Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Τι χωρίζει το φεμινισμό από το φιλελεύθερο σεξισμό; Μία κατσαρή τρίχα αιδοίου!




Τρεις αφετηριακές σκέψεις: α) Καταλαβαίνουμε τον φεμινισμό κυρίως σαν ένα κίνημα που αποσκοπεί στην ισότητα των δύο φύλων και την απελευθέρωση της γυναίκας από κάθε είδους κοινωνικές προκαταλήψεις. β) Με τον όρο φιλελεύθερος σεξισμός εννοούμε μία προσκόλληση στο ένα από τα δύο φύλα, εν προκειμένω στο γυναικείο, σε βαθμό που ο θεμιτός σκοπός τής γυναικείας απελευθέρωσης μεταπίπτει τελικά σε εκστρατεία υπέρ τής αποσύνδεσης έως πλήρους αυτονόμησης της γυναίκας από «το άλλο μισό της», το ανδρικό φύλο, ακόμα και σε πεδία που κάτι τέτοιο είναι εκ φυσικού ορισμού αδύνατο ή, κι αν ακόμα ήταν εφικτό, θα δυναμίτιζε εκ θεμελίων τις σχέσεις τών δύο φύλων. γ) Τα δύο φύλα συνυπάρχουν διαλεκτικά· τα ενώνουν οι αντιθέσεις τους που λειτουργούν συμπληρωματικά, αλλά και τα χωρίζουν οι διαφορές τους που συγκροτούν το κάθε ένα σε διάκριση από το άλλο. Με αυτή την έννοια, νομίζω, πρέπει να κατανοηθεί η διαπίστωση του Λακάν πως η [σταθερά ειρηνική και αρμονική] σχέση των δύο φύλων είναι ανέφικτη.
Πού μας οδηγούν τα παραπάνω, αν είναι σωστά, έστω και κατά βάση και όχι μέχρι βαθμού πληρότητας; Στο συμπέρασμα πως η στράτευση υπέρ των φεμινιστικών στοχεύσεων μοιάζει σαν μία πορεία σε σεσημασμένο πλην αχαρτογράφητο ναρκοπέδιο, στην οποία, ανά πάσα στιγμή, ο αγώνας για ισότητα κινδυνεύει να ανατιναχθεί από εγωιστικές μονομέρειες που τον μετατρέπουν τελικά από αντικυριαρχικό και συμφιλιωτικό κίνημα σε αντικοινωνικό και διχαστικό, όπου, όχι σπάνια, μπορούν να ανιχνευθούν ακόμα και υπόρρητες αξιώσεις μιας νέας κυριαρχίας, με χρώμα όχι μπλε, αλλά ροζ...

Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις αποτέλεσε ένα άρθρο τής Έλενας Πατρικίου (ΕΠ) στην τελευταία  Αυγή της Κυριακής, στο οποίο φοβάμαι είμαι σίγουρος ότι η αρθρογράφος πατάει ωραιότατα μία(;) από τις νάρκες τού ναρκοθετημένου πεδίου τού φεμινισμού και ‘‘ανέρχεται στους ουρανούς’’ εν πλήρει φεμινιστική δόξη και τιμή μεν, πλην όμως σε κομματάκια και θρύψαλα δε.

Στο άρθρο της η ΕΠ καταπιάνεται με το πώς κατά την άποψή της πρέπει να διαμορφωθεί μία αριστερή πολιτική για τη μητρότητα. Αυτό τουλάχιστον καταλαβαίνει κανείς από τον τίτλο του: «Για μια αριστερή πολιτική της μητρότητας». Φευ! Ψευδεπίγραφος και παραπλανητικός ο τίτλος της. Γιατί στην πραγματικότητα δεν προχωράει βήμα από το «Άρθρο πρώτο» αυτής τής πολιτικής —πάντα κατά την άποψή της. Και το «Άρθρο πρώτο» τής Πατρίκειας άποψης είναι το εξής: «[...] η μητρότητα, μας αρέσει δεν μας αρέσει, είναι γυναικεία υπόθεση». Έτσι το διατυπώνει επιγραμματικά εξ αρχής, για να το επαναλάβει σε διάφορες παραλλαγές: «[...] η μητρότητα είναι καταρχήν υπόθεση των γυναικών και των επιλογών τους. Τουλάχιστον αυτή είναι η μόνη αριστερή και φεμινιστική δυνατή θέση». Ή: «[...] το μόνο λογικό και βιώσιμο αίτημα είναι μια αριστερή δημογραφική πολιτική με στόχο τη γυναικεία ελευθερία στην επιλογή της μητρότητας και τη γυναικεία αυτοδιάθεση στη διαχείρισή της». Ή, κλείνοντας το άρθρο της: «[...] μόνο εμείς μπορούμε να ορίσουμε μια αριστερή πολιτική για την ελευθερία του σώματος. Του δικού μας και, ίσως, των παιδιών μας».

Τι έχει να παρατηρήσει ένας προσεκτικός αναγνώστης αυτών τών γραμμών; Εντάξει, έχει να παρατηρήσει πολλά, αλλά τι είναι αυτό που βγάζει μάτι; Είναι το γεγονός ότι στην έννοια μητρότητα η ΕΠ υπάγει πρώτα και κύρια το δικαίωμα των γυναικών στη μη μητρότητα, το δικαίωμα δηλαδή να μη τεκνοποιήσουν. Αυτός είναι ο καημός της και το κρυφό φανερό της άγχος. Και, συνεπακόλουθα, και καθώς μπερδεύει έως ταύτισης τη μητρότητα με το δημογραφικό ζήτημα, αυτόν τον καημό προτρέπει την Αριστερά να υιοθετήσει ως ακρογωνιαίο λίθο τής δημογραφικής πολιτικής της. Ως τυπικός εκπρόσωπος της «αριστεράς τών (ατομικών) δικαιωμάτων» —αν κρίνουμε από αυτές τις υπογραμμισμένες φράσεις της— ξεχνά όμως ότι και μόνο ο όρος «δημογραφική πολιτική» υποδηλώνει με κάθε σαφήνεια προσπάθεια επηρεασμού σε μαζικό (κοινωνικό) επίπεδο των ατομικών προσεγγίσεων στο ζήτημα της τεκνοποιίας, ανάλογα με τις ανάγκες μίας χώρας (σταθεροποίηση, αύξηση, ή μείωση του πληθυσμού). Επομένως, δεν μπορεί, εκτός αν αποφασίσουμε ως Αριστερά να μας επιδεικνύουν στα τσίρκα ως ανεγκέφαλες κεφαλές, να υιοθετήσουμε ως «Άρθρο ένα» μιας αριστερής δημογραφικής πολιτικής αυτό που είναι μεν αυτονόητο (το ατομικό δικαίωμα της επιλογής να τεκνοποιήσει κανείς ή όχι), αλλά και το οποίο μία αριστερή δημογραφική πολιτική εξ ορισμού σκοπεύει να ‘‘κοινωνικοποιήσει’’. Να το συναρθρώσει δηλαδή με τις κοινωνικές ανάγκες. Αλλά εδώ, προφανώς, η ΕΠ θυμάται και την άλλη διάσταση της «Αριστεράς τών (ατομικών) δικαιωμάτων», αυτήν τής ελευθερίας, υπό τη φιλελεύθερη όμως οπτική κυρίως, που ομνύει και θύει στα «πρωτεία τού ατόμου». Και καθώς, έστω και υποσυνείδητα, κατανοεί ότι μία πολιτική, οποιαδήποτε πολιτική, επιχειρεί να καθοδηγήσει ατομικές συμπεριφορές, την πιάνει αυτό το τόσο γνωστό «πάθος για την ελευθερία» και γεμάτη αγανάκτηση, αναφωνεί με τον τρόπο της: Κάτω τα χέρια από τα σώματά μας, ρε!

Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να μη μαζέψει τα χέρια του, αν το ζήτημα περιοριζόταν στη διαχείριση της δρομολογημένης μητρότητας, δηλαδή τής εγκυμοσύνης. Το απολύτως ιδιαίτερο γεγονός ότι η γυναίκα ‘‘φιλοξενεί’’ στο σώμα της ένα άλλο σώμα για εννέα μήνες είναι υπεραρκετό για να της αναγνωριστεί αυτοδικαίως ο πρώτος λόγος[1] γι’ αυτή τη διαχείριση. Η Πατρικίου όμως δεν περιορίζεται εκεί. Προσέξτε με τι συνδέει την έννοια της μητρότητας:

Η μητρότητα ως σχέση με το σώμα και με τις αλλοιώσεις του, ως σχέση με τη μητέρα, ως ανατροπή της ιδιότητας της κόρης, ως εγκυμοσύνη και ως τοκετός, ως ωδίνη και οδύνη... Η μητρότητα ως σχέση με τον πατέρα, ως σχέση με το παιδί, ως σχέση με την τροφή και την ανατροφή... Η μητρότητα ως χαρά και ως άγχος, ως τρυφεράδα και ως υστερία, ως γονιμότητα και ως στειρότητα, ως ανάσταση και ως θάνατος...

Όλα αυτά, κατά την ΕΠ, «μας αρέσει δεν μας αρέσει, είναι γυναικεία υπόθεση»!!! Και επειδή ίσως καταλαβαίνει το ‘‘χοντρό’’ τής υπόθεσης διευκρινίζει: «Προφανώς λογής «έμφυλα υποκείμενα» μπορούν (και πρέπει) να έχουν σχέση με τη μητρότητα και τις συνέπειές της...». Για να μην πάρουμε όμως και πολύ θάρρος εμείς τα αρσενικά, σπεύδει να μας υπενθυμίσει, διευκρινίζοντας και τη διευκρίνιση: «Αλλά η μητρότητα είναι καταρχήν υπόθεση των γυναικών και των επιλογών τους. Τουλάχιστον αυτή είναι η μόνη αριστερή και φεμινιστική δυνατή θέση.»!!!

Βλέπει κανείς σε όλα τα παραπάνω κάποιο ψήγμα αιτήματος ισότητας, του αιτήματος δηλαδή γύρω από το οποίο συσπειρώνεται εδώ και πάνω από έναν αιώνα το φεμινιστικό κίνημα;[2] Και είναι κανείς τόσο τυφλός για να μη βλέπει ότι, με αφετηρία και πρόσχημα το φυσικό καταμερισμό ‘‘εργασίας’’ που θέλει να είναι η γυναίκα το «έμφυλο υποκείμενο» εκείνο το οποίο κυοφορεί και τίκτει, επιχειρείται να υπαχθούν κάτω από την επικυριαρχία της όλα σχεδόν όσα αφορούν στην ανατροφή ενός παιδιού; Και χρειάζεται μεγάλη σοφία για να μαντέψει κάποιος ότι, πάλι με αφετηρία το φυσικό καταμερισμό ‘‘εργασίας’’ που θέλει να είναι ο άντρας το «έμφυλο υποκείμενο» εκείνο το οποίο γεννά, τίποτε δεν μας κρατά (αντίθετα: όλα μάς σπρώχνουν!) να ξεσηκωθούμε κι εμείς, το άλλο μισό τού  άλλου μισού τού ουρανού, και να ρωτήσουμε «τίνος είναι, ρε γυναίκα, τα παιδιά;», οπότε, αντί πολλαπλασιασμού δια της συνεργατικής συνεννόησης, θα έχουμε (μία ακόμα) εμ-φύλια διαίρεση, και μάλιστα για ένα ζήτημα πολύπλευρα δύσκολο από τη φύση του, πράγμα που, όσο να ’ναι, θα ρίξει κάπως παραπίσω αυτό που είναι η κύρια δουλειά μας, την ταξική διαίρεση;

Θα ήμαστε ευτυχείς, και φαντάζομαι όχι μόνο εμείς, αν τις απόψεις αυτές, απόψεις ξεκάθαρα επηρεασμένες από τον υπαρκτό φιλελευθερισμό και τα συναφή ιδεολογήματα της μεταμοντέρνας εποχής μας που απεχθάνεται προτεραιότητες και κυρίαρχες αντιθέσεις στο όνομα των ατομικών επιλογών, τις συμμεριζόταν μόνο η Έλενα Πατρικίου (μέλος τής ΚΕ τού ΣΥΡΙΖΑ να σημειώσω με ένα κάποιο νόημα για όποιες και όποιους θέλουν να το πιάσουν...) και μία δράκα ultra φεμινιστριών και φεμινιστών. Πολύ φοβάμαι όμως πως δεν είναι καθόλου έτσι. Δυστυχώς, μεγάλο τμήμα τής Αριστεράς, (η «αριστερά των δικαιωμάτων», ή των «ελεύθερων επιλογών», ή της «αυτονομίας και του αυτοπροσδιορισμού») τις έχει ενσωματώσει σε τέτοιο βαθμό που της έχουν γίνει δεύτερο δέρμα.

Παρντόν! Μπορεί και πρώτο. Η συγκεκριμένη αριστερά δεν ανέχεται να της βάζουν ‘‘καταπιεστικές’’ και ‘‘εξουσιαστικές’’ προτεραιότητες. Ποιος μπορεί να ορίσει με τι πάει καλύτερα η Coca Cola, αφού, ως γνωστόν, πάει με όλα;...


ΥΓ: Δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι και μόνο ο τίτλος του σημερινού σημειώματος θα προξενήσει ανεξέλεγκτα κύματα ανατριχίλας σε όσες ultra φεμινίστριες (και αλληλέγγυους φεμινιστές) τύχει να τον δουν. Ας συγκρατήσουν λίγο τα άλογά τους και ας βάλουν στη θήκη τα σπαθιά τους. Ο τίτλος πήρε τη μορφή που βλέπετε εν μέρει για να κάνουμε το χατίρι τής ίδιας τής Έλενας Πατρικίου!

Πέρυσι, περίπου τέτοια εποχή, διαμαρτυρόμενη δικαίως σε ένα άλλο άρθρο της στην Αυγή για τη σεξιστική επίθεση που δέχθηκε (και από αριστερές γραφίδες) το στέλεχος τότε τής νεολαίας τού ΛΑΟΣ Μελίνα Τσιλιμίγκρα με αφορμή ένα υποτιθέμενο ροζ βίντεο στο οποίο τάχα πρωταγωνιστούσε, κατήγγειλε μεταξύ άλλων και την απ-αιδοιοποίηση του γυναικείου σώματος που παρατηρείται τις τελευταίες δυο-τρεις δεκαετίες και τον υποβιβασμό του στα οπίσθιά του (σε «κώλο», κατά τη δική της διατύπωση).[3] Έτσι λοιπόν, είπαμε να αιδοιοποιήσουμε κάπως τον τίτλο μας, αποκαθιστώντας κατά το δυνατόν τις ισορροπίες.

Αυτό όμως δεν τον εξηγεί πλήρως (είπαμε: εν μέρει τον διαμορφώσαμε για να κάνουμε το χατίρι τής ΕΠ). Το μέρος που λείπει και συμπληρώνει την εξήγηση είναι ότι θελήσαμε, απολύτως συνειδητά, να γίνουμε σεξιστές, just to make our point more clear. Εξηγούμαστε:

Στο ίδιο αυτό περσινό άρθρο, η Έλενα Πατρικίου πολέμησε το σεξισμό που επιδείχθηκε εναντίον τής Τσιλιμίγκρα από τον ανδρικό πληθυσμό, εκτοξεύοντας ακόμα περισσότερο σεξισμό εναντίον τού ανδρικού φύλου γενικά. Φτάνοντας στο σημείο να υποστηρίξει ότι «[...] ο μονότονα κι επαναληπτικά απεικονιζόμενος γυναικείος(;) πισινός επιτρέπει στην (έως υστερίας λανθάνουσα) ομοφυλοφιλική αντρική βιαιότητα να πραγματοποιήσει επιτέλους το επί αιώνες ανήκουστο για όλες τις αντρικές αναπαραστάσεις της ιδεατής αρρενωπότητας όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπινων πολιτισμών: να επιτεθεί στον εχθρό από πίσω, να αιφνιδιάσει άνανδρα, να νικήσει πισώπλατα»!!!

Να λοιπόν γιατί γίναμε σεξιστές τού κερατά (έστω και για έναν μόνο τίτλο). Για να πούμε με τον τρόπο αυτό στην ΕΠ και σε όσους έχουν τα ίδια μυαλά με αυτήν ότι ο σεξισμός της μίας πλευράς δεν καταπολεμάται δια της ομοιοπαθητικής κατά κάποιο τρόπο μεθόδου, με περισσότερο σεξισμό δηλαδή από την άλλη πλευρά. Αντίθετα, το μόνο που κάνει είναι να τον φουντώνει. Με αποτέλεσμα οι εχθροί μας, εχθροί κοινοί και για γυναίκες και για άντρες, έτσι όπως θα μας βλέπουν να έχουμε χωριστεί σε αγοράκια και κοριτσάκια και να ανταλλάσσουμε ‘‘φιλοφρονήσεις’’, να κοιτάζονται μεταξύ τους όλο χαρά και να πίνουν τις σαμπάνιες τους στην υγεία τών κορόιδων...


[1] Πρώτος λόγος δεν σημαίνει βέβαια και τελευταίος, αν συνυπολογιστεί το γεγονός ότι η γυναίκα φιλοξενεί ένα έμβρυο του οποίου έχει μεν την ‘‘κατοχή’’, όχι όμως και την αποκλειστική ‘‘κυριότητα’’. Έτσι, για παράδειγμα, αν για να υπερνικήσει το άγχος τής εγκυμοσύνης τρώει ακατάπαυστα ή καπνίζει το ένα τσιγάρο πάνω στο άλλο, ο έτερος εξ ημισείας και εξ αδιαιρέτου ‘‘κύριος’’ του κυοφορούμενου παιδιού έχει κάθε δικαίωμα όχι μόνο να πάρει το λόγο, αλλά και να απαιτήσει ο λόγος του να είναι ο τελευταίος...

[2] Είναι χαρακτηριστικό επ’ αυτού ότι η Πατρικίου ασκεί διακριτική πλην σαφή κριτική στη δημογράφο και πρώην διευθύντρια ερευνών τού ΕΚΚΕ Χάρι Συμεωνίδου επειδή θεωρεί την άποψή της για χάραξη «δημογραφικής πολιτικής με άξονα την ισότητα των φύλων» ασαφή...

[3] Η άποψη δεν στερείται βάσης. Έχει όμως πολλές και περίπλοκες πλευρές το συγκεκριμένο ζήτημα, που δεν είναι βέβαια της παρούσης.


Στην εικόνα, η Αγγλίδα ηθοποιός Sienna Miller δια χειρός τού ζωγράφου Jonathan Yeo, στον οποίο πόζαρε λίγες βδομάδες πριν γεννήσει. Από το protothema.gr.



19 σχόλια:

skipper είπε...

Είχα σκοπό να σχολιάσω αλλά μόλις έφτασα στο ΥΓ και έπεσα πάνω στη Μελί-να (το χα χάσει αυτό το τεύχος) ανέβασα υπέρθερμο....
Έπειτα από μία ολιγόλεπτη στάση , συνέχισα την ανάγνωση και ΕΠΕΣΑ πάνω στο ανεπανάληπτο
«[...] ο μονότονα κι επαναληπτικά απεικονιζόμενος γυναικείος(;) πισινός επιτρέπει στην (έως υστερίας λανθάνουσα) ομοφυλοφιλική αντρική βιαιότητα να πραγματοποιήσει επιτέλους το επί αιώνες ανήκουστο για όλες τις αντρικές αναπαραστάσεις της ιδεατής αρρενωπότητας όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπινων πολιτισμών: να επιτεθεί στον εχθρό από πίσω, να αιφνιδιάσει άνανδρα, να νικήσει πισώπλατα»!!!

Όπως καταλαβαίνεις έπαθα μία κρίση (χα χα) ....με έκανε να προσπαθώ να θυμηθω , αν σε κάτι επεισόδια με τον εχθρό (τον υποτιθέμενο αληθινό) που τυγχάνει να έχω πάρει μέρος , κοίταζα τους κώλους τους.....

LeftG700 είπε...

Φίλε skipper,


Όταν σου περάσει κάπως η κρίση, να μπεις και να διαβάσεις όλο το περσινό άρθρο τής Πατρικίου (υπάρχει link). Έχει και και κάτι άλλα μαργαριταράκια...


Τα λέμε

Δημήτρης είπε...

Είσαι κάπως άδικος όσον αφορά το κείμενο τη Πατρικίου στην Αυγή. Η συγγραφέας εν τέλει αποδέχεται πως "... η μητρότητα είναι καταρχήν υπόθεση των γυναικών", δηλαδή όχι μόνο των γυναικών, ενώ στην τελευταία παράγραφο του άρθρου της παραθέτει κάποιες προτάσεις για μία αριστερή δημογραφική πολιτική αναφερόμενη στο παράδειγμα της Γαλλίας που, κατά την άποψη της, υποστηρίζει την τεκνοποίηση και την ανατροφή των παιδιών, χωρίς να περιορίζει το δικαίωμα των γυναικών να ελέγχουν και ν' αποφασίζουν για το σώμα τους. Αυτό που την φοβίζει μάλλον περισσότερο είναι πως μία ορισμένη "κοινωνικοποίηση" του ζητήματος της μητρότητας χρησιμοποιείται ως άλλοθι για να αφαιρεθεί ακριβώς αυτός ο έλεγχος και τα δικαιώματα των γυναικών πάνω στο σώμα τους, όπως επιχειρείται για παράδειγμα από τη χριστιανική Δεξιά στις ΗΠΑ, με μεγάλη επιτυχία δυστυχώς.

LeftG700 είπε...

Φίλε Δημήτρη, σε καλωσορίζω εδώ.


Έχω διαβάσει κάμποσες φορές το άρθρο τής Πατρικίου και η κριτική σου με έκανε να το διαβάσω και πάλι. Δεν θα συμφωνήσω μαζί σου. Ούτε καν στο διακριτικό βαθμό («Είσαι κάπως άδικος» μου γράφεις) που εσύ διαφωνείς. Παίρνω μία-μία τις παρατηρήσεις/ενστάσεις σου:

1) Μπορεί η Πατρικίου να γράφει «η μητρότητα είναι καταρχήν υπόθεση των γυναικών» αλλά είναι προφανές ότι δεν το εννοεί. (Παρενθετικά, να πω εδώ ότι η κυριολεκτική και στενή ερμηνεία τού «καταρχήν» κάνει τη διατύπωσή της μία σκέτη κοινοτοπία: Όλες σχεδόν οι πράξεις των ανθρώπων είναι καταρχήν υπόθεση αυτών που τις αποφασίζουν. Και επί τού προκειμένου η φράση «η μητρότητα είναι καταρχήν υπόθεση των γυναικών» μας λέει τόσο πολλά όσα και η φράση «η πατρότητα είναι καταρχήν υπόθεση των ανδρών». Δηλαδή ...τίποτε!)

Από πού προκύπτει ότι δεν το εννοεί; Μήπως κάνω δίκη προθέσεων; Ούτε κατά διάνοια! Για ξαναδιάβασε πιο προσεκτικά τι γράφει:

Προφανώς λογής «έμφυλα υποκείμενα» μπορούν (και πρέπει) να έχουν σχέση με τη μητρότητα και τις συνέπειές της... Όπως λογής «έμφυλα υποκείμενα» μπορούν (και δυστυχώς τα καταφέρνουν, τόσο σε κοινωνικό ή ιδεολογικό, όσο και σε εντελώς προσωπικό επίπεδο) να κάνουν τη μητρότητα κόλαση. Αλλά η μητρότητα είναι καταρχήν υπόθεση των γυναικών και των επιλογών τους. Τουλάχιστον αυτή είναι η μόνη αριστερή και φεμινιστική δυνατή θέση.

Δεν κάνει μπαμ, φίλε Δημήτρη, ότι στις καταληκτικές δύο προτάσεις της του παραπάνω αποσπάσματος, το «καταρχήν» γράφεται μεν έτσι, αλλά ‘‘διαβάζεται’’ ως «σε τελική ανάλυση»; Αυτή δεν είναι η ‘‘ανάγνωση’’ στην οποία ωθείται ο αναγνώστης, από τη στιγμή που η δήλωση αυτή παρατίθεται μετά την αναγνώριση του γεγονότος ότι και άλλοι έχουν λόγο για τη μητρότητα και ξεκινάει με το αντιθετικό «αλλά»;

Κι αν δεν σου αρκεί αυτό ή σου φαίνεται λεξιλογική ανάλυση περί φύλου αγγέλων για ξαναδιάβασε πιο προσεκτικά πώς κλείνει το άρθρο της:

«Χρειάζεσαι ένα ολόκληρο χωριό για να μεγαλώσεις ένα παιδί», λέει η αφρικάνικη φεμινιστική παροιμία. Το «χωριό» πρέπει τώρα να διεκδικήσει, για τα παιδιά του, το μίνιμουμ των κρατικών παροχών που θα εξασφαλίσουν την κοινή μας επιβίωση μέσα και πέρα από την κρίση. Αλλά μόνο εμείς μπορούμε να ορίσουμε τον τρόπο με τον οποίο θα ζήσουμε τη μητρότητα. Και μόνο εμείς μπορούμε να ορίσουμε μια αριστερή πολιτική για την ελευθερία του σώματος. Του δικού μας και, ίσως, των παιδιών μας.

Μη μου πεις ότι δεν βλέπεις ούτε αυτό το εμφατικό και επαναλαμβανόμενο «μόνο εμείς»!!! Και μη μου πεις ότι δεν αποκαλύπτει η Πατρικίου με τα ίδια της τα χεράκια τι έχει μέσα στο μυαλό της και υπό ποία γωνία προσεγγίζει το ζήτημα!!!


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


2) Τι να το κάνουμε, φίλε Δημήτρη, το ότι η Πατρικίου αποδέχεται την ανάγκη μιας δημογραφικής πολιτικής που θα στηρίζει τη μητρότητα, όταν η ίδια, πάλι με τα ίδια της τα χεράκια, μάς γράφει με βεβαιότητα χιλίων άμυαλων θηλυκών πιθήκων:

«[...] το μόνο λογικό και βιώσιμο αίτημα είναι μια αριστερή δημογραφική πολιτική με στόχο τη γυναικεία ελευθερία στην επιλογή της μητρότητας και τη γυναικεία αυτοδιάθεση στη διαχείρισή της».

Δεν βλέπεις το προφανές;;; Το γράψαμε και στην ανάρτηση. Ο καημός της είναι η γυναικεία ατομική ελευθερία στην επιλογή τής μητρότητας. Και επειδή έχει μπερδέψει μέσα στο μυαλό της τα σώβρακα με τις γραβάτες (μάλλον, τα σουτιέν με τα γοβάκια) δεν συνειδητοποιεί ότι και μόνο ο όρος «πολιτική» σημαίνει επέμβαση στις διάφορες ατομικές ελευθερίες, γυναικείες ή αντρικές (επέμβαση, όχι κατάργηση!) Ή, κι αν το συνειδητοποιεί, της ανεβάζει την πίεση διότι το θεωρεί επέμβαση «στα σώματά μας»!!!

3) Πολλά ζητήματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως άλλοθι από κάθε λογής Δεξιές. So what??? Επειδή ζοριζόμαστε από τα άλλοθι τέτοιου τύπου θα καταφύγουμε στη ‘‘ριζική λύση’’ τής εξαφάνισης από την ατζέντα μας ανοιχτών θεμάτων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως άλλοθι;;; Πράγμα που, στην προκείμενη περίπτωση, θα μας οδηγήσει στην παράλογη έως εξωφρενική ιδέα ότι η μητρότητα είναι μόνο γυναικεία υπόθεση (όπως και η πατρότητα μόνο αντρική), παραγνωρίζοντας το αυτονόητο γεγονός πως είναι υπόθεση και της κοινωνίας αφού συναρτάται με την αναπαραγωγή της;;; Θα καταλήξουμε δηλαδή να ασπαστούμε το φιλελεύθερο μάντρα τών «πρωτείων τού ατόμου»;;;

Φίλε Δημήτρη,

Το πράγμα βοά! Η Πατρικίου (και όπως γράφω και στο ποστ όχι μόνο αυτή), έχει την εντύπωση ότι, επειδή έχει ζωστεί τα φυσεκλίκια τού ταλιμπανίστικου και ανεγκέφαλου φεμινισμού, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή τής Αριστεράς, ενώ η γυμνή και άχαρη αλήθεια είναι πως κοιμάται ύπνο βαθύ στη ζεστή αγκαλιά τού Φιλελευθερισμού. Και η τραγωδία είναι ότι εν μέρει δικαίως έχει την εντύπωση της πρωτοπορίας, αφού είναι μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής αριστερού κόμματος.

Μα τον Τουτάτη, όλο αυτό θα ήταν για γέλια, αν δεν ήταν για κλάματα...


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Φίλοι λέφτηδες
Αν και (πιστεύω ότι) δεν χρειάζεται διευκρινίζω ότι όποιος/α διαφωνεί (εν μέρει ή ολικά) με την Ελενα Πατρικίου δεν σημαίνει ότι συμφωνεί (εν μέρει ή ολικά) με τις απόψεις που εκφράζετε στο συγκεκριμένο άρθρο και βεβαίως και το αντίθετο
Και πηγαίνω στo κυρίως θέμα.
Φίλοι λέφτηδες, κατ' αρχάς τι σας έπιασε και καταφεύγετε σε νεολογισμούς, γιατί τέτοιος πιστεύω ότι είναι ο όρος “νεοφιλελεύθερος σεξισμός¨Ο όρος σεξισμός από μόνος του εμπεριέχει αυτά που αναφέρετε ως έννοια του “νεοφιλελεύθερου σεξισμού” δηλαδή την προσκόλληση στο ένα από τα δύο φύλα (γιατί λ.χ είναι ανώτερο από το άλλο, πολύ διαφορετικό από το άλλο ή πρέπει να είναι πλήρως αυτονομημένο ή και αποκομμένο από το άλλο). Επίσης τι εννοείτε όταν λέτε “Τα δύο φύλα συνυπάρχουν διαλεκτικά· τα ενώνουν οι αντιθέσεις τους που λειτουργούν συμπληρωματικά, αλλά και τα χωρίζουν οι διαφορές τους που συγκροτούν το κάθε ένα σε διάκριση από το άλλο”. Και για να θέσω πιο αναλυτικά τα ερωτήματα μου, τι εννοείτε ως “διαλεκτική” συνύπαρξη των δύο φύλων (εγώ μόνο την αρμονική ή μη συνύπαρξη μεταξύ ανθρώπων αντιλαμβάνομαι) και ποίες είναι οι περίφημες “αντιθέσεις” που τα “ενώνουν” και “λειτουργούν συμπληρωματικά” ;

Ενώ όμως δεν αντιλαμβάνομαι τι θέλετε να πείτε με τις “αφετηριακές” σας σκέψεις, γίνεστε αρκετά κατατοπιστικοί με τις συμπερασματικές και γι' αυτό σας θέτω δύο ερωτησούλες στις οποίες ελπίζω να απαντήσετε ειλικρινά και με το χέρι στην καρδιά:

Ξέρετε πολλά απελευθερωτικά κινήματα που στην πορεία προς το στόχο τους δεν έφθασαν σε ακρότητες;
Επίσης ξέρετε πολλούς “χορτάτους” ή “βολεμένους” πού δεν κατηγόρησαν τους νηστικούς και τους ξυπόλυτους για αντικοινωνική και διχαστική συμπεριφορά:

Και ας πάμε στην αφορμή της σκέψης σας , δηλαδή στο άρθρο της Ελενας Πατρικίου. Εδώ, φίλοι λέφτηδες. πρέπει να ομολογήσω ότι έχετε δίκιο, λέγοντας ότι στην έννοια μητρότητα η ΕΠ υπάγει πρώτα και κύρια το δικαίωμα των γυναικών να μην τεκνοποιήσουν και ότι μπερδεύει “τη δημογραφική πολιτική με τη μητρότητα”. Εκεί που όμως τα μπερδεύετε εσείς είναι ότι θεωρείτε αυτονόητο κάτι που εξακολουθεί να είναι ζητούμενο για το μεγαλύτερο μέρος του γυναικείου πληθυσμού του πλανήτη δηλ. “το δικαίωμα της επιλογής να τεκνοποιεί ή όχι κανείς” ( και γιατί ρε παιδιά αρσενικού γένους αντωνυμία και όχι θηλυκού, αφού οι γυναίκες έχουν το πρόβλημα;). Και επιπλέον, δεν φτάνει που μπερδεύετε αυτό, ξεχνάτε ότι μέχρι το 1983 ο άντρας ήταν ο αρχηγός της οικογένειας στην Ελλάδα, ότι η γυναίκα από τη στιγμή που παντρευόταν ήταν επισήμως “ύπανδρος” δηλαδή υπό την κυριαρχία του συζύγου της , ότι ο άνδρας ήταν αυτός που έπαιρνε τις αποφάσεις για την ανατροφή των παιδιών και ότι η γυναίκα απλά ήταν η...μηχανή που τα γεννούσε και τα έτρεφε.

Αν τα σκεφτούμε όλα αυτά η απάντηση στο ερώτημα σας , αν υπάρχει “ψήγμα” αιτήματος ισότητας σε όσα αναφέρει η Ε.Π για τη μητρότητα ως “γυναικεία υπόθεση” η απάντηση είναι οπωσδήποτε ναι . Και επειδή μόνο τριάντα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ήμασταν απλές μηχανές αναπαραγωγής είναι αν όχι ανεκτές, τουλαχιστον κατανοητές, κάποιες υπερβολές ως προς το πόσο “γυναικεία υπόθεση” είναι η μητρότητα.
Επισκέπτρια Χ

Ανώνυμος είπε...

Συμπληρωματικά μία διόρθωση και μια προσθήκη:
Εκεί που έγραψα “νεοφιλελεύθερος” εννοώ “φιλελεύθερος” και προσθέτω:

Φίλοι λέφτηδες, αφού λοιπόν γράφετε όσα σωστά γράφετε ως κριτική στην Ε.Π για την (υπερβολική και ως εκ τούτου και εσφαλμένη ) άποψη της περί του αποκλειστικά “γυναικείου” ζητήματος της μητρότητας αρχίζετε τα φάλτσα:

Τι εννοείτε φίλοι λέφτηδες “να ξεσηκωθείτε” , ποιοι και εναντίον τίνος ρε παιδιά;; Γιατί, αν η Ε.Π κάνει λάθος μία φορά, φθάνει σε υπερβολές και “ξεχνά” ότι η ανατροφή των παιδιών (πρέπει να) είναι θέμα της κοινωνίας, θέλοντας να τονίσει το ρόλο της γυναίκας στη μητρότητα λόγω της μακρόχρονης προϋπηρεσίας του γυναικείου φύλου ως “αναπαραγωγικής μηχανής, εσείς κάνετε λάθος δύο : (α) γιατί δεν θέλετε να δείτε ότι υπάρχει εμ-φύλια σύρραξη εδώ και αιώνες και δεν χρειάζονται τα προστάγματα (όσο ακραία και αν είναι) του φεμινιστικού κινήματος για την “αιματοχυσία” μεταξύ των φύλων και (β) γιατί μπορεί η ταξική διαίρεση να μας αφορά όλους (γυναίκες και άνδρες) και πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να αντιμετωπίσουμε τον κοινό εχθρό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και η άλλη, η διαίρεση ανάμεσα στα φύλα.

Και επειδή συνήθως ο.....από πάνω δεν βλέπει το πρόβλημα, προσέξτε το ρε παιδιά γιατί δεν ξέρω αν “μια κατσαρή τρίχα αιδοίου” χωρίζει τον φιλελεύθερο σεξισμό από τον φεμινισμό, σίγουρα όμως (η ίδια κατσαρή τρίχα αιδοίου) δεν πρέπει να χωρίζει την ανθρώπινη σκέψη από τις “πατροπαράδοτες” αντιλήψεις και λογικές.
Επισκέπτρια Χ

LeftG700 είπε...

Φίλη επισκέπτρια Χ,


Κι έλεγα, θα μας έρθει η μυστηριώδης Χ woman (κατά το cat woman ;-) ), δεν θα μας έρθει; Να που ήρθες!

Ξεκινάω από τις απορίες σου. Τι θέλει να πει ο ποιητής όταν κάνει λόγο για «φιλελεύθερο σεξισμό»; —φιλελεύθερο και όχι νεοφιλελεύθερο, όπως σωστά διευκρινίζεις διορθωτικά· χαίρομαι που το λάθος σου ήταν εκ παραδρομής και συνεπώς δεν ανήκεις σε εκείνους που ξεχνούν ότι η ρίζα τού νεοφιλελευθερισμού είναι ο (αστικός) φιλελευθερισμός.

Κατέφυγα στο συγκεκριμένο νεολογισμό για να ορίσω έναν σεξισμό που έχει μεν ως αρχική κινητήρια δύναμή του αιτήματα απελευθέρωσης, αλλά στη διαδρομή περνάει τις κόκκινες γραμμές και καταλήγει στην επιδίωξη είτε της (ανέφικτης) ολοκληρωτικής αυτονομίας, είτε στην απαίτηση κυριαρχίας και αποκλειστικού σε τελική ανάλυση δικαιώματος ‘‘νομής’’ διαφόρων περιοχών τής κοινωνικής ζωής. Θα μπορούσα βέβαια να μιλήσω για φεμινιστικό ή θηλυκό σεξισμό. Δεν το έκανα για δύο λόγους: α) για να μη ‘‘φυλοποιήσω’’ περαιτέρω το ζήτημα και β) γιατί ήθελα να επισημάνω το φιλελεύθερο ατομικο-δικαιωματικό υπόβαθρο των απόψεων που εξέφρασε η Πατρικίου.

Στη δεύτερη απορία σου τώρα. Διαλεκτική συνύπαρξη σημαίνει μία συνύπαρξη που όσο και αν δεν θα της λείπουν στιγμές αρμονίας, θα περιλαμβάνει και στιγμές έντασης. Αυτό είναι μία διαφορετική, τρίτη κατάσταση από τις δύο μόνο που λανθασμένα κατά την άποψή μου δέχεσαι (αρμονική ή μη αρμονική συνύπαρξη). Και να πω εδώ και κάτι άλλο που φοβάμαι ότι δεν θα το ακούσεις ευχάριστα: Με δεδομένο ότι οι φυσικές διαφορές τών δύο φύλων (διαφορές που τώρα πια ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν είναι μόνο βιολογικές, αλλά και ψυχικές) θα παραμείνουν, η διαλεκτική σχέση τους, δηλαδή η συνύπαρξη με στιγμές αρμονίας αλλά και έντασης, δεν πρόκειται να επιλυθεί μέσω τής μετάβασης σε ένα άλλο ανώτερο στάδιο. Ο μόνος τρόπος να γίνει κάτι τέτοιο είναι η αποφυλοποίηση των ανθρώπων, ιδέα με την οποία φλερτάρουν οι θεωρίες τής εξ ολοκλήρου κοινωνικής κατασκευής τού φύλου. Περιττό να σου πω ότι όχι μόνο δεν έχουμε σε καμία υπόληψη τέτοιες θεωρίες, αλλά μας κάνουν να ανατριχιάζουμε και λκίγο γιατί μας φέρνουν στο μυαλό τον Μένγκελε...

Έκανα ό,τι μπορούσα για τις απορίες σου. Έρχομαι τώρα στις ενστάσεις σου για τα συμπεράσματα της ανάρτησης. Και πάλι ξεκινάς με ερωτήματα. Από εκεί ξεκινάω κι εγώ, με τη διαβεβαίωση πως ασφαλώς και θα σου απαντήσω με το χέρι στην καρδιά. (Αυτό κάνω εξ άλλου πάντα. Δεν είναι ξευτίλα να έχεις ένα ψευδώνυμο μπλογκ για να έχεις τη δυνατότητα να μιλάς χωρίς δεσμεύσεις και να μην μιλάς με ειλικρίνεια;)


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Όχι δεν ξέρω κανένα απελευθερωτικό κίνημα που να μην ξέφυγε σε ακρότητες. Τα παρατράγουδα του φεμινιστικού κινήματος είναι ως ένα βαθμό τα παρατράγουδα της ανθρώπινης κατάστασης στην πορεία της προς την απελευθέρωση. Υπάρχει κάτι στο κείμενο που δαιμονοποιεί κατά προτεραιότητα το φεμινιστικό κίνημα; Ασχοληθήκαμε με τις ακρότητες του φεμινιστικού κινήματος γιατί αυτό ήταν το θέμα μας. Αύριο μεθαύριο θα ασχοληθούμε με κάποιο άλλο ακραίο φαινόμενο (κατά την άποψή μας πάντα). Δεν είναι αυτονόητο ότι το κάθε φορά θέμα μας έχει μεν ειδικό βάρος (αφού είναι το θέμα μας), όχι όμως και γενικό, εκτός και αν δηλώσουμε κάτι τέτοιο ρητά;

Και όχι δεν ξέρω πολλούς χορτάτους ή βολεμένους που να μην κατηγορούν τους από κάτω τους για αντικοινωνική ή διχαστική συμπεριφορά. Από την άλλη όμως, ξέρω ότι η αντικοινωνική ή διχαστική συμπεριφορά δεν είναι εφεύρεση των χορτάτων ή των βολεμένων. Εφεύρεση είναι οι κατηγορίες τους. Η τέτοιου τύπου ανθρώπινη συμπεριφορά υπάρχει εξ αντικειμένου. Αναρωτιέμαι όμως γιατί βάζεις αυτό το ερώτημα. Πιστεύεις ότι ως κυρίαρχα αρσενικά χαλκεύσαμε κάποια κατηγορία εναντίον τής Πατρικίου για να υπονομεύσουμε το φεμινιστικό κίνημα;

Ανιχνεύεις ένα κάποιο μπέρδεμα επειδή ξεχνάμε ότι για εκατομμύρια γυναικών τού πλανήτη δεν είναι καθόλου αυτονόητο το δικαίωμα να τεκνοποιήσουν ή όχι. Μα, για μισό λεπτό! Γιατί μας πηγαίνεις στον πλανήτη; Η Πατρικίου δεν μιλούσε για τις γυναίκες τού πλανήτη. Μιλούσε για τις ελληνίδες. Όλα όσα είπε γι’ αυτές, δεν αφορούν μόνο στις ελληνίδες, σύμφωνοι. Όμως, για την Ελλάδα μιλούσε. Αυτό ακριβώς κάναμε κι εμείς. Δεν βλέπω κανένα μπέρδεμα. Εκτός και αν είσαι της άποψης ότι στην Ελλάδα, ή σε κάποια άλλη εκκοκοσμικευμένη στον έναν ή τον άλλο βαθμό χώρα, οι γυναίκες που λένε «δεν θέλω να κάνω παιδιά» καίγονται στην πυρά. Στη χειρότερη περίπτωση να μη βρουν κάποιον άντρα που επίσης δεν θέλει να κάνει παιδιά και να μείνουν στο ράφι. Fair μου φαίνεται. Αν εγώ θέλω να κάνω παιδιά, τι με υποχρεώνει να συνδέσω τη ζωή μου με κάποια που διαφωνεί επ’ αυτού; Ο καθένας τραβάει το δρόμο του, έτσι δεν είναι;

Φίλη Χ, δεν αγνοούμε ότι ακόμα η γυναίκα, δεν έχει κατακτήσει την πλήρη ισότητα. Και αυτό δεν το λέω έχοντας στο μυαλό μου μόνο τη μοίρα εκατομμυρίων γυναικών τού πλανήτη που όχι μόνο δεν έχουν κατακτήσει το δικαίωμα να αποφασίζουν αν θα κάνουν παιδιά ή όχι, αλλά ούτε καν το δικαίωμα να μάθουν γραφή και ανάγνωση, να μην κρύβουν το πρόσωπό τους ή να κυκλοφορούν στο δρόμο μόνες και ασυνόδευτες από τους άντρες τής οικογένειάς τους! (αλήθεια, ποιο σου φαίνεται πιο στοιχειώδες από όλα αυτά σε σύγκριση με το δικαίωμα επιλογής στη μητρότητα;). Το λέω έχοντας στο μυαλό μου και το τι συμβαίνει στην Ελλάδα και σε κάθε εκκοσμικευμένη χώρα. Αλλά:


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Είναι όλα αυτά λόγος για να γίνετε θηλυκές μουτζαχεντίν;;; Αυτός είναι ο δρόμος;;; Κι αν υποθέσουμε ότι για πολλές από εσάς αυτός είναι ο δρόμος που ενστικτωδώς και με την καταπίεση αιώνων στις πλάτες σας θέλετε να ακολουθήσετε, είναι δυνατόν να έχει την ίδια άποψη στέλεχος αριστερού κόμματος, το οποίο, υποτίθεται, πρέπει να έχει κατακτημένα κάποια περισσότερα θεωρητικά και διανοητικά εργαλεία από τη μάζα τού γυναικείου πληθυσμού τα οποία να της επιτρέπουν να υπερβαίνει το ένστικτο και να επεξεργάζεται πολιτικές;;; Όπως φάνηκε από τα γραπτά τής Πατρικίου, είναι. Κι εμείς, (και όχι μόνο εμείς και όχι μόνο άνδρες) τι πρέπει να κάνουμε; Να παραμείνουμε σιωπηλοί μάρτυρες των εγερτηρίων σαλπισμάτων τής Πατρικίου (και κάθε Πατρικίου, δεν έχουμε τίποτε προσωπικό με τη γυναίκα!) με τα οποία, το συνειδητοποιεί δεν το συνειδητοποιεί, μας καλεί «να αφήσουμε τα (ταξικά) μίση και να πιάσουμε το γ@#ήσι (εις βάρος τών ανδρών)»;;;


Τα λέμε


ΥΓ Είναι παραπάνω από σαφές στην ανάρτησή μας ότι αναγνωρίζουμε και παρααναγνωρίζουμε την εμ-φύλια σύρραξη. Και γι’ αυτό ακριβώς πιστεύουμε ότι δεν πρέπει να ρίχνεται λάδι στη φωτιά. Τα περί «ξεσηκωμού» που γράψαμε αυτόν ακριβώς τον κίνδυνο του φουντώματος της φωτιάς ως προς το ποιος έχει το κουμάντο με τα παιδιά ήθελαν να αναδείξουν. Μας παρεξήγησες εδώ.

ΥΓ2 Βεβαίως και η ταξική διαίρεση δεν είναι η μόνη. Γιατί όμως το γράφεις αυτό; Ασκήσαμε κριτική στην Πατρικίου επί φεμινισμώ; Όχι! Της ασκήσαμε κριτική επί ταλιμπανοφεμινισμώ! Και είπαμε ότι η αναζωπύρωση τέτοιου τύπου εμφύλιων συρράξεων μας απομακρύνει από την κύρια δουλειά μας, τον ταξικό αγώνα. Γιατί όσο είναι αλήθεια ότι υπάρχουν και δευτερεύουσες αντιφάσεις, άλλο τόσο είναι αλήθεια ότι υπάρχουν και πρωτεύουσες. Δεν ξέρω αν έχεις προσχωρήσει, συνειδητά ή ασυνείδητα, στην αποδοχή τού αδιακρίτως πολλαπλού, όπως το έχουν κάνει πολλοί και πολλές από εμάς. Αν είναι έτσι, σ’ αυτό το σημείο είμαστε ριζικά αντίθετοι. Τη μεταμοντέρνα σούπα που τα κάνει όλα ένα, καταργώντας προτεραιότητες και ιεραρχήσεις αναγκαιοτήτων, δεν την έχουμε καταπιεί (και ελπίζω να μη την καταπιούμε ποτέ). Παραμένουμε μαρξιστές.

ΥΓ3 Εξηγήσαμε γιατί καταλήξαμε στον τίτλο μας. Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται ότι αυτός σε ώθησε να κάνεις δεύτερες σκέψεις και να στο συμπέρασμα ότι διακατεχόμαστε από «πατροπαράδοτες αντιλήψεις». Νομίζω ότι συμπεραίνεις λάθος. Γίναμε σεξιστές για να αναδείξουμε τον (τρισχειρότερο) σεξισμό τής Πατρικίου στο περσινό ανεκδιήγητο άρθρο της και να επισημάνουμε πού θα μπορούσε να οδηγήσει.

ΥΓ4 Δεν επανήλθες μετά την πρώτη αποτυχημένη απόπειρα να μαντέψεις τον συγγραφέα τού κειμένου που αναρτήσαμε στις 2 Αυγούστου. Για να μη θεωρηθεί ότι σε ‘‘παιδεύουμε’’ να σου πω από εδώ ότι τα λόγια εκείνα ανήκουν στον μεγάλο Αντόνιο Γκράμσι.

Ανώνυμος είπε...

Φίλοι λέφτηδες
Κατ' αρχήν θεωρώ τις επεξηγήσεις σας επαρκείς (για να κατανοήσω τι εννοείτε) και τις απαντήσεις σας ειλικρινείς και καλοπροαίρετες. Συνεπώς έχουμε τη βάση για ένα καλό διάλογο ώστε να ανιχνεύσουμε τα σημεία διαφωνίας και συμφωνίας μας (μεταξύ μας και με το άρθρο της Ε.Π) .

Επί της ουσίας
1. Αναφέρεστε στις “φυσικές” διαφορές μεταξύ των δύο φύλων και θεωρείτε ότι ξέρετε – πολύ καλά μάλιστα - ότι δεν είναι μόνο βιολογικές, αλλά και ψυχικές και λαμβάνετε ως δεδομένο ότι αυτές (οι βιολογικές – ψυχικές διαφορές) θα παραμείνουν.

Στο σημείο αυτό φίλοι λέφτηδες αδικείτε τους εαυτούς σας, αφού είστε (και θέλετε να παραμείνετε) μαρξιστές. Και για να γίνω πιο σαφής: Ως μαρξιστές οφείλετε, κατά την άποψη μου, να αναγνωρίζετε ότι οι ψυχικές (και ψυχολογικές) λειτουργίες των ανθρώπων επηρεάζονται, αν όχι καθορίζονται, από τους ρόλους που επιτελούν σε μία κοινωνία. Οι ρόλοι δε αυτοί δεν είναι καθόλου “φυσικοί” αλλά με τη σειρά τους καθορίζονται από τις ανάγκες της κοινωνίας και τις επιλογές των κυρίαρχων τάξεων.

Συνεπώς, αν θέλουμε να είμαστε λογικά και ιδεολογικά (συνακόλουθα και πολιτικά) συνεπείς δεν πρέπει να λαμβάνουμε ως δεδομένο ότι οι ψυχικές διαφορές θα παραμείνουν, αλλά να εξετάζουμε τους παράγοντες που μπορούν να τις αλλάξουν (προφανώς προς όφελος της αρμονικής συνύπαρξης των δύο φύλων).

2. Η βιολογική διαφορά συνίσταται στην ικανότητα της γυναίκας να κυοφορεί και να γεννά, δηλαδή στη μητρότητα, η οποία αποτελεί και τη σκλαβιά της γυναίκας στο είδος. Για το θέμα αυτό η Σιμόν ντε Μπωβουάρ γράφει (και εγώ θεωρώ σωστό):

“Το βάρος της μητρότητας πάνω στην ατομική ζωή, που στα ζώα ρυθμίζεται κατά τρόπο φυσικό από τον κύκλο του οίστρου και τις εποχές, δεν μπορεί να υπολογιστεί ακριβώς όσο αφορά τη γυναίκα – μόνο η κοινωνία είναι ρυθμιστής. Η σκλαβιά της γυναίκας στο είδος εξαρτάται λιγότερο ή περισσότερο από τον αριθμό τοκετών που απαιτεί η κοινωνία και το βαθμό μέριμνας, υγιεινής που προβλέπεται για την εγκυμοσύνη και τη γέννα.. Ετσι, ενώ είναι αλήθεια ότι στα ανώτερα ζώα η ανεξάρτητη ύπαρξη διασφαλίζεται περισσότερο στο αρσενικό παρά στο θηλυκό, στο ανθρώπινο είδος οι ατομικές “δυνατότητες” εξαρτώνται από την οικονομική και κοινωνική κατάσταση”.

Επισκέπτρια Χ

Ανώνυμος είπε...

Συνέχεια

3. Με τα παραπάνω πιστεύω ότι απαντώ και στο ερώτημα σας για το ποιο δικαίωμα θεωρώ πιο “στοιχειώδες” για τις γυναίκες από αυτά που αναφέρετε (το δικαίωμα να μάθουν γραφή και ανάγνωση, να μην κρύβουν το πρόσωπο τους, να κυκλοφορούν στο δρόμο μόνες και ασυνόδευτες) σε σύγκριση με το δικαίωμα επιλογής στη μητρότητα. Και για να το κάνω πιο λιανά: Το γεγονός ότι τα παραπάνω “δικαιώματα” (πλην του δικαιώματος εκμάθησης γραφής και ανάγνωσης) είναι αυτονόητα για τους άνδρες και όχι για τις γυναίκες μας οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ότι (α) υπάρχει σαφής διαχωρισμός των ρόλων ανάμεσα στα δύο φύλα και (β) ότι ο ρόλος που επιφυλάσσει η κοινωνία για τη γυναίκα την περιορίζει και την αποκλείει από αυτονόητες (για τους άνδρες) δυνατότητες. Και με δεδομένο ότι η βιολογική μας διαφορά (οι υπόλοιπες είναι αποτέλεσμα των κοινωνικών μας ρόλων) έγκειται στην ικανότητα μας να κυοφορούμε και να γεννάμε, γίνεται νομίζω σαφές ότι η μήτρα” του αποκλεισμού της γυναίκας είναι η μήτρα της ή πιο σωστά ο κοινωνικός ρόλος που της έχει αποδοθεί λόγω αυτής, Αντι λοιπόν να μπούμε στη μιζέρια να “συγκρίνουμε” αυτονόητα για τους άνδρες δικαιώματα με το δικαίωμα επιλογής στη μητρότητα ας θεωρήσουμε το τελευταίο ως δείκτη του βαθμού απελευθέρωσης της γυναίκας υπό διττή έννοια (α) υπό την έννοια της ανεκτικότητας ή ακόμα και της διευκόλυνσης της γυναίκας από την κοινωνία να ρυθμίσει τη βιολογική σκλαβιά της και (β) υπό την έννοια της υποστήριξης του “έργου” της μητρότητας, της κοινωνικοποίησης της φροντίδας και του οικονομικού κόστους της, που επίσης συντείνουν στην απελευθέρωση της γυναίκας από τη σκλαβιά στο είδος.

4. Τα παραπάνω είναι χρήσιμα και στην εκτίμηση των απόψεων της κάθε πλευράς (της δικής σας και της Ελενας Πατρικίου). Η Ελενα Πατρικίου αναγνωρίζει τη μητρότητα ως απαρχή της σκλαβιάς μας και σωστά τη θέτει ως βάση μιας αριστερής δημογραφικής πολιτικής, αλλά αντί να προχωρήσει και να ζητήσει το αυτονόητο (εδώ μιλάω και εγώ γι' αυτονόητα) δηλαδή την κοινωνικοποίηση του βάρους της μητρότητας που θα είναι προς όφελος και της γυναίκας και της κοινωνίας, ταμπουρώνεται, όπως ορθά επισημάνατε, στο δικαίωμα της επιλογής της μη μητρότητας (το οποίο επίσης είναι δικαίωμα, αλλά αποτελεί κατά τα προαναφερόμενα το μισό μόνο του “δείκτη” της απελευθέρωσής μας ). Και ενώ αναγνωρίζει ότι “για την ανατροφή ενός παιδιού χρειάζεται ένα ολόκληρο χωριό” στη συνέχεια το ξεχνά και υιοθετεί μια άκρως εγωιστική αντίληψη περί μητρότητας, η οποία όχι μόνον δεν συντείνει στην απελευθέρωσή μας, αλλά και εγκρίνει (υπό “μοντέρνα” και “φεμινιστική” πλέον σκοπιά) την “παρτροπαράδοτη” αντίληψη ότι όλα τα βάρη της ανατροφής των παιδιών ανήκουν κατ' αποκλειστικότητα στη γυναίκα.

5. Εσείς πάλι αναγνωρίζετε ορθά (ενστικτωδώς και λόγω της “ταξικής” παιδείας σας κατά την άποψη μου) αυτά που αγνοεί η Ε.Π. Και επειδή τις επιμέρους διαφωνίες μου τις έχω εκθέσει ήδη, πάω σε ένα άλλο θέμα, το οποίο πιστεύω ότι μας ενδιαφέρει όλους, αφού ήδη το θέσατε: Υπάρχει “πάλη” των φύλων ; Και αν απαντήσουμε θετικά αποτελεί πρωτεύουσα ή δευτερεύουσα αντίθεση;

Επισκέπτρια Χ

Ανώνυμος είπε...

Συνέχεια
Το φεμινιστικό κίνημα σαφέστατα απαντά θετικά. Ναι υπάρχει “πάλη” των φύλων και είτε την εκλαμβάνει ως πρωτεύουσα αντίθεση είτε χάνεται στη “σούπα” (ορθός ο χαρακτηρισμός σας) του “αδιακρίτως πολλαπλού” Η προσέγγιση αυτή, έχει μεν ψήγματα αλήθειας (υπό την έννοια ότι αναδεικνύει την πραγματικότητα του γυναικείου αποκλεισμού) χάνει όμως όλα τα άλλα, δηλαδή την ταξική πάλη (ας μην ξεχνάμε ότι μια μεγαλοαστή έχει σίγουρα περισσότερα δικαιώματα, δυνατότητες και ελευθερίες από έναν άνδρα προλετάριο - ίσως όμως όχι από έναν άνδρα της τάξης της - και μια μικροαστή περισσότερα δικαιώματα από μια προλετάρια)., η οποία (ταξική πάλη) πράγματι – και εδώ συμφωνώ μαζί σας - είναι η πρωτεύουσα αντίθεση (αλήθεια τι απ' όσα έγραψα σας έκανε να υποθέσετε ότι είμαι οπαδός της μεταμοντέρνας άποψης του πολλαπλού;)

Το γυναικείο όμως ζήτημα, χωρίς να είναι η πρωτεύουσα αντίθεση, υπάρχει και κάνει τους ανθρώπους (γυναίκες και άνδρες) πιο δυστυχείς, όπως όλες οι εξουσιαστικές σχέσεις που διαχέονται και ριζώνουν στην κοινωνία. Και το πρόβλημα κατά την άποψη μου είναι αυτό: Οτι η αριστερά επί της ουσίας το αγνοεί είτε διακηρύσσοντας ότι όλα θα λυθούν με την ταξική πάλη, είτε προσεγγίζοντας το όπως λ.χ ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή επιδερμικά και ενδίδοντας (κατά περίπτωση) στις “παραξενιές” των φεμινιστριών του.

Επισκέπτρια Χ

Υ.Γ. Ευχαριστώ που μου λύσατε την απορία για την ανάρτηση που κάνατε στις 2 Αυγούστου. Θα ξαναδοκίμαζα, αν έβλεπα ότι συμμετείχαν και άλλοι, αλλά αφού όμως δεν υπήρχαν συμπαίκτες προτίμησα να μην επανέλθω.

LeftG700 είπε...

Φίλη Χ,


Αφού δηλώσω ότι προσωπικά είχα εξ αρχής την εντύπωση πως η βάση για έναν καλό διάλογο υπήρχε έτσι κι αλλιώς, ας πω κι εγώ τα δικά μου πάνω στα τελευταία σου σχόλια. Ακολουθώ τη δική σου αρίθμηση.

1. Για φυσικές διαφορές έκανα λόγο εγώ, ως ‘‘φυσικές’’ μού τις επιστρέφεις. Γιατί παρακαλώ; Δεν υπάρχουν φυσικές διαφορές, έτσι, σκέτες, χωρίς εισαγωγικά; Υποπτεύομαι ότι ο λόγος που σε κάνει να τα προσθέτεις είναι η αξιοποίησή τους από τους άνδρες για τη διαιώνιση της κυριαρχίας τους (ή/και η αποδοχή από τη μεριά σου των θεωριών περί τής ολοκληρωτικά κοινωνικής κατασκευής τού φύλου). Εδώ, είμαι απέναντι, εντελώς τελείως, όπως ήδη έχω πει. Φυσικές διαφορές υπάρχουν και παραϋπάρχουν. Και σε αυτές και μόνο αναφερόμουν, βγάζοντας απ’ έξω την επίδραση των κοινωνικών ρόλων καθώς βέβαια και την αναμφισβήτητη αξιοποίηση αυτών τών διαφορών υπέρ τής ανδρικής κυριαρχίας. Επομένως, δεν έχω την αίσθηση ότι ξέχασα κάτι από τον μαρξικό ιστορικισμό.

2. Κι εδώ θα διαφωνήσω. Όχι, οι βιολογικές διαφορές μεταξύ γυναίκας και άνδρα δεν περιορίζονται στο γεγονός ότι η γυναίκα κυοφορεί και τίκτει (δεν γεννά, ο άνδρας γεννά· ας μην αναπαράξουμε τη σύγχυση που δημιουργεί η καθομιλουμένη επ’ αυτού). Ξεχνάς κάμποσα. Ας πούμε: Διαφορά στην ανατομία. Διαφορά στη σωματική δύναμη. Διαφορά στη ‘‘χημεία’’ (ορμόνες). Διαφορά στη σεξουαλική (και όχι μόνο) ωρίμανση. Διαφορά στη δυνατότητα αναπαραγωγής (με ημερομηνία λήξης στη γυναίκα, σχεδόν ισόβια για τον άνδρα). Όλες αυτές οι διαφορές, διαφορές που δεν έχουν καμία σφραγίδα κοινωνικής κατασκευής, συνδιαμορφώνουν, μαζί με τη μητρότητα βεβαίως βεβαίως, έναν διαφορετικό ψυχισμό.

Δεν μου κάθεται καλά η λέξη σκλαβιά, που χρησιμοποιείς, υιοθετώντας την ορολογία τής Μποβουάρ. Δέχομαι το ιδιαίτερο βάρος που σας φορτώνει, όχι όμως και «σκλαβιά»! Και πρόσεξε εδώ: η αναγόρευση της μητρότητας σε σκλαβιά είναι το πρώτο βήμα για να συναντηθείς με την Πατρικίου που θέτει ως πρώτο στόχο το δικαίωμα στην απελευθέρωση από αυτήν! ;-)

Τέλος: Δεν είστε οι μόνες σε αυτή τη ‘‘σκλαβιά’’, έχουμε κι εμείς τις ‘‘δουλείες’’ μας. Αψευδείς μάρτυρες τα δισεκατομμύρια κόκαλα που βρίσκονται διάσπαρτα στα πεδία τών μαχών από καταβολής κόσμου!


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


3. Δεν νομίζω ότι η καταπίεση των γυναικών έχει ως αποκλειστική μήτρα της τη μητρότητα και τον κοινωνικό ρόλο που τους έχει αποδοθεί εξ αιτίας της. Για παράδειγμα: πώς μπορεί να εξαιρέσει κανείς τη διαφορά στη μυϊκή δύναμη, διαφορά που στα χιλιάδες χρόνια κυριαρχίας τής γυμνής ανελέητης βίας ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου; Έπειτα: πολλά από όσα συνοδεύουν τη μητρότητα, όπως λόγου χάρη η ανημπόρια τής εγκυμοσύνης που απαιτεί τη φροντίδα και την προστασία τής γυναίκας ή ο θηλασμός, δεν οφείλονται σε καμία κοινωνική κατανομή ρόλων. Είναι φυσικά επακόλουθα της φυσικής διαφοράς εσείς να κυοφορείτε κι εσείς να τίκτετε που μοιράζεστε με όλα τα θηλυκά ξαδέρφια μας, τα ζώα στα οποία ανήκει ο άνθρωπος.

Για τις βιολογικές διαφορές που δεν περιορίζονται στη μητρότητα έγραψα παραπάνω, να μην επαναληφθώ.

4. Λάθος ‘‘ανάγνωση’’ έχεις κάνει για την Πατρικίου. Η επιδίωξή της, σύμφωνα με αυτά που γράφει τουλάχιστον (δεν ξέρω αν δεν έχει την ικανότητα να εκφράζει με ακρίβεια τις σκέψεις της), είναι διαυγής σαν νεράκι πηγής: να μετατρέψει τη μητρότητα σε όπλο γυναικείας κυριαρχίας. Καθόλου δεν θέλει να αναλάβει τα βάρη τής ανατροφής τών παιδιών αναπαράγοντας την πατροπαράδοτη αντίληψη. Η πατροπαράδοτη αντίληψη θέλει τον άντρα να λέει: «Γυναίκα, το παιδί θέλει άλλαγμα και τάισμα. Άλλαξέ του πάνες και φέρτο μου καθαρό και ταϊσμένο να παίξω λίγο με το γιό μου!». Η Πατρικίου διεκδικεί μαχητικά το δικαίωμα αυτή την πατροπαράδοτη αντίληψη, σύμφωνα με την οποία τα βάρη ανήκουν στη γυναίκα αλλά η εξουσιαστική διαχείριση στον άντρα, να την αντιστρέψει υπέρ τού γυναικείου φύλου. Κυριαρχία διεκδικεί και λυπάμαι που δεν το βλέπεις. Γι’ αυτό το λόγο έγραψα στην ανάρτηση πως δεν βλέπω ψήγμα ισότητας στα λόγια της. Ένα οργισμένο θηλυκό είναι όπως εμφανίζεται μέσα από τα λόγια της. Ένα οργισμένο θηλυκό που δεν μπορεί να κρύψει το φθόνο του για τον φαλλό (δηλαδή τον πόθο του για κυριαρχία).

5. Δεν έχει γίνει φανερό πως αναγνωρίζουμε και παραναγνωρίζουμε τη διαπάλη τών δύο φύλων; Και δεν έχει γίνει φανερό πως δεν έχουμε τίποτε εναντίον τού φεμινιστικού κινήματος γενικά ή ότι δεν πιστεύουμε πως πρέπει να το παραπέμπουμε στη Δευτέρα (σοσιαλιστική) παρουσία; Νομίζω πως ναι και νομίζω ότι έχεις και με το παραπάνω την ικανότητα να το διακρίνεις αυτό. Είπαμε όμως να μην αφήσουμε να περάσει στο ντούκου ένα λαμπρό δείγμα (επίτρεψέ μου: όχι ‘‘παραξενιάς’’) σύγχυσης και σεξιστικού κατά βάση εκτροχιασμού.


Τα λέμε


ΥΓ Δεν έκανες καλά που δεν επανήλθες στο τεστάκι μας επειδή δεν υπήρχε ενδιαφέρον από άλλους. Και λοιπόν; Ενδιαφερόσουν εσύ. Δεν αρκούσε αυτό; Για μας, ναι, αρκούσε αυτό.

Ανώνυμος είπε...

Φίλοι Λέφτηδες,

Με όλη την καλή διάθεση και χωρίς παρεξήγηση, αλλά έχετε δύο επιλογές: ή να αφήσετε κατά μέρος το γυναικείο ζήτημα (και τις φεμινίστριες μαζί) ή αλλιώς να προσπαθήσετε να αμφισβητείτε περισσότερο γιατί… πήρατε φόρα και γράψατε πολλά!!!!

Για παράδειγμα: Και καλά οι άνδρες γεννούν και οι γυναίκες τίκτουν και φταίει η ρημάδα η…. καθομιλουμένη για τη σύγχυση (άντε να γεννήσετε ρε παιδιά και είναι βέβαιο ότι θα πάρετε βραβείο) ή ότι τα πεδία των μαχών είναι γεμάτα κόκαλα (αλήθεια ποιός σας διαβεβαίωσε ότι ήταν μόνο ανδρικά ) κλπ

Επίσης, ενώ εγώ αναφερόμουν στη μητρότητα ως «σκλαβιά στο είδος» εσείς εννοήσατε τη «σκλαβιά» στην καθημερινότητα (και μου την ψιλοείπατε και από πάνω).

Αυτό που όμως με στενοχωρεί είναι ότι ξεμπερδέψατε γρήγορα (και χωρίς επιχειρήματα) με την άποψη περί κοινωνικής κατασκευής του φύλου. Αλλά δεν πειράζει ρε παιδιά! Καλή καρδιά να έχουμε! Η ζωή τραβάει την ανηφόρα και έτσι κι’ αλλιώς οι καταπιεσμένοι είναι αυτοί που ανοίγουν δρόμους και εν προκειμένω οι καταπιεσμένες που πρέπει να αμφισβητήσουν κοινωνικούς ρόλους!

Τα λέμε (που λέτε και εσείς)!

Επισκέπτρια Χ

Υ.Γ. Α και κάτι τελευταίο για τη διαφορά (μυικής) δύναμης μεταξύ ανδρών και γυναικών: Δεν μπορεί, κάτι θα έχετε ακούσει για τις γυναίκες ή μάλλον για τα κορίτσια που σ’ όλη τη διάρκεια του Β’ Αντάρτικου ζαλώνονταν τα εφόδια και περπάταγαν νύχτες ολόκληρες για να εφοδιάσουν τους αντάρτες - και τις αντάρτισσες για να μην ξεχνιόμαστε ε;;;;

LeftG700 είπε...

Φίλη Χ,


Γιατί φουρτούνιασες ξαφνικά, ρε φιλενάδα; Δεν έγραψα κάτι προσβλητικό ή επιθετικό ή πρωτότυπο.

Το σπερματοζωάριο δεν γονιμοποιεί το ωάριο; Έτσι δεν παίρνει μπροστά η διαδικασία αναπαραγωγής και του ανθρώπινου είδους; Επομένως, με αυτή την έννοια, τι το στραβό έχει η διατύπωση ότι ο άνδρας γεννά και η γυναίκα τίκτει; Και όταν λέμε στην καθομιλουμένη «η τάδε γέννησε» δεν εννοούμε τον τοκετό;

Από την εποχή τών πρωτόγονων κοινωνιών ακόμα η εμπλοκή σε σωματικές μάχες με ζώα ή εχθρούς δεν ήταν «αντρική υπόθεση» (για να μιμηθώ την έκφραση της Πατρικίου); Οι άντρες δεν ήταν οι ‘‘καθ’ ύλη’’ αρμόδιοι; Δεν ήταν τα μόνα θύματα, ασφαλώς. Όμως αυτοί είχαν χρεωθεί την υπεράσπιση της οικογένειας, της ομάδας, της φυλής, κ.λπ. Εσύ κάνεις λόγο για τις ανταρτοπούλες τού ΔΣΕ. Εγώ θα σου κάνω ρελάνς από ...φεμινιστική σκοπιά. :-) Θα κάνω λόγο για την Αρτεμισία που η παλικαριά της ξεφτίλισε τους άντρες Πέρσες! Τίποτε δεν ξεχνάω. Όμως ο καταμερισμός ‘‘εργασίας’’ επί τού προκειμένου είναι δεδομένος. Μην τρελαθούμε τώρα. Οι αμαζόνες ήταν η εξαίρεση στην Ιστορία, όχι ο κανόνας.

Δεν άλλαξα την έννοια τής «σκλαβιάς». Με τη δική σου τη χρησιμοποίησα κι εγώ. Και οπωσδήποτε δεν σου την ψιλοείπα. Μια διαφορετική άποψη εξέφρασα.

Τελευταίο και πολύ σημαντικό: Δεν ξεμπέρδεψα χωρίς επιχειρήματα με την κοινωνική κατασκευή τού φύλου. Ξεμπέρδεψα χωρίς επιχειρήματα με την εξ ολοκλήρου κοινωνική κατασκευή τού φύλου. Δεν χρησιμοποίησα καθόλου τον συγκεκριμένο όρο νέτο σκέτο. Χρειάζονται άραγε επιχειρήματα για να πείσω εσένα, ή οποιονδήποτε παρακολουθεί την κουβέντα μας, ότι το αγορίστικο ‘‘πουλάκι’’ και το κοριτσίστικο ‘‘κουτάκι’’ δεν το κατασκεύασε καμία κοινωνία;;; Κι εδώ, παρεμπιπτόντως: για πες μου αλήθεια, για να καταλάβω μέχρι ποιο σημείο πιστεύεις ότι πρέπει να αποδομηθεί η κοινωνική αποπεράτωση της κατασκευή τού φύλου:[***]

Αν κάνω παιδί και είναι κορίτσι, τι μού προτείνεις; Να το φωνάζω ...Σωτήρη όπως ο Κωνσταντάρας τη Βουγιουκλάκη στο «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια»;


Τα λέμε


[***] Χρησιμοποιώ τον όρο «κοινωνική αποπεράτωση» για να τονίσω το γεγονός ότι η κοινωνία δεν κατασκευάζει το φύλο εκ του μηδενός. Το ολοκληρώνει βάσει τού φυσικού αρχιτεκτονικού σχεδίου. (Είναι αυτονόητο, αλλά επειδή σε φοβήθηκε λίγο το μάτι μου ;-) να το πω ολογράφως: στο φυσικό αρχιτεκτονικό σχέδιο δεν συμπεριλαμβάνω βεβαίως τους ανά τους αιώνες και εποχές κοινωνικούς ρόλους...)

Ανώνυμος είπε...

Φιλοι λέφτηδες,

Αντι απάντησης στο ερώτημα σας:

Ὁ Γκρεμιστὴς

Ἀκοῦστε. Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής, γιατί εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κτίστης,

ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης.

Καὶ θέλει καὶ τὸ γκρέμισμα νοῦ καὶ καρδιὰ καὶ χέρι.

Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει ἑνὸς πόθου ἀστέρι.

Κι ἂν εἶμαι τῆς νυχτιᾶς βλαστός, τοῦ χαλασμοῦ πατέρας,

πάντα κοιτάζω πρὸς τὸ φῶς τὸ ἀπόμακρο τῆς μέρας.

ἐγὼ ὁ σεισμὸς ὁ ἀλύπητος, ἐγὼ κι ὁ ἀνοιχτομάτης·

τοῦ μακρεμένου ἀγναντευτής, κι ὁ κλέφτης κι ὁ ἀπελάτης*

καὶ μὲ τὸ καριοφίλι μου καὶ μὲ τ᾿ ἀπελατίκι*

τὴν πολιτεία τὴν κάνω ἐρμιά, γῆ χέρσα τὸ χωράφι.

Κάλλιο φυτρῶστε, ἀγκριαγκαθιές, καὶ κάλλιο οὐρλιάστε, λύκοι,

κάλλιο φουσκῶστε, πόταμοι καὶ κάλλιο ἀνοῖχτε τάφοι,

καί, δυναμίτη, βρόντηξε καὶ σιγοστάλαξε αἷμα,

παρὰ σὲ πύργους ἄρχοντας καὶ σὲ ναοὺς τὸ Ψέμα.

Τῶν πρωτογέννητων καιρῶν ἡ πλάση μὲ τ᾿ ἀγρίμια

ξανάρχεται. Καλῶς νὰ ῾ρθῆ. Γκρεμίζω τὴν ἀσκήμια.

Εἶμ᾿ ἕνα ἀνήμπορο παιδὶ ποὺ σκλαβωμένο τό ῾χει

τὸ δείλιασμα κι ὅλο ρωτᾷ καὶ μήτε ναὶ μήτε ὄχι

δὲν τοῦ ἀποκρίνεται κανείς, καὶ πάει κι ὅλο προσμένει

τὸ λόγο ποὺ δὲν ἔρχεται, καὶ μία ντροπὴ τὸ δένει

Μὰ τὸ τσεκοῦρι μοναχὰ στὸ χέρι σὰν κρατήσω,

καὶ τὸ τσεκοῦρι μου ψυχὴ μ᾿ ἕνα θυμὸ περίσσο.

Τάχα ποιὸς μάγος, ποιὸ στοιχειὸ τοῦ δούλεψε τ᾿ ἀτσάλι

καὶ νιώθω φλόγα τὴν καρδιὰ καὶ βράχο τὸ κεφάλι,

καὶ θέλω νὰ τραβήξω ἐμπρὸς καὶ πλατωσιὲς* ν᾿ ἀνοίξω,

καὶ μ᾿ ἕνα Ναὶ νὰ τιναχτῶ, μ᾿ ἕνα Ὄχι νὰ βροντήξω;

Καβάλα στὸ νοητάκι* μου, δὲν τρέμω σας ὅποιοι εἶστε

γκρικάω,* βγαίνει ἀπὸ μέσα του μιὰ προσταγή: Γκρεμίστε!

Του Κωστή Παλάμα

Επισκέπτρια Χ


LeftG700 είπε...

Φίλη Χ,


Δεν έχουμε καμία αντίρρηση για το γκρέμισμα. Κι εμείς μαζί σας. Αν όμως θελήσετε να γίνετε Βεζίρηδες στη θέση τού Βεζίρη, καλή ώρα σαν την Πατρικίου, εκεί θα φάμε τα μουστάκια μας! ;-) :-)


Τα λέμε