Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

Στις δίπλες τής φούστας τής Ρόζας Λούξεμπουργκ! Εκεί κρύβονται τα μέλη τής κίνησης Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά-Ζωή Μετά!




Ούτε μία(1!) συμμετοχή δεν καταγράφτηκε στη χθεσινή πρόσκλησή μας για κρυφτό (προφανώς και δεν αποτελεί συμμετοχή η επανεμφάνιση του ακροκεντρώου σχολιαστή που, όχι πολύ καιρό από τότε που έσκασε μύτη εδώ, διεκδικεί ήδη με αξιώσεις τη θέση μασκότ τού ιστολογίου στη γραφική της μορφή· ούτε πάλι δύο άλλα γριφώδη σχόλια). Κι όμως! Ήταν απλό να βρει κάποιος ποια ήταν η κρυψώνα των αριστερών που συναποτελούν τη νέα κίνηση. Κι αν υπήρχε κάποια δυσκολία, αυτή ήταν μόνο η …σατανική απλότητα στην επιλογή τής θέσης απόκρυψης! Γιατί, όπως ακριβώς και στη ζωγραφιά τής χθεσινής ανάρτησης ο νεαρός με το σπαθί που ψάχνει να βρει το δράκο για να τον εξοντώσει πρέπει να συμπεριλάβει στην έρευνά του και το έδαφος στο οποίο πατάει, έτσι, κατ’ αναλογία, και οι αναγνώστες δεν είχαν παρά να προσέξουν την κατακλείδα τής ανακοίνωσης που εξέδωσε η Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά-Ζωή Μετά!

Τι έλεγαν στην κατακλείδα τού κειμένου τους οι δικτυωμένοι σύντροφοι; Τίποτε δικό τους. Απλώς, παρέθεταν τα λόγια τής Ρόζας Λούξεμπουργκ, προσυπογράφοντας ασφαλώς. Ας τα θυμηθούμε:

Ο Μαρξισμός δεν πρέπει να αποστρέφεται τίποτα περισσότερο από το να μείνει παγωμένος στην παροντική του μορφή. Είναι στα καλύτερά του όταν χτυπά το κεφάλι του από αυτοκριτική, και μέσα στους ιστορικούς κεραυνούς και αστραπές, διατηρεί το σθένος του.

Ποια είναι η λέξη-κλειδί στο παραπάνω απόσπασμα, αυτή που σηματοδοτεί μία πολύτιμη έννοια για την Αριστερά (και είδος εν απολύτω σχεδόν ανεπαρκεία στο στρατόπεδό της); Μα, ασφαλώς, η λέξη αυτοκριτική. Την οποία –λέξη και έννοια–, τα μέλη τής Δικτύωσης όχι απλώς ενσωματώνουν στην ανακοίνωσή τους, αλλά, με τη θέση που της παραχωρούν, κλείνοντας δηλαδή με αυτήν το κείμενό τους, επιχειρούν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι αυτή αποτελεί τη βάση τους, τη σημαία τους, το σήμα κατατεθέν τους. Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να καγχάσουμε μέχρι «να χορτάσουμε χλευασμό», όπως έγραψε κι ο (άλλος) Βλαδίμηρος!

Αν το σύνολο των αριστερών στελεχών που αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την παράδοσή του στα ευρωπαϊκά –και όχι μόνο– ιερατεία παίρνει κάτω από τη βάση χωρίς την παραμικρή δεύτερη σκέψη μήπως αδικούνται, οι σύντροφοι που αποτελούν κατά συντριπτική πλειοψηφία το σώμα τής Δικτύωσης παίρνουν μία μεγαλοπρεπή μονάδα! (Κι αυτό μόνο και μόνο επειδή έκαναν τον κόπο να προσέλθουν στις εξετάσεις και δεν κάπνισαν στην αίθουσα όσο αυτές διαρκούσαν!) Γιατί, αριστεροί ευρωπαϊστές, ευρωκομμουνιστές, ευρωτέτοιοι τέλος πάντων όντες, δεν χρωστάνε απλώς και μόνο εξηγήσεις για το πώς τους τύλιξε ο Τσίπρας με την κλίκα του σε μια κόλλα χαρτί, όπως συνέβη με την Αριστερή Πλατφόρμα, ας πούμε. Όχι, σε καμία περίπτωση οι ευθύνες και τα λάθη τους για τα οποία πρέπει να δώσουν εξηγήσεις δεν περιορίζονται μόνο εκεί. Δεν περιορίζονται εκεί; Λάθος! Δεν βρίσκονται καν εκεί, είναι το σωστό! Γιατί οι φίλοι μας, σε αντίθεση με την Αριστερή Πλατφόρμα, ήταν από τους φανατικότερους υποστηρικτές τού σχεδίου που έλεγε ότι ο δρόμος προς το σοσιαλισμό περνάει μόνο μέσα από τις Βρυξέλλες, τα κεντρικά γραφεία τής Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τον «άξονα των χωρών τού ευρωπαϊκού νότου» και άλλα τέτοια ηχηρά πλην κούφια παρόμοια. Αυτή ήταν η γραμμή που στήριξαν με νύχια και με δόντια, «ο ευρωπαϊκός δρόμος προς το σοσιαλισμό». Και για την ευόδωση αυτής τής γραμμής κρατούσαν, μετά τις δίδυμες εκλογές τού 2012, τα μάτια τους ερμητικά κλειστά μπροστά στις ασύστολες παραβιάσεις συλλογικών αποφάσεων εκ μέρους τής ηγετικής ομάδας, αλλά και στις προσπάθειές της (ενίοτε και bullying) να καταπνίξουν τις κριτικές φωνές από την αριστερή πτέρυγα του τότε ΣΥΡΙΖΑ. Κι όταν τα άνοιγαν, κάποιοι εξ αυτών, τα άνοιγαν μόνο και μόνο για να ενώσουν κι αυτοί τη φωνή τους με το «Γενικό Επιτελείο» ή για να δώσουν βήμα στα παπαγαλάκια του εναντίον των «δραχμιστών». Για όλα αυτά –και για πολλά άλλα που δεν χωρούν σε αυτό το σημείωμα– δεν μας δίνουν την παραμικρή εξήγηση. Περιορίζονται μόνο σε γενικότητες και διαπιστώσεις. Κι αυτό, μιλώντας μάλλον από θέση ουδέτερου πολιτικού αναλυτή και όχι από τη θέση ενεργού πολιτικού δρώντα και συμμέτοχου, όπως ήταν εκείνοι σε όλη την πορεία τού ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το τραγικό του ναυάγιο. Να, ας θυμηθούμε για παράδειγμα –και με αυτό κλείνουμε– πώς ξεπετάνε τις ευθύνες τους σχετικά με τα κομματικά «εγκλήματα» που διέπραξε η ομάδα Τσίπρα και σχετικά με αυτό που για την ελληνική Αριστερά (και για την Αριστερά κάθε ευρωπαϊκής χώρας) αντιπροσωπεύει το νέο «Ανατολικό Ζήτημα», το ζήτημα δηλαδή της ευρωζώνης και γενικότερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης:

Ταυτόχρονα, έγινε αποδεκτό ότι η συντηρητική στροφή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν αναχαιτίστηκε από το κόμμα καθώς ένα μεγάλο τμήμα του ενσωματώθηκε στην κυβερνητική μηχανή, ενώ οι συλλογικές διαδικασίες είχαν ήδη ατροφήσει πριν την άνοδο στην εξουσία με τη συνακόλουθη μετατόπιση στον αρχηγισμό, τη λήψη αποφάσεων σε κλειστούς κύκλους αλλά και την ακούσια/εκούσια σίγαση των ριζοσπαστικών φωνών μπροστά στο κοινό επίδικο της διαπραγμάτευσης. Δυστυχώς, ούτε τα κοινωνικά κινήματα μπόρεσαν να ελέγξουν αυτή τη διολίσθηση όχι μόνο λόγω της λογικής της ανάθεσης που κάθε κόμμα εξουσίας προκαλεί στο κοινωνικό πεδίο, αλλά και λόγω αδυναμιών μόνιμης κοινωνικής αυτοθέσμισης.

Στη συνέχεια, αναλύθηκε ο ρόλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης μετά την εμπειρία της ελληνικής κρίσης και της πορείας διαπραγμάτευσης. Έγινε σαφές ότι ΕΕ και ευρωζώνη συμπυκνώνουν την καπιταλιστική ολοκλήρωση και ότι η παραμικρή αλλαγή πλεύσης δεν γίνεται πλέον ανεκτή στους κόλπους τους.

***

Ας αφήσουν, λοιπόν, τη Ρόζα στην ησυχία της οι σύντροφοι. Κι ας πάψουν να κρύβονται στα φουστάνια της. Εκτός τού ότι δεν έχει κανένα νόημα γιατί φαίνονται περισσότερο κι από μια στρουθοκάμηλο όταν χώνει το κεφάλι της στην άμμο, προσβάλλουν και τη μνήμη της. Και να σας πούμε και το άλλο;

Μέχρι τη στιγμή που θα πάψουν να είναι δειλοί και θα βρουν το θάρρος να εξηγηθούν για τις ευθύνες τους στη μεγαλύτερη τραγωδία της ελληνικής Αριστεράς μετά τη δεκαετία τού ’40, είναι χίλιες φορές πιο έντιμο να σιωπήσουν. Ακόμα και για πάντα, αν δεν καταφέρουν ποτέ να υπερβούν το μικρό τους ανάστημα…


10 σχόλια:

πικαπα είπε...

Αναξιο να ασχολεισαι με αυτους. Εχουν τη βασικη ευθυνη. Και δεν ξεγελουν πια κανεναν. Δυστυχως ομως αυτο δεν ειναι αρκετο για να σωσει τα στελεχη της τεως Αρ πλατφορμας. Οι πρωτοι εκαναν τη μεγαλυτερη ζημια, αλλα η ζημια δνε θα μπορουσε να γινει χωρις τους δευτερους. Ολοι μαζι, μιλω για την επετηριδα, πρεπει να αποχωρησουν απο το προσκηνιο. Στα χωραφια, για ρυζι!

LeftG700 είπε...

Φίλε πικάπα,


Όπως νομίζω σου έχω ξαναπεί, κατανοώ μεν το ότι τα έχεις πάρει (δεν είσαι ο μόνος), αλλά δεν συμμερίζομαι τη μηδενιστική σου διάθεση. Δεν νομίζω ότι το ξήλωμα του "Γενικού Επιτελείου" θα βοηθήσει. Προτιμώ τον εμπλουτισμό του σε συνδυασμό βέβαια με το δημοκρατικό έλεγχο από τα μεσαία στελέχη και τη βάση.


Τα λέμε

πικάπα είπε...

Είναι αλήθεια ένα σημείο καμπής και είναι η στιγμή όπου τα λόγια τα ίδια αρχίζουν να κομπλάρουν απέναντι στο ιστορικό βάρος των συνεπειών μετά από μια πορεία που για ορισμένους αριστερούς ήταν πορεία ζωής. Τα στερνά, λένε, τιμούν τα πρώτα. Η άγνωστη κατάληξη του τωρινού “κινήματος” (?) απέναντι στο ασφαλιστικό κλπ των αγροτών, γραβατών κλπ, (και όχι δυστυχώς του προλεταριάτου) σε συνδυασμό με τη γνωστή κατάληξη της ευρωνατοϊκής “αντιμετώπισης” δήθεν του προσφυγικού, θα αναδείξουν γυμνό το νέο κατεστραμμένο τοπίο. Κανείς από τους αγανακτισμένους δεν φαίνεται, παρά την αγανάκτησή του, διατεθειμένος να υπερασπιστεί το αντιμνημόνιο απέναντι στα νατοϊκά καράβια. Και καμία πολιτική δύναμη δεν δηλώνει πρόθεση και ικανότητα να ηγηθεί ενός τέτοιου "πολέμου", και πολέμου.
Το αδιέξοδο φαίνεται να είναι πλήρες και η ΤΙΝΑ εμφανίζεται αβίαστα και θριαμβευτικά, χωρίς κανένα πολιτικό υποκείμενο από τα αριστερά να είναι σε θέση να την αποτρέψει. Επομένως, η κατοχή επιβεβαιώνεται εξ αποτελέσματος.

Αν τα στερνά τιμούν τα πρώτα, το αποτέλεσμα της πολιτικής των αριστερών και όχι ¨αριστερών” που αποχώρησαν από το Σύριζα, δεν αποτιμάται από τις προθέσεις ή τις αδυναμίες τους, αλλά από τις επιπτώσεις. Επομένως, η όποια αυτοκριτική θα ήταν ακόμη λειψή, πριν αναδειχθεί το μέγεθος της καταστροφής στην οποία κατέληξαν ασυγχώρητες αυταπάτες.

Ο Τσίπρας δεν θα ήταν τίποτε χωρίς του κοκκινοπράσινους κλπ κλπ των οποίων ήταν γέννημα θρέμμα και τον οποίο η δική τους οργανωτική ισχύς ήταν αυτή που κατά κύριο λόγο στήριξε και επέβαλλε. Το (μη) σχέδιο και (μη) πρόγραμμα του Σύριζα (Δραγασάκη) δεν θα τολμούσε να δει το φως της μέρας, χωρίς το ιδεολογικό προκάλυμμα των ευρω-αυταπατών των ιδίων. Αλλά και όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να συμβούν, αν η αριστερή πτέρυγα δεν αποτελούσε το εξ αποτελέσματος αριστερό άλλοθι – μέχρι ακόμη και μετά την “προδοσία”. Ο Σύριζα δεν θα ανερχόταν στην εξουσία χωρίς αυτούς τους αριστερούς, χωρίς τη δική τους μακρόχρονη πολιτική και κινηματική δουλειά. Αλλά ακόμη και αν ανέβαινε, θα ήταν ήδη και εξ αρχής διαφορετικό, και δεν θα είχε κυριολεκτικά εξαντλήσει το αριστερό δυναμικό, στο βαθμό που να μην έχει απομείνει στην αριστερά, ούτε το ηθικό πλεονέκτημα, ούτε το κουράγιο, ούτε οι δυνάμεις, ούτε τελικά και οι εναλλακτικές λύσεις. Αν μη τι άλλο θα ήπήρχε ήδη απο τα τέλη του 2013 μια έγκαιρη, μεγαλύτερη και σοβαρότερη αντίστοιχη Λαϊκή Ενότητα. Η αν μη τι άλλο, την ώρα που στέγνωναν τα ταμεία, ήδη από τα τέλη του Φλεβάρη 2015, θα έπρεπε να είχε βγει κλαρί η αντίσταση (αντί για την ενεργητική συνέργεια με την οποία βαρύνεται).

Σε αυτές τις στιγμές, οι πολιτικοί “άνδρες” (και γυναίκες), κρίνονται από το αποτέλεσμα που έχουν επιφέρει. Εφόσον δε, ως συνήθως και αναπόφευκτ υπήρχε σαφής καταμερισμός και ιεραρχία και ηγεσία, οι ευθύνες επιμερίζονται αντιστοίχως. Οι δε τέτοιοι ¨ανδρες”, είναι τέτοιοι άξιοι “άνδρες” όταν αντί να προσπαθούν να δικαιωθούν πως είχαν δίκιο, παίρνουν αυτοί το σταυρό της αποδεδειγμένης αποτυχίας, προκειμένου να μη βουλιάξει πια εντελώς αυτό το κατακαημένο τσακισμένο αριστερό σαπιοκάραβο, στο οποίο χρημάτισαν ουκ ολίγα έτη πρωτοδεύτεροι αξιωματικοί και το οποίο είναι αποδεδειγμένα ακατάλληλοι ακόμη και για λοστρόμοι.

ΥΓ. Τα δε λόγια του δικτύου, μάλλον μάταια, ενόψει του επερχόμενου αποτελέσματος. Κάθε ακροκεντρώος, ή και ακροδεξιός (ασαφή τα όρια) έχει αυτή τη στιγμή το ελεύθερο και τη χαρακτηριστική άνεση να χλευάζει και να απαξιώνει την καλύτερη ιστορία γενεών και την ακέραια στάση ζωής των αριστερών, των καλύτερων παιδιών, που υπάρχουν ακόμη και δεν θα πάψουν να υπάρχουν ποτέ. Αλλά αυτό δεν είναι παρηγοριά, σε ένα τέτοιο τοπίο.

πικάπα είπε...

Αποδεικνύεται δε και το δίκιο που είχε το ΚΚΕ τη στιγμή του δημοψηφίσματος, όσο και η σκανδαλώδης ανικανότητά του ΚΚΕ να δώσει τη μάχη της γενιάς του, πριν τις εκλογές του 2012.

Η στιγμή του δημοψηφίσματος ήταν μια στιγμή που τη χαρήκαμε όλοι οι αριστεροί, ακόμη και του ΚΚΕ οι οπαδοί. Ήταν η χαρά του παιδιού και το γλειφιτζούρι του πικραμένου που είχαμε την παιδική ανάγκη του έστω για λίγες ώρες. Αλλά η ιστορική καταγραφή θα αποδείξει ότι η στιγμή εκείνη ήταν πλήρως (αυτο)υπονομευμένη από την ίδια την ηγεσία του Σύριζα και με την αντικειμενική συνέργεια της ηγεσίας της αριστερής του αντιπολίτευσης. Κλασσικός τυχοδιωκτισμός, ασυγχώρητη αφέλεια, μνημειώδης ατολμία, ή λάθος εκτίμηση παρά γουρουνότριχα, στα παλιά μας τα παπούτσια, εδώ που φτάσαμε.

Η περίοδος πριν τις εκλογές του 2012, μετά τις οποίες άρχισε η ραγδαία “μετάλλαξη” του Σύριζα, ήταν καιρός της μάχης. Η ηγεσία του Σύριζα, με δυνάμεις μικρότερες από αυτές του ΚΚΕ, εξαπέλυσε τη συνήθη πολιτικάντικη επίθεση φιλίας σε όλη την αριστερά και στο ΚΚΕ, δήθεν για σύμπραξη, επιχειρώντας να ενσωματώσει και να εγκλωβίσει και το ΚΚΕ στην τυχοδιωκτική της πρεμούρα. Οι οπαδοί του ΚΚΕ θέλουν ακόμη να πιστεύουν πως ευτυχώς δεν τσίμπησαν και έτσι διασώθηκαν. Ίσως πράγματι να διασώθηκαν και μακάρι. Αλλά τη στιγμή που όλος ο κόσμος περίμενε το ΚΚΕ, που αντικειμενικά είχε την πρωτοκαθεδρία της ισχύος στο χώρο, να βγει μπροστά και να θέσει ζωντανά (στο πεδίο), όσο και πολιτικά (στο δια ταύτα) τους όρους του παιχνιδιού, αυτό κλείστηκε στο καβούκι του και στις παρελάσεις του, ελπίζοντας κι αυτό ότι θα “δικαιωθεί”. Εξ αποτελέσματος, αυτή η άμυνά του άνοιξε διάπλατα την πόρτα στον καιροσκοπισμό της ηγεσίας του Σύριζα. Του έφταιξε λέει ότι το περίμεναν στο Σύνταγμα οι προβοκάτορες με τις πέτρες και δεν το άφησαν να κάνει παιχνίδι. Του έφταιξε λέει ότι ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος για τη μεγάλη σύγκρουση. Ο κόσμος πράγματι δεν ήταν έτοιμος, και οι παγίδες ένα μάτσο. Αλλά πως αλλιώς θα γινότανε; υπήρχε περίπτωση να του στρώσουν και κόκκινο χαλί; Οι πολιτικοί “άνδρες” (δλδ γυναίκες ή άντρες δεν έχει σημασία) που αντικειμενικά είχαν (και έχουν ακόμη) την ευθύνη της πλοήγησής του έχουν το (μεγάλο δυστυχώς) δικό τους μερίδιο ολιγωρίας, λιποψυχίας, λάθος εκτίμησης; - στα παλιά μας τα παπούτσια εδώ που φτάσαμε.
¨
Τα πράγματα πάντα θα είναι πολύ δύσκολα, δυσθεώρητα. Όμως, η γενιά που δεν έχει καταφέρει να βρει το “πότε είναι η στιγμή” και σε όλη την ακμαία της νιότη “προετοιμάζεται” μόνο, παραδίδοντας αμαχητί στην επόμενη γενιά, είναι μια χαμένη γενιά.

Ίσως να έχω άδικο, και πάντως μιλώ υπό το βάρος της αβάσταχτης βαρύτητας των στιγμών. Η ιστορία θα δείξει, αλλά όταν η ιστορία το δείχνει συνήθως τότε είναι αργά. Το θέμα είναι ότι σήμερα είναι ακόμη πιο δύσκολο το κουμπωμένο ΚΚΕ και τα ξεκούμπωτα απομεινάρια της λοιπής αριστεράς να γράψουν κάτι έστω αισθητό στην τρέχουσα ιστορία. Και δεν δείχνουν να διδάσκονται από την ιστορία, όσο είναι καιρός...

Smart Asss είπε...

"...σήμερα είναι ακόμη πιο δύσκολο το κουμπωμένο ΚΚΕ και τα ξεκούμπωτα απομεινάρια της λοιπής αριστεράς να γράψουν κάτι έστω αισθητό στην τρέχουσα ιστορία..."

αυτό του πικαπα
τίποτ' άλλο.

πρόκειται για ΤΗΝ διαπίστωση.

Μπράβο.

Bella Ciao.

Ανώνυμος είπε...

Το δίκτυο έχει ανθρώπους ακτιβιστές με αυταπάρνηση και συνέπεια που δεν κόλωσαν στο παρελθόν να δώσουν πολιτικές μάχες υπό αντίξοες συνθήκες.Ιδιαίτερα στην εποχή της τρομουστερίας που ακολούθησε την σύλληψη του Σάββα ξηρού ,αλλά και γενικότερα υπερασπίζοντας συνήθης ύποπτους καθώς κ κομμάτια που υφίσταται την κρατική καταστολή(νεολαίοι-μετανάστες κλπ).Παράλληλα οι ''δικτυακοί'' πήραν διαζύγιο με τον σεχταρισμό κ την προβοκατορολογία που ταλάνιζε την εξωκ αριστερά.Μέχρι εδω καλά .Μακάρι να έκανε μόνο αυτά που παίρνει άριστα το δίκτυο.
Η ανάμιξη κομματιού του Δικτύου στον Συριζα ήταν φιάσκο αφού βρέθηκαν να ευθύνονται για όλες τις παπαριές της ομάδας Τσίπρα.Ευτυχώς το κατάλαβαν κ έφυγαν.Όμως ο χώρος τους(Η ΑΝΑΣΑ) έμεινε μέσες άκρες στον μνημονιακό Συριζα σαν ετοιμοι από καιρό.Αυτό θα έπρεπε να προβληματίσει τους ανθρώπους του Δικτύου .Να κάνουν την αυτοκριτική τους και να φύγουν από ορισμένα ιδεολογήματα όπως τον Ευρωπαισμό μέχρι Ευρωλιγουριάς ,την άρνηση οτι υπάρχει Ιμπεριαλισμός καθώς και την μανία τους να σύρονται πίσω από την καθεστωτική αριστερά χάριν της μαζικότητας.
Επειδή γνωριζω καλά κ εκτιμώ τον χώρο τους έκαναν ένα σφάλμα πάντοτε.Μπέρδευαν την κοινή δράση σε ένα πρόβλημα με την κοινή συναντίληψη και την πολιτική συνεργασία.

LeftG700 είπε...

Φίλε Γιώργο θαλλάση,


Η δική μου αποκρυσταλλωμένη εδώ και καιρό άποψη είναι ότι μια συνολική αποτίμηση της παρουσίας τους δεν δείχνει παρά ένα εξαιρετικά άνισο ισοζύγιο, με την αρνητική πλευρά[*] να βαραίνει καταθλιπτικά σε βάρος τής θετικής. Γι' αυτό και δεν αφήνω ευκαιρία να μη τους κοπανήσω τις μαλακίες τους κατακέφαλα.


Τα λέμε


[*] Το παράδοξο (παράδοξο για σένα) είναι ότι τους ρίχνεις σχετικά στα μαλακά, ενώ, ταυτόχρονα, φαίνεται να έχεις πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα, όσο αφορά στη ζημιά που έχουν κάνει στο αριστερό κίνημα, όταν γράφεις:

Μπέρδευαν την κοινή δράση σε ένα πρόβλημα με την κοινή συναντίληψη και την πολιτική συνεργασία.

πικάπα είπε...

Ας πάμε σε κάτι πιο συγκεκριμένο και χειροπιαστό. Προτείνεις τον “εμπλουτισμό” των παλαιότερων “επιτελών” με κάποιους νεώτερους, με κάποιες διαδικασίες ελέγχου – (ποιές ακριβώς, ας το αφήσουμε προς το παρόν). Εγώ λέω π.χ. όλοι στα χωράφια για ρύζι. Που στηρίζεται το ψυχανέμισμα του καθενός; Έτσι, το αισθανόμαστε; ή μήπως γιατί λυπόμαστε;

Κατ αρχή η διατήρηση παλαιότερων θα πρέπει να έχει κάποιο λόγο. Τέτοιος λόγος δεν φαίνεται να υπάρχει. Τι ας πούμε, ότι έλεγαν ότι πρέπει να υπάρχει πλαν Β για έξοδο; Μα αυτό το λέγαν χιλιάδες άλλοι, εντός και εκτός και σε όλες τις εκδοχές. Τι, ότι έκαναν κάτι το οτιδήποτε για τις εσωτερικές διαδικασίες ελέγχου να προλάβουν τη γραφειοκρατία και τον αρχηγισμό; Το αντίθετο, ενίσχυσαν αυτά τα φαινόμενα. Τι, ότι οι άλλοι τους τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί, που λες κι εσύ κι αυτοί αντέδρασαν κατόπιν εορτής. Μα είναι δυνατόν αν τάκαναν έτσι, να σχεδιάσουν, να οργανώσουν, να ηγηθούν, ή να τολμήσουν σε μια υποτιθέμενη κατάσταση ρήξης που όλοι γνωρίζουν πως μόνο περίπατος δεν θα ήταν. Θα έλεγες ίσως πως είναι έμπειροι γενικώς και κυρίως είναι αναγνωρίσιμοι. Μα ακριβώς, η εμπειρία ίσως είναι καλή για να λεν ιστορίες γύρω από τη φωτιά, αλλά όχι και να συμβουλέψουν πως βγάζουμε τα “κάστανα” από τη φωτιά. Μα ακριβώς, η αναγνωρισιμότητά τους έγκειται στο εξής: Ο κόσμος όλος αναγνωρίζει – προσοχή ίσως – εντιμότητα και ακεραιότητα, αλλά κυρίως αποτυχία, αστοχία, ανημποριά. Αυτό και είναι το καθοριστικό. Συμπληρωματικά, ο λόγος που συνεχίζουν να εκφέρουν, όσον αφορά τη “λύση” δεν πείθει ούτε στο λογικό της μέρος, αφού οι τεχνικές επεξεργασίες εξακολουθούν να είναι απλουστευτικές και αφερέγγυες – δεν είναι οι άνθρωποι ούτε για επεξεργασίες σε βάθος και πλάτος. (Προσοχή: Άλλο απλές και εύληπτες, άλλο απλουστευτικές, έως αφελείς).
Θα συμφωνούσαμε νομίζω ότι σε κάποια σημεία καμπής, σημασία δεν έχει τόσο το λογικό μέρος, αλλά το “ζωικό” μέρος της “ηγεσίας”. Εδώ λοιπόν είναι που είναι περιττή κάθε άλλη εξήγηση. Υπάρχει και κάτι ακόμη. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να εκφραστεί ο καλώς εννοούμενος “λαϊκισμός”, που είναι απαραίτητος σε μια τέτοια αναθάρρηση και επαναφορά. Ωστόσο, η “ακτινοβολία” αυτών των μόνιμων στελεχών που την “πάτησαν” περνώντας μια ζωή μέσα στα “γραφεία”, δεν βοηθά καθόλου να εκπεμφθεί η απαραίτητη “ζωϊκή” ακτινοβολία. Λάθος ακτινοβολία.

Που και γιατί επομένως, δικαιολογείται η οποιαδήποτε παραμονή της οποιαδήποτε επετηρίδας στα επιτελεία (ο θεός να τα κάνει επιτελεία..). Επαναθεμελίωση, επανίδρυση, το λένε και η ίδιοι, αλλά απλώς ξαναστήνουν τσαντίρια. Είναι σα να θέλεις να βρεις το λάθος στις πράξεις, εξετάζοντας το γραπτό εσύ ο ίδιος. Το κουδούνι χτύπησε, το λάθος δεν το βρήκες..

Μια πρόχειρη πρόταση έχω κάνει όταν ήταν ακόμη καιρός, με το άρθρο μου που δημοσίευσες. Τώρα δε με αφορά πια, το πουλάκι πέταξε. Έτσι είναι φίλε left, το πουλάκι πετάει εύκολα. Προφανώς θα χρειαζόταν συλλογική δουλειά για να γίνει πενηνταράκια μι τέτοια πρόταση. Αλλά δεν είναι μόνο η ικανότητα για αναλυτική και σοβαρή συλλογική δουλειά που λείπει από την επετηρίδα. Λείπει η πολιτική βούληση. Αλλιώς εντελώς κατανοούν το θέμα, και πάντως δεν το φαντάζονται με τίποτε ότι δεν θα είναι αυτοί πάνω στην έδρα.

Ένα τελευταίο επιχείρημα, που το έχω ακούσει πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι δεν υπάρχουν άλλοι καλύτεροι – και πούντοι; Έλα ντε, γιατί όμως να έρθουν οι άλλοι οι καλύτεροι και να μπλέξουν σε ένα παιχνίδι κολλητών και καλωδίων; Στελέχη και “πρωτοπορία” που δεν έχει καταφέρει μέσα σε λίγα χρόνια να αναδείξει άλλη καλύτερη και ευρύτερη πρωτοπορία, είναι από χέρι για τα χωράφια για ρύζι. Ίσως μετά από μια τέτοια μετεκπαίδευση να έχει κάτι να προσφέρει.
Όσο όμως η πεπερασμένη και στείρα “πρωτοπορία” κρατά τα πόστα, τόσο δυσκολότερο να αναδειχθεί το “νέο” - απλώς αναπαράγεται η μετριότητα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

πικάπα είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ κ τέλος

Και μια τελευταία (σοσ) υπόμνηση. Ο “έλεγχος” από τη “βάση”, στον οποίο αναφέρεσαι, είναι η κλασσική αναπαραγωγή της απάτης της αστικής δημοκρατίας. Ο έλεγχος, με την αριστερή έννοια, είναι εξ ορισμού. Ανατρεπτικός: Είτε υπάρχει εν τη παραγωγή και αναπαραγωγή της λειτουργίας, “εν τη γεννέση” της λειτουργίας, είτε δεν θα υπάρχει. Δεν είναι πρώτα σας είπαμε τι πρέπει και μετά θα μας πείτε αν τα κάνατε σωστά κι αν σας άρεσε και μετά ξαναψηφίστε καλύτερους για να σας τα πουν καλύτερα. Αυτή είναι μια καθαρά καθεστωτική αντίληψη από την οποία πάσχουν όλες οι οργανώσεις. (Άσε που οργανώσεις δεν έχουν ούτε καν τις πολλαπλές -θεωρητικές- ασφαλιστικές δικλείδες της αστικής δημοκρατίας..) Η (εξ ορισμού ανατρεπτική) υπέρβαση της έννοιας του “ελέγχου” και της “δημοκρατίας” από τα αριστερά έχει ως απαραίτητο γνώρισμα την κίνηση και τη διάχυση της ευθύνης – αλλιώς φοργκέτ ιτ. Εντελώς άλλο η ηγεσία, εντελώς άλλο η αναπαραγόμενη εξουσία.

Ο οργουελ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.