Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Italian food for thought: Κοστάντσο Πρέβε




Αναδημοσιεύουμε μία συνέντευξη του Ιταλού μαρξιστή φιλόσοφου και πολιτικού στοχαστή Κοστάντσο Πρέβε από τη σημερινή Εφημερίδα τών Συντακτών (τη συνέντευξη πήρε ο Τάσος Τσακίρογλου). Όποιοι δεν τα έχουν όλα τα ζητήματα λυμένα και τακτοποιημένα στο μυαλό τους και ‘‘πεινούν’’ για προβληματισμό θα βρουν κάμποση τροφή για σκέψη. Και ίσως —ακόμα καλύτερα— τους ανοίξει η όρεξη και αναζητήσουν κάποια βιβλία του. Συνιστώνται: Το λυκόφως των κοινωνικών θεών (εξαντλημένο· αν το βρείτε κάπου, θα είστε τυχεροί), Καιροί αναζήτησης, Το ασίγαστο πάθος.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ


–Ποιες είναι οι εναλλακτικές για την Ευρώπη τού αύριο με δεδομένους τους σημερινούς οικονομικούς και εθνικούς ανταγωνισμούς;

Η Ευρώπη βρίσκεται τώρα σε μια μεγάλη παρακμή. Αρχικά πίστεψα ότι η έννοια της παρακμής ήταν σχετική, αλλά τώρα είμαι πεισμένος ότι η Ευρώπη είναι σε κατάσταση συνολικής και ιστορικής παρακμής. Η λεγόμενη Ευρώπη, με τη γεωγραφική έννοια, δεν είναι παρά μια φιλελεύθερη οργάνωση. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει Ευρώπη. Λέμε ότι υπάρχει για ιστορικούς λόγους. Δεν πιστεύω ότι θα μπορέσει να κάνει μια μεταρρύθμιση μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες. Όπως μαθαίνω, ο Τσίπρας πήγε στην Πορτογαλία και είπε ότι οι δύο χώρες είναι μικροί λαοί, αλλά πρέπει να είναι ενωμένοι κατά του καπιταλισμού. Αυτό εγώ δεν το πιστεύω. Πρέπει πρώτα να περάσουμε σε μια φάση της εθνικής και νομισματικής ανεξαρτησίας. Δεν ξέρω εάν η καλύτερη λύση θα είναι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα ή το λεγόμενο «ευρώ δύο ταχυτήτων». Αυτό που ξέρω είναι ότι οι λαοί τώρα στην Ευρώπη βρίσκονται σε κατάσταση που όχι μόνο δεν μπορούν να νικήσουν, αλλά ούτε να παλέψουν καν εναντίον αυτής της φιλελεύθερης οργάνωσης. Είμαι λίγο απαισιόδοξος.


–Μετά από δεκαετίες μιας τυπικής και χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο δημοκρατίας, τι δυνατότητες συλλογικής πρωτοβουλίας και αυτονομίας βλέπετε;

Συλλογική πρωτοβουλία μπορεί να υπάρξει μέσα στην κοινωνία. Τώρα, στην Ισπανία, στην Ελλάδα και στην Ιταλία, η κατάσταση είναι χειρότερη. Δεν υπάρχει κάποια αντίσταση. Υπάρχουν βέβαια διαδηλώσεις, όπως στην Ελλάδα, χωρίς όμως αυτές να οδηγούν σε κάποια λύση. Δεν ζούμε σε μια δημοκρατία. Η δημοκρατία προϋποθέτει κυριαρχία του λαού. Εάν η κυριαρχία δεν ανήκει στον λαό, αλλά ανήκει σε μικρές ομάδες οικονομολόγων και καπιταλιστών, απλά δεν υπάρχει δημοκρατία. Υπάρχουν βέβαια ακόμα φιλελεύθερες ελευθερίες, δεν είμαστε στον φασισμό, αλλά δεν πιστεύω ότι είμαστε σε πραγματική δημοκρατία.


–Σήμερα βιώνουμε μια τυραννία της τεχνοκρατίας, με τη μορφή της οικονομικής επιστήμης ως μόνης αρμόδιας να διαχειριστεί τα κοινωνικά προβλήματα. Είδαμε πρωθυπουργούς σαν τον Μόντι, τον Παπαδήμο κ.λπ. Μπορούμε να απαλλαγούμε απ’ αυτή την τυραννία και πώς;

Αυτό είναι το κύριο πρόβλημα. Η τυραννία των οικονομολόγων και της Οικονομίας είναι τέτοια που απαιτεί μια επανάσταση. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα είναι στην ίδια μορφή της γαλλικής ή της ρωσικής επανάστασης, αλλά η τυραννία είναι τέτοια που έχουμε ανάγκη μια επανάσταση. Ποιες μορφές θα πάρει αυτή η επανάσταση δεν το ξέρω.


–Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» χρεοκοπεί μπροστά στα μάτια μας και ο νεοφιλελευθερισμός που εμφανιζόταν ως η μόνη εναλλακτική λύση. Τι επιπτώσεις έχει αυτό στη συνείδηση των πολιτών;

Πιστεύω ότι ο καπιταλισμός, και αυτή είναι η διαφορά με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό», δεν στηρίζεται σε μια ιδεολογία. Και γι’ αυτό δεν πιστεύω ότι έχει χρεοκοπήσει. Η Βραζιλία, η Κίνα και η Ινδία δεν έχουν χρεοκοπήσει. Το γενικό σύστημα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού δεν είναι σε κατάρρευση.


–Σωστά, αναφερόμαστε κυρίως στην Ευρώπη.

Η Ευρώπη είναι σε κατάρρευση. Και γι’ αυτό είμαι απαισιόδοξος. Διότι ο σοσιαλισμός είχε ανάγκη από μια ιδεολογία, ενώ ο καπιταλισμός αναπαράγεται χωρίς ιδεολογία. Ο κόσμος απλά δεν πιστεύει σε μια εναλλακτική λύση.


–Θέλετε να πείτε ότι η συνείδηση του καπιταλισμού γεννιέται αυθόρμητα;

Όχι, δεν είναι αυθόρμητη κατά κυριολεξία, αλλά παράγεται από την καθημερινή ζωή του καταναλωτισμού και αναπαράγεται απλά με μια γενική αίσθηση απαισιοδοξίας. Ο κόσμος πιστεύει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Είμαστε σε μια κατάσταση όπου έχουμε ανάγκη μια εγχείρηση και όχι μόνο χάπια. Και εγχείρηση είναι η επανάσταση, αλλά δεν μπορούμε να την κάνουμε τώρα.


–Ο Μαρξ έβλεπε στην εργατική τάξη όχι μόνο μιζέρια και αθλιότητα, αλλά και ένα επαναστατικό στοιχείο: την εν δυνάμει ικανότητά της να γίνει φορέας της κοινωνικής αλλαγής. Διακρίνετε εσείς σήμερα αυτά τα στοιχεία σε κάποιες κοινωνικές δυνάμεις;

Το μόνο που ξέρω πολύ καλά είναι ότι η εργατική τάξη δεν είναι σε κατάσταση να παίξει τον ρόλο επαναστατικού υποκειμένου. Δεν ασπάζομαι πια αυτή τη σοσιαλιστική-κοινωνική θρησκεία. Αυτό αποτελεί πια ένα παλιό όνειρο που δεν υπάρχει εδώ και τριάντα-σαράντα χρόνια στην Ευρώπη. Αυτή τη στιγμή όμως δεν είναι ορατά ούτε άλλα υποκείμενα. Και δεν πιστεύω ότι θα είναι ένα συγκεκριμένο υποκείμενο, αλλά μια συμμαχία δυνάμεων που τώρα δεν μπορούμε να διακρίνουμε.


–Η Παιδεία και τα ΜΜΕ έχουν εκπαιδεύσει τους ανθρώπους σ’ έναν τύπο κατακερματισμένης γνώσης που κάνει δύσκολη την κατανόηση του σύγχρονου κόσμου. Πώς μπορεί να συγκροτηθεί μια εναλλακτική πρόταση με την ενεργό συμμετοχή των πολιτών;

Αυτό είναι όχι μόνο ένα μεγάλο πρόβλημα, αλλά το κύριο πρόβλημα. Ο κατακερματισμός της γνώσης και της Παιδείας είναι οργανωμένος από τον σημερινό καπιταλισμό. Και οι διανοούμενοι ως κοινωνικό στρώμα είναι προδότες. Υπήρξε μια προδοσία, διότι ο ρόλος των διανοουμένων θα ήταν να φτιάξουν μια συμμαχία μαζί με τις πλατιές μάζες του λαού. Και αυτό δεν υπάρχει πια. Ο λεγόμενος διανοούμενος είναι σήμερα πανεπιστημιακός. Είναι ενσωματωμένος στο σύστημα μέσω των πανεπιστημίων, τα οποία αποτελούν τον χώρο του κατακερματισμού της γνώσης.


–Οι μετανάστες αντιμετωπίζονται ως οι σύγχρονοι βάρβαροι που απειλούν τις δυτικές κοινωνίες και αξίες. Μπορεί η Αριστερά να γεφυρώσει το χάσμα και να αντιμετωπίσει τον ρατσισμό;

Το πρόβλημα είναι το μίσος και ο φόβος για τους μετανάστες, που προέρχονται από την ανεργία και την αθλιότητα των ανθρώπων. Και γι’ αυτό δεν πιστεύω ότι είναι ένα θέμα της Αριστεράς, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας. Η Αριστερά είναι παραδοσιακά αντιρατσιστική. Έχουμε ανάγκη και από μια Δεξιά που θα είναι αντιρατσιστική.


–Στην Ελλάδα και η Νέα Δημοκρατία υιοθετεί τη φρασεολογία, τη ρατσιστική πρακτική και τη λογική του μίσους της ακροδεξιάς.

Αυτό συμβαίνει και αλλού. Στην Ιταλία έχουμε μια ιδιαιτερότητα. Δεν υπάρχει πια Αριστερά, αλλά μια Κεντροαριστερά. Για παράδειγμα μπορούμε να πούμε ότι στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ είναι Αριστερά. Μπορεί να συμφωνούμε ή όχι μαζί τους, αλλά είναι σίγουρο ότι κάνουν αντιπολίτευση. Στην Ιταλία το μεταλλαγμένο Κομμουνιστικό Κόμμα έχει πάει πιο δεξιά και από τη Σοσιαλδημοκρατία, το Δημοκρατικό Κόμμα. Και γι’ αυτό η Ιταλία είναι τώρα σχεδόν χωρίς αντιπολίτευση. Πιστεύω ότι ο ρατσισμός μπορεί να ηττηθεί μόνο εάν αλλάξουν τα πράγματα στον κόσμο της εργασίας. Ο ρατσισμός προέρχεται από την ανασφάλεια. Εάν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την ανασφάλεια, όλα τα υπόλοιπα είναι φλυαρίες και σαχλαμάρες.


–Τι έχει μείνει σήμερα από τον μαρξισμό ως Wissenschaft, ως «φιλοσοφική επιστήμη της ολότητας»;

Η γερμανική λέξη Wissenschaft σημαίνει είτε τις θετικές επιστήμες είτε τη γνώση της ολότητας. Πιστεύω ότι πρέπει να γυρίσουμε πάλι στην παλιά έννοια της επιστήμης των αρχαίων Ελλήνων. Διότι όλες οι Σχολές των αρχαίων Ελλήνων, από τον Αριστοτέλη έως τους Προσωκρατικούς, είχαν αυτή την αντίληψη της ολότητας. Η Οικονομία δεν αποτελεί την ολότητα. Είναι το εργαλείο κατακερματισμού των τάξεων και γι’ αυτό πρέπει να γυρίσουμε σ’ αυτή την παλιά έννοια της ολότητας.


Η φωτογραφία, από το koutroulis-spyros.blogspot.gr



14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Italian Shit for Stupefaction

«Μαρξισμός» χωρίς Μαρξ ή «σκορδαλιά» χωρίς σκόρδο…

Εμ, όπως λέει κι ο λαός μας, «Αυγά με πορδές δεν βάφονται».

Κατά τα άλλα όσοι «πεινάτε» για «προβληματισμό», μην παραλείψετε να εντρυφήσετε στα πολυσπούδαστα πονήματα του «μαρξιστή» εξ Ιταλίας: Προσοχή μόνο, γιατί κατά πάσα πιθανότητα θα μείνετε σκελετοί απ’ την πείνα.

Και μετά παραξενεύονται καποιοι γιατί επιπλέει ο «Καβαλιέρε» στην Ιταλία…

Άντε, και με τις υγείες σας, λέφτηδες…

Αγύριστο Κεφάλι

LeftG700 είπε...

Αγύριστο κεφάλι,


Εγώ δύο βιβλία του έχω διαβάσει (χώρια τα άρθρα και τις συνεντεύξεις του) και δεν πήρα πρέφα ότι ο Πρέβε κούνησε μαντήλι στον Μαρξ. Μπορείς να μου πεις εσύ πώς και με τι στοιχεία έβγαλες αυτό το συμπέρασμα;


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Ε, άμα το ’χες πάρει πρέφα, «λέφτης» θα ’σουνα; Μάλλον όχι, θα ’σουνα μαρξιστής, μπορεί και κομμουνιστής…

Τώρα, κι ό,τι στοιχεία να σου έδινα, στράφι θα πηγαίνανε, αφού στην περίπτωσή σου ισχύει η παλιά ελληνική παροιμία περί σπατάλης σάπωνος εις περίπτωσιν χρησιμοποιήσεώς του επί εγχρώμου ατόμου (δεν στην γράφω όπως έχει ακριβώς, γιατί εκτός από «σταλινικό» θα με βγάλεις και ρατσιστή).

Γενικά πλάκα έχουνε τα ευφυολογήματα του «μαρξιστή» Κοστάντσο Πρέβε (ιδίως η ερμηνεία που δίνει στην γερμανική λέξη Wissenschaft είναι —αλήθεια πού έμαθε γερμανικά;— α-μί-μη-τη!), αλλά με κάτι τέτοια και με κάτι τέτοιους έφτασε να υπερισχύει επί παντός καιρού στην γειτονική χώρα ο «Καβαλιέρε»: επιπλέει όχι μόνο επειδή είναι φελλός, έχει κι άλλους φελλούς που τον βοηθάνε.

Τελοσπάντων, μιας κι ιταλοφέρνεις διάβασε και κάνα βιβλίο του Ντομένικο Λοσούρντο, μπας και καταλάβεις τι εστί μαρξισμός… Αν και νομίζω ότι η βλάβη σου είναι ανήκεστος…

Γι’ αυτό κι επαναλαμβάνω: Άντε, με τις υγειές σας «λεφτηδες»…

Αγύριστο κεφάλι

LeftG700 είπε...

Ό,τι πεις, Αγύριστο κεφάλι, ό,τι πεις. Από περιέργεια μόνο να σε ρωτήσω κάτι; Όταν ήσουν μικρός τσακωνόσουνε μα τον κολλητό σου ποιος είναι καλύτερος μεταξύ τού Μπάτμαν και τού Σπάιντερμαν; Γιατί αυτό μου θύμισε η επίκληση του Λοσούρντο αντιπαραθετικά με τον Πρέβε.

Ρε μπουμπουνοκέφαλε μπουμπούνα, σου είπε κανείς ότι το ποστ ρίχνει το σύνθημα ένας είναι ο Πρέβε κι άλλος κανείς (κατά το ένα είναι το Κόμμα);

Να σου πω: Στη νεολαία είσαι ακόμα, ή έχεις περάσει στο Κόμμα; ;-)


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ

Λοιπόν, τζάμπα μαγκάκι, σημείωσε, για να τελειώνουμε:

Πρώτο: Επειδή έχω δυο ίσως και τρεις φορές την ηλικία σου, δεν σου λέω πού είμαι και πού έχω περάσει, γιατί αυτά είναι «αλλουνού παπά ευαγγέλιο» και, το σπουδαιότερο, ξεπερνάνε κατά πολύ και την πεπερασμένη φαντασία σου και το πώς αντιλαμβάνεσαι αυτούς που ο χώρος σου προσδιορίζει ως «σταλινικούς». Μόνο που εγώ προσωπικά δεν συνηθίζω να εξαργυρώνω τους αγώνες μου στην μπλογκόσφαιρα είτε σαν «λέφτης» είτε σαν τσάμπα μάγκας.

Δεύτερο: Τώρα τι είναι το Κόμμα κι αν είναι ένα, άστα καλύτερα, γιατί κι αυτά δεν μπορείς να τα συλλάβεις. Για την ιστορία μόνο υπενθυμίζω πώς χαρακτήριζε το Κομμουνιστικό Κόμμα ο Β. Ι. Λένιν (στο άρθρο του «Πολιτικός εκβιασμός», 6 Σεπτέμβρη/24 Αυγούστου 1917): «Νους, τιμή και συνείδηση της εποχής μας» (Ум, честь и совесть нашей эпохи).

Τρίτο: Ο παραλληλισμός Λοσούρντο και Πρέβε με Μπάτμαν και Σπάιντερμαν μου θυμίζει το εξής απόσπασμα από την μελέτη του Ευάγγελου Λεμπέση «Ἡ τεραστία κοινωνικὴ σημασία τῶν βλακῶν ἐν τῷ συγχρόνῳ βίῳ» (1941): «Ἂν ὁ βλὰξ καταφεύγῃ εἰς τὴν ἐπιτηδειότητα λόγῳ τῶν πενιχρῶν πνευματικῶν του μέσων, ἐκ τῆς αὐτῆς ἐλλείψεως ἀνωτέρων πνευματικῶν μέσων ὠθεῖται καὶ πρὸς τὴν ἀπάτην. Ἀπάτη εἶναι ὡς γνωστὸν ἡ ἀποσιώπησις τῆς ἀληθείας ἢ ἡ παράστασις ψευδῶν πραγμάτων ὡς ἀληθῶν. Ἐξ αὐτοῦ τούτου τοῦ ὁρισμοῦ αὐτῆς συνάγεται ὅτι ἡ ἀπάτη δὲν ἀνάγεται εἰς τὴν εὐφυΐαν τοῦ ἀπατεῶνος, διότι πᾶς ἄνθρωπος δύναται νὰ παραστήσῃ ψευδῶς πράγματα ὡς ἀληθῆ καὶ αὐτὸς οὗτος ὁ βλάξ, ἀλλ᾿ εἰς τὴν εὐπιστίαν τοῦ θύματος. Ὅτι λοιπὸν καταφεύγει εἰς αὐτήν, ὡς διανοητικῶς εὐκολώτερον μέσον ὁ βλὰξ ἐπειδή, στερούμενος εὐφυΐας, εἶναι ἀνίκανος νὰ μεταχειρισθῇ ἔντιμα μέσα, εἶναι αὐτονόητον, διότι ἔντιμα μέσα ὡς δυσκολώτερα, χρησιμοποιεῖ μόνον ὁ κεκτημένος πραγματικὴν ἀτομικὴν ἀξίαν. Πόθεν λοιπὸν προέρχεται ἡ εὐρέως διαδεδομένη ἀντίληψις, ὅτι ὁ ἀπατεὼν ὄχι μόνον ἀποκλείεται νὰ εἶναι βλάξ, ἀλλ᾿ ἀναγκαίως εἶναι εὐφυής, ἀντὶ τῆς ὡς ἄνω ἀναλύσεως, ἐξ ἧς ἀντιθέτως προκύπτει, ὅτι ὁ ἀπατεὼν ὄχι μόνον ἀποκλείεται νὰ εἶναι εὐφυής, ἀλλ᾿ εἶναι ἀναγκαίως βλάξ; Ἡ ἀντίληψις αὕτη προέρχεται ἐκ τῆς “θεωρίας” τοῦ βλακὸς περὶ τῆς εὐπιστίας. Εἰθισμένος ὁ βλὰξ νὰ “σκέπτεται” οὐχὶ διὰ τοῦ νοητικοῦ μηχανισμοῦ, ἀλλὰ διὰ χονδροειδῶν ἔξωθεν ἐντυπώσεων, δὲν ἐρευνᾷ τὰς αἰτιοκρατικὰς σχέσεις, ἀλλὰ περιορίζεται εἰς τὸ γεγονὸς μιᾶς ἐπιτυχούσης ἀπάτης, γεγονὸς ἐξ οὗ καὶ μόνου συνάγει τὴν βλακείαν τοῦ θύματος καὶ τὴν εὐφυΐαν τοῦ ἀπατεῶνος.»

Και για τρίτη και τελευταία φορά: Άντε και με τις υγειές σας «λέφτηδες»!

Αγύριστο Κεφάλι

Υ. Γ.

Αφού θέλεις να δείχνεις ότι έστω και μια φορά τον χρόνο (9 Μαΐου) έχεις τ’ αρχ… να σηκώνεις κόκκινη σημαία και σφυροδρέπανο, τότε να ’χεις τ’ αρχ…, όπως βάζεις φωτογραφίες «αριστερών» παπάδων, να βάζεις και φωτογραφία του Ι. Β. Στάλιν. Έτσι, για να δείχνεις δηλαδή ότι έχεις αρχ…

Αγ. Κεφ.

LeftG700 είπε...

Αγαπητό Αγύριστο κεφάλι,


Είσαι σε θέση να συζητήσεις κάπως σοβαρά; Αν είσαι κάτσε να κουβεντιάσουμε κι άσε τα ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ και τρίτη και τελευταία φορά. Λοιπόν:

Ήρθες εδώ ως ταύρος εν υαλοπωλείω στην ανάρτηση της 9ης Μαΐου για να μας χαρακτηρίσεις πολιτικούς μασκαράδες που ανεβάζουμε σφυροδρέπανα για ξεκάρφωμα και άλλα τέτοια ορέα. Δεν μου λες; Με ποια στοιχεία και μέσα από ποιους συλλογισμούς έβγαλες αυτά τα πολιτικά συμπεράσματα; Έχεις διαβάσει καθόλου τι γράφουμε εδώ; Κι αν έχεις διαβάσει και όσο έχεις διαβάσει, πήρε ποτέ το μάτι σου κάτι που μπορεί να χαρακτηριστεί αντικομμουνιστικό; Μπορείς να μας το δείξεις κι εμάς; Αν μας το δείξεις, εμείς θα παραδεχθούμε έντιμα από εδώ με ανάρτηση πως δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να ανεβάζουμε εικόνα με σφυροδρέπανο και θα δεσμευτούμε ότι δεν θα το κάνουμε ποτέ όσο υπάρχει αυτό το τσαρδί. Και επί τη ευκαιρία: Όπως σίγουρα είδες, το σχόλιό σου με τα παντελώς αυθαίρετα συμπεράσματα μας ενέπνευσε για την επόμενη ανάρτηση (Εμείς, οι Εβραίοι!). Περιμέναμε ότι θα εμφανιστείς. Γιατί έλαμψες με την απουσία σου και έχασες την ευκαιρία να αποδείξεις τους ισχυρισμούς σου;

Πάει αυτό. Προχωράω στο παρασύνθημα και ακολουθώ τη δική σου δομή στο τελευταίο σου σχόλιο, προσθέτοντας και δική μου υποαρίθμηση.

Πρώτο:

α) Δεν σε ρώτησα στα σοβαρά «αν είσαι ακόμα στη νεολαία ή έχεις περάσει στο Κόμμα». Δεν θέλει σοφία για να το καταλάβεις αυτό. Είναι δυνατόν να ρωτάω τους σχολιαστές πού είναι και τι κάνουν; Ειρωνικό πείραγμα ήταν γιατί ο τρόπος που ακολούθησες για να πείσεις πως ο Πρέβε πρέπει να διαγραφτεί από την κατηγορία τών μαρξιστών ήταν περίπου εφηβικός. Διότι, αν υποθέσουμε ότι ο Λοσούρντο είναι αναμφισβήτητα μαρξιστής και μέτρο για όλους τους άλλους σύγχρονους μαρξιστές, κι αν ακόμα υποθέσουμε ότι ο Πρέβε χάνει λάδια μπροστά του, αυτό δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι ο δεύτερος δεν είναι μαρξιστής. Γιατί να μη σημαίνει ότι είναι ένας μέτριος ή και κακός θεωρητικός τού μαρξισμού, δηλαδή ότι φαλτσάρει; Αυτό δεν τον κάνει μη μαρξιστή όμως. Όπως δεν κάνει εμένα μη βιολιστή (αν υποθέσουμε ότι παίζω βιολί επαγγελματικά σε ρεμπέτικη κομπανία) η σύγκρισή μου με τον Γεχούντι Μενουχίν, με την οποία σύγκριση, προφανώς, θα γελάσει κάθε πικραμένος.

β) Μπορείς να μου πεις τι είδους εξαργύρωση είναι ο αυτοπροσδιορισμός μας ως αριστερών; Δηλαδή, με θεωρείς τόσο ηλίθιο που κάθομαι και τρώω τις όποιες ώρες στην οθόνη και στα πλήκτρα τέσσερα χρόνια τώρα μόνο και μόνο για να μπορώ να ισχυριστώ ότι είμαι αριστερός; Και μάλιστα παραμένοντας αυστηρά ανώνυμος; Πώς θα εισπράξω τα όποια κέρδη μου αφού παραμένω ανώνυμος;

γ) Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος τι εννοείς όταν αναφέρεσαι στο «χώρο» μου. Υποθέτω ότι εννοείς όλους τους αριστερούς που δεν συντάσσονται αποκλειστικά και μόνο με το ΚΚΕ. Να σε πληροφορήσω ότι δεν είναι ο χώρος μου. Ο χώρος μου είναι όλη η Αριστερά και συμπεριλαμβάνει και το ΚΚΕ. Όχι όμως αποκλειστικά το ΚΚΕ. Και να σε πληροφορήσω και για το άλλο: αυτός ο χώρος, όπως τον εννοείς εσύ, δεν γράφει ποτέ τη λέξη σταλινισμός, σταλινικός και τα σχετικά εντός εισαγωγικών, όπως κάνουμε εμείς...

δ) «Τσάμπα μάγκας»; Αυτό γιατί το γράφεις, πού πατάει; Έχεις δει ποτέ εδώ να κουνάμε τίποτε επαναστατικές σημαίες και να κουνάμε το δάχτυλο στο λαό που δεν ξεσηκώνεται, δίνοντας παράδειγμα τον εαυτό μας; Πουλήσαμε ποτέ επαναστατική μαγκιά; Μπορείς να μας πεις σε ποια περίσταση το κάναμε αυτό;

ε) Θα σε παρακαλούσα να αφήσουμε απ’ έξω τις διαφορές ηλικίας. Οι παλιοί αριστεροί έχουν προσόντα που δεν μπορούν να έχουν οι νεότεροι, σύμφωνοι. Αλλά αυτό, όπως είμαι σίγουρος ότι ξέρεις, ισχύει και αντιστρόφως. Είναι δυνατόν, αριστεροί άνθρωποι, να ‘‘πιαστούμε στα χέρια’’ σε πόλεμο των γενεών; Μα αυτόν τον πόλεμο τον προπαγάνδιζαν τα ‘‘ξαδέρφια’’ μας, οι σκέτοι G 700, στο μπλογκ τους μέχρι πέρυσι που λειτουργούσε! Εκεί θα καταντήσουμε κι εμείς;


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Δεύτερο:

Εντάξει, ας πούμε ότι εγώ δεν μπορώ να καταλάβω πολλά. Έχω καταλάβει όμως κάτι λίγα (διάολε: δεν είναι δυνατόν να είμαι τελείως κρετίνος, έτσι δεν είναι;). Να λοιπόν τι έχω καταλάβει χοντρικά για το θέμα που θίγεις:

α) Ένα κόμμα είναι οι άνθρωποι που το αποτελούν. Αυτό ισχύει για όλα τα κόμματα, δεξιά, αριστερά ή τουρλού. Συνεπώς, τίποτε δεν αποκλείει το ενδεχόμενο κάθε Χ κόμμα (όποια κι αν είναι η ιδεολογία ενός κόμματος, ανεξάρτητα από το αν υπερασπίζεται τα συμφέροντα των πολλών ή των λίγων κ.λπ. κ.λπ.) να τα κάνει ρόιδο. Ακριβώς γιατί σχηματίζεται από ανθρώπους που, ως άνθρωποι, είναι ικανοί τόσο για τη μεγαλύτερη σοφία, όσο και για τη μεγαλύτερη μλκ. Σούμα: Όσο και να γράφει κάποιος το κόμμα του με Κάπα κεφαλαίο, δεν το απαλλάσσει από τον κίνδυνο να κάνει τη μία μλκ μετά την άλλη.

β) Ο Λένιν έγραφε αυτά που έγραφε αναλύοντας συγκεκριμένα μία συγκεκριμένη κατάσταση. Οι ιστορικές εποχές δεν είναι σαν τις εποχές τού χρόνου (άσε που κι αυτές ακόμα αλλάζουν). Και μην πας μακριά. Πήγαινε μόνο μέχρι τη χώρα τού Βλαδίμηρου και μέτρα πόσα ΚΚ υπάρχουν σήμερα εκεί.

γ) Η ίδια η κοινωνικοικονομική εξέλιξη διέρρηξε την ομοιογένεια που είχε η εργατική τάξη πριν από ένα και ενάμισο αιώνα. Αυτό δεν συνηγορεί υπέρ τής έκφρασης των συμφερόντων όλων τών μερίδων και στρωμάτων τής εργατικής τάξης από ένα κόμμα. Στην πραγματικότητα καθιστά κάτι τέτοιο περίπου ανέφικτο. Και δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και το επόμενο:

δ) Η εξέλιξη των ιδεών μέσα στην Αριστερά και οι διαφοροποιήσεις που έχει επιφέρει οδήγησαν στο σχηματισμό ισχυρών τάσεων και ρευμάτων στο εσωτερικό της που επίσης δεν μπορούν να χωρέσουν σε ένα κόμμα (αν το εννοήσουμε στην παραδοσιακή του μορφή· ένα κόμμα που λειτουργεί περίπου ως συνομοσπονδία επί μέρους κομμάτων είναι άλλου παπά ευαγγέλιο). Αυτό το φαινόμενο μπορείς να το δεις και σχεδόν σε κάθε άλλο πεδίο τής ανθρώπινης σκέψης. Παραδείγματα:

Πώς ξεκίνησε η φιλοσοφία, από πού; Από τη φύση (προσωκρατικοί). Μ’ αυτήν ασχολιόταν και μόνο, διερευνώντας την οντολογία τής φύσης. Εκεί έμεινε; Πού έχει φτάσει σήμερα; Κάποτε, όταν λέγανε φυσική, αναφερόντουσαν στη Νευτώνεια φυσική και μόνο. Δικαίως. Γιατί τότε, όντως, μία ήταν η φυσική. Μπορείς να μετρήσεις πόσες φυσικές υπάρχουν σήμερα; Το ίδιο και με την ψυχανάλυση. Κάποτε, η ψυχανάλυση ήταν ταυτόσημη με το ρεύμα τού φροϋδισμού. Σήμερα;

Τρίτο:

Από όσα έγραψα στο Πρώτο α) ελπίζω να είναι σαφές το σκεπτικό που είχα στο μυαλό μου όταν έκανα την αναφορά σε Μπάτμαν και Σπάιντερμαν. Δεν μπορώ να ξέρω βέβαια αν αυτό είναι αρκετό για να με βγάλεις από τη λίστα τών βλακών. Δημοκρατία έχουμε εδώ και είσαι ελεύθερος να το κάνεις ή να μη το κάνεις. Αν και, μεταξύ μας, το έξυπνο εκ μέρους σου είναι να με βγάλεις. Για σκέψου το ενδεχόμενο να μην εξαφανιστείς, να συνεχίσεις να κουβεντιάζεις μαζί μου και να σε στριμώξω καμιά μέρα τα σκοινιά. Υπάρχει μεγαλύτερο ρεζιλίκι από το να σε στριμώχνει στα σκοινιά ένας βλάκας; ;-)


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ


LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


ΥΓ

α) Είναι τελείως λάθος να πιστεύεις ότι σηκώνουμε την Κόκκινη Σημαία κάθε 9η Μαΐου. Είναι μονίμως αναρτημένη. Εσύ δεν τη βλέπεις.

β) Το σφυροδρέπανο είναι πιο περίπλοκη ιστορία. Ας πούμε: Έτσι όπως το έχει καπαρώσει το ΚΚΕ, άντε μετά να πείσουμε ότι δεν είμαστε Κουκουέδικο τσαρδί. Αλλά είναι και το άλλο: Και πού ξέρεις εσύ αν εφαρμόζουμε την τακτική τού ΚΚΕ που βάφτισε τον σοσιαλισμό και τη δικτατορία τού προλεταριάτου Λαϊκή Εξουσία και, όταν μιλάμε για Κόκκινη Σημαία, εννοούμε το σφυροδρέπανο; Το ξέρεις; Δεν το ξέρεις! Κράτα λοιπόν πιο μικρό σφυροδρέπανο! ;-)

γ) Το μεγαλύτερο λάθος σου είναι να πιστεύεις ότι ανεβάσαμε το σφυροδρέπανο για να δείξουμε πως έχουμε αρχ...

δ) Για τον παπά (γιατί αριστερός εντός εισαγωγικών; ούτε αυτός αξίζει να γραφτεί χωρίς αυτά; ξέρεις το βίο και την πολιτεία του;) κάναμε ανάρτηση. Έτσι μπήκε η φωτογραφία του. Για τον Ι.Β.Στάλιν δεν έχουμε κάνει ακόμα καμία ανάρτηση. Κι όταν θα την κάνουμε, να είσαι σίγουρος ότι δεν θα την κάνουμε για να δείξουμε πως έχουμε αρχ... Θα είναι για να πούμε ό,τι έχουμε να πούμε (βέβαια, αν είχες διαβάσει μερικά από όσα γράφουμε en passant κατά καιρούς εδώ, θα ήξερες ότι ήδη έχουμε πει καμπόσα...).

Ανώνυμος είπε...

Έχω καταλάβει όμως κάτι λίγα (διάολε: δεν είναι δυνατόν να είμαι τελείως κρετίνος, έτσι δεν είναι;).
LEFT G700


ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ (1968)

Στίχοι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Μουσική: Γρηγόρης Μπιθικώτσης


Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές,
αμφιβολίες τρελές, αμφιβολίες τρελές.

Αν μ’ αγαπάς τώρα που είσαι μακριά μου,
αν με θυμάσαι όπου πας,
αν νοσταλγείς την αγκαλιά μου
ή τώρα πια δε μ’ αγαπάς.

Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές,
αμφιβολίες τρελές, αμφιβολίες τρελές.

Αμφιβολίες την καρδιά μου βασανίζουνε πολλές,
αμφιβολίες τρελές, αμφιβολίες τρελές.

Πως έχουν μείνει ορφανά τα όνειρά μου,
για μένα πια πως δε ρωτάς,
η ιστορία μας πια πάει
και τώρα γι’ άλλονε πονάς.

Αμφιβολίες τη καρδιά μου βασανίζουνε πολλές,
αμφιβολίες τρελές, αμφιβολίες τρελές.



Χα, χα, χα, χα, χα, χα, χα, χα, χα!!!

Αγύριστο Κεφάλι

LeftG700 είπε...

Ρε φίλε! Ψιλοξενύχτησα χθες και έφαγα και λίγο από το μεσημέρι μου σήμερα να γράφω, για να μου απαντήσεις με αυτή την παπαριά;;;

Είναι πολλά χρόνια που έχεις πεθάνει πνευματικά;

Ανώνυμος είπε...

Ψιλοξενύχτησα χθες και έφαγα και λίγο από το μεσημέρι μου σήμερα να γράφω, για να μου απαντήσεις με αυτή την παπαριά;;;
LEFT G700



Ξενύχτησα στην πόρτα σου (1976)

Στίχοι: Γιώργος Κανελλόπουλος
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος

Ξενύχτησα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ
Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ
Ξενύχτησα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ
Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ

Εδώ είναι πλούσιοι και φτωχοί
Άνθρωποι κι ανθρωπάκια
Εδώ είν’ ο ήλιος κι η βροχή
Αγάπες και φαρμάκια

Ξενύχτησα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ
Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ
Ξενύχτησα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ
Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ

Είν’ η ζωή μια φυλακή
Και γύρω-γύρω τοίχοι
Είναι του πόνου η μουσική
Της μοναξιάς οι στίχοι

Ξενύχτησα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ
Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ
Ξενύχτησα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ
Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ

Εδώ είναι πλούσιοι και φτωχοί
Άνθρωποι κι ανθρωπάκια
Εδώ είν’ ο ήλιος κι η βροχή
Αγάπες και φαρμάκια

Ξενύχτησα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ
Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ
Ξενύχτησα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ
Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ


Ρε «λέφτη», μη χάνεσαι: απλά στους «παπάρες» αρμόζουν οι «παπαριές». Παρηγορήσου με τα λαϊκά άσματα κι έχει ο θεός…

Αγύριστο Κεφάλι

Kαντριανιώτης είπε...

Κυριε λεφτη με συγχωρείς αλλά πας γυρεύεοντας όταν προσπαθείς να κουβεντιάσεις σοβαρά με τα κάτω κεφάλια.
Τι περιμένεις?Τα κάτω κεφάλια πάντα αγύριστα είναι!!

LeftG700 είπε...

Φίλε Καντριανιώτη,


Σεβαστή η κριτική σου γνώμη, αλλά πρέπει να συνυπολογίσεις ότι ο μοναδικός λόγος που προσπάθησα να κουβεντιάσω ήταν για να αποκαλυφθούν κάποιες ιδεοληψίες που βασίζονται κυρίως στην άγνοια και ανανεώνονται από τον φανατισμό. Έχουν εμφανιστεί εδώ κατά καιρούς, εντάξει, όχι συχνά, οπαδοί τού ΚΚΕ με τους οποίους μπορεί να γίνει συζήτηση, ενίοτε και καλή. Δυστυχώς ο παραπάνω φίλος δεν ανήκει σ' αυτή την κατηγορία.

Κατά τα άλλα, να μου επιτρέψεις να πάρω μεγάλη απόσταση από το υπονούμενό σου. Όχι γιατί εέιμαι σεμνότυφος, αλλά γιατί δεν είναι πολιτικά ωφέλιμο. Κατανοώ την τσαντίλα σου (έχω καταλάβει και από άλλα σου σχόλια ότι είσαι "σπασμένος" με το ΚΚΕ), αλλά, χωρίς παρεξήγηση, θα σε παρακαλούσα θερμά να αποφεύγεις τέτοιου τύπου προσεγγίσεις...


Τα λέμε


LeftG700 είπε...

Φίλε Καντριανιώτη, μια διευκρίνιση:


Όταν γράφω παραπάνω "ο μοναδικός λόγος που προσπάθησα να κουβεντιάσω ήταν για να αποκαλυφθούν κάποιες ιδεοληψίες που βασίζονται κυρίως στην άγνοια και ανανεώνονται από τον φανατισμό", δεν έχω τόσο στο μυαλό μου το Αγύριστο κεφάλι, όσο εκείνους που τυχόν παρακολουθούν το διάλογο. Αυτό το ακολουθώ ως γενικό κανόνα. Με το ένα χέρι γράφω για τον συνομιλητή/συνομιλήτρια και με το άλλο για τον αναγνώστη/αναγνώστρια.


Τα λέμε