Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Η δυστυχία τού να (προσπαθείς να μην) είσαι Έλληνας —ή Άγγλος, Γάλλος, Πορτογάλος, Σέρβος, Βούλγαρος, Ρουμάνος.




Στην προηγούμενη ανάρτηση δημοσιεύσαμε δύο κείμενα με μεγάλη μεν χρονική απόσταση μεταξύ τους, αλλά με την ίδια θεματολογία, καθώς και τα δύο άπτονται του «εθνικού ζητήματος». Είναι τόσο πολλές οι διαφορές τους, ώστε πραγματικά δυσκολεύεται πολύ να πιστέψει κανείς ότι οι συγγραφείς τους, ο Ηλίας Ιωακείμογλου (ΗΙ) και ο Μιχαήλ Μπακούνιν, βλέπουν τα πράγματα και οι δύο από αριστερή σκοπιά, όπως ασφαλώς και είναι η περίπτωση. Συνοπτικά: Εκεί που ο Ιωακείμογλου βλέπει το έθνος περίπου ως βαμπίρ το οποίο συντηρείται τρεφόμενο από  «το αμυντικό μίσος του πατριώτη που γλιστρά εύκολα στο καταδιωκτικό μίσος του εθνικιστή», ο Μπακούνιν βλέπει την εθνικότητα να αναβιβάζεται σε «ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται». Κι εκεί που ο πρώτος αντιμετωπίζει περίπου με τρόμο τις εθνικές ιστορίες, καθώς δεν βλέπει φαίνεται εφικτή άλλη ανάγνωσή τους παρά μόνο αυτή που θέλει το έθνος διαχρονική «κοινότητα μυθικών όντων», ο δεύτερος δεν διστάζει να διακηρύξει: «Υποκλινόμαστε, λοιπόν, στην παράδοση, στην ιστορία.»! Πού οφείλονται αυτές οι μεγάλες αποκλίσεις στην προσέγγιση ενός εκάστου, όπου ο ένας μοιάζει να θέλει να εξαφανίσει κάθε εθνικό ίχνος μέσω τής αποκήρυξης των εθνικών εορτών και ο άλλος (που δεν έχει μάλιστα την παραμικρή σχέση με τον γνωστό ‘‘εθνοκομμουνιστή’’ Στάλιν! ;-) ) δείχνει να ‘‘πλέει’’ μέσα στην έννοια του έθνους, με την ίδια άνεση που ένα ψάρι κολυμπάει στο νερό;

Δεν θα μπλέξουμε βέβαια με τη γνωστή γενεαλογική συζήτηση περί έθνους (κατασκευάστηκαν τα έθνη, άποψη που προφανώς συμμερίζεται ο ΗΙ, ή προέκυψαν —ακριβέστερα αναδύθηκαν;) ούτε και θα σταθούμε στη διάκριση μεταξύ έθνους και κράτους, όπως φροντίζει σοφά να κάνει ο Μπακούνιν. Θα χαθούμε στο διάστημα και ούτε και νομίζω άλλωστε ότι προσφέρει κάτι στη συγκεκριμένη κουβέντα. Θα περιοριστούμε στο προφανές: Οι μεγάλες διαφορές μεταξύ ΗΙ και Μπακούνιν οφείλονται στο ότι ο πρώτος θεωρεί το έθνος Νο 1 εχθρό τής Αριστεράς, ενώ ο δεύτερος το αντιμετωπίζει περίπου ως σύμμαχο (και μάλιστα σύμμαχο ‘‘εν όπλοις’’, δεδομένων τών ριζικά ανατρεπτικών επιδιώξεων τού αναρχικού κινήματος).

Ένα, Χι, ή Δύο;

Ποιος έχει δίκαιο και ποιος άδικο; Όπως έδειξε η Ιστορία, ισχύουν αμφότερα για αμφότερους: και οι δύο έχουν δίκαιο, και οι δύο έχουν άδικο! Μ’ άλλα λόγια το έθνος, που στη νεωτερική εποχή νοείται πάντα ως έθνος-κράτος, έχει αποδειχθεί και ασφαλώς θα αποδειχθεί και στο μέλλον ότι εν δυνάμει αντιπροσωπεύει άλλοτε τον Νο 1 εχθρό τής Αριστεράς, κι άλλοτε έναν πρώτης τάξεως σύμμαχο. Κι εδώ δεν εννοώ τα αντιιμπεριαλιστικά, αντιαποικιοκρατικά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που στην αφετηρία τους τουλάχιστον αποτέλεσαν σαφή κίνηση της Ιστορίας προς τα αριστερά. Εννοώ κάτι πρωταρχικό. Για να θυμηθούμε εμβληματικά γεγονότα:

Ναι, τα έθνη έθαψαν, μεταφορικά και κυριολεκτικά, την εργατική τάξη στο Μεγάλο Πόλεμο του 1914-18. Αλλά και η εθνοκρατική οργάνωση διευκόλυνε τόσο το ξέσπασμα, όσο και την επιβίωση της Οκτωβριανής Επανάστασης. Και για να συνδεθούμε και με το εδώ και τώρα τής θλιβερής ελληνικής πραγματικότητας: η εθνοκρατική οργάνωση είναι αυτή που θα επιτρέψει το σχηματισμό μιας ενδεχόμενης κυβέρνησης με αριστερό πρόσημο, η οποία θα κάνει πράξη (μένει να αποδειχθεί βέβαια αυτό) τις ιδέες τού ίδιου τού Ιωακείμογλου, λόγου χάρη, για «αύξηση του ελάχιστου μισθού» ώστε να γίνουν «μεγάλα βήματα για αυξήσεις όλων των μισθών», ή για «μια συστηματική, μελετημένη, αποφασιστική, πολιτική παρέμβαση» η οποία θα επιτρέψει «να περάσουν στα χέρια των εργαζομένων οι επιχειρήσεις που κλείνουν ώστε να διασώσουμε το παραγωγικό δυναμικό της χώρας».

Αποδομήστε, αποδομήστε… αλλά τι θα μείνει στο τέλος;

Παρ’ όλα αυτά, για τον ΗΙ, συνεπή εκφραστή του κομματιού εκείνου τής Αριστεράς που βλέπει τα πάντα μόνο (όχι πρώτα, ή σε τελική ανάλυση: μόνο) με ταξικά γυαλιά,[1] καμία ενδεχομενικότητα ως προς το ρόλο τού έθνους δεν υπάρχει και επομένως το ζήτημα είναι λυμένο: το έθνος στις μέρες μας είναι σταθερά ο Νο 1 εχθρός τού αριστερού εργατικού κινήματος και γι χρειάζεται επειγόντως αποδόμηση. Έτσι, εκστρατεύει εναντίον του μέσω τής απομάγευσης των εθνικών εορτών. Και ατυχεί πολλαπλώς. Διότι μέσα στον ‘‘αντιεθνικιστικό’’ ενθουσιασμό του ξεχνάει ότι όλα τα επιχειρήματα που επικαλείται για να κάνει ‘‘ίσωμα’’ τις εθνικές γιορτές και τελετουργίες, μπορούν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν για οποιαδήποτε εορταστική και όχι μόνοσυλλογική κοινωνική δραστηριότητα. Ο Ιωακείμογλου έχει την εντύπωση ότι κατεδαφίζει μόνο τις εθνικές εορτές. Στην πραγματικότητα κατεδαφίζει κάθε γιορτή και κάθε ιδιαίτερη και εξαιρετική (όχι μέρος τής καθημερινής ρουτίνας δηλαδή) κοινωνική διαδικασία. Νομίζει ότι πολεμάει το έθνος, ενώ πολεμάει αναπόσπαστες πλευρές τού κοινωνικού! Δίνει δηλαδή μια μάχη που δεν πρόκειται να κερδίσει ποτέ, τουλάχιστον όσο υπάρχουν ανθρώπινες κοινωνίες. Δυστυχία. Αριθμούμε τις κυριότερες ατυχείς στιγμές τού άρθρου του:

1. Ατυχής η έμπνευσή του (ειδικά αυτή, μπορεί και δυστυχής! —με τη διασταλτική έννοια τής λέξης βέβαια) να χρησιμοποιήσει ως εύρημα τον «άγριο» του Αμαζονίου. Το γιατί το εξηγεί ο ίδιος με το χέρι του λίγες αράδες παρακάτω: «Στο σημείο αυτό, ο άγριος φίλος θα είχε πιθανότατα την απορία για ποιο λόγο δεν συμμετέχουμε, κάποιοι από εμάς, στην εθνική εορτή. Στο κάτω-κάτω μοιάζει με τις δικές τους εορτές, τις εορτές των πρωτόγονων κοινωνιών στις οποίες ζουν οι ‘‘άγριοι’’». Εδώ δέχεται ο ίδιος το προφανές (και βέβαια αυτοανατινάζεται): οι συλλογικές και μαζικές γιορτές μιας κοινότητας ανθρώπων δεν είναι ‘‘έργο’’ του έθνους-κράτους!

2. Ατυχής, ατυχέστατη η άποψη που εκφράζει ότι «η εθνική γιορτή είναι μια καθαρά νοητική επινόηση, μια κοινωνικά κατασκευασμένη εμπειρία». Τι θα πει «καθαρά νοητική επινόηση»; Οι γιορτές στην Σοβιετική Ένωση σε κάθε επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης, που ασφαλώς ο εορτασμός της αντιστοιχούσε σε εθνική γιορτή, ήταν μία «καθαρά νοητική επινόηση»; Και τι θα πει «κοινωνικά κατασκευασμένη εμπειρία»; Ακόμα και το πάρτι μιας φίλης μου Δήμητρας όπου ήμουν καλεσμένος το περασμένο Σάββατο ήταν μια «κοινωνικά κατασκευασμένη εμπειρία»! So what?

3. Ατυχής η αναφορά του στο προφανές γεγονός ότι η εθνική εορτή συνιστά μέρος μιας διαδικασίας κοινωνικοποίησης. Κάθε γιορτή αποτελεί μέρος τής ίδιας διαδικασίας, σε διαφορετική κλίμακα κάθε φορά. Ισχύει τόσο για τις οικογενειακές ονομαστικές γιορτές  (λόγου χάρη: όταν ήμουν μικρός μαζευόταν το σόι για να μου πει «Χρόνια Πολλά»), όσο ισχύει και για τις εθνικές γιορτές στην κλίμακα τής φυλής στην οποία ανήκει ο «άγριος» τού Αμαζονίου, όπως ο ίδιος δέχθηκε λίγο πριν αυτοανατιναχτεί (και για τις οποίες, παρεμπιπτόντως, δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερο πρόβλημα).

4. Το ίδιο ατυχής είναι και η υπενθύμιση ενός ακόμα αυτονόητου: κάθε γιορτή, οποιασδήποτε συλλογικότητας, είναι —ταυτόχρονα, την ίδια ακριβώς στιγμή!— μία διαδικασία ενοποίησης (κοινωνικοποίησης που συντελείται σε συγκεκριμένα πλαίσια και με συγκεκριμένες προϋποθέσεις) και μία διαδικασία αποκλεισμού για εκείνους που δεν πληρούν τα κριτήρια συμμετοχής στη γιορτή. Σε μία επετειακή εκδήλωση για την Οκτωβριανή Επανάσταση, π.χ., η αριστερή συλλογικότητα που θα την διοργανώσει δεν πρόκειται να καλέσει τον Κασιδιάρη ή τον Φαήλο! Και στη γιορτή τού Ολυμπιακού για την κατάκτηση του φετινού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, κατάκτηση που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις πρέπει να θεωρείται βέβαιη, δεν πρόκειται να προσκληθεί η Θύρα 13!

5. Η ίδια ατυχία φαίνεται να κυνηγάει τον ΗΙ κι όταν κάνει λόγο απαξιωτικά για τα τελετουργικά εργαλεία των εθνικών εορτών.[2] Μα η γιορτή εν γένει, οποιαδήποτε γιορτή,  είναι αφ’ εαυτής μία τελετή που αρθρώνεται γύρω από ένα ξεχωριστό γεγονός, μία ιδιαίτερη αφορμή. Πώς είναι δυνατόν να συντελεστεί χωρίς τη χρήση κάποιων αντίστοιχων μέσων (εργαλείων), θεσμισμένων επί τούτου; Πώς είναι δυνατόν, λόγου χάρη, να γιορταστούν παιδικά γενέθλια χωρίς το «τελετουργικό εργαλείο» τής απαραίτητης τούρτας με τα αναπόσπαστα κεράκια που το παιδί θα σβήσει υπό τους ήχους τού γνωστού τραγουδιού, τραγουδισμένου από όλους τους παρευρισκόμενους; Και για να πάμε στα δικά μας: τι άλλο από ένα τέτοιο «τελετουργικό εργαλείο» είναι τα στεφάνια που καταθέτουμε οι αριστεροί στο Σκοπευτήριο κάθε Πρωτομαγιά;  

Αποδόμηση ή αναδόμηση;

Είδαμε ότι για τον ΗΙ και όλους εκείνους που μοιράζονται τις ίδιες απόψεις η απάντηση στο ερώτημα  είναι κατηγορηματική: αποδόμηση. Πάει και τελείωσε. Η αναδόμηση, δηλαδή η εξήγηση για την κοινωνικοϊστορική εξέλιξη των μεγάλων ανθρώπινων κοινωνικών συνόλων από τη χαλαρή προνεωτερική σύνδεσή τους στο σημερινό έθνος-κράτος, καθώς και μία άλλη, δική μας αφήγηση  για το «εθνικό ζήτημα», απαλλαγμένη από τα πέπλα τού μυστικιστικού και μεταφυσικού εθνικισμού δεν τους ενδιαφέρει.[3] Το αποτέλεσμα είναι λιγότερο από μηδέν. Είναι αρνητικός αριθμός! Στο βαθμό που δεν πυροβολούν τον αέρα (όπου κοινωνία και γιορτές), πυροβολούν τα πόδια τους, αφού, υπονομεύοντας κάθε γιορτή και τελετουργία, υπονομεύουν και τις δικές μας, τις αριστερές. Και στο βαθμό που δεν πετυχαίνουν ούτε σ’ αυτό, πυροβολούν το κεφάλι τους! Γιατί, αποδομώντας τα συγκροτητικά στοιχεία τής ελληνικής εθνικής ταυτότητας, στην ουσία πυροβολούν τον τόπο στον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ (το κόμμα που υποστηρίζει ο ΗΙ και οι περισσότεροι ομοϊδεάτες του στο συζητούμενο ζήτημα) φιλοδοξεί να πατήσει για να σχηματίσει αριστερή κυβέρνηση και, σύμφωνα τουλάχιστον με το Συριζικό σχέδιο, να ανοίξει το δρόμο τής ανατροπής για όλη την Ευρώπη!

Αντί επιλόγου

Αντί επιλόγου, αυτό —την κουβέντα τού μεγάλου Αρχιμήδη:

Δς μοι π στ κα τν γν κινάσω. Δώσε μου τόπο να σταθώ και θα κινήσω τη γη!

≈≈≈≈≈


[1] Ο Ιωακείμογλου, πολύ αξιόλογος οικονομολόγος και με σημαντικό έργο υπέρ τών συμφερόντων τών εργαζομένων, είναι ιδρυτικό μέλος τής συντροφιάς τού περιοδικού Θέσεις που διευθύνει ο γνωστός και μη εξαιρετέος υπερδιεθνιστής Γιάννης Μηλιός και, αν δεν κάνω λάθος, με την ίδια με εκείνον πολιτική καταγωγή από την αριστερή πτέρυγα (Β´ Πανελλαδική) τού πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσωτερικού. Αν σκεφτεί κανείς ότι το έμβλημα τού ΚΚΕ εσωτερικού ήταν αυτό, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι ιδεολογικές διαδρομές πολλών εξ ημών παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον…

[2] Στα οποία εργαλεία βέβαια συμπεριλαμβάνει πρώτη και καλύτερη τη σημαία. Φαίνεται ότι ο ΗΙ δεν έβαλε μυαλό! Δεν πάνε πολλά χρόνια που εξέδωσε ένα δοκίμιό του με θέμα τη σημαία και το έθνος, από κοινού με το αντίστοιχο δοκίμιο της Σώτης Τριανταφύλλου (τα ταξικά γυαλιά του δεν τον βοήθησαν και πολύ στη συγκεκριμένη περίπτωση: εν έτει 2007 δεν είχε καταλάβει ακόμα τι καπνό φούμαρε η Σώτη!). Εκεί, λοιπόν, ο Ιωακείμογλου εκστράτευε επίσης εναντίον τών εθνών και των σημαιών τους. Αλλά η Σώτη δεν του έκανε το χατίρι να περιοριστεί μόνο στις εθνικές σημαίες. Συμπεριέλαβε στους στόχους της και την Κόκκινη! Είναι προφανές ότι από το μάθημα που του έδωσε η Σώτη, ο ΗΙ δεν κατάλαβε Χριστό!

[3] Ίσως και επειδή θεωρεί, όπως πολλοί που συμμερίζονται τις ίδιες απόψεις, ότι κάθε τι εθνικό αποτελεί προνομιακό πεδίο για τον ταξικό αντίπαλο στο οποίο είμαστε, τάχα, χαμένοι από χέρι. Κατ’ αυτό τον τρόπο, το καταλαβαίνει δεν το καταλαβαίνει, χαρίζει ένα κοινό γήπεδο στους μειοψηφούντες συγκάτοικους που αν και μειοψηφία το διοικούν, αντί να διεκδικήσει τη διοίκησή του για λογαριασμό τών πολλών.



15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

2 σημεία επί της ιστορίας .

1 το σήμα του κκε εσ , δεν σήμαινε κάτι σαν μεγαλύτερη αναφορά στο έθνος από το κκε .

επιλέχτηκε σαν αντίγραφο του PCI ( που νομίζω το είχε από πολύ νωρίς , μεσοπολεμικά , γιατί η διαίσθηση του Γκράμσι οδηγούσε στην ανάγκη εθνικοποίηση του κομμουνιστικού κινήματος αλλά όχι με ένταξης στο έθνος - αυτό κράτα το )

το βασικό που ήθελαν να δείξουν , ήταν την αντίθεση στο δόγμα Μπρέζνιεφ για την ανάγκη μειωμένης ανεξαρτησίας σοσιαλιστικών χωρών και κομμουνιστικών κομμάτων .

αν και είναι μετά μια ολόκληρη κουβέντα , πως η δεξιά του κκε εσ κατηγορούσε την αριστερά για αντισοβιετισμό , τα συνεδρια με διπλή αρίθμηση , και πολλά που δεν έχουν πλήρως ακόμα αποτιμηθεί .

2 όπως δεν έχει αποτιμηθεί και η β πανελλ που δεν είναι η αριστερά του κκε εσ , προέρχεται απο αυτήν . Είναι σαν να λες ότι το ΝΑΡ είναι η αριστερή πτέρυγα του ΚΚΕ .

δεν έχει πάντως γραμμική σχέση με τον ευρω - διεθνισμό .

μετά σε κάποια αδικείς τον ΗΙ . Η σύγκριση που κάνει με τους άγριους έχει να κάνει με την αταξική δομή της κοινωνίας τους , πράγμα που μάλλον δεν σχολίασες .Αυτό κάνει αυτονόητο στους άγριους την συμμετοχή τους .

καθόλου κλεισμένο δεν είναι ότι οι σοβιετικές γιορτές ήταν εντάξει , οπότε και αυτό είναι λίγο βιαστικό σαν επιχείρημα .

το βασικό που μου λείπει εμένα από την ανάλυση σου είναι η διαφορά ανάμεσα στην αναδόμηση και την αποδοχή . Επίσης , άρνηση των εισαγωγικών στο έθνος δεν σημαίνει ότι είναι ληγμένο ότι οι γιορτές είναι εθνικές και όχι " εθνικές " . Και πάντα εξαρτάται από πολλά , πχ ένας εορτασμός της 25 ης από το ΕΑΜ είναι εθνικός για την αριστερά και όχι "εθνικός", ακριβώς γιατί συντελείται μέσα σε μια ενεργή τομή διεκδίκησης του έθνους . Αναδόμησης του δηλ ,που πάει να πει άρνησης της αποδοχής του .

εντελώς λάθος η αποδοχή σαν κοινή λογική ( τι δουλειά έχουν στην γιορτή του ΠΑΟ οι ολυμπιακοί ) την διάσταση του αποκλεισμού των μεταναστών , αν καλά κατάλαβα τι εννοεί και ο ΗΙ και εσύ που παίρνεις την πάσα ( που ομολογώ του ΗΙ μια πολύ γρήγορη ματιά έριξα )

ο αποκλεισμός δεν είναι αποκλεισμός από την γιορτή ( σιγά το υπερθέαμα , τίποτα δεν χάνουν ) αλλά επικράτηση της κρατικής κυρίαρχης ιδεολογίας προς την αποδόμηση της κοινωνικής ενότητας των εργαζόμενων .

γενικώς έχουμε νομίζω συζητήσει πολλές φορές τα αδιέξοδα του ευρω - διεθνισμού .

η ντροπιαστική υποψηφιότητα για την προεδρία της τρόικας πχ και η ακόμα ντροπιαστικότερη ησυχία εντός ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα είναι μια ένδειξη , μάλλον η κορυφαία .

έχεις δίκιο που εντοπίζεις σαν απόδειξη του αδιεξόδου αυτής της γραμμής , τα πόσα πολλά δείχνει να επενδύει , με ρόλο καταλύτη , στην απόκτηση κυβερνητικού ρόλου σε εθνοκρατική βάση .

που είναι μια λάθος επένδυση βέβαια , όχι για λόγους ... εθνικισμού , αλλά για λόγους κυβερνητισμού ( δεν λέω ότι δεν πρέπει βέβαια να γίνει κυβέρνηση της αριστεράς , άλλωστε η εγκατάλειψη της απο τον ρεαλιστικό ΣΥΡΙΖΑ είναι χαρακτηριστική )

συνοψίζοντας η απάντηση και στο μπλοκ αστικής τάξης ιμπεριαλισμού , και στους ευρωδιεθνιστές , και στην ουδετεροποίση του έθνους , είναι η εθνικοποίηση της ρήξης , τιμώντας όμως , και τα 2 σημεία , χωρίς λογική και χρονική πρωτεραιότητα του ενός στο άλλο .

" κάποιος σύντροφος "

LeftG700 είπε...

Κάπα σίγμα,


Εκείνο που ξέρω εγώ για το σήμα τού ΚΚΕ εσ. είναι αυτό που λες κι εσύ: ελληνικός (= εθνικός) δρόμος για το σοσιαλισμό. Με αυτή την έννοια το έβαλα, όχι για να υπονοήσω ότι οι Ρηγάδες ντυνόντουσαν τσολιαδάκια κάθε 25η Μαρτίου! Αλλά άμα έχεις εθνικό δρόμο (για οτιδήποτε), σημαίνει ότι έχεις έθνος. Κι άμα έχεις έθνος, έχεις και εθνικές γιορτές. Τόσο απλά.

Μίλησα για αριστερή πτέρυγα και μνημόνευσα τη Β´ Πανελλαδική. Δεν σημαίνει ότι υποστηρίζω πως η αριστερή πτέρυγα τού εσωτερικού ήταν μόνο η νεολαία του.

Η σύγκριση με τους άγριους δείχνει αυτό που γράφω. Δεν χρειάζεται να υπάρχει έθνος-κράτος για να υπάρχουν εθνικές γιορτές! Οι συλλογικές γιορτές συνοδεύουν τις ανθρώπινες κοινωνίες από την εποχή τών δεινοσαύρων.

Δεν αξιολόγησα τις σοβιετικές γιορτές γιατί δεν ενδιαφέρει το θέμα μας. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι πως ήταν εθνικές γιορτές.

Όλες οι εθνικές γιορτές παίρνουν το νόημα που τους δίνει η κυρίαρχη τάξη. Είναι εθνικές γιατί αφορούν σε όλους, αλλά το νόημά τους δεν είναι όλων. Άμα πάρεις την εξουσία θα το αναδομήσεις (= θα τους δώσεις το νόημα που θέλεις εσύ, ως κυρίαρχος). Απλά πράγματα.

«εντελώς λάθος η αποδοχή σαν κοινή λογική ( τι δουλειά έχουν στην γιορτή του ΠΑΟ οι ολυμπιακοί ) την διάσταση του αποκλεισμού των μεταναστών , αν καλά κατάλαβα τι εννοεί και ο ΗΙ και εσύ που παίρνεις την πάσα ( που ομολογώ του ΗΙ μια πολύ γρήγορη ματιά έριξα )
ο αποκλεισμός δεν είναι αποκλεισμός από την γιορτή ( σιγά το υπερθέαμα , τίποτα δεν χάνουν ) αλλά επικράτηση της κρατικής κυρίαρχης ιδεολογίας προς την αποδόμηση της κοινωνικής ενότητας των εργαζόμενων .»


Να διαβάσεις το άρθρο τού ΗΙ όχι με πολύ γρήγορη ματιά.

«έχεις δίκιο που εντοπίζεις σαν απόδειξη του αδιεξόδου αυτής της γραμμής , τα πόσα πολλά δείχνει να επενδύει , με ρόλο καταλύτη , στην απόκτηση κυβερνητικού ρόλου σε εθνοκρατική βάση .»

Παρερμήνευσες. Δεν εντοπίζω κανένα αδιέξοδο. Αντίφαση εντοπίζω. Ο ΗΙ δεν γουστάρει τις εθνικές γιορτές επειδή δεν γουστάρει το έθνος. Το έθνος όμως το χρειάζεται για να στηρίξει τις αλλαγές που οραματίζεται στο έθνος-κράτος Ελλάδα.

Ανώνυμος είπε...

ξανά .

η β πανελ δεν ήταν κκε εσ .

απλό .

" κάποιος σύντροφος "

eparistera είπε...

Φίλοι λέφτηδες. Για άλλη μια φορά ανοίγεται το θέμα του έθνους και τη στάση της αριστεράς. Πρέπει επιτέλους κάποιος να το κάνει. Χωρίς ιδεοληψίες και φοβικά σύνδρομα. Μόνος οδηγός ας είναι η επιστήμη και η γνώση της ιστορίας. Ναι σε όλα λοιπόν. ‘Η τουλάχιστον στην ουσία των γραφομένων σας.

LeftG700 είπε...

Εντάξει, για την ακρίβεια ήταν διάσπαση. Είναι τόσο απαραίτητη μια τέτοια ακρίβεια σε μία υποσημείωση, από τη στιγμή που δεν υπάρχει ουσιαστική αλλοίωση γεγονότων; Δεν νομίζω.

LeftG700 είπε...

Φίλε eparistera (με τις εμπεριστατωμένες οικονομικές αναλύσεις!),


Έχω μια υποψία ότι δεν είναι η πρώτη φορά που μας επισκέπτεσαι. Αλλά επειδή είναι μόνο υποψία… καλώς ήρθες εδώ!

Ναι, το ανοίγουμε ή έστω το θίγουμε απόξω απόξω τακτικά. Δεν φιλοδοξώ βέβαια ότι θα λύσουμε εμείς το «εθνικό ζήτημα», δεν το κατάφεραν άλλοι κι άλλοι (και τι άλλοι!). Απλώς κάνουμε το κατά δύναμη. Ευχαριστούμε για τα καλά λόγια! :-)


Τα λέμε

eparistera είπε...

Τελικά είμαι μια παράπλευρη απώλεια της κρίσης! Κατάντησα να γράφω «εμπεριστατωμένα» οικονομικά αρθράκια. Ανάθεμα την κρίση που μας επέβαλε προτεραιότητες. Πάντως σας ευχαριστώ πραγματικά για τα καλά σας λόγια. Φυσικά σας διαβάζω. Κι όχι μόνο αυτό! Με βρίσκουν σύμφωνο, σε σημαντικό βαθμό, οι σκέψεις σας και οι προσεγγίσεις σας. Όσο για το αν μπορούμε να συμβάλουμε, έστω και λίγο, στη διερεύνηση του θέματος έθνος, διεθνισμός και αριστερά εγώ δεν θα ήμουν τόσο απόλυτος. Οι εμπεριστατωμένες θέσεις όλων μας έχουν κάποια αξία. Να είστε καλά.

LeftG700 είπε...

Φίλε eparistera,


Λοιπόν, στα τσάκα-τσάκα, γιατί είναι και αργά: Δεν το ξέρεις κατά πάσα πιθανότητα αλλά έχουμε κάτι κοινό! Ποιο; Ένα συνομιλητή με τον οποίο και εμείς διαφωνούμε σε διάφορα πολιτικά ζητήματα, ενώ κατά τα άλλα τον εκτιμούμε (φαντάζομαι ότι κι εκείνος, παρά τις ‘‘κόντρες’’ μας, δεν έχει κακή άποψη για μένα που είμαι ο γραφιάς και συνομιλητής του).

Σε αντίθεση με σένα που τα λέτε δι’ ‘‘αλληλογραφίας’’ (εσύ από το τσαρδί σου κι εκείνος από το Avanti), εμείς τα έχουμε συζητήσει σε κάποιο άλλο τσαρδί που συναντιόμαστε που και που, και μια φορά εδώ. Μιλάω βέβαια για τον Κώστα Κ. (έτσι υπογράφει στα σχόλια).

Μικρός που είναι ο κόσμος, ε; :-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

ΥΓ @eparistera:


Α, και μη παραπονιέσαι. Και μη μιλάς για ..."κατάντια"! Μια χαρά και πολύ κατατοπιστικά είναι τα άρθρα σου και φαντάζομαι με πολύ δουλειά από πίσω τους.


Τα λέμε

ΕΟΣ είπε...

Πάλι φαντάσματα κτυπάτε!

Ο Μιχαήλ Μπακούνιν λέει:
Το Κράτος δεν είναι Πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της πατρίδας. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αλλά αυτό είναι μια φυσική, πραγματική αγάπη

Πρώτα απ’ όλα, άλλη είναι η έννοια της «πατρίδας» και άλλη η έννοια του «κράτους». Για παράδειγμα, οι Ρομά (τσιγγάνοι) έχουν εθνική ταυτότητα, αλλά δεν έχουν «πατρίδα». Η σύνδεση της «πατρίδας», μιας συγκεκριμένης εδαφικής ενότητας εντός της οποίας ασκείται η «κρατική κυριαρχία» του «έθνους» είναι προϊόν των καπιταλιστικών κοινωνικών σχηματισμών. Η θέση του Μπακούνιν για το κράτος είναι λαθεμένη: Τα καπιταλιστικά κράτη είναι εθνικά.

Το βασικό ζήτημα είναι αυτό ακριβώς: Η σχέση του Κράτους με το Έθνος. Γι’ αυτό το ζήτημα, το οποίο απουσιάζει από την λογική σας, ένα μικρό απόσπασμα από το από το «Εξουσία, Έθνος, Εθνικισμός» του Γ. Μηλιού.

Η εθνική ενότητα, που δεν είναι μόνο μια φαντασιακή κατασκευή, αλλά έχει να κάνει με τη λειτουργία του κράτους, των θεσμών, των «δημοκρατικών δικαιωμάτων», κατατείνει στο να εμφανίζεται ο κόσμος ως κόσμος εθνών, και να λειτουργεί ως κόσμος εθνών. Επομένως η ταξική εξουσία και εκμετάλλευση μένει στο απυρόβλητο, το ταξικό συμφέρον των εργαζομένων μένει κρυμμένο. Αυτό που φαίνεται να υπάρχει είναι η «σύγκρουση» ή η «άμιλλα» ανάμεσα στο εθνικό συμφέρον και στα ξένα εθνικά συμφέροντα.

Αυτή η λειτουργία του έθνους είναι πολύ σημαντική και με βάση αυτήν μπορούμε να δώσουμε ένα πιο ολοκληρωμένο ορισμό, προχωρώντας πέρα από τον πολύ χαλαρό ορισμό ότι το έθνος είναι η ενότητα που συνέχει μια κοινότητα, ένα κράτος, τους πολίτες ενός κράτους, να φτάσουμε, λοιπόν, να πούμε ότι το έθνος είναι όχι απλώς η σχέση μέσω της οποίας αποτυπώνεται η ταξική εξουσία ως κοινό συμφέρον, αλλά ότι είναι ο ειδικά καπιταλιστικός τρόπος ηγεμονίας της άρχουσας τάξης σε ολόκληρη την κοινωνία. Σε άλλες μορφές κοινωνίας, δηλαδή, υπήρχαν άλλοι τρόποι ιδεολογικής και θεσμικής αναπαράστασης ενός κοινού συμφέροντος, που στην πραγματικότητα δεν ήταν κοινό συμφέρον, αλλά ήταν το συμφέρον της άρχουσας τάξης στην ηγεμονική του διάσταση, εμφανιζόμενο και επιβαλλόμενο ως κοινό συμφέρον, και αποσπώντας συναινέσεις για αυτό, ως καθολικό συμφέρον της κοινωνίας.

Ανώνυμος είπε...

αν έκρινες σκόπιμο να εντοπίσεις την διαφορά από την αντίφαση στο αδιέξοδο , η επιμονή μου να μην λέμε κκε εσ την β πανελ δεν ήταν σχολαστικισμός . Εχει αξία να λέμε ότι δεν υπάρχουν οι εξισώσεις β πανελλαδική = κκε εσ , και β πανελλ= Μηλιός .

ξαναδιάβασα του ΗΙ και καλά είχα καταλάβει , για τους μετανάστες λέει .Είναι σαφές ότι δεν μπορεί με τόση ελαφρότητα να λέμε ότι δεν καλούμε τους μετανάστες στην γιορτή των Ελλήνων εργαζομένων και των αφεντικών τους , και αυτό είναι λογικό και αυτονόητο . Βιάζεσαι φοβάμαι πολύ και δεν τα βασανίζεις αυτά που γράφεις .

και μια απάντηση στον σ ΕΟΣ . Το απόσπασμα του Μηλιού δεν είναι για πέταμα ( αν και κάνει άλματα , μιλάει για έθνος και εθνική ενότητα ταυτόχρονα , και λέει ότι το έθνος είναι φαντασιακό και ταυτισμένο με το πολύ συγκεκριμένο και υπαρκτό κράτος ,ένα από τα 2 να διαλέξει ) , αλλά η αξία του σχετικοποιείται από την εκτίμηση πως οι δομές διεθνοποίησης συνιστούν υπέρβαση του έθνους κράτους .

κάτι τέτοιο καθόλου δεν συμβαίνει , μιας και η στρατηγική του κεφαλαίου είναι ο κατακερματισμός της κρατικής κυριαρχίας και όχι η υπέρβαση .

εξουσίες , λειτουργίες , δικαιώματα κλπ δεν φεύγουν από το έθνος κράτος για να πάνε σε κάτι μεγαλύτερο , φεύγουν για να μην πάνε πουθενά .

ακυρώνεται η διαδικασία απόσπασης συνέναισης , μιας και η πολιτική αποδίδεται στις αγορές ( πχ μια ιδιωτική τράπεζα δανείζει τις τράπεζες και αυτές τα κράτη ) .

η αστική εξουσία έτσι θωρακίζεται σαν αυτονόητη , όπως και οι εθνικές ιεραρχίες .

θα κλείσω με ένα τσιτάτο που πάντα χρησιμοποιώ για αυτό το θέμα . Υπάρχει λόγος που λέγεται προλεταριακός διεθνισμός και όχι α- εθνισμός .

" κάποιος σύντροφος "

LeftG700 είπε...

Φίλοι τής ΕΟΣ,


Όποιος προκατειλημμένα συλλογάται, συλλογάται άσχημα. Κι όποιος διαβάζει επιπόλαια, ‘‘διαβάζει’’ λάθος.

«Το βασικό ζήτημα» που «είναι αυτό ακριβώς» και το οποίο, κατά την άποψή σας, «απουσιάζει από τη λογική [μ]ας», δεν απουσιάζει ούτε από την προηγούμενη ανάρτηση, ούτε από αυτή. Είναι παρόν και ορατό. Αυτή η παρουσία πραγματοποιείται δια χειρός Μιχαήλ Μπακούνιν στην προηγούμενη και δια χειρός δικής μου σε αυτή, όπου γράφω: «ούτε και θα σταθούμε στη διάκριση μεταξύ έθνους και κράτους, όπως φροντίζει σοφά να κάνει ο Μπακούνιν».

Γιατί δεν σταθήκαμε; Γιατί, απλούστατα (απλούστατα για όποιον μπήκε στον κόπο να διαβάσει στοιχειωδώς προσεκτικά τον Ιωακείμογλου), δεν το κάνει ούτε ο ΗΙ! Δεν το προσέξατε αυτό; Δεν προσέξατε ότι ο ΗΙ, ως ατόφιος διεθνιστής τής συνομοταξίας τών ‘‘καθαρών’’, διόλου δεν απασχολείται με «[την] αφαίρεση, [το] μεταφυσικό, μυστικιστικό, πολιτικό, νομικό μύθο της πατρίδας», το κράτος, όπως κάνει ο Μιχαλάκης; Εκείνο που κάνει ο ΗΙ είναι να πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα. Δηλαδή να αποδομήσει τη ‘‘σάρκα’’ εκείνη, άνευ της οποίας το καπιταλιστικό (ή σοσιαλιστικό) κράτος είναι ένα καβούκι χωρίς τη χελώνα του: το έθνος (νοούμενο ως μία κοινότητα ανθρώπων που… —για τα υπόλοιπα να ανατρέξετε στον ορισμό τού Στάλιν, μια χαρά τα λέει). Αυτή την ίδια ‘‘σάρκα’’ που ο Μιχαλάκης αποδέχεται, σέβεται και υπολήπτεται. Μια αναλογία για να κατανοήσετε τι επιχειρεί ο ΗΙ:

Ας πούμε ότι είναι Παναθηναϊκός. Ως τέτοιος, αντιμάχεται τον Ολυμπιακό έως εξόντωσης. Σαν καλό και έξυπνο παναθηναϊκό παιδί λοιπόν, δεν χάνει το χρόνο του με τη διοίκηση του Μαρινάκη, τον τρόπο άσκησής της, την οικονομική πολιτική για τις τιμές τών διαρκείας και όλα τα σχετικά. Τα βάζει με τα σύμβολα και τις εορταστικές εκδηλώσεις τών Ολυμπιακών (την ερυθρόλευκη σημαία με το δαφνοστεφανωμένο έφηβο, το ετήσιο μνημόσυνο των θυμάτων τής Θύρας 7 και πάει λέγοντας). Τα βάζει δηλαδή με όλα τα στοιχεία εκείνα γύρω από τα οποία συγκεντρώνεται η κοινότητα (συλλογικότητα, ‘‘φυλή’’, ‘‘έθνος’’) των Ολυμπιακών οπαδών και με τα οποία συντηρεί και αναπαράγει την ξεχωριστή από οπαδούς άλλων ομάδων συγκρότηση και οργάνωσή της. Το πρόβλημα είναι ότι, αν το εγχείρημά του ευοδωθεί, εγώ, π.χ., που φιλοδοξώ να φέρω άλλη και επαναστατικά διαφορετική διοίκηση στον Ολυμπιακό, δεν θα βρω καμία κοινότητα (συλλογικότητα, ‘‘φυλή’’, ‘‘έθνος’’) Ολυμπιακών για να την πάρω με το μέρος μου παρά μόνο εξατομικευμένους οπαδούς με χαμηλή συνείδηση συλλογικότητας και άρα χωρίς καμία διάθεση να στηρίξουν συλλογικά τη ριζική ανατροπή στη διοίκηση του Ολυμπιακού. Γκέγκε;

Δεν είναι η πρώτη φορά που μας ποστάρετε το συγκεκριμένο άρθρο τού Μηλιού. Να το κάνουμε τι;;; Να το χρησιμοποιήσουμε ως όπλο εναντίον τού ελληνικού καπιταλιστικού κράτους, ώστε να το διαλύσουμε για να ενταχθούμε μετά, ως σκέτος κοινωνικός σχηματισμός, στο …υπερκράτος τής Ευρωπαϊκής ένωσης;;; Ρε σεις! Μας δουλεύετε;;;

Κλείνω το σχόλιό μου, όπως εσείς ανοίγετε το δικό σας:

Καθόλου φαντάσματα δεν χτυπάμε! Χτυπάμε απόψεις που δεν είναι παρά θεωρητικές κατασκευές και προϊόν ιδεοληψιών —όταν δεν είναι προφάσεις εν αμαρτίες: «Δεν μπορούμε να τα βάλουμε με το κεφάλαιο και, προκειμένου να μη μείνουμε άνευ αντικειμένου αριστερής ‘‘εργασίας’’, ας τα βάζουμε με το έθνος. Κι άμα βαριούνται να μας ακούνε γι’ αυτό, θα το ρίχνουμε στα πάσης φύσεως ανθρώπινα δικαιώματα —χωρίς βεβαίως βεβαίως να ξεχνάμε και την καρέτα καρέτα…».

Και ναι! Φαντάσματα χτυπάμε! Γιατί, μα τον Τουτάτη, αυτές οι ιδεοληπτικές απόψεις δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την κοινωνική πραγματικότητα!


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

@κάπα σίγμα:


Μπορείς να σκεφτείς λίγο πιο βαθιά και αφαιρετικά ή έχει κάποια φοβία με τα βάθη και δυσκολεύεσαι με τα κρατούμενα της αφαίρεσης; Και μπορείς να μασήσεις ένα παξιμάδι, αν δεν είναι μασημένο ήδη;

Αυτό που γράψαμε εμείς πηγαίνει σε αυτό το σημείο απ’ όσα γράφει ο ΗΙ:

«Το θέαμα της συμμετοχής μου στην εθνική εορτή το προσφέρω στους άλλους που επίσης συμμετέχουν, και εκείνοι σε εμένα, ώστε να υπάρξει αμοιβαία αναγνώρισή μας μέσα από τα συλλογικά υπονοούμενα που διακινεί το τελετουργικό της κοινής μας λατρείας. Αν αναρτήσω στην αυλή μου την προσωπική μου σημαία και επιδίδομαι σε πράξεις λατρείας και αφοσίωσης σε αυτήν, οι γείτονές μου θα δουν την δική μου, προσωπική σημαία, σαν ένα πανί που κυματίζει. Όταν όμως αναρτώ την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι μου, όπως κάνουν και οι γείτονές μου, ανταλλάσω με αυτούς μια σειρά συλλογικών υπονοούμενων. Το παιχνίδι της αμοιβαίας αναγνώρισης που αναπτύσσεται έτσι, δεν αφορά μόνον εμάς που συμμετέχουμε, αφορά και τους Άλλους, του Ξένους. Η αμοιβαία αναγνώριση είναι ταυτοχρόνως και η χάραξη μιας διαχωριστικής γραμμής έναντι των Άλλων, είναι αποκλεισμός. Η εθνική εορτή ενεργοποιεί μια διαδικασία ανταλλαγής συλλογικών υπονοούμενων και αμοιβαίας αναγνώρισης όσων ανήκουν στο ίδιο Έθνος και αποκλεισμού όσων δεν ανήκουν σε αυτό.»

Σε αυτό, λοιπόν, απαντήσαμε γράφοντας:

«4. Το ίδιο ατυχής είναι και η υπενθύμιση ενός ακόμα αυτονόητου: κάθε γιορτή, οποιασδήποτε συλλογικότητας, είναι —ταυτόχρονα, την ίδια ακριβώς στιγμή!— μία διαδικασία ενοποίησης (κοινωνικοποίησης που συντελείται σε συγκεκριμένα πλαίσια και με συγκεκριμένες προϋποθέσεις) και μία διαδικασία αποκλεισμού για εκείνους που δεν πληρούν τα κριτήρια συμμετοχής στη γιορτή. Σε μία επετειακή εκδήλωση για την Οκτωβριανή Επανάσταση, π.χ., η αριστερή συλλογικότητα που θα την διοργανώσει δεν πρόκειται να καλέσει τον Κασιδιάρη ή τον Φαήλο! Και στη γιορτή τού Ολυμπιακού για την κατάκτηση του φετινού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, κατάκτηση που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις πρέπει να θεωρείται βέβαιη, δεν πρόκειται να προσκληθεί η Θύρα 13!»

Και μου απαντάς:

«ξαναδιάβασα του ΗΙ και καλά είχα καταλάβει , για τους μετανάστες λέει .Είναι σαφές ότι δεν μπορεί με τόση ελαφρότητα να λέμε ότι δεν καλούμε τους μετανάστες στην γιορτή των Ελλήνων εργαζομένων και των αφεντικών τους , και αυτό είναι λογικό και αυτονόητο . Βιάζεσαι φοβάμαι πολύ και δεν τα βασανίζεις αυτά που γράφεις .»


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Κατ’ αρχήν, χάρηκα πολύ ότι μιλάει για τους μετανάστες. Μιλάει όμως για τους μετανάστες αλλά σε ένα πιο γενικό και αφαιρετικό επίπεδο: μιλάει για τους Άλλους. Κι εδώ σου έχω κακά νέα: οι Άλλοι (στη γενική και αφαιρετική έννοια) υπάρχουν! Μπορεί εσύ και ο ΗΙ να κρύβετε το κεφαλάκι σας στην άμμο και να κάνετε πως δεν υπάρχουν, αλλά το ίδιο κάνει κι η στρουθοκάμηλος και την τρώει το λιοντάρι!

Δεν υπάρχει Εμείς χωρίς Άλλους. Τους οποιοσδήποτε Άλλους κάθε φορά και σε κάθε περίσταση. Κάθε Εμείς λοιπόν συνεπάγεται (με τη γενική και αφαιρετική έννοια) και έναν αποκλεισμό τών Άλλων. Ο αποκλεισμός δεν σημαίνει ότι τους κόβεις την καλημέρα ή τους βάζεις στους θαλάμους αερίων. Σημαίνει απλώς πως οι Εμείς έχουν έναν ιδιαίτερο δεσμό για οποιοδήποτε ζήτημα σε σχέση με τους Άλλους. Αυτό είναι Αποκλεισμός με τη γενική, θεωρητική και αφαιρετική έννοια και μ’ αυτή την έννοια στο μυαλό του γράφει όσα γράφει ο ΗΙ. Για να το καταλάβεις καλύτερα και να μη χαθείς στο διάστημα και δεν μπορείς να ξαναβρείς το δρόμο για το τσαρδί μας:

Όταν εμείς σηκώνουμε εδώ την ταμπέλα Left G700 ταυτόχρονα κάνουμε δύο πράγματα:1) Πρσκαλούμε εσένα που είσαι αριστερός. 2) Αποκλείουμε το Χ που είναι δεξιός.

Τι θα πει «αποκλείουμε»; Ότι διαγράφουμε τα σχόλιά του και, όταν το επιτρέψει η τεχνολογία, θα του απαγορεύσουμε ακόμα και να διαβάζει όσα γράφονται εδώ;

Αφήνω αυτό το ερώτημα να το απαντήσεις εσύ…


ΥΓ Μία από τις βλαβερές επιπτώσεις τής ‘‘ασθένειας’’ του μεταναστευτισμού είναι ότι όσοι την έχουν κολλήσει δεν μπορούν να συλλάβουν την έννοια του Άλλου, του Διαφορετικού και της Διαφοράς εν γένει, παρά μόνο με όρους που σχετίζονται με τους μετανάστες. Να το προσέξεις αυτό, να μη το αφήσεις…

Ανώνυμος είπε...

εννοείται υπάρχουν άλλοι ,αλλά θέλει πιο πολλά λόγια και σχόλια σεντόνια για να το αναλύσω όλο όπως το σκέφτομαι

μπαίνει θέμα , υποκειμενικά εντελώς , πιο " εμείς " θέλει ο καθένας να τονίσει , και ποιους " άλλους " .

υπάρχει πάντα ένα θέμα μετά την διαπίστωση του " εμείς " η αξιολόγηση του . Θα ήθελες να βγάλεις κάποιους από αυτό και να βάλεις άλλους ?

οι " εθνικές εορτές " δεν έχουν να κάνουν με πολιτιστικό δεσμό πχ , οπότε ο " αποκλεισμός " έχει να κάνει με πράγματα λιγότερο αθώα από μια γιορτή κάποιων με κάτι κοινό .

έχει να κάνει με την γιορτή κάποιων με κάτι κοινό , που είναι ο ιεραρχημένος εξουσιαστικός δεσμός ανάμεσα τους , και τον αποκλεισμό του άλλου , σαν στοιχείο μυστικοποίησης και απόκρυψης ότι ο πραγματικός άλλος , είναι ο εντός δεσμού ιεραρχικά ανώτερος , και όχι ο εκτός δεσμού άλλος .

με αυτή την έννοια έθνος των εργαζομένων είναι μια μαχόμενη ενότητα λαού , που περιλαμβάνει και τους εκτός του έθνους κράτους , εντός όμως του φάσματος των " από κάτω " .

με αυτή την έννοια άλλος δεν είναι μόνο ο μετανάστης , μπορεί να είναι ( και είναι ) ο φούχτελ , ο τόμσεν , η γραφειοκρατία της COSCO .

απλά πρέπει η αριστερά να ανασυνθέτει το έθνος , περιλαμβάνοντας τους από τα κάτω άλλους , και τείνοντας να πετάξει έξω τους από τα πάνω " δικούς μας " ( λέω τείνοντας γιατί δεν είναι κάποιο μονόπρακτο επαναστατικού τσαμπουκά )

μεταναστατευτισμός δεν υπάρχει σαν λέξη σαν έννοια , σαν " αρρώστια " . Είναι μια " έννοια " με την οποία οι από πάνω ( οι υπαίτιοι της μετανάστευσης ) φορτώνουν τα αποτελέσματα της στους απο κάτω και τους εγκαλούν για την ενοχή τους για αυτήν .

η αναλυτική της ακρίβεια , η επιστημοσύνη της αν θες , είναι όσο οι κατηγορίες προς την αριστερά , για το διεφθαρμένο δημόσιο .

περισσότερο δόκιμος θα μου φαινόταν ένας όρος σαν το " φιλελεύθερος αταξικός πολυπολιτιστικός αντιρατσισμός " που δεν υπονοεί ενοχή της αριστεράς για την μετανάστευση , αλλά έχει το νόημα η αριστερά να εντοπίζει τα λάθη της .

ο μεταναστατευτισμός είναι εντελώς ηττοπαθής ενοχική έννοια , και θα σου συνιστούσα να το σκεφτείς βαθιά αν θες να τον χρησιμοποιείς .

"αποκλείουμε"" εν ολίγοις , στην περίπτωση των γιορτών είναι ότι τρώμε αμάσητο το " εμείς " παρά την ιεραρχική του δομή και το ότι αφήνει έξω απο το εμείς πιο "δικούς μας" , από τους από πάνω του τωρινού " εμείς " .

παράδειγμα : το ΕΑΜ ΕΛΑΣ , παρολη την τριτοδιεθνίστικη πατριωτική αστικοδημοκρατική λογική προέλευσης του , οικοδομούσε την εθνική ενότητα δημιουργόντας προ σοσιαλιστικές κοινωνικές μορφές , τείνοντας να πετάει έξω τους από πάνω του έθνους και εντάσσοντας σε αυτό από Γερμανούς και Ιταλούς αντιφασίστες μέχρι σλαβόφωνους πληθυσμούς

ελπίζω βγάζει νόημα , δεν το ξανακοιτάω .

" κάποιος σύντροφος "