Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

«Μπακούνιν με λένε. Μιχαήλ, τού Αλεξάνδρου. Και θέλω να πω σε όλους αυτούς τους άμυαλους συντρόφους, οπαδούς δικούς μου ή του Μαρξ αξεχώριστα, που θεωρούν τη λέξη πατρίδα καταραμένη, τούτα τα λόγια:»




«Η ευημερία του Κράτους είναι η αθλιότητα του πραγματικού Έθνους, του λαού. Το μεγαλείο και η ισχύς του Κράτους είναι η σκλαβιά του Λαού. Ο Λαός είναι φυσικός και νόμιμος εχθρός του Κράτους. Ακόμα και αν ο Λαός υποκύπτει —πολύ συχνά αλίμονο— στις αρχές, κάθε αρχή του είναι μισητή. Το Κράτος δεν είναι η Πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της πατρίδας. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αλλ’ αυτό είναι μια φυσική πραγματική αγάπη.

»Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός, και ο πολιτικός πατριωτισμός, η αγάπη του Κράτους δεν είναι η ακριβής έκφραση αυτού του γεγονότος αλλά μια εκφυλισμένη έκφραση μέσω μιας απατηλής αφαίρεσης, και πάντα προς όφελος μιας εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας. Η Πατρίδα, η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό ταυτόχρονα. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή. Δεν μπορούμε να ονομάσουμε ανθρώπινη αρχή, παρά μόνο ότι είναι καθολικό, κοινό σ’ όλους τους ανθρώπους. Η εθνικότητα τους χωρίζει. Δεν είναι λοιπόν αρχή. Αλλά αυτό που είναι η αρχή, είναι ο σεβασμός που ο καθένας πρέπει να έχει για τα φυσικά, πραγματικά ή κοινωνικά γεγονότα. Η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα από τα γεγονότα αυτά. Οφείλουμε λοιπόν να τη σεβόμαστε. Η καταπίεση της είναι έγκλημα, και για να μιλήσουμε με τη γλώσσα του Μαντσίνι, αυτή γίνεται ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται. γίνεται ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται. Γι’ αυτό λοιπόν συναισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης πατρίδας.»
(Μιχαήλ Μπακούνιν, Άπαντα.)

«Η πατρίδα αντιπροσωπεύει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, να ζούν, να σκέφτονται, να θέλουν και να δρουν κατά τον τρόπο τους, που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης. Υποκλίνομαι λοιπόν μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών, γιατί είναι το αίμα και η σάρκα, η σκέψη και η θέληση κάθε λαού. Γι αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων. Είμαι πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα.»
(Μιχαήλ Μπακούνιν, Γράμματα για τον Πατριωτισμό)


«Ο λαός επίσης είναι από τη φύση του πατριώτης. Αγαπά τη γη όπου γεννήθηκε, το κλίμα μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε [...] Ο πραγματικός, ζωντανός, ισχυρός, φυσικός πατριωτισμός του λαού, δεν είναι καθόλου εθνικός πατριωτισμός, ούτε καν τοπικός, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του αποκλειστικά κοινοτικός. Αλλά αγαπά ακόμα τη γλώσσα που μιλά […] Ταυτίζεται επίσης με τα έθιμα και τις αληθινές ή λαθεμένες αντιλήψεις της χώρας του. Αν αυτά τα έθιμα, αυτές οι ιδέες κι αυτή η γλώσσα καλύπτουν μια περιοχή, τότε αρχίζει να γίνεται πραγματικά ένας τοπικός πατριώτης. Αν καλύπτουν ένα ολόκληρο έθνος, τότε γίνεται ένας εθνικός πατριώτης. Με την έννοια αυτή, κανείς δεν είναι τόσο βαθιά ούτε τόσο ειλικρινά πατριώτης όσο ο λαός [...]»
(Ο Μιχαήλ Μπακούνιν για την Ιταλία)





Στην εικόνα, λεπτομέρεια από τον πίνακα του Θεόδωρου Βρυζάκη «Η έξοδος του Μεσολογγίου».

4 σχόλια:

κάποιος σύντροφος είπε...

δεν φταίω εγώ που ανακάτεψες τις 2 αναρτήσεις. Θα το συνεχίσω αναγκαστικά να τις μπλέκω

το απόσπασμα του Μπακούνιν ειναι εξαιρετικό και αποστομωτικό απέναντι σε όσους αρνούνται το έθνος σαν κατάκτηση της νεωτερικότητας, και σαν το πεδίο άρθρωσης της ταξικής πάλης, γι αυτό και στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού με τις κάθε λογής διακρατικές ενώσεις, που διαλύουν την εθνική κυριαρχία, χωρίς να κάνουν κανένα πραγματικό διεθνιστικό βήμα.

εσύ αναφερόμενος για τον Μπακούνιν στο προηγούμενο post άφησες να εννοηθεί ότι ο Μπακούνιν δικαιώνει τις εθνικιστικές παρελάσεις, τις αντιδραστικές παιδαγωγικές τους συνεπαγωγές, κλπ. Μάλιστα τα είπα αναλυτικά, γιατί είναι εθνικιστικές, αντιπαιδαγωγικές κλπ. Δεν πήρα απάντηση, παρά εξυπναδούλες.

μετά ανακατέβεις την Εποχή, και νομίζεις κιόλας ότι με θίγεις, με το να με συγχέεις μαζί της. Η Εποχή κρύβει την συνενοχή της με το κράμα εθνικισμού κοσμοπολιτισμού και υποταγής στον ιμπεριαλισμό, με γενικόλογους αφορισμούς, αν και πρέπει να δω το πρωτοσέλιδο και το άρθρο μέσα, έτσι δεν καταλαβαίνω.

Πορτάλιου και Μπαλτάς ακόμα, απόλυτα συγγενείς πολιτικά με την Εποχή, με την ίδια αντιεθνικιστική (το οποίο είναι καλό πράγμα, μην το καταντήσουμε κατηγορία επειδή μερικοί είναι γελοίοι) έχουν πολύ πιο ουσιαστικά πράγματα να πουν. Μάλιστα ο ένας σαν υπουργός, λέει ότι οι μαθητές ... βαριούνται, και αυτές οι γιορτές ίσως να μην ειναι εντάξει. Πολλά έχω να του πω σε άλλα θέματα, αλλά η επιστολή είναι φοβερή, μάθημα πατριωτισμού και ιστορικής μνήμης από τα αριστερά.

http://rproject.gr/article/o-stratos-den-einai-ethnos-poly-perissotero-o-laos

http://left.gr/news/epistoli-yp-paideias-pros-toys-mathites-gia-tin-25i-martioy-emeis-o-laos

αναδεικνύουν τι ειναι διεκδίκηση του έθνους απο την αριστερά και το κίνημα, και όχι αναπαραγωγή του. Βέβαια ο Μπαλτάς είναι υπουργός, έχει ευθύνη να σταματήσει το αίσχος, έχει ευθύνη να αρχίσει να εορτάζεται η εθνική επέτειος. Επίσης έχει ευθύνη και για ότι κάνει η κυβέρνηση.

αναδεικνύουν όμως και οι 3 την διαφορά πατριωτισμού-εθνικισμού που είναι ριζικά διαφορετικές έννοιες. Βασικά αντίθετες. Αν νομίζεις ότι σε τιμάει, να αναλώνεσαι χρόνια τώρα στην ειρωνεία του διαχωρισμού του πατριωτισμού από τον εθνικισμό, κάνεις λάθος.

Έμφαση θες να δώσεις στην ζημιά που κάνει ο κοσμοπολιτισμός, αλλά έχεις χάσει το μετρο. Μάλιστα, το συγκεκριμένο κυβερνητικό σχήμα, με την συνύπαρξη κοσμοπολιτισμού/εθνικισμού αλλά και κεντροαριστερού εκσυγχρονισμού, όπως και υποταγής στον ιμπεριαλισμό, αποδεικνύει πανηγυρικά πως πρέπει να απλώνουμε τα μέτωπα μας σε κάθε εκδοχή κυρίαρχης ιδεολογίας και διαχείρισης.

Έχεις επιλέξει πως θες να είσαι μονοθεματικός σε αυτά τα πράγματα, είναι λάθος. Θα κλείσω με κάτι που κολλάει στις 28 Οκτωβρίου, η διαφορά πατριωτισμού/σοβινισμού είναι ακριβώς η διαφορά ανάμεσα στο πρώτο, και τα 2 επόμενα γράμματα του Ζαχαριάδη. Γιατί έχει θαφτεί το πρώτο από τους ulltra ανιεθνικιστές, έχουν θαφτεί όμως και τα άλλα 2 από τους ultra της άλλης μεριάς.

"κάποιος σύντροφος"


LeftG700 είπε...

Φίλε κ.σ.,


Κάμποσες παρανοήσεις υπάρχουν στο σχόλιό σου σε σχέση με ό,τι ήθελα να πω εγώ και κάμποσες γενικές παρανοήσεις ή παραγνωρίσεις ως προς το ουσιαστικό μέρος τού «εθνικού ζητήματος».

Κατ’ αρχήν, το διαδικαστικό: Οι δύο αναρτήσεις συνδέονται, ούτε λόγος. Με αυτή την έννοια δεν ανακάτεψα τίποτε όταν σου πρότεινα να βάλεις εδώ το σχόλιο. Το έκανα επειδή μίλησες συγκεκριμένα περί Μπακούνιν.

Επί τής ουσίας τώρα:

Ο όρος «εθνικισμός», στη ρίζα τής λέξης, είναι αξιολογικά και σημασιολογικά ουδέτερος. Σημαίνει γενικά λόγος/ιδέα/προσανατολισμός/συναισθήματα κ.λπ. περί έθνους. Παίρνει το πρόσημο της εποχής ή της συγκεκριμένης κατάστασης. Άλλος ο εθνικισμός τού «Deutschland über alles», άλλος εκείνος τού «Patria o muerte!». Άλλος ο εθνικισμός τού Γάλλου αποικιοκράτη κι άλλος αυτός τού Αλγερινού επαναστάτη. Αυτά είναι προφανή και γνωστά. Στις μέρες μας (υποθέτω από τον μεσοπόλεμο και μετά) έχει επικρατήσει η αρνητική φόρτιση της λέξης. Αντίθετα, για τον καλώς εννοούμενο εθνικισμό έχει επικρατήσει να χρησιμοποιείται ο όρος «πατριωτισμός». Όμως, εννοιολογικά οι διαφορές του από τον όρο «εθνικισμός» είναι ελάχιστες, μέχρι τού σημείου να μπορείς να τον πεις και συνώνυμό του. Έτσι τις έχω εγώ στο μυαλό μου αυτές τις δύο λέξεις/όρους. Δεν καταλαβαίνω πού αναφέρεσαι όταν λες ότι ειρωνεύομαι το διαχωρισμό τους, αλλά, αν είχα αναφερθεί ποτέ αυτά πάνω-κάτω θα έλεγα και χωρίς ειρωνεία γιατί δεν υπάρχει λόγος για ειρωνεία. Τώρα, πώς σκέφτονται οι πραγματικά «ριζοσπάστες αντιεθνικιστές» (οι «εμείς, εμείς οι μόνοι συνεπείς»); Σκέφτονται με τον εξής εξαιρετικά απλοϊκό και τερατώδη στις προεκτάσεις του τρόπο:

Ποιος είναι η καλύτερος και πλέον ασφαλής τρόπος για ριζική και εκ θεμελίων εξάλειψη του εθνικισμού; Η αποσύνδεση και ανεξαρτητοποίηση των ανθρώπων από την έννοια της πατρίδας και η ουδετεροποίηση/απονέκρωση οποιωνδήποτε θετικότερων συναισθημάτων απέναντι σε αυτήν απ’ όσο για άλλες χώρες. Έχουν δίκιο μέσα στον παραλογισμό τους: η αγαθή αγάπη προς την πατρίδα, όπως συνήθως ερμηνεύεται ο πατριωτισμός, δεν είναι η πρώτη ύλη για να μετατραπεί κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες κάποιος από πατριώτης σε εθνικιστή; Αλλιώς: κάποιος που δεν νιώθει κάτι το ιδιαίτερο για την πατρίδα του, μπορεί ποτέ να μετατραπεί σε εθνικιστή; Όχι. Όπως ακριβώς και κάποιος που δεν έχει δόντια αποκλείεται να υποφέρει ποτέ από πονόδοντο! (να το τερατώδες και γελοίο ταυτόχρονα τέτοιων ‘‘λογικών’’!).


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Τα ‘‘τσακάλια’’ λοιπόν τού «συνεπούς αντιεθνικισμού», αυτοί που «πιο αριστερά τους είναι ο τοίχος» (ασφαλώς και η ‘‘συνέπειά’’ τους στον αντιεθνικισμό είναι με το μυαλό τους ένας από τους λόγους τής ‘‘υποδειγματικής’’ αριστεροσύνης τους), κάπως έτσι σκέφτονται. Είχες την ευκαιρία να το διαπιστώσεις κι εσύ ο ίδιος κάποια στιγμή. Αν θέλεις να δεις κι άλλα δείγματα αυτής τής ηλίθιας σκέψης, να πάρεις το τελευταίο τεύχος (Νο 110) τής Ουτοπίας, να δεις κάτι τροτσκιστές τής δεκάρας (που ούτε το ‘‘Θεό’’ τους δεν έχουν καταλάβει από το πολύ τσιμέντο που έχουν στο κεφάλι τους) να δίνουν ρέστα!

Λάθος κατάλαβες. Δεν ανέσυρα τον Μπακούνιν για να στηρίξω τις παρελάσεις. Γράφω πώς έγινε: μου έδωσε την ιδέα ένας σχολιαστής (ο nikolas). Όπως οι «συνεπείς αντιεθνικιστές», πήγα κι εγώ μέσω τού Μιχαλάκη στη ρίζα τής υπόθεσης, στην πατρίδα. Αυτό μού αρκεί.

Όλες οι στρατιωτικές παρελάσεις εθνικιστικές είναι, στο βαθμό που αναφέρονται σε ένα δεδομένο έθνος-κράτος και συνδέονται πρώτα και κύρια με αυτό και την άμυνά του. Ακόμα και οι στρατιωτικές παρελάσεις ενός πολυεθνοτικού και ομοσπονδιακού έθνους-κράτους...

Η ελληνική νεολαία είναι στρατιωτικοποιημένη και μάλιστα μέσα από τη διαδικασία των μαθητικών παρελάσεων; Μα πού ζεις; Στην εποχή τού ...Μεταξά;


Τα λέμε


ΥΓ Η επιστολή τού Μπαλτά έχει πολλές ‘‘τρύπες’’, αλλά η τελευταία παράγραφος είναι πολύ χρήσιμη για την αντίκρουση αρκετών από τα επιχειρήματα τών ultras. Αυτό δεν έχει γίνει κατανοητό από τους ίδιους (και απ’ ό,τι φαίνεται ούτε από εσένα...). Όσο για το άρθρο τής Πορτάλιου, είναι ένα καλό δείγμα αντιεθνικιστικών στερεοτύπων (ναι, δυστυχώς, δεν σκέφτονται στερεοτυπικά μόνο οι εθνικιστές...).

κάποιος σύντροφος είπε...

δυστυχώς δεν τα ξέρεις τα θέματα με τα οποία ασχολείσαι.

εθνικισμός και πατριωτισμός είναι συνώνυμα για την ακροδεξιά και για το ακραίο κέντρο. Και για σένα. Άλλο ζήτημα αν υπάρχει η έννοια του εθνικισμού "επιστημονικά", εδώ μιλάμε πολιτικά, και από αυτή την άποψη, μαρξιστικά, εθνικισμός είναι η ενότητα του έθνους, η επιθετικότητα των κυρίαρχων κρατών, και η υποχωρητικότητα των κυριαρχούμενων.

Patria o muerte σημαίνει υπεράσπιση της πατρίδας του λαού και των εργαζομένων στην βάση όμως της επανάστασης, της εθνικής ανεξαρτησίας και του όχι στον ιμπεριαλισμό.Όπως λοιπόν δεν έχεις καταλάβει τίποτε από Μπακούνιν, δεν έχεις καταλάβει και από Τσε Γκεβάρα. Αν νομίζεις ότι το νόημα του patria o muerte είναι να υποστηρίζεις μια νατοϊκή επίδειξη δύναμης κατά των λαών (και του ελληνικού) όπως οι στρατιωτικές παρελάσεις στην Ελλάδα και πως αυτό έχει να κάνει με "άμυνα της χώρας" πραγματικά δεν έχεις πάρει μυρωδιά.

"κάποιος σύντροφος"