Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Δέκα σκέψεις για το δίλημμα «αντιφασισμός ή αντικαπιταλισμός»




Ι. Δεν υπάρχει κανένα δίλημμα. Το ζήτημα αυτό έχει λυθεί θεωρητικά και έχει επιβεβαιωθεί εμπειρικά. Και η απάντηση είναι αντιφασισμός. Θεωρητική επίλυση: Ακόμα κι αν πιστεύει κανείς ότι το μόνο που αξίζει να ειπωθεί για το φασισμό και το ναζισμό είναι πως δεν αποτελούν παρά μία από τις μορφές που παίρνει η άσκηση της αστικής εξουσίας, πρέπει να είναι πολύ ανόητος για να αδιαφορεί για τα ‘‘ιδιαίτερα χαρακτηριστικά’’ που παίρνει αυτή η μορφή. Εμπειρική επιβεβαίωση: Και μόνο η πικρή εμπειρία τής Δημοκρατίας τής Βαϊμάρης αρκεί.

ΙΙ. Μιλώντας για αντιφασισμό, μιλάμε κατ’ αρχήν και πρώτα απ’ όλα για την ενιαία αντιμετώπιση του φασισμού από την Αριστερά.

ΙΙΙ. Ο αντιφασισμός τής Αριστεράς είναι αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη, όταν η επιρροή τού φασισμού/ναζισμού τείνει να λάβει χαρακτηριστικά λαϊκού κινήματος, όπως συμβαίνει αυτή την περίοδο στην Ελλάδα. Ένα φασιστικό λαϊκό κίνημα χρειάζεται ένα αντιφασιστικό λαϊκό κίνημα.

IV. Η Αριστερά είναι ο ‘‘φυσικός’’ ηγεμόνας ενός λαϊκού αντιφασιστικού κινήματος.

V. Η ηγεμονία της όμως δεν προκύπτει το ίδιο ‘‘φυσικά’’. Πρέπει να την κερδίσει.

VI. Για να την κερδίσει πρέπει να συνομιλήσει πειστικά με τα επαμφοτερίζοντα και ταλαντευόμενα μικροαστικά στρώματα (παραδοσιακά και νέα). Αυτά δηλαδή που έχουν υιοθετήσει στον ένα ή τον άλλο βαθμό την θεωρία τών ‘‘δύο άκρων’’.

VII. Δεν μπορεί να υπάρξει πειστική συνομιλία τής Αριστεράς με τα μικροαστικά στρώματα, χωρίς την εξουδετέρωση αυτής τής θεωρίας.

VIII. Δεν μπορεί να εξουδετερωθεί αυτή η θεωρία, αν η Αριστερά συγκατανεύσει στη μετατροπή του πολύ συγκεκριμένου πολιτικού συνθήματος «Όχι στο φασισμό» στο πολύ αφηρημένα ‘φιλοσοφικό’’ σύνθημα «Όχι στη βία». Αντίθετα: η αποδοχή εκ μέρους τής Αριστεράς μίας τέτοιας ‘‘διολίσθησης’’ αναβιώνει αυτή τη θεωρία ισχυρότερη από ποτέ και δένει την ίδια χειροπόδαρα με τα ίδια της τα χέρια.

IX. Για την Αριστερά που «εννοεί αυτά που λέει και λέει αυτά που εννοεί», ο αντιφασισμός σε σχέση με τον αντικαπιταλισμό είναι χωρίς αμφιβολία δύο βήματα πίσω.

X. Δύο βήματα πίσω – ένα εμπρός.


Η εικόνα, από το xaxor.com.



Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Γερμανικές εκλογές: Τα πράγματα θα επιδεινωθούν πριν αρχίσουν να βελτιώνονται...




Διακόπτουμε το συνηθισμένο μας πρόγραμμα και παραβιάζουμε την υπόσχεση για τη θεματολογία τού επόμενου post για να ...καγχάσουμε! Να καγχάσουμε την ‘‘αλλαγή’’ κλίματος στην Ευρώπη που ένιοι αριστεροί προαναγγέλλουν εδώ και κάτι μήνες —από τις εκλογές τού περσινού Ιουνίου και μετά, αν δεν κάνουμε λάθος...—, με την ελπίδα οι ισχυρισμοί τους να λειτουργήσουν επιτελεστικά (εν είδει αυτοεκπληρούμενης προφητείας). Όντως, ‘‘αλλάζει’’ το κλίμα στην Ευρώπη. Με την Άνγκελα να σαρώνει και την Αριστερά (Die Linke) να υποχωρεί από το παρα τρίχα 12% των προηγούμενων εκλογών στο οκτώ και κάτι ‘‘ψιλά’’...

‘‘Αλλάζει’’ το κλίμα, παίδες.

Πάρτε μαζί σας πολύ νερό...



Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Μέρες τού ’21, ’22, ’23, ’24, ’25, ’26, ’27, ’28, ’29, ’30, ’31, ’32, ’33, ‘’34, ’35...




Η αρχή έγινε με την επέτειο των 40 χρόνων από το φασιστικό πραξικόπημα στη Χιλή το 1973, εκεί που το αίμα έτρεξε ποτάμι. Και μετά, λίγες μέρες μετά, ήρθε η μαύρη Τρίτη που φάγανε άνανδρα τον Παύλο και η συζήτηση φούντωσε: αντιφασισμός (μέχρι και στο ταπεινό τσαρδί μας παρουσιάστηκε αυτό το φαινόμενο). Ναι, αντιφασισμός. Αλλά πώς; Εδώ είναι ο κόμπος που από τη δεκαετία του 1920 και μετά τον βρίσκουμε κάθε λίγο και λιγάκι μπροστά στα πόδια μας με αυτή ή την άλλη αφορμή και μπουρδουκλωνόμαστε και συχνά τρώμε τα μούτρα μας.

Σε τι έγκειται η δυσκολία του κόμπου; ─για έναν αριστερό βέβαια και όχι για έναν (αστικο)δημοκράτη. Στο γεγονός ότι εκτός από αντιφασίστας είναι, θεωρητικά τουλάχιστον, και αντικαπιταλιστής. Οπότε, ξέρει πολύ καλά ─κι αυτή τη φορά όχι μόνο θεωρητικά αλλά και μέσα από την Ιστορία─ ότι ο φασισμός και ο ναζισμός ήταν ανέκαθεν το μακρύ και βάρβαρο χέρι τού καπιταλιστικού συστήματος, που το επιστράτευε και στηριζόταν πάνω του κάθε φορά που τα έβρισκε μπαστούνια με το εργατικό κίνημα. Και ξέροντάς το αυτό ο φίλος μας ο αριστερός, κάθε φορά που βρίσκει ανάμεσα στα πόδια του το πρόβλημα του φασισμού, άρα και το ζητούμενο του αντιφασισμού, ξύνει με απορία το κεφάλι του: να λογαριάζω και τους μη αντικαπιταλιστές (δηλαδή τους μη εισέτι αντικαπιταλιστές, καθ’ όσον ως διαλεκτικός ξέρει ή πρέπει να ξέρει ότι things change) στο αντιφασιστικό τείχος που πρέπει να ορθωθεί απέναντι στο Μαύρο Μέτωπο ή να μη τους λογαριάζω; Ιδού η απορία.

Καθαρογράφουμε τις σκέψεις μας γι’ αυτό το ζόρικο ερώτημα και θα τις εκφράσουμε στην επόμενη ανάρτηση. Στο μεταξύ, χρήσιμο θα ήταν να κάνετε κι εσείς τις δικές σας ─το λέμε για όσους δεν έχουν μπει ήδη στη διαδικασία. Όσοι το κάνουν, θα βρουν αρκετή τροφή για σκέψη στια παρακάτω κείμενα:




Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Θεωρία των ‘‘δύο άκρων’’. Μάθημα Πρώτο (αποκλειστικά για αριστερούς).




Μια και είναι το πρώτο μάθημα, για να διευκολύνουμε τα ‘‘παιδάκια’’, το μάθημα είναι τραγουδιστό. Ένα τραγουδάκι δηλαδή (που δεν το ήξερα και το άκουσα στην Ελληνοφρένεια πριν λίγα λεπτά). Κάποια από τα παιδάκια θα ‘‘ζοριστούν’’, το έχω σίγουρο. Βλέπετε, ακόμα και τα ‘‘παιδάκια’’  έχουν την ικανότητα της απώθησης και ‘‘ζορίζονται’’ όταν τους τη βγάζεις στην επιφάνεια. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται όχι για μία συνηθισμένη, από αυτές στις οποίες όλοι λίγο πολύ καταφεύγουμε, αλλά για τη Μεγάλη Απώθηση…

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ




Η εικόνα, από την Ιστορία!



Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Τώρα οι σημαίες σε ντύσανε. Σύντροφε, εσύ, κοιμήσου, κι εμείς… εμείς… εμείς τι;;;




Δεν είναι ώρα για λόγια σήμερα. Είναι ώρα για σκέψεις. Δηλαδή, για συζήτηση με τον εαυτό μας. Ας την κάνει ο καθένας από εμάς. Ήσυχα κι απλά. Μόνο να την κάνουμε έντιμα, ρε σύντροφοι. Να μην καταδεχτούμε να κοροϊδέψουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Και θα τον κοροϊδέψουμε, λέμε εμείς, αν καταπιέσουμε και καταχωνιάσουμε βαθιά μέσα μας το πρώτο-πρώτο πράγμα που νιώθουμε όλοι ότι πρέπει να κάνουμε, σπρωγμένοι ίσως από τον αταβισμό της ζωικής μας υπόστασης: να συσπειρωθούμε  ο ένας κοντά στον άλλον. Ντροπή στον εργάτη, στο σκλάβο ντροπή, χώρια αν βαδίζει σ’ αυτή τη ζωή!

Όχι λόγια σήμερα, λοιπόν. Σχόλια κλειστά. Σχόλια κλειστά και μυαλά ανοιχτά.

Α, ναι! Κι αυτό, προ πάντων αυτό: Ψυχή βαθιά!

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ