Παρασκευή 22 Απριλίου 2016

Εκείνο που μας διαφεύγει: Χρήσιμοι ηλίθιοι είναι για το σύστημα. Για εμάς είναι επικίνδυνοι –και όχι υποχρεωτικά ηλίθιοι...




Αντιγράφουμε τη χθεσινή ανάρτηση ενός μπλόγκερ και ενός από τους χιλιάδες –πες εκατομμύρια– που θεωρούν τον εαυτό τους αριστερό και που επάξια θα μπορούσαν να σταθούν δίπλα στους Ροϊδολασκαράτους, οι οποίοι διεκδικούν επίσης αυτήν την ονομασία προέλευσης (και τιμής). Ελάχιστη σημασία έχει ότι ο συγκεκριμένος είναι υποστηρικτής τού Νέου ΣΥΡΙΖΑ (πώς έλεγαν κάποτε Νέοι Εργατικοί τού Μπλερ; χειρότερα!). Θα μπορούσε χωρίς το παραμικρό πρόβλημα να είναι υποστηρικτής τής ΔΗΜΑΡ, της Ενωτικής Κίνησης Ευρωπαϊκής Αριστεράς τού Φώτη Κουβέλη, του Ποταμιού (θυμηθείτε τον Σπύρο Λυκούδη, λόγου χάρη), τού ΠΑΣΟΚ και πάει λέγοντας. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν όντως ανήκει στη κατηγορία εκείνων που υποστηρίζουν ηλιθιωδώς τον ΣΥΡΙΖΑ, κόντρα στα ατομικά και συλλογικά (ταξικά) συμφέροντά τους ή, αντίθετα, υποστηρίζει τα πρώτα (μόνο τα πρώτα!) μέσω του ΣΥΡΙΖΑ –όπως κάνει κόσμος και κοσμάκης που τώρα στοιχίζεται, ταχαδήθεν ανιδιοτελώς, με το κόμμα-ντροπή τής Αριστεράς. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι για εμάς, για την Αριστερά δηλαδή που δεν έχει πετάξει τα άγια τοις κυσί, είναι ότι τύπους σαν τον συγκεκριμένο φίλο μας οφείλουμε να τους θεωρούμε επικίνδυνους πριν από οτιδήποτε άλλο και να τους αντιμετωπίζουμε ως τέτοιους όπου τους συναντάμε. Μπορεί να μην είναι διάσημοι όσο, λόγου χάρη, ένας Νικόλας Σεβαστάκης, ένας Αντώνης Λιάκος, ένας Γιάννης Βούλγαρης, και να διεκδικούν από τους φιλελέδες το φιλελευθερισμό για λογαριασμό τους με λιγότερο κομψά και περίτεχνα λόγια από αυτά που χρησιμοποιούν εκείνοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αποτελούν μικρότερο κακό. Το αντίθετο, θα έλεγα. Γιατί αυτοί ζουν ανάμεσά μας σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τους opinion leaders του σοσιαλφιλελευθερισμού. Ουδέν κακόν αμιγές καλού: «ζουν ανάμεσά μας» σημαίνει ότι είναι απολύτως εντός τού βεληνεκούς μας. Ας μην ξεχνάμε να τους καρφώνουμε ανελέητα με τις λέξεις μας, λοιπόν, όποτε τα βήματά μας συναντιούνται με τα δικά τους, θωρώντας τους, αφελώς, ακίνδυνους –λάθος στο οποίο πέφτουμε συχνά, παρασυρμένοι από τη γραφικότητα των επιχειρημάτων τους και την πολιτική τους αμορφωσιά. Φωτιά και τσεκούρι!

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ


Στο οικονομικό πεδίο ο φιλελευθερισμός έχει θεμελιώδεις διαφορές με το σοσιαλισμό, με πρώτη και κυριότερη το ποιους θέλει να προστατεύσει σε προτεραιότητα η κάθε ιδεολογία. Στο πεδίο, ωστόσο, των ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων ο πραγματικά φιλελεύθερος ταυτίζεται με τον Αριστερό, όπως ο γράφων. Σε ζητήματα, για παράδειγμα, όπως το δικαίωμα ιθαγένειας σε μετανάστες και πρόσφυγες που ζουν χρόνια σε μια χώρα, στους γάμους ομοφυλόφιλων, στο διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, στη νομιμοποίηση των ναρκωτικών ουσιών, στις αμβλώσεις και στην προτεραιότητα της ελευθερίας, το οποίο είναι λυτρωτικό συναίσθημα, έναντι της ασφάλειας, που είναι φοβικό, η φιλελεύθερη θεωρία ταυτίζεται με τα αριστερά ιδανικά. Το πρόβλημα, ωστόσο, όπως πολύ σωστά το έθεσε χθες στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας, δεν είναι ο φιλελευθερισμός αλλά κάποιοι φιλελεύθεροι, τύπου αρχηγού Κούλη, από τους οποίους καλείται η Αριστερά να τον διασώσει...
Τι σχέση έχει, για παράδειγμα, ο φιλελευθερισμός με το χθεσινό μισαλλόδοξο λόγο τού προέδρου τής ΝΔ απέναντι στους πρόσφυγες, στους μετανάστες, στους ανθρώπους που διαδηλώνουν στους δρόμους και, κατά βάση, στην Αριστερά; Είναι αλήθεια ότι το εγχώριο αντάρτικο πόλης χρησιμοποίησε αντιλήψεις τής αριστερής κοσμοθεωρίας για να δικαιολογήσει την στην ουσία τυφλή του βία από τη στιγμή που δεν γκρεμίζεις τον καπιταλισμό μόνο και μόνο σκοτώνοντας έναν καπιταλιστή. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι βρίσκονται ακόμα στο ΣΥΡΙΖΑ άνθρωποι που βλέπουν με καλόβολο μάτι τους αντάρτες πόλης...
Γιατί, ωστόσο, θα πρέπει η Αριστερά στο σύνολό της να απολογείται για τον αριστερισμό; Ούτε ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης θα ήταν υποχρεωμένος να δικαιολογεί ορισμένους ακροδεξιούς στο κόμμα του αν ο ίδιος δεν τους είχε κάνει αντιπροέδρους ή τομεάρχες. Ο φιλελευθερισμός, ωστόσο, του Κούλη φτάνει μέχρι την αποδοχή των πιο αντεργατικών μέτρων που προτείνει το ΔΝΤ. Όταν πρόκειται να ψαρέψει στους ψηφοφόρους των χιμπαντζήδων με τα μαύρα ή να επικρατήσει στην παράταξή του υποθάλπει φοβικά σύνδρομα απέναντι στο διαφορετικό ή διαλύει νεολαίες...
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιμετωπίζει μια φιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση, αλλά νεοφιλελεύθερους-εκ γενετής, όπως εκείνους της ΝΔ, του Ποταμιού ή της Ένωσης Κεντρώων, ή εκ μετάλλαξης, όπως του ΠΑΣΟΚ. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, πόσο πιο δυνατή θα ήταν η διαπραγματευτική θέση τής χώρας αν όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα αρνούνταν να ψηφίσουν τα επιπλέον μέτρα-ρεζέρβες που επιθυμεί το ΔΝΤ τα οποία πλήττουν και την επιχειρηματικότητα ή πόσο πιο πολύ θα πλησιάζαμε στον 21ο αιώνα αν η δεξιά στη χώρα ήταν κυρίως φιλελεύθερη και λιγότερο συντηρητική. Θα είχαμε επιλύσει προ πολλού ζητήματα όπως αυτά που ανάφερα στον πρόλογο και θα βρισκόμασταν στην πρωτοπορία τής Ευρώπης αντί στην θέση ουραγού. Ο φιλελευθερισμός μπορεί να είναι και προοδευτικός, δυστυχώς ωστόσο οι περισσότεροι φιλελεύθεροι που τον υπηρετούν από θέσεις ευθύνης στην Ελλάδα διακατέχονται από σκοταδισμό. Παριστάνουν τους μεταρρυθμιστές αλλά στην ουσία είναι λεπενιστές. Κι αυτό κάνει μπαμ...


13 σχόλια:

Σκεπτικιστης είπε...

Ο υπαρκτος φιλελευθερισμος, (κατά το υπαρκτος σοσιαλισμος) χρεωκοπησε, είναι σκοταδισμος. (τ'ακους smartass;)

Aς σοβαρευτούμε. τι είναι ο φ.; Μεθοδος, πορεια, ή στοχος , ιδανικο; Eιναι συμβατος με τον καπιταλισμο; Η μηπως είναι μια μεθοδος για την εξοδο από αυτον;

H επιτυχια του φιλελευθερισμου είναι να παραμενει ένα ιδανικο; η προσπαθεια εφαρμογης του είναι αδυνατη και τον δυσφημεί; (όπως με την μεταναστευτικη πολιτικη του συριζα). Eιναι δυνατος ενας άλλος φιλελευθερισμος; Πως φτανουμε σε αυτον; Μπορει να εφαρμοστει ο φιλελευ. σε μια ανταγωνιστικη κοινωνια; H είναι καταδικασμενος να λειτουργει μονο για οσους εχουν την οικονομικη δυναμη;

Mηπως είναι ένα πρόβλημα ορισμου; Αν φ. είναι η απουσια καταναγκασμων, τοτε, πως απαλλασομαστε από τον καταναγκασμο της φτωχιας; Μηπως τα πραγματικα φιλελευθερα αιτήματα είναι αυτά που ανατρεπουν το σημερινο πλαισιο; Μπορει να νοηθει ο πραγματικος φιλελευθερισμος; H απελευθερωση από τα δεσμα του χωρου, του χρονου και της ταυτότητας;

Μπορω να κατανοησω οποιον μάχεται για επιμέρους ζητήματα ελευθεριας. Το κατανοω σα μια ατομικη σταση. Δεν κατανοω πλήρως οσους βαζουν την ταμπελα φιλελεύθερος στον εαυτο τους και υπερασπίζονται την ιδεα του, λες και είναι κατι περισσοτερο από μια ευχη ('να μορφωθεί η κοινωνια', 'να φιλελευθεροποιηθεί η ΝΔ'), ή από το αθροισμα των επι μερους αιτημάτων. Γιατι πανω απ όλα, ο φ, είναι μια παρεξηγηση, (ή μια αυταπατη). Δεν υπαρχει. Η μαλλον, υπαρχουν τοσοι, οσοι και οι υποστηρικτες του.

Αλλα ειπαμε όλα αυτά συμβαινουν εξαιτιας της αποτυχίας της αριστερας.

LeftG700 είπε...

Φίλε Σκεπτικιστή,


Τα κλειδιά βρίσκεται στις δύο πρώτες προτάσεις τού αδαούς φίλου μας:

Στο οικονομικό πεδίο ο φιλελευθερισμός έχει θεμελιώδεις διαφορές με το σοσιαλισμό, με πρώτη και κυριότερη το ποιους θέλει να προστατεύσει σε προτεραιότητα η κάθε ιδεολογία. Στο πεδίο, ωστόσο, των ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων ο πραγματικά φιλελεύθερος ταυτίζεται με τον Αριστερό, όπως ο γράφων.

Τα κλειδιά:

1) Ο απόλυτος διαχωρισμός οικονομικού/κοινωνικού πεδίου (η απόλυτη φαντασίωση!)

2) Η εσφαλμένη εντύπωση ότι η πεμπτουσία τής διαφοράς φιλελευθερισμού/Αριστεράς είναι οι τάξεις που εκπροσωπούν. Αυτό είναι αποτέλεσμα της θεμελιώδους διαφοράς τους, όχι αυτή η ίδια η διαφορά. Η οποία δεν είναι άλλη από το ότι ο φιλελευθερισμός αναγορεύει αυτοκράτορα το άτομο, ενώ η Αριστερά το (κοινωνικό) σύνολο. Τι ακολουθεί; Ακολουθεί (αλλά μόνο ακολουθεί) η κατάληξη: από τη στιγμή που σε μια κοινωνία διαρκούς ανταγωνισμού, μοιραία, οι νικητές είναι λίγοι (έτσι δεν γίνεται σε κάθε παιχνίδι;), ο φιλελευθερισμός μένει να υπερασπίζεται τους λίγους. Δεν γίνεται διαφορετικά. Πρέπει να υπερασπιστεί κάθε άτομο (διαφορετικά, αυτοαναιρείται). Και ποια άτομα σεμ μία ανταγωνιστική κοινωνία συγκεντρώνουν τα πυρά τών πολλών και, επομένως, χρήζουν υπεράσπισης κατά προτεραιότητα; Μα, οι λίγοι νικητές.

Αντίστροφα, η δική μας αγάπη «προς την Ελευθερίαν» περνάει μέσα από την υπεράσπιση των πολλών αδυνάτων και την εναντίωση προς τους λίγους ισχυρούς. Όχι επειδή απλώς εκπροσωπούμε τους αδύνατους, όπως λίγο αφελώς πιστεύει ο αριστερός φίλος μας που διεκδικεί για πάρτη του τον τίτλο τού γνήσιου φιελεύθερου. Εκπροσωπούμε τους αδύνατους γιατί μάς ενδιαφέρει η συλλογική απελευθέρωση και όχι η ατομική (collective και κολεκτίβα είναι οι έννοιες που κρατάνε ξάγρυπνους τις νύχτες τούς smart assses αυτού τού κόσμου).


Τα λέμε

Κωνσταντάκης είπε...

Παρατηρώ κάποιες εμμονές σου με το μπλόγκ Ροΐδη. Δεν νομίζω ότι αυτοπροβάλλονται ως αριστεροί ούτε έχουν καμία σχέση με την αριστερά. Πρόκειται για ένα καθαρά φιλελεύθερο ιστολόγιο που υπερασπίζεται την αστική δημοκρατία. Ο μεν Ροΐδης συμπαθεί οικολόγους-πράσινους και ο Λασκαράτος λατρεύει τον Τζήμερο (σύμφωνα με δικές τους δηλώσεις). Δεν καταλαβαίνω την αντιπαλότητα σας αφού είστε σε εντελώς διαφορετικές συχνότητες. Να 'σαι καλά και μην πολυχαλιέσαι μαζί τους.

LeftG700 είπε...

Φίλε Κωνσταντάκη καλώς ήρθες.


Νομίζω (ξέρω) ότι κάνεις μέγα λάθος! Και υποπτεύομαι ότι το υπόβαθρο του λάθους σου είναι το γεγονός πως αγνοείς ότι σημαντικό τμήμα τής Αριστεράς πίστεψε τον Ζίζεκ (η Αριστερά μπορεί να συμμαχήσει με τον φιλελευθερισμό). Πού έγκειται το λάθος; Στα εξής κύρια σημεία:

1) Μετά λόγου γνώσεως (έχω συνομιλήσει για αρκετό διάστημα με τους Ροϊδολασκαράτους και παρακολουθώ πάντα την προπαγάνδα τους) σου λέω ότι οι φίλοι μας διεκδικούν την Αριστερά σαν πούστηδες –με την πολιτική και μεταφορική έννοια). Τουλάχιστον όχι λιγότερο από όσο τη διεκδικούν (λόγου χάρη, γιατί είναι αναρίθμητοι) ο Μπίστης, ο Γουσέτης, ο Δημήτρης Ραυτόπουλος, ο Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης, ο Ανδρουλάκης ή ακόμα και ο ...Σημίτης –ω ναι!– κάποτε.

2) Δεδομένης τής ιδεολογικής τύφλας που δέρνει το μεγάλο όγκο τών Ελλήνων αριστερών πολύς κόσμος τους κατατάσσει στην Αριστερά με την ευρεία έννοια.

3) Για τον πολύ κόσμο η Αριστερά μπορεί να περιλαμβάνει μέχρι αντικομμουνιστές! Κι από εδώ φτάνουμε στο τελευταίο σημείο:

4) Δεν ξέρω ποιους συγκεκριμένα και κατά καιρούς συμπαθούν (αν και αυτά που γράφεις για τους προσανατολισμούς τους είναι βάσιμα). Εκείνο που ξέρω είναι πως πρόκειται περί μαύρων αντικομμουνιστών (προσοχή: όχι αντι-ΚΚΕ· αντικομμουνιστών!) που σε όλες τις περιπτώσεις ταξικών εμφυλίων (Κομμούνα, εξέγερση των Σπαρτακιστών, Ελλάδα, Ισπανία) θα πολεμούσαν στο πλευρό τής μαύρης αντίδρασης (αυτό το τελευταίο θα το αποδείξω εντός των ημερών, να μας παρακολουθείς).

Με βάση τα παραπάνω, δεν νομίζω ότι με χαρακτηρίζει κάποια εμμονή. Απλώς, τους έχω κλειδωμένους στο στόχαστρο. Και, πιστεύω, καλώς τούς έχω. Μακάρι να έρθει κάποια στιγμή που κάτι τέτοιο θα είναι πια περιττό.


Τα λέμε

Κωνσταντάκης είπε...

Τους διαβάζω που και που και από δική τους σπόντα βρέθηκα εδώ αλλά ποτέ δεν τους πήρα για αριστερούς, θα έλεγα ότι είναι στη γραμμή lifo, protagon, athens voice..θεωρείς ότι το protagon κλπ έχουν την παραμικρή σχέση με την αριστερά ; πιο αριστερό θεωρώ τον Trump και την Λεπέν παρά αυτούς. Αριστερός είναι ο άνθρωπος που πάει κόντρα στο ρεύμα και στην εξουσία. Για τον Ζιζέκ άσε καλύτερα. Με τον Ροΐδη χαλάστηκα πολύ γιατί υποστήριξε το ΝΑΙ με banner πριν ακόμη γίνει ΟΧΙ από τον πρώην φίλο σου Τσίπρα. Σε θεωρώ και εσένα υπεύθυνο φίλε για αυτήν την απάτη, θα έπρεπε να τον είχατε πάρει χαμπάρι και αυτόν και τον Μπίστη και την υπόλοιπη παρεούλα εγκαίρως. Σε ευχαριστώ για τη δημοσίευση και το χρόνο που πήρες για να μου απαντήσεις

Βογομηλος είπε...

Και από τον γιαλαντζη δεξιο τον Κυριακο, πιο δεξιος είναι ο Κουτσουμπας.

Tassos είπε...

Όσο για Ισπανικό εμφύλιο, κομμούνα, Σπαρτακιστές συμφωνώ απόλυτα. Θα ήταν οι καλύτεροι γραφιάδες, μαζί με lifο κλπ των τότε καθεστώτων. Μας πήρε πολύ καιρό να καταλάβουμε ότι οι αποφάσεις στην Ελλάδα παίρνωνται απο 2-3 ολιγάρχες και από άλλα κράτη. Η Ελλάδα είναι πλέον αποικία χρέους, δεν έχει καμιά σημασία ποιός υπογράφει τα εξευτελιστικά μνημόνια. Ένα δύο μπλόγκς ασχολήθηκαν με τους ολιγάρχες και έφαγε μήνυση μέχρι και η google. Αναδημοσίευσες ποτέ τις μηνύσεις που έφαγε το jungle report και το Unfollow απ' τον ντον Βαρδίνο και τον τίγρη ; Νομίζω μόνο ο πιτσιρίκος το έκανε γιατί από εκει τα έμαθα.

Κωνσταντάκης είπε...

Όσο για αυτό συμφωνώ απόλυτα Βογόμηλε. Πιστεύω ότι μετά την απόλυτη απάτη σύριζα όλοι όσοι πιστέψαν σε αντίσταση και ανατροπή, τώρα έχουν μόνο την επιλογή της μετανάστευσης, της αποχής, και της χρυσής αυγής.

LeftG700 είπε...

Φίλε Κωνσταντάκη,


Μη με ευχαριστείς για πράγματα που είναι αυτονόητα. Δεν τρώω τις ώρες μου στο μπλογκ για να δημοσιεύω την αποψάρα μου και μετά να τη διαβάζω και να έρχομαι σε οργασμό μόνος μου. Κάθε μπλογκ (πρέπει να) είναι ένα βήμα διαλόγου, αυτός είναι ένας από τους πιο κύριους σκοπούς του.

Μάλλον είσαι καινούργιος εδώ, ακόμα και ως αναγνώστης. Διαφορετικά δεν θα κατέτασσες το μπλογκ στους «φίλους τού Τσίπρα» (ή και του ...Μπίστη!).

Κατά τα άλλα, πολύ με μπέρδεψε εκείνο το «Με τον Ροΐδη χαλάστηκα πολύ γιατί υποστήριξε το ΝΑΙ με banner πριν ακόμη γίνει ΟΧΙ». Χαλάστηκες; Γιατί χαλάστηκες; Περίμενες ότι θα συντασσόταν με το ΟΧΙ; Χαίρομαι που το ξεπέρασες, αλλά φαίνεται ότι εκείνη τουλάχιστον την περίοδο είχες πρόβλημα στη διαλογή εχθρών και φίλων. Κάτι που δικαιώνει αυτό το ιστολόγιο για τη στοχοπροσήλωσή του στο ξεμασκάρεμα των Ροϊδολασκαράτων και την αφαίρεση της κόκκινης μουτσούνας με την οποία θέλουν να εμφανίζονται...


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Βογόμηλε,


Νομίζω ότι είναι πολύ απλουστευτική κριτική (και γι' αυτό ελάχιστα πειστική) το να λέμε ότι το ΚΚΕ είναι πιο δεξιό κι από τον Κυρκισμό. Μόνο η ανάλυση όλης τής στρατηγικής του μπορεί να δείξει πώς είναι δυνατόν ένα κόμμα με καλές προθέσεις (καλές στην πολύ γενική εξέτασή τους: είναι ένα κόμμα με αναφορά στον κομμουνισμό) να καταλήγει στυλοβάτης τής υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, ενώ το καθήκον του είναι να προσπαθεί να την αλλάξει μέρα τη μέρα και βήμα το βήμα.


Τα λέμε

Κωνσταντάκης είπε...

Αδερφέ έχω κουραστεί. Παλιά έγραφα και στον Ροΐδη σχόλια. Βρέθηκα εδώ τυχαία. Δεν βλέπω πια κανένα νόημα στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Η απάτη σύριζα με ταρακούνησε πολύ. Πίστεψα ότι μπορούσαμε να τα κάνουμε όλα ρημαδιό, να πεινάσουμε, να υποφέρουμε, αλλά να δούμε κάθαρση. Εκτίμησα αφάνταστα την τιμιότητα της Ζωής αλλά οι ρυθμοί ήταν πολύ αργοί. Έπρεπε να στηθούν κρεμάλες για όλους τους άθλιους. Ούτε ένας ρε φίλε δεν πήγε φυλακή, ούτε ένας...όλοι κυκλοφορούν ελεύθεροι πλήν Άκη (Η βιλάρα του Σαπχατζίδη όμως ζει και βασιλεύει στην Κατερίνη 200μ από το σπίτι μου ακατάσχετη, γιατί;) Μου έρχεται εμετός σε μια χώρα Κολομβία. Κουράστηκα φίλε, δεν βλέπω καμιά ελπίδα στον τόπο. Θα μπορούσαμε μαζικά να προβούμε σε στάση πληρωμών, να σταματήσουμε αυτό το τσίρκο. Το έκανα, και τι κατάλαβα; Ποιός με ακολούθησε ; κανένας. Ο συριζα/ανελ που μας έλεγε να μην πληρώνουμε τα διόδια και τον ΕΝΦΙΑ τώρα μας στέλνει εξώδικα. Σε ποιον να πιστέψω, στο βλάκα το ροίδη που ασχολείται με το ποιός παπάς γαμάει ποιόν; στο Λαφαζάνη που δεν ήξερε με ποιον είχε να κάνει ; που αντί να βγεί στο δρόμο με το καρυοφύλλι ζει με τις αναμνήσεις των υποκλίσεων που έκανε στον Πούτιν ; στο ΚΚΕ ; στο Ανταρσια; στα 20 αριστερά (my ass) γκρουπάκια που παίζουν σφαλιάρες μεταξύ τους; σε ποιόν να πιστέψω αδερφέ ; Αποφάσισα να φύγω, αυτός ο τόπος είναι καταραμένος, δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα πλέον. Βγήκα απ'το ταμείο μου γιατί δεν έχω να δίνω ως ελεύθερος επαγγελματίας €500 τον μήνα για ανύπαρκτη σύνταξη και ιατροφαρμακευτική ασφάλιση όταν το 70% νοσηλεύεται τζάμπα ανασφάλιστο στα δημόσια νοσοκομεία..μαλάκας είμαι ρε φίλε ; Φεύγω..Αμερική, Αυστραλία, Γερμανία, όπου βρώ λάντζα. Αυτό που ζω με ξεπερνάει πια

υγ: το σχόλιο του Tassos πιο πάνω είναι εκ παραδρομής δικό μου, σόρυ πάτησα λάθος πλήκτρο.

Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου

LeftG700 είπε...

Φίλε Κωνσταντάκη,


Δεν μπορώ να πω κάτι για ένα τόσο απελπισμένο και θυμωμένο σχόλιο. Εύχομαι στο επόμενο να είσαι κάπως πιο ήρεμος και ψύχραιμος.


Τα λέμε

Κωνσταντάκης είπε...

Φίλε φυσικά και είμαι απελπισμένος και θυμωμένος. Ξέρεις κάποιον που να μην είναι πλήν ΔΥ, κομματικών στρατών, και ολιγαρχών ; Τι να κάνω άλλο ; να αναλωθώ σε θεωρητικές αναλύσεις, να πάρω τα όπλα, ή να δω πως θα ταΐσω 5 στόματα ; δεν ξέρω πόσο χρονών είσαι ή πως βάζεις φαγητό στο τραπέζι κάθε μέρα αλλά εδώ έχουμε πόλεμο πλέον