Δευτέρα 13 Ιουνίου 2016

Ωραία μου ρόμπες!




Πέρασαν τέσσερις (4!) μερούλες από την προηγούμενη ανάρτηση κι ακόμα να φανεί ο Χρήστος Καραγιαννίδης να μας πει αν γίνεσαι ή γεννιέσαι ρόμπα (με την πολιτική έννοια βεβαίως βεβαίως). Κι ας περνούσε όχι πολύ παλιά από εδώ, όπως κι από άλλα ιντερνετικά στέκια, για να αναπτύξει την επιχειρηματολογία αυτών που «πιο αριστερά τους βρισκόταν μόνο ο τοίχος» με αποτέλεσμα να τους μπει τελικά στον κώλο το καρφί που προεξείχε από αυτόν –ω, ναι: ο Χρήστος Καραγιαννίδης ανήκε και ανήκει στην ομάδα τών «αριστερών ευρωπαϊστών»· αυτών δηλαδή οι οποίοι ως μόνο διαφοροποιό στοιχείο για να ξεχωρίζουν από τον Κουβέλη και σία είχαν και έχουν το ζήτημα «ζωής και θανάτου» σε ποια μεριά τα τοποθετούν στο παντελόνι τους... Αλλά αυτό, το ότι δηλαδή είχε όλη την άνεση, ως παλιός γνώριμος, να περάσει από εδώ, είναι το λιγότερο.
Το περισσότερο είναι πως ο Χρήστος Καραγιαννίδης είναι ένας από τους κατ’ εξοχήν καθ’ ύλην αρμόδιους να απαντήσει στο ερώτημα. Διότι ό ίδιος, εδώ και έναν περίπου χρόνο έχει καταστήσει τον εαυτό του μία ωραία και κλαρωτή ρόμπα! –ίσως και κατουρημένη, αν σκεφτούμε την περίπτωση Κυρίτση...   
Πέρυσι, λόγου χάρη, την περίοδο κατά την οποία δενόταν το ατσάλι τών δεσμών με τα οποία η ψευδεπίγραφα επονομαζόμενη αριστερή κυβέρνηση έδενε τον ελληνικό λαό ακόμα πιο σφιχτά στα μνημονιακά κάτεργα και ό ίδιος παλινδρομούσε μεταξύ τού «παρών» (ψηφοφορία 16ης Ιουλίου 2015 για τα πρώτα προαπαιτούμενα) και του «ναι» (ψηφοφορία 23ης Ιουλίου για τα δεύτερα) για να καταλήξει στο οριστικό «ναι» στην ψηφοφορία για το τρίτο μνημόνιο τής 15ης Αυγούστου, έγραφε φαρδιά-πλατιά στο RedNotebook:
Και τώρα το δίλημμα φαντάζει αμείλικτο: «χρεοκοπία ή μνημόνιο». Και η συνέχεια είναι γνωστή από την εμπειρία των τελευταίων πέντε  χρόνων: μπροστά στην ολοκληρωτική καταστροφή ο κόσμος απαντά με μια φωνή, «μνημόνιο». Μόνο που, κατά την προσωπική μου άποψη, δεν είναι έτσι. Ακόμα περισσότερο, είναι ακριβώς αυτή η απάντηση που θα κάνει την αριστερά πραγματικά παρένθεση για τα επόμενα πολλά χρόνια. Η ενσωμάτωση της λογικής της λιτότητας, μέσα από την οποία θα φτάσουμε κάποια στιγμή στην ανάπτυξη και την ευημερία, μεταλλάσει όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την ιδεολογία του. Αντιστρέφει με λογικοφανή τρόπο την πορεία μιας μοναδικά επιτυχημένης προσπάθειας αριστερού κόμματος να φτάσει στη κυβερνητική εξουσία και να ρηγματώσει το τείχος της νεοφιλελεύθερης ύβρεως που φάνταζε αδιάσπαστο ως τα τώρα.
Και μετά, βάζοντας το παλιό, γνωστό και αμείλικτο ερώτημα του Λένιν (αυτή είναι η ύβρις!) «τι να κάνουμε;» έδινε ο ίδιος την απάντηση:
Η δύσκολη απάντηση εμπεριέχει και δύσκολες αποφάσεις, που, όμως, είναι απαραίτητες για ένα αριστερό κόμμα. Καταρχήν, την ενεργοποίηση των συλλογικών διαδικασιών και την απάντηση με άλλο σχέδιο στα ερωτήματα της εκβιαστικής καταστροφής που σημαίνει η άτακτη χρεοκοπία. Σε όσο χρονικό διάστημα απομένει, οργάνωση της απεμπλοκής μας από την ευρωζώνη, και ανοιχτή σύνδεση κι επικοινωνία με τις κοινωνικές μας εκπροσωπήσεις, ώστε να επανακτήσουμε την επαφή με τα κοινωνικά στρώματα που θα είναι περισσότερο ευάλωτα στους καιρούς που έρχονται. Βασική προϋπόθεση για τα παραπάνω, βέβαια, είναι η υιοθέτηση της ανάλυσης που λέει πως τούτη η συμφωνία έχει κοντά ποδάρια: ότι θα μας οδηγήσει, αρχικά σε νέο αδιέξοδο, και εν συνεχεία σε νέα, χειρότερη συμφωνία και νέο, χειρότερο μνημόνιο. Αν δεν υπάρχει αυτή η παραδοχή, τότε μπορείτε να ξεχάσετε όσα διαβάσατε ως εδώ.
***
Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες. Στις εκλογές τού Σεπτεμβρίου ο Χρήστος Καραγιαννίδης υπέγραψε σαν καλό παιδί τη δήλωση νομιμοφροσύνης στους σφετεριστές τής Αριστεράς (είχε ως αντιπαροχή βέβαια έναν βουλευτικό μισθό· κάτι άλλοι που ξέρω το έκαναν για ψίχουλα...), μπήκε στις λίστες, επανεκλέχτηκε πανηγυρικά και συνέβαλε αποφασιστικά να σχεδιαστεί και να υλοποιηθεί η ...«απεμπλοκή μας από την ευρωζώνη», όπως όλοι ξέρουμε...
Τι του έμεινε του κακομοίρη; Να πιαστεί χέρι-χέρι με τον Πάνου Λάμπρου, τον Γιώργο Κυρίτση, τη Βασιλική Κατριβάνου και τ’ άλλα παιδιά τών δικαιωμάτων (πλην εκείνου που κάνει τζιζ, του εργατικού βεβαίως βεβαίως) και να διατρανώσουν την υποστήριξή τους προς το ομοφυλοφιλικό κίνημα. Υποθέτω έμπρακτα, ως «αριστεροί τής πράξης», δηλαδή συμμετέχοντας στην παρέλαση υπερηφάνειας του Σαββάτου, προχθές.
Πώς είπατε; Αν εμφανίστηκαν με τις ρόμπες τους; Θα σας γελάσω, δεν ήμουν εκεί.
  

Δεν υπάρχουν σχόλια: