικά θα πρέπει παραλάβουν τη σκυτάλη του διανοούμενου. Εάν στη βιολογική ηλικία αυτή η σκυτάλη πρέπει να δίδεται κάθε 33 χρόνια, στην ιδεολογική, πολιτική και στελεχιακή διαπάλη της αριστεράς, ίσως πρέπει να γίνεται αυτό κάθε 3 χρόνια.
Μια άλλη βασική διαφορά είναι ότι στην αριστερή διανόηση τα πραγματικά παιδιά δεν είναι ποτέ αυτά που αναπαράγουν τα λόγια του πατέρα, αλλά κατά κανόνα βρίσκονται σε άλλη διάσταση, και συχνά άλλη τάση, συνιστώσα κλπ.. Γιατί η παραγωγή και η γέννηση του αριστερού λόγου είναι μια διαρκής θέση-αντίθεση και από εκεί γενιούνται τα πραγματικά παιδιά. Αυτή η όλη διεργασία όμως δεν γίνεται ικανοποιητικά και δεν είναι δυνατόν να γίνει με τον τρόπο που χρησιμοποιούνται τα μέσα, και δεν αντρώνονται αρκετά οι νέοι διανοούμενοι και οι παλιοί δεν έχουν που να παραδώσουν. Έχουν όμως αναρωτηθεί ποτέ, εάν αυτοί σαν γονείς έκαναν αυτό που έπρεπε απέναντι στα παιδιά; Έχουν φροντίσει τα πραγματικά τους παιδιά;

Πικάπα

ΕΟΣ είπε...

Το σπαθί της “σοφίας του πλήθους” έλυσε το γόρδιο δεσμό του προβλήματος της “ενότητας της αριστεράς” με την στήριξη και την ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που δεν μπορούσαν να κάνουν τόσα χρόνια τα “επιτελεία” της και το έκανε ο απλός κόσμος. Και τώρα, αποσβολωμένοι σαν μωρές παρθένες προσπαθείτε να θεωρητικοποιήσετε την έλλειψη εμπιστοσύνης στον λαϊκό παράγοντα, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια σας από από αποκαΐδια του υπαρκτού κομμουνισμού.

Η αριστερά του 21ου αιώνα θα υπάρξει μόνον με ρήξη με την αριστερά του υπαρκτού κομμουνισμού. Και αυτή η ρήξη δεν θα προκύψει από την ενδογαμία των απολιθωμάτων του, αλλά από την λαϊκή πρωτοβουλία μέσα στα πεδία της ταξικής πάλης. Τα θεωρητικά εργαλεία που έχει κληρονομήσει η Αριστερά από τον προηγούμενο αιώνα είναι ανεπαρκή για ερμηνεύσουν τις σημερινές συγκυρίες, πολύ περισσότερο για να τον αλλάξουν...

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δημιούργημα των επιτελείων του και των συνιστωσών του, αλλά της υπέρβασής των. Δεν έχει να προσφέρει τίποτα καινούργιο στο επίπεδο του “πολιτικού λόγου”. Αυτά που καταγράφονται το πρόγραμμά του δεν είναι κάτι το καινούργιο στην Αριστερά. Είναι στο σύνολό τους σχεδόν γνωστά πράγματα από τον προηγούμενο αιώνα. Το καινούργιο βρίσκεται κυρίως στο επίπεδο των πολιτικών πρακτικών. Είναι ο πολιτικός χώρος που γεννήθηκε και ανδρώθηκε από δύο σημαντικές κινηματικές καταστάσεις: Το “κοινωνικό φόρουμ” και το “κίνημα των πλατειών”. Χωρίς αυτά τα δεδομένα σήμερα δεν θα υπήρχε. Κέρδισε γιατί ήταν “ανοικτός” προς αυτά...

LeftG700 είπε...

Φίλοι τής ΕΟΣ,


Επειδή φεύγω δρομαίος για το εικονικό γήπεδο (cafe με NOVA) θα σας περιλάβω μετά. Να σας πω όμως προκαταβολικά ότι θα φάτε άγριο "ξύλο". Μπορεί να είσαστε και τυχεροί και να μη σας χαλάσω την Κυριακή: ίσως να μη σας προλάβω σήμερα. Προηγείται το πολύ ενδιαφέρον σχόλιο πάνω από εσάς και κάνα δυο που έχουν μείνει αναπάντητα.


Τα λέμε (ντυθείτε χοντρά γιατί η φάση θα έχει πολύ "τσούξιμο" ;-) )

Ανώνυμος είπε...

Ει! μη βρίζεστε μεταξύ σας!
Εγώ λέω να "λογομαχίσετε"! Η Ένωση Οπαδών της ΣΥΡΙΖΑ εναντίων του LeftG700 με φόντο τον αντικομμουνισμό σας και φυσικά βρίζοντας το ΚΚΕ αλλά πάνω από όλα την κακιά ηγεσία του...

Έλα! πουλήστε τρέλα! αγοράζουμε!

Φίλος του καλού ΠΑΣΟΚ

LeftG700 είπε...

Φίλε Πι Κάπα,


Ανταποκρινόμενος στο πολύ ενδιαφέρον σχόλιό σου, να ξεκινήσω από ένα γεγονός που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση και που, κατά την άποψή μας, απ’ όσο έχουμε δει τουλάχιστον, μια και οι εμπειρίες μας δεν πηγαίνουν σε μεγάλο βάθος χρόνου, έχει αρκετά μεγάλη βαρύτητα στη διαμορφωμένη κατάσταση στο χώρο τών διανοουμένων. Ποιο είναι αυτό;

Το ότι κατά μεγάλη πλειοψηφία οι διανοούμενοι της Αριστεράς είναι μέλη τής academia. Αν ανοίξεις την κυριακάτικη Αυγή οποιαδήποτε Κυριακή τού χρόνου, θα πήξεις στο καθηγητηλίκι ή στο διδακτοριλίκι. Θα μου πεις είναι κακό αυτό; Είναι κακό πράγμα η συστηματοποιημένη γνώση; Όχι δεν είναι κακό αυτό καθαυτό. Το κακό είναι ότι σπανίζουν πια οι άνθρωποι που συνδυάζουν την πρακτική πολιτική δραστηριότητα με τη θεωρητική αυτομόρφωση και καλλιέργεια. Φαίνεται σαν η Αριστερά να έχει εκχωρήσει την ενασχόληση με την πολιτική θεωρία στους ακαδημαϊκούς της. Οι οποίοι ακαδημαϊκοί της, ακριβώς λόγω τού επίσημου ρόλου τους (ο οποίος είναι και συστημικός κατά μία έννοια, τους αρέσει δεν τους αρέσει αυτό) είναι υποχρεωμένοι ως ένα βαθμό, υποχρεωμένοι από τα πράγματα, να υπερασπίσουν όχι μόνο την άποψή τους, αλλά και τη θέση τους και το ‘‘πρόσωπό’’ τους έναντι τών φοιτητών και των συναδέλφων τους. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που συνηθίζουν να μιλούν και μετά να ‘‘την κάνουν’’ με συνοπτικές διαδικασίες. Όχι όμως και ο μόνος.

Ένας άλλος λόγος είναι ότι η συμμετοχή τους στην οργανωμένη ζωή τής academia τους έχει αποκόψει σε σημαντικό βαθμό από την πλατιά κοινωνική βάση τής Αριστεράς. Μη μου πεις πως δεν έχεις αισθανθεί πολλές φορές ότι πολλοί από τους αριστερούς διανοούμενους γράφουν τελικά για τους συναδέλφους τους ή, στην καλύτερη περίπτωση, για τους μεταπτυχιακούς φοιτητές τους, κι όχι για τον πολύ κόσμο; (εμείς πάντως το αισθανόμαστε πολύ συχνά). Ο εκλαϊκευμένος (αλλά όχι απλουστευτικός) λόγος είναι πια είδος εν ανεπαρκεία.

Τώρα, ειδικά για το διαδίκτυο: υπό την κάλυψη/δικαιολογία της ανοησίας που δέρνει πολλούς ιντερνετικούς ομιλητές, είναι άφαντοι και απόντες. Κι έτσι, μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Μαζί όμως, χάνεται και η δυνατότητα κάποια από αυτά τα ξερά, προφανώς τα καλής ποιότητας, να πρασινίσουν και να ανθίσουν...

Προφανώς και τα καλύτερα παιδιά είναι αυτά που λένε «συγγνώμη Δάσκαλε, αλλά εδώ διαφωνώ»!

Αλλά, συνήθως, τα καλύτερα παιδιά δεν είναι αυτά που τα τρώει η μαρμάγκα;

Δεν θέλω να κλείσω απαισιόδοξα. Γι’ αυτό, σε καληνυχτίζω έτσι:

Ψυχή βαθιά!


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

έγραψες 100%
Πικάπα

Ανώνυμος είπε...

Να μιλήσουμε και λίγο για το ειδικό θέμα που έθεσες, έχοντας πάντα υπόψη το πεπερασμένο των δυνατοτήτων χώρου και χρόνου. Καλό είναι, ξεκινώντας από κάτι συγκεκριμένο, όπως η συγκεκριμένη τοποθέτηση του Κ.Δ. να αποπροσωποποιήσουμε και να γενικεύσουμε. Γενικότερα λοιπόν, υπάρχουν πολλοί που είναι πνευματικοί γονείς μας και ποτέ δεν θα μάθουν πως είμαστε παιδιά τους, όπως και παιδιά πολλών άλλων. Και η ανάγκη μας κινεί έτσι ώστε να μην μπορούμε να εντρυφήσουμε σε όλα τα αναγνώσματα των σπουδαίων γονιών. Ευτυχώς, γιατί παρόλη τη μερικότητά μας, μπορούμε και γενικεύουμε, χωρίς όμως να χάνουμε την επαφή των διανοημάτων με τα πρακτικά βιώματα. Βιώματα που ζυγίζουν και μετρούν καθημερινά τις όποιες «φιλοσοφικές» μας κατακτήσεις, έτσι που δεν τις αφήνουν να γίνουν «φιλολογικές»!. Είτε γιατί οι επείγουσες ανάγκες μας τραβούν μια ζωή από το μανίκι, είτε γιατί οι πολυτέλειές μας είναι «χαμηλού επιπέδου», π.χ. του στυλ μπύρα με πατατάκια και μπάλα στο γωνιακό της γειτονιάς.
Η έννοια του «πλήθους» λοιπόν, και τα συμπαρομαρτούντα των δυο επόμενων βιβλίων που ακολούθησαν, νομίζω πως γίνεται αρκούντως κατανοητή σε μένα που διάβασα μόνο την «Αυτοκρατορία». Εκεί, μετά από πολλά ενδιαφέροντα αλλά και πολλά άχρηστα που αναπτύσσουν οι φιλόσοφοι, υπήρξε η καταληκτική διαπίστωση με το εξής γενικό νόημα: «οι περιπλανώμενοι φτωχοί, είναι οι θεοί αυτού του κόσμου». Δεν νομίζω πως έχει πρακτικό νόημα να ασχοληθεί κανείς διεξοδικά με την μεταφυσική αυτής της διατύπωσης, όπως και τις διατυπώσεις των επόμενων βιβλίων. Οι φιλόσοφοι κάνουν πολλές νοητικές ασκήσεις, και αν είναι τυχεροί, αφήνουν κάποια πρακτικά και ωφέλιμα εργαλεία. Συνήθως όμως αυτό που μπορούν να προσφέρουν είναι να μας κινήσουν τη σκέψη και τη γλώσσα με ιδέες, αφορμές, υποδείγματα και ασκήσεις, και μέχρι εκεί.
Είναι πάντως λυπηρό να βλέπει κανείς νοητικές ασκήσεις να καταλήγουν και πάλι σε θεολογικές και μεταφυσικές αναθέσεις, είτε πρόκειται για τη θεωρητική ανακάλυψη της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης έτσι όπως αυτή ερμηνεύτηκε και βιώθηκε στη φυσική πραγματικότητα, είτε για το φαινομενικά αντιδιαμετρικό «πλήθος», είτε ακόμη για τις κοινότυπες ανακαλύψεις των θεωριών του «χάους», που απλώς ξανα-ανακαλύπτουν τον τροχό, αν δεν ανακυκλώνουν αρχέγονες γνώσεις, με τον χαρακτήρα της δεισιδαιμονίας. Δυστυχώς όλα αυτά, όσο αντίθετα και αν φαίνονται, ρίχνουν την μπάλα στην κερκίδα, και απλώς μετονομάζουν το μεταφυσικό δίπολο πνεύματος-ύλης. Δεν είναι ντροπή, οι διάφοροι μαρξίζοντες αλλά και οι μαρξιστές, ίσως και ο ίδιος ο Μαρξ, δεν κατάφεραν ποτέ να εξοβελίσουν οριστικά την μεταφυσική του "Λόγου", όταν προχώρησαν από την Ανάλυση, στο «Δια Ταύτα». Ο εξορισμός της μεταφυσικής toy Λόγου παρέμεινε αξίωση της ανάλυσης, πλην όμως αξίωση μη πραγματωθείσα στο Φυσικό «Δια Ταύτα». Δεν είναι σίγουρο ότι η μεταφυσική μπορεί εξ ολοκλήρου να εξοριστεί, όταν κανείς αξιώνει και θέλει.
Καλό είναι πάντως, όλες οι αναλύσεις, όταν προχωρούν στο «δια ταύτα», να αναμετρώνται στενά με την φυσική πραγματικότητα και να ταυτοποιούνται με φυσικά βιώματα, έγκαιρα, και πριν αξιώσουν την γενική εφαρμογή τους, βάζοντας τον κόσμο σε τζάμπα μπελάδες.

Πικάπα

LeftG700 είπε...

Φίλοι τής ΕΟΣ,


Κανένα γόρδιο δεσμό δεν έλυσε η στροφή τού κόσμου προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο κόσμος στις εκλογές τού Μαΐου στράφηκε στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί εξέφραζε τα άμεσα αιτήματά του και στις εκλογές τού Ιουνίου γιατί αντιπροσώπευε την ελπίδα για μια κυβέρνηση με πυρήνα την Αριστερά. Period. Αν τα επιτελεία τού ΣΥΡΙΖΑ (αυτά που θέλετε να κάψετε! ;-) ) προσπαθούν να το παρουσιάσουν όλο αυτό σαν την επίτευξη της ενότητας δεν σημαίνει ότι είναι και η πραγματικότητα. Ενότητα στη δράση τής Αριστεράς χωρίς το ‘‘ορθόδοξο’’ κομμάτι της (ΚΚΕ) και χωρίς το ‘‘αιρετικό’’ εξ αριστερών (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) δεν υπάρχει.

Έχουμε και παραέχουμε εμπιστοσύνη στο λαϊκό παράγοντα. Εκείνο που δεν έχουμε είναι τυφλή εμπιστοσύνη. Τυφλή εμπιστοσύνη δεν έχουμε ούτε στον πισινό μας! Επιπλέον: Δεν πιστεύουμε στη μαγεία. Υπενθυμίζουμε στον κ. Δουζίνα και σ’ εσάς μερικές ‘‘ενοχλητικές λεπτομέρειες’’ που δείχνουν ότι αυτή η περίφημη σοφία έχει και μερικές μαύρες τρύπες. Προφανώς κάνατε πως δεν τις είδατε. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν υπάρχουν! —να τι παθαίνετε για να έχετε την Αριστερή(!!!) Στρουθοκάμηλο στο μπλογκρολ σας!

«Ρήξη με τον υπαρκτό κομμουνισμό»; Τι θα πει «ρήξη»; Μου φαίνεται σαν η άλλη πλευρά τού νομίσματος στην οποία στοιχηματίζει το ΚΚΕ: ξεπατικωτούρα τού παρελθόντος. Λέμε να μην πάρουμε καμία από τις δύο και να ποντάρουμε στο ενδεχόμενο να κάτσει το νόμισμα όρθιο!

Κοινωνικό φόρουμ; ‘‘Κίνημα’’ των πλατειών; Τι είναι αυτά; Εδώ έχει γίνει κιόλας η εκταφή τους! ;-)

Λιγότερες ονειρώξεις και πιο πολύ σκέψη! Things are complicated!


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

α) γενικότητες
H πραγματικότητα είναι πολύπλοκη, και πολλά νοήματα μπερδεμένα. Η απλή διατύπωση γίνεται μόνον σε ένα μικρό παράθυρο. Ο φιλελευθερισμός και ο δεσποτισμός, διαλεκτικά αξεχώριστοι και αυτοί, εξακολουθούν να μπολιάζουν κάθε ρεύμα ιδεών και κάθε ερμηνεία. Η καθαρότητα πάλι, μπορεί να γίνει κυνήγι μαγισσών και ανύπαρκτων εχθρών. Και ενώ οι Ερμηνευτές περισσεύουν, οι Παρεξηγήσεις κυριαρχούν. Ωστόσο η μέθοδος των εξηγήσεων και των προβλέψεων με βάση τη φυσική πραγματικότητα, όπως δίδαξε και ο Μάρξ, προσφέρει κάποιες λύσεις. Λύσεις αργές, που καθαρίζουν τελικά στα μυαλά των ανθρώπων, αλλά συνήθως εκ των υστέρων.

β) το παράδειγμα
Είναι χαρακτηριστική π.χ. και στο ΣΥΡΙΖΑ η σύγχυση φιλελεύθερων και «ελευθεριακών» τάσεων, ενώ παρών είναι και ο δεσποτισμός, ή «σταλινισμός», όπως είναι την μόδας να λέγεται. Μια απλή ψηλάφηση των αποτελεσμάτων π.χ. της «συνδιάσκεψης» (και της ανεξέλεγκτης από τη συνδιάσκεψη κεντρικής «γραμμής»), θα αποδείξει ότι όλες οι εικασίες περί πλήθους, δημοκρατίας των μελών, ανοιχτών χύμα συνελεύσεων, κλπ, κατέληξαν απλά στην ανασκευή και ενίσχυση των μηχανισμών αλλά και των προσώπων που ήδη ηγεμόνευαν. Ελάχιστοι του «πνεύματος των πλατειών», του «πλήθους», της «κοινωνικής αριστεράς» ή ότι άλλο φαντάζεται κανείς, πλασαρίστηκαν στα νέα όργανα. Και φυσικά το βάρος αυτού του νέου αίματος και του νέου «πνεύματος» που μπόρεσε και «χώρεσε» ήταν τόσο, όσο να προσφέρει το απαραίτητο ζωτικό οξυγόνο για την αναπαραγωγή. Από την πλευρά της διανόησης πάλι, ακούστηκαν τα μύρια όσα «καθηγητικά» για τη Δημοκρατία, ως και φιλολογικές αναδρομές στις οργανωτικές δομές των ιστορικών κομμουνιστικών κομμάτων. Τίποτε όμως συγκεκριμένο δεν προτάθηκε και δεν αποτυπώθηκε στους κομματικούς θεσμούς. Καμία εμπράγματη θεσμική πρόβλεψη δεν προχώρησε το αίτημα της «λαϊκής εξουσίας» ή της «εξουσίας των μελών ( ! ? )». Το μεν αριστερό ρεύμα συνόψισε το δημοκρατικό αίτημα στη δυνατότητα διαφορετικών τάσεων, επικαλούμενο τα του μακρινού παρελθόντος, που μάλλον δεν είναι πιθανό να επαναληφθούν. Η δε ετερόκλητη «πλειοψηφία» ερμήνευσε τη δημοκρατία των μελών με αρκετά φιλελεύθερο έως ελευθεριάζοντα τρόπο, και ταυτοχρόνως μονολιθικό!. Ωσάν δηλαδή τα «μέλη» να αποτελούν έναν χυλό από ανεξάρτητα «άτομα», που ενοποιούνται κάτω από την δύναμη του ηγέτη (!), και του επιτελείου του. Έτσι εύκολα λοιπόν, νομίζουν ότι «απελευθερώθηκαν» ως δια μαγείας από τους ιστορικούς μηχανισμούς και κάθε «ισμούς». Και εξέλεξαν κατά το γνωστό τρόπο «αντιπροσωπευτικά» σώματα με καταφανή προβλήματα αντιπροσώπευσης, και «συντονιστικά» όργανα, που όμως θα είναι διοικητικά. Πρόκειται για την κορυφή του παγόβουνου της Ανάθεσης, με την κενή ταυτολογία του «κόμματος των μελών», και της «αυτοοργάνωσης του πλήθους». Η απόδειξη θα απαιτούσε πολλές περιγραφές των πραγματικών καταστάσεων. Αλλά όποιος θέλει να καταλάβει, μπορεί να καταλάβει – ή το αντίθετο.
Θετικά βήματα ήταν ωστόσο, θα πει κανείς, και «κάλιο αργά παρά ποτέ», «ότι μπορούμε κάνουμε». Αλήθεια, οι ταχύτητες των ανθρώπων δεν είναι διαστημικές... Ο ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει ακόμη μια έντεχνη απροσδιοριστία, τόση ώστε να διατηρεί ζωντανές ελπίδες αριστερής διεξόδου. Για κάποιους είναι μάταιες ή απατηλές ελπίδες, για πολύ περισσότερους πάλι, αυτές είναι σήμερα οι μόνες διαθέσιμες ελπίδες ! Ανάχωμα λοιπόν, ναι. Αλλά για ποιον άραγε στο φινάλε; Για τον κόσμο της εργασίας, ή για το κεφάλαιο; (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ..)

Πικάπα